ადამიანის ცხოვრება

  

ხვალ რომ ათეისტი გავხდე, ჩემთვის გადაუჭრელი დილემის წინაშე აღმოვჩნდები. დილით გავიღვიძებ და არ მეცოდინება, რატომ უნდა ვაკეთო რამე, თუნდაც ვისადილო. მე თუ მხოლოდ ბიოლოგიური მასის გროვა ვარ, რომელიც უჯრედებისაგან შედგება და რომლებიც თანდათანობით თვითგანახლების შესაძლებლობას კარგავენ, ისე რომ მალე მიწაში დამმარხავენ, – რა საჭიროა რამისკენ ლტოლვა და რამის კეთება, ან რაიმე ფასეულობებზე ორიენტირება? მე თუ სიკვდილმისჯილთა საკანში ვზივარ და უბრალოდ საათს შევცქერი, მაშინ რაღა დამრჩენია? რა საჭიროა ნებისმიერი პრობლემების მოგვარება? რა საჭიროა საერთოდ ყველაფერი?

გამოსასყიდის ტოლფასიანობის შესახებ

 

 

ზოგჯერ შეიძლება მოისმინოთ: ეს როგორი მსხვერპლია, ღმერთმა თუ წინასწარ იცოდა, რომ თავის ძეს მკვდრეთით აღადგენდა? როგორ შეეძლო იესოს თავისი სიკვდილით ვინმეს გამოსყიდვა, ის თუ ფაქტობრივად არ მომკვდარა? და შეეძლო თუ არა ღმერთს კაცობრიობის გამოსასყიდად იესოს სასიკვდილოდ გაწირვა, მკვდრეთით აღდგომის

ჭეშმარიტებისგან განდგომა

 

2 პეტრე 2:1... ადამიანურმა დოგმებმა, ტრადიციებმა და სწავლებებმა რომლებიც სრულიად ეწინააღმდეგებიან ბიბლიასა და ქრისტეს სწავლებას, ქრისტიანობაში შემოღწევა მხოლოდ მოციქულების სიკვდილის შემდეგ დაიწყო...

რა უნდა ეშმაკს?

 

   ზემოთ გაჟღერებული შეკითხვის  პასუხად, როგორღაც თავისთავად მოდის თავში ასეთი ფრაზები: «ეშმაკს უნდა, რომ არ გწამდეს ღმერთის, გადარჩენის, მარადიული სიცოცხლის… მას უნდა, რომ ბიბლიას არ კითხულობდე… არ ლოცულობდე… ქრისტიანი რომ არ გახდე…» ყოველივე ეს, რა თქმა უნდა, სწორია. მაგრამ განა მხოლოდ ამით შემოიფარგლება ყველაფერი? 

   და მაშინ რა, თუ უკვე გახდი ქრისტიანი? შენ უკვე გაქვს რწმენაც, ცოდნაც, ბიბლიასაც კითხულობ და ლოცვაც არაა მთლად უცხო შენთვის. ესწრები ქრისტიანულ შეხვედრებს, მონაწილეობასაც კი იღებ მათში. მორჩა, ეხლა უკვე დაცული ხარ და ცხოვრობ იმაში სრულიად დარწმუნებული, თითქოსდა ღვთის მოწინააღმდეგეს არ შეიძლება შენით კმაყოფილების საფუძველი ჰქონდეს? ეჰ, ნეტავ ასე იყოს…

იმის დანახვა, თუ როგორ მოქმედებს ღმერთი

 

რწმენა – პირველ რიგში ღვთისადმი ღრმა ნდობაა. უპირობო ნდობა. და ის, რაც დღეს (რუსეთში) ხდება - იეჰოვასადმი ჩვენი ნდობის გამოცდაა. ჩვენი რწმენა კი ნებისმიერ ხილულ მატერიალურ ქონებაზე გაცილებით მნიშვნელოვანია, რომელიც მოწინააღმდეგეებმა შეიძლება წაგვართვან. როდესაც გვკრძალავენ, დარბაზებს გვართმევენ, ფილიალს ხურავენ, ეს არასასიამოვნოა. ძალიან არასასიამოვნო. მაგრამ ცალკე აღებულ ქრისტიანზე მოცემული ფაქტები თუ იმდენად დამთრგუნველად მოქმედებს, რომ ღვთისადმი მსახურების მისი სურვილი ძალიან დაბლა ეცემა, მაშინ ეს შეკითხვის დასმის მიზეზს გვაძლევს: «რაზე იყო დამყარებული შენი რწმენა? რაიმე ხილულზე, მატერიალურზე?»

მიუთითებს თუ არა ფრაზა "ელოჰიმ" ღმერთის სამერთიანობაზე?

 

ღმერთის სამერთიანობის თეორიის მომხრეები, საკუთარი შეხედულებების დასაცავად არც თუ იშვიათად ცდილობენ არგუმენტის გამოყენებას, რომელიც ფრაზა «ელოჰიმ»-თანაა («ელოხიმ») დაკავშირებული. ძველ აღთქმაში, მოცემული სიტყვა ხშირად გამოიყენება ღმერთთან მიმართებით. ამ სიტყვისადმი განსაკუთრებულ ინტერესს ტრინიტარებში ის ფაქტი იწვევს, რომ ის მრავლობით რიცხვში დგას. ვიკიპედიაში (რუსული) ჩვენ ვკითხულობთ:

«ელოხიმ (ივრ. ‏אֱלֹהִים ,אלוהים‏‎, ელოხ’იმ) — სიტყვა, რომელსაც კონტექსტიდან გამომდინარე მხოლობითი ან მრავლობითი რიცხვის მნიშვნელობა გააჩნია და რომელიც ნიშნავს «ღმერთს» ან  «ღმერთებს». მოიხსენიება თანახის (ძველი აღთქმის) თავიდან ბოლომდე, დაწყებული დაბადების 1:1-დან». 

ღმერთი თუ ადამიანი?

 

რა გვესმის ჩვენ ასე თუ ისე თავგამოდებული ტრინიტარისაგან, როდესაც ვეუბნებით, რომ იესომ რაღაც არ იცოდა (მარკოზი 13:32), ან თავის ნებას არ ასრულებდა (იოანე 6:38), ან თავისი სწავლება არ მოუტანია (იოანე 7:16), ან ღმერთზე ლოცულობდა (ლუკა 3:21), ან გამხნევება ესაჭიროებოდა (ლუკა 22:43), ან მამა მასზე დიდია (იოანე 14:28) და სხვა და სხვა? პასუხი ყოველთვის ერთია: ის იმიტომ აკეთებდა ყოველივე ამას, რომ ადამიანი იყო, ანუ მასში მისი ადამიანური ბუნება ლაპარაკობდა, და არა ღვთაებრივი.

ბიბლიის ღმერთს სცემს თაყვანს ქრისტიანული სამყარო?

 

ნებისმიერი, ვინც აღმსარებლობით მონოთეისტურ ან აბრაამულ რელიგიას ეკუთვნის, დაეთანხმება ფორმულას «ღმერთი ერთია». ჩვენ ეს ფრაზა გამუდმებით გვესმის. როგორც მანტრა, მას ხშირად გვიმეორებენ სულიერი ძებნის, კვლევის, შედარების აუცილებლობის თავიდან ასაცილებლად. რატომ უნდა ეძებო რამე, თუ ღმერთი მაინც ერთია? მაგრამ, თუ ცოტა ღრმად ჩავიხედავთ, აღმოჩნდება, რომ ყველა რელიგიას განსხვავებულად ესმის ღმერთი და არცერთს არ უნდა დათმობებზე წასვლა. და რახან ასეა, შეიძლება იმის მტკიცება, რომ განსხვავებული რელიგიები მართლაც ერთი და იგივე ღმერთს ეთაყვანებიან? საერთოდ, რა ნიშნებით უნდა ვიმსჯელოთ ღმერთების იგივეობაზე ან სხვაობაზე სხვადასხვა რელიგიაში?

"პირველი და უკანასკნელი" - მხოლოდ ერთია?

გამოცხადების წიგნის დასაწყისში, ჭეშმარიტმა ღმერთმა თვითონ დაადასტურა თავისი ავტორობა: «მე ვარ ალფა და ომეგა*… ვინც არის, იყო და მოდის, ყოვლისშემძლე». მზგავს სიტყვებს ასევე წიგნის ბოლოშიც ვხვდებით: «მე ვარ ალფა და ომეგა, პირველი და უკანასკნელი, დასაწყისი და დასასრული»#. (გამოცხადება 1:8; 22:13) ალფა – ეს ბერძნული ანბანის პირველი ასოა, ომეგა კი – ბოლო; ერთი დასაწყისს წარმოადგენს, მეორე კი – ბერძნული ანბანის დასასრულს. ამიტომ ფრაზები «ალფა და ომეგა», «პირველი და უკანასკნელი», «დასაწყისი და დასასრული» წარმოადგენენ პარალელიზმებს და ერთი და იმავეს აღნიშნავენ. ჩვენთვის განსაკუთრებით საინტერესოს წარმოადგენს ფრაზა «პირველი და უკანასკნელი», ორი მიზეზის გამო: