რატომ ამბობს ამდენი ადამიანი, რომ პატივს სცემს ბიბლიას, მაგრამ არ ცხოვრობს მისით?
რატომ თვლის ბევრი მას „ყველაზე დიდ მემკვიდრეობად“, მაგრამ არ ჩქარობს მასში ჩამოყალიბებული მორალური სტანდარტების „მემკვიდრეობას“?
რატომ, ხშირად, მათთვის, ვინც საკუთარ თავს ქრისტიანს უწოდებს, ბიბლია არის არა სახელმძღვანელო, არამედ „სართული“, ე.ი. აგროვებს მტვერს თაროზე?
ერთ-ერთი მიზეზი:
არის ადამიანთა მთელი კოჰორტა, რომელიც ცხოვრობს პრინციპით: „ღმერთი ჩემთვის არის და არა მე ღმერთისთვის“. ესენი არიან ისინი, ვინც შეიმუშავეს საკუთარი პრინციპები, მსოფლმხედველობა, დამოკიდებულებები და უნდათ, რომ ღმერთი მოერგოს მათ შეხედულებებს და არა მათ ღვთის შეხედულებებს. ასეთი დამოუკიდებელი აზროვნება. ეს გამოიხატება იმით, რომ თუ წმინდა წერილში მოცემულია რჩევა, რომელიც ეწინააღმდეგება ზოგადად მიღებულ „დემოკრატიულ“ იდეებს უფლებებისა და თავისუფლებების შესახებ, მაშინ ასეთი რჩევა ითვლება მოძველებულად, მოძველებულად, შეუსაბამოდ.
ასეთი შეხედულებების საფუძველი მდგომარეობს მომხმარებელთა დამოკიდებულებაში გარემომცველი რეალობის მიმართ. და ეს დამოკიდებულება უნებურად არის დაპროექტებული ღმერთზე. საბოლოოდ:
ადამიანებს არ სურთ ღმერთს ემსახურონ, მაგრამ უნდათ, რომ ის მათ ემსახუროს. ადამიანებს სურთ, რომ ღმერთმა მოისმინოს მათი ლოცვები, მაგრამ მათ არ სურთ ღვთის სიტყვების მოსმენა ბიბლიაში. ხალხი კრიტიკულ ვითარებაში უფლისგან მათ დაცვას ელის, მაგრამ მისი ინტერესების დაცვაზე არც ფიქრობენ. ადამიანებს უნდათ, რომ ღმერთმა გაითვალისწინოს მათი გრძნობები, იხსნას ისინი ტანჯვისგან, მაგრამ ისინი არ ითვალისწინებენ შემოქმედის გრძნობებს და შეურაცხყოფენ მას, ნებდებიან მიმშვებობით. ხალხი მოელის, რომ ღმერთმა პირველივე მოწოდებისთანავე შეასრულოს მათი მრავალი თხოვნა, მაგრამ შემოქმედის უმარტივესი თხოვნის შესრულებაზეც კი არ ფიქრობენ.
ამიტომ, როცა საქმე ეხება ბიბლიის გულდასმით ასახული ინფორმაციის გამოყენებას, ძალიან ცოტაა ადამიანი, ვინც ნებით, სიხარულით მიჰყვება მის მითითებებს. მაგრამ შემდეგ ჩნდება გონივრული კითხვა: ვინ ვის უნდა ემსახუროს და თაყვანი სცეს? ვინ ვის ეკუთვნის? ხალხი ღმერთს თუ ღმერთი ადამიანებს?
No comments:
Post a Comment