რატომ ამბობს ამდენი ადამიანი, რომ პატივს სცემს ბიბლიას, მაგრამ არ ცხოვრობს მისით?
რატომ თვლის ბევრი მას „ყველაზე დიდ მემკვიდრეობად“, მაგრამ არ ჩქარობს მასში ჩამოყალიბებული მორალური სტანდარტების „მემკვიდრეობას“?
რატომ, ხშირად, მათთვის, ვინც საკუთარ თავს ქრისტიანს უწოდებს, ბიბლია არის არა სახელმძღვანელო, არამედ „სართული“, ე.ი. აგროვებს მტვერს თაროზე?
