ძალიან გულსატკენია, როდესაც ჩვენი ნათესავი ან მეგობარი ცოდვას არ ინანიებს და კრებიდან ირიცხება. თუმცა იეჰოვას მოწმეები ჰბაძავენ იეჰოვას, რომელიც სამართლიანობასაც და გულმოწყალებასაც თანაზომიერად ავლენს. დღეს ჩვენთვის ცნობილია მოუნანიებელი შემცოდველის კრებიდან გარიცხვის, სულ მცირე, სამი მიზეზი: 1) იეჰოვას სახელის დაცვა შებღალვისგან, 2) კრების დაცვა შემცოდველის გამხრწნელი ზეგავლენისგან და 3) შემცოდველის მონანიებისკენ აღძვრა.
მოციქული პავლე 1 კორინთელთა მე -5 თავში, კორინთელებს ავალებს, რომ გარიცხონ და მოიშორონ უზნეო წევრები თავიანთი კრებიდან.
მოციქულმა პავლემ უფლებამოსილება გამოიყენა დიოტრიფეს წინააღმდეგ რომელიც ურჩი იყო - 3 იოანე 9, 10.
მათეს 18:17 -ში, იესომ თქვა:თუ არც მათ მოუსმენს, კრებას უთხარი; თუ არც კრებას მოუსმენს, იყოს ის შენთვის როგორც უცხოტომელი და როგორც გადასახადების ამკრეფი
ებრ12:15,16
ზოგიერთ დანაშაულს, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს პიროვნების ქრისტიანული კრებიდან გარიცხვა წარმოადგენს სიძვა, მრუშობა, ჰომოსექსუალიზმი, სიხარბე, გამოძალვა, ქურდობა, სიცრუე, ლოთობა, მკვლელობა, კერპთაყვანისმცემლობა, განდგომილება . (1 კორინთელთა 5: 9-113; 6: 9, 10; ტიტ. 3:10, 11; გამოცხადება 21: 8)
სექტანტური იდეების გამავრცელებელი ჯერ ერთხელ გააფრთხილე, შემდეგ მეორედ, მერე კი უარყავი
ტიტ3:10 , გარიცხვამდე მოქმედებს პრინციპი,, ორი ან სამი მოწმის პირით უნდა დამტკიცდეს დანაშაული. (1 ტიმოთე 5:19,20).
იმათთან დაკავშირებით ვინც ერთ დროს იყო ქრისტიანული კრების წევრი მაგრამ მოგვიანებით უარყო ქრისტიანული კრება ან გარიცხეს იგი, მოციქულმა პავლემ ბრძანა: 'შეწყვიტეთ ურთიერთობა; ხოლო მოციქულმა იოანემ დაწერა: "არასოდეს მიიღოთ იგი თქვენს სახლებში და ნუ მიესალმებით მას". - 1 კორინთელთა 5:11; 2 იოანე 9, 10.
გარიცხულები შეიძლება კვლავ მიიღონ კრებაში თუ ისინი გულწრფელ მონანიებას გამოხატავენ - 2 კორინთელთა 2:10, 11.
მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები" (1 კორინთელების მე-5 თავი)
ეჭვგარეშეა, რომ მოუნანიებელი ცოდვილის კრებიდან გარიცხვის პრაქტიკის ნათელ მაგალითს წარმოადგენს პავლეს მითითება, რომელიც კორინთელების მიმართ მიწერილი პირველი წერილის მეხუთე თავშია მოყვანილი. მოციქული შემდეგს წერს:
«გავიგე, რომ სიძვაა თქვენს შორის, თანაც ისეთი სიძვა, რომლის მსგავსი უცხოტომელებშიც კი არ არის,
რომ ვიღაცა მამამისის ცოლთან ცხოვრობს. ნუთუ ყოყოჩობთ, ნაცვლად იმისა, რომ იგლოვოთ; რათა ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან? თუმცა სხეულით თქვენთან არ ვარ, სულით თქვენთან ვარ და
უკვე გავასამართლე ასეთი საქმის ჩამდენი, თითქოს თქვენთან ვყოფილიყავი, რათა, როცა შეიკრიბებით და ჩვენს უფალ იესოს ძალასთან ერთად ჩემი სულიც იქნება, ჩვენი უფლის იესოს სახელით სატანას გადასცეთ ასეთი კაცი
.ნუთუ არ იცით, რომ მცირეოდენი საფუარი მთელ ცომს აფუებს? მოიშორეთ ძველი
საფუარი, რათა ახალი ცომი იყოთ, რადგან უფუარნი ხართ, ვინაიდან შეწირული იქნა ქრისტე, ჩვენი პასექი.
ახლა კი გწერთ, რომ აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ მეძაობს, ხარბი, კერპთაყვანისმცემელი, მლანძღველი, ლოთი ან გამომძალველია. ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ. რატომ გავასამართლო გარეშეები? განა თქვენ შინაურებს არ ასამართლებთ, ხოლო ღმერთი
გარეშეებს? "მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები"» (1 კორინთელების მე-5 თავი).
სპეციალისტები და ბიბლიის კომენტატორები თანხმდებიან იმ აზრზე, რომ წერილის ეს მონაკვეთი შეიცავს არაორაზროვან მითითებას მოუნანიებელი ქრისტიანის კრებიდან გარიცხვის შესახებ. ამ თავში პავლე არაერთხელ იყენებს სხვადასხვა ფრაზებს, რომლებიც ცოდვილის მიმართ ზუსტად ასეთ სამართლებრივ გადაწყვეტილებას უსვამს ხაზს: «ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან», «უკვე გავასამართლე ასეთი საქმის ჩამდენი», «სატანას გადასცეთ ასეთი კაცი ხორცის გასანადგურებლად», «მოიშორეთ ძველი საფუარი», «აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ
მეძაობს…», «ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ», «"მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები»… შეუძლებელია ბიბლიაში გამოყენებული ასეთი მკვეთრი ფრაზების სხვაგვარად აღქმა, ვიდრე როგორც შემცოდველის გარიცხვაზე და მასთან ყოველგვარი ურთიერთობის გაწყვეტაზე მკაცრი მითითება.
ამ საკითხის კვლევისას, ჩვენთვის საინტერესო იქნება ზოგიერთი ბიბლიის კომენტატორის მოსაზრებების განხილვა, რომლებიც ამ ტექსტს შეეხება. პავლე გასაგებად საუბრობს იმის შესახებ, რომ ეკლესიიდან მხოლოდ ისინი უნდა გაირიცხონ, ვინც განსაკუთრებულ ცოდვებს სჩადიან, - იმ ძმის მსგავსად, რომელიც თავის დედინაცვალთან ცხოვრობდა. გარიცხვა გამოყენებული უნდა იქნას ნებისმიერთან მიმართებით, ვინც, თუმცა თავს ქრისტიანს უწოდებს, მრუშად, ხარბად, კერპთაყვანისმცემლად, მაგინებლად, ლოთად ან გამომძალველად რჩება» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების მიმართ პირველი წერილის განმარტება»).
«"განა თქვენ შინაურებს არ ასამართლებთ?" – ესაა რიტორიკული კითხვა, რომელიც დადებით პასუხს ითვალისწინებს. ანუ, ადამიანი თუ საკუთარ თავს ძმას უწოდებდა (მუხლი 11), მათ ის უნდა გაესამართლებინათ. და თუ თავის ცოდვას არ მოინანიებდა, მათ უნდა განედევნათ თავისი გარემოდან (მუხლი 13), ანუ, გაერიცხათ. სასჯელის ეს ფორმა შესაძლებელია, გამოყენებადი და სასარგებლოა ქრისტესმიერი ძმის მიმართ, მაგრამ ის შეუძლებელი, მიუღებელი და უსარგებლოა ამ ქვეყნიერების ხალხის მიმართ (მუხლები 9-11). სასჯელის აღსრულების ეკლესიის უფლებამოსილება მისი წევრებით შემოიფარგლება... ქრისტიანებს ღვთისაგან მიცემული ვალდებულება აქვთ, რომ განახორციელონ სასჯელი ცოდვაში დამნაშავე ეკლესიის წევრების მიმართ» - წერს ჰოვარდ უინტერსი.
ავტორი ასევე აღნიშნავს:
«"ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან". – «რომ... მოგეკვეთათ ამნაირი საქმის ჩამდენი». ანუ, შეწყვიტეთ სოციალური და სულიერი ურთიერთობა მრუშთან, რომელიც პირველ მუხლშია
მოხსენიებული. პრინციპი, რომელიც აქ დევს საფუძვლად, ნებისმიერ იმ ცოდვასთან მიმართებით გამოყენებადია, რომლებიც მე-11 მუხლშია ჩამოთვლილი. ეს, შესაძლოა, მეორე რჯულის 17:7-დანაა აღებული, სადაც ისრაელიანებს მითითება მიეცათ, რომ მოეშორებინათ ბოროტი საკუთარი გარემოდან, კერპთაყვანისმცემელთა სიკვდილით დასჯით. ამ ორი შემთხვევის გაერთიანებით, პავლე ხაზს უსვამს გარიცხვის მთელ სერიოზულობას. ეს იმას ნიშნავდა, რომ გარიცხული სულიერად მკვდრად ითვლებოდა» (ჰოვარდ უინტერსი «კომენტარები კორინთელების მიმართ პირველი წერილისადმი»).
«[მოციქული პავლე] მკაცრი სიტყვებით საყვედურობს კორინთის თემს და მის წარმომადგენლებს ამ ეკლესიისადმი მიწერილ წერილში (1 კორინთელები 5,1—5) იმის გამო, რომ ისინი ასე დიდხანს
ითმენდნენ თავის გარემოში სისხლის აღმრევს და არ წყვეტდნენ მასთან ურთიერთობას. ხოლო რაც
შეეხება თავად მას, მან თუმცა დაუსწრებლად, მაგრამ მაინც განსაზღვრა დამნაშავის "სატანისთვის გადაცემა... ხორცის დასაღუპავად". თუ ფრაზა "ერინ ეკ მესუ იმონ" ("მოიკვეთოს თქვენგან") და იგივე
მნიშვნელობის "პარადუნე ტო სატანა" ("სატანას გადასცეთ") არ შეიძლება სხვანაირად იქნეს გაგებული, თუ არა ეკლესიიდან გარიცხვის აზრით და მოციქული თუ ზემოთ ამბობს, რომ ის მის სასჯელს იესოს სახელითა და ძალით განსაზღვრავს ("ენ ტო ონომატი... სინ ტი დინამი ტუ კირიუ იმონ იისუ ხრისტუ"),
მაშინ ეს, ეჭვგარეშეა, პავლეს იმის სრულ რწმენაზე საუბრობს, რომ ეკლესიიდან გარიცხვის უფლებას თავისი საფუძველი გააჩნია ღვთის წესდებაში და ქრისტეს მიერ მისი მოციქულებისთვისაა გადაცემული.
იგივე აზრით ხელმძღვანელობს ის თავის მოქმედებებში ჰიმენეოსისა და ალექსანდრესთან მიმართებაში, რომელთა შესახებაც ის ამბობს: "რომელნიც გადავეცი სატანას, რათა თავი ანებონ გმობას" (1ტიმოთე 1, 20). რადგან აქ, თუმცა პირდაპირ არ ამბობს, რომ ქრისტეს სახელითა და ძალით მოქმედებს, მაგრამ ის თავდაჯერებულობა, ის გაბედული გადაწყვეტილება, რომლითაც ის ამ საქმეს აღასრულებს, სრულიად ნათლად აჩვენებს, რომ ის სრულიად დარწმუნებული იყო ამ საქმეში ღვთისაგან მხარდაჭერაში და თავის
მიერ განსაზღვრულ სასჯელს ისე უყურებდა, როგორც თავისთავად რაღაც გასაგებს და უდაოს. თავისი მაღალი უფლებამოსილებით, რომ ეკლესიასთან ურთიერთობიდან გარიცხოს, ის საკმაოდ გამჭვირვალე მინიშნებას იძლევა ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც კორინთელ უფლებამოსილებს მიმართავს
უფლებამოსილის სიტყვებით: "რა გსურთ? კვერთხით მოვიდე თქვენთან თუ სიყვარულითა და თვინიერების სულით?" (1 კორინთელები 4, 21). და ბოლოს, როდესაც კორინთელთა ყველაზე მკაცრი და დამრიგებლური დარწმუნების შემდეგ, რომ მოენანიებინათ და გამოესწორებინათ საკუთარი მანკიერი ცხოვრება და თავი შეეკავებინათ უმწიკვლობის შებღალვისაგან და გარყვნილებისაგან, ის მათ მკაცრ გაფრთხილებას აძლევს: "შორიდანაც მიტომ გწერთ ამას, რომ მანდ მოსვლისას მთელი სიმკაცრით არ მოვიქცე, თანახმად იმ ხელმწიფებისა, რომელიც დასაქცევად კი არა, ასაშენებლად მომცა უფალმა" (2 კორინთელები 13, 10), მაშინ ამაში კვლავ ნათელი მითითება ჩანს მისთვის ქრისტეს მიერ ბოძებულ და, ესე იგი შესაბამისად, სხვა მოციქულებისთვისა და მათი მემკვიდრეებისთვისაც, ძალაუფლებისა, ეკლესიის წიაღიდან გარიცხონ ამაყი და გამოუსწორებელი ეკლესიის შვილები» (მიტროპოლიტი ვლადიმერი (ბოგოიავლინსკი) «საეკლესიო გარიცხვის ან ანათემას გადაცემის უფლების შესახებ» მოსკოვი, 1998 წ.).
«თქვენ რომ ოდესმე ებრაულ სახლში მოხვედრილიყავით პასექის აღნიშვნისას, მაშინ მიხვდებოდით, თუ რაზე საუბრობს პავლე მე-7 და მე-8 მუხლებში.
როდესაც ებრაელები ეგვიპტიდან გამოიქცნენ გამოსვლის დროს...დადგენილებები, რომლებიც პასექის დაცვას შეეხებოდა, უფუარი პურის ამ გამოყენებას სადღესასწაულო ცერემონიის ცენტრში აქცევს. დღევანდელ დღემდეც კი, ყველა ებრაულ ოჯახში, სადაც ეს დღესასწაული მეტ-ნაკლებად სერიოზულად აღიქმება, სრულდება ყველაფერი საფუვრიანის მოცილების რიტუალი, რაც კი სამზარეულოში შეიძლება იყოს. სადღესასწაულო ტრაპეზისას დიასახლისები ცდილობენ, რომ მაგიდაზე რაც შეიძლება მრავალფეროვანი კერძი იყოს, თუმცა საფუვრიანპურს თქვენ იქ ვერასოდეს იხილავთ. ჩვენ ხანდახან «მთელი ცომის საფუარზე» დადებით შუქში ვსაუბრობთ, და ვგულისხმობთ იმას, რისი დახმარებითაც დანარჩენი უფრო რბილი და გემრიელი ხდება. სამყაროში, რომელშიც პავლე ცხოვრობდა, როდესაც ხალხი საფუარზე საპირისპირო მნიშვნელობით საუბრობდა, მასში თითქმის ყოველთვის რომელიმე ნეგატიური ქმედება იგულისხმებოდა, რომელიც იმას ანგრევდა, რისკენაც ის იყო მიმართული. ზუსტად ასეთი თვალსაზრისით იყენებს პავლე ამ მაგალითს მითითებულ მონაკვეთში; თუმცა პავლე მას შემთხვევით როდი იყენებს. მას მოცემული მეტაფორით კორინთელი ქრისტიანებისთვის მხოლოდ იმის თქმა არ სურს, რომ «მათ არ უნდა მოითმინონ უზნეო საქციელი თემის შიგნით». ის პასექის ატრიბუტიკას ირჩევს და იყენებს თვალსაჩინო მაგალითების სახით… ამის მსგავსი ყველა «საფუარი» ქრისტიანის მიერ მოცილებული უნდა იყოს, და პავლე მათ აჩვენებს, რომ მსგავსი რამეები შეუძლებელია დაშვებული იქნას თემში
(დაახლოებით ასეთი ბრალდებები იჩენს თავს - «როგორი
უსიყვარულობაა! შეუწყნარებლობაა! ინკვიზიციაა!»). პავლეს მსგავს შემთხვევაში შეეძლო ასე ეპასუხა: განა ექიმი უსიყვარულობას ავლენს ან უსამართლო განაჩენი გამოაქვს მაშინ, როდესაც ის გეუბნებათ, რომ თქვენ მხოლოდ ქირურგიული ჩარევა გიშველით? იქნებოდა თუ არა სარგებელი იმაში, თუ სამკურნალოდ იმ ექიმთან მოვხვდებოდით, რომელიც «შემწყნარებლობას ავლენს» ვირუსების, დაავადების წარმომშობი ბაქტერიებისა და კიბოს უჯრედების მიმართ? ჩვენ შეიძლება მიგვაჩნდეს, რომ ის მორალური პრობლემები, რომლებიც მე-11 მუხლში მოიხსენიება, დაავადებებს არ შეედრება, თუმცა განა მართლა არ ჰგვანან ისინი მათ? ვფიქრობ, რომ ის ზიანის საფრთხე და ძალა, რომელიც მათ გამო თემს ემუქრება, თავადვე საუბრობენ საკუთარ თავზე» (ნ.ტ. რაიტი «პავლე. კორინთელების მიმართ მიწერილი წერილები. პოპულარული კომენტარები»).
როგორც თვალნათლივ შეგვიძლია დავრწმუნდეთ, ბიბლიის კომენტატორებს ერთიანი მოსაზრება გააჩნიათ ქრისტიანული კრებიდან გახრწნილი წევრების ჩამოცილებასთან დაკავშირებით, რომლებიც იესოს სწავლებისა და ღვთიური ჭეშმარიტების სიწმინდის დისკრედიტაციას ახდენენ. მიუხედავად იმისა, რომ ქრისტიანული კრება ცოდვილი ქვეყნიერების გარემოცვაში ცხოვრობს, ცოდვილი ქვეყნიერების სული მასში არ უნდა ცხოვრობდეს. ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, პავლეს სიტყვები იმის მცირე საფუძველსაც კი არ ტოვებენ, რომ უგულებელვყოთ ეკლესიის შიდა დისციპლინა.თუმცა ასეთ შემთხვევაში ურთიერთდაპირისპირებას ხომ არ ვხვდებით პავლეს უკვე ცნობილ გამონათქვამ «გაასამართლეთ შინაურებ»-სა და იესოს მითითებას «ნუღარ გაასამართლებთ, რომ არც თქვენ გასამართლდეთ» შორის? (მათე 7:1; 1კორინთელები 6:5). უილიამ მაკდონალდი, ამ მოჩვენებით დილემას ასე პასუხობს: აქ ის ჩვენი ქმედებების მოტივებზე საუბრობდა. ჩვენ არ უნდა განვსაჯოთ ადამიანის მოტივები, რომლებიც მას ამოძრავებს, იმიტომ რომ ჩვენ არაკომპეტენტურები ვართ ასეთ საქმეში. თუმცა ღვთის სიტყვა საკმაოდ ნათლად ამბობს, რომ უნდა განვსაჯოთ ის ცოდვა, რომელმაც ღვთის საკრებულოში იჩინა თავი, იმისათვის რათა შევინარჩუნოთ სიწმინდის რეპუტაცია და აღვუდგინოთ შემცოდველ ძმას უფალთან ურთიერთობა… პავლე განმარტავს, რომ ღმერთი იღებს საკუთარ თავზე გარეშეების, ანუ მათი განკითხვის საქმეს, ვინც ვერ გადარჩება. ამავდროულად, კორინთელებმა უნდა განახორციელონ სასამართლო, რომელიც მათ ღმერთმა დაავალა, ანუ მოაცილონ ცოდვილი საკუთარი გარემოდან. საჭიროა მთელ ეკლესიას განემარტოს, რომ ეს ძმა მეტად აღარ ეკუთვნის თემს» (უილიამ მაკდონალდი «პირველი წერილი კორინთელების მიმართ. კომენტარები»).
«პავლე მიიჩნევს, რომ მისი საქმე არ არის ურწმუნოთა განკითხვა, ანუ მათი, ვინც “გარეშენი” არიან. მისი მისია, იესოს მსგავსად, იყო არა ქვეყნიერების განკითხვა, არამედ მათი ხსნა ქრისტეს მეშვეობით (იოანე 3:17). ამავდროულად, პავლე იმაზე ზრუნავდა, ეკლესია წარედგინა როგორც უბიწო პატარძალი ქრისტესათვის (2 კორინთელები 11:2). ეჭვგარეშეა, რომ კორინთელ მორწმუნეებს თემის ნებისმიერი წევრის განკითხვის უფლება ჰქონდათ, ვინც მის სიწმინდეს არღვევდა. მათ შეეძლოთ ეკლესიის გარეთ არსებული ურწმუნო ქვეყნიერება ღვთის სასამართლოსათვის დაეტოვებინათ, რომელსაც ის დადგენილ დროს აღასრულებს დიდი თეთრი ტახტის წინ (გამოცხადება 20:11-15). თუმცა, ამავდროულად, პავლე მოითხოვდა, რომ კორინთელ მორწმუნეებს თავისი საკრებულოდან გაერიცხათ გახრწნილი ადამიანი (იგულისხმება, თუ არ მიატოვებდა თავის ცოდვას). ეს წყალობა იყო. რჯულის თანახმად მსგავსი ცოდვები სიკვდილით ისჯებოდა (მეორე რჯული 22:24) (სტენლი ჰორტონი «პირველი და მეორე წერილები კორინთელების მიმართ»).
რატომაა მოუნანიებელი შემცოდველის კრებიდან გარიცხვა სიყვარულის გამოხატულება?
გარიცხვის ღონისძიება მართლაც რომ ქრისტეს მიმდევართა სულიერ კეთილდღეობას ემსახურება. ძველად ისრაელში შემცოდველები ხშირად გამხრწნელ გავლენას ახდენდნენ მთელ ერზე, და ზოგჯერ რიცხობრივადაც აღემატებოდნენ იეჰოვას მოყვარულებსა და კანონის დამცველებს. ამგვარად, მთელი ერი ბღალავდა ღვთის სახელს და მის წყალობას კარგავდა (იერ. 7:23—28). დღეს იეჰოვას არ ჰყავს ამორჩეული რომელიმე კონკრეტული ერი. მას თაყვანს სცემენ სულიერად მოწიფული ადამიანები ყველა ერიდან. როცა მოუნანიებელი შემცოდველები კრებიდან ირიცხებიან, ეშმაკი ვეღარ იყენებს მათ თავის იარაღად, კერძოდ კრებისთვის ზიანის მისაყენებლად და მისი სიწმინდის შესაბღალავად. მათი საზიანო გავლენა მინიმუმამდეა დაყვანილი.
გავიხსენოთ კრებიდან გარიცხვის ერთი ბიბლიური მაგალითი. კორინთის კრება შემწყნარებლურად უყურებდა ‘ისეთ სიძვას, რომლის მსგავსი უცხოტომელებშიც კი არ იყო, რომ ვიღაცა მამამისის ცოლთან ცხოვრობდა’. პავლე მოუწოდებდა კორინთელებს, ‘სატანისთვის გადაეცათ ასეთი კაცი ხორცის გასანადგურებლად, რათა სული გადარჩენილიყო’ (1 კორინთელები 5:1—5). როცა შემცოდველი გაირიცხებოდა და, ამგვარად, სატანას გადაეცემოდა, ის კვლავ ეშმაკის ქვეყნიერებაში აღმოჩნდებოდა (1 იოანე 5:19). მისი გარიცხვით კრება დაცული იქნებოდა ბოროტი ხორციელი ზეგავლენისგან და შეინარჩუნებდა ღვთისმოსაწონ „სულს“ (2 ტიმოთე 4:22; 1 კორინთელები 5:11—13).
გარკვეული დროის შემდეგ პავლე მიმართავდა კორინთელ ქრისტიანებს, რომ შემცოდველი კრებაში აღედგინათ. რატომ? „რათა სატანამ არ გვაჯობოს“, — წერდა მოციქული. როგორც ჩანს, შემცოდველმა მოინანია ცოდვა და იმ დროისთვის უკვე ზნეობრივად სუფთა ცხოვრებას ეწეოდა (2 კორინთელები 2:8—11). თუ კორინთელები არ აღადგენდნენ მომნანიებელ კაცს, სატანა მათ იმ გაგებით აჯობებდა, რომ ისინი სასტიკები და ულმობლები გახდებოდნენ და ამით ეშმაკს გაახარებდნენ. როგორც ჩანს, კორინთელმა ქრისტიანებმა მალევე ‘აპატიეს მას და ანუგეშეს’ იგი (2 კორინთელები 2:5—7).
რატომაა აუცილებელი?
ბიბლია განმარტავს ეკლესიის შიდა დისციპლინის საკითხისადმი გულგრილი დამოკიდებულების საშიშროებას, რომელიც რწმენის სიწმინდის დაცვისკენაა მოწოდებული: «ნუ შეცდებით. ცუდი საზოგადოებანი ხრწნიან კარგ ჩვევებს» (1 კორინთელები 15:33). ქრისტიანების მხრიდან სულიერი სიწმინდის გაგებისადმი გულგრილი და ლიბერალური დამოკიდებულება, მათაც აუცილებლად გახრწნიდა, როგორც ჟანგი ჭამს თანდათანობით ყველაზე ლამაზ, გაპრიალებულ მეტალსაც კი (იგავები 14:34). ასეთ ტენდენციას, ეჭვგარეშეა, შეუძლია «ზიანი ... მოიტანოს და ... წაიბილწოს ... მრავალი» ქრისტიანი (ებრაელები 12:15).
ცოდვაზე თვალის დახუჭვა – სატანის უძველეს და წარმატებით გამოყენებად ინსტრუმენტს წარმოადგენს, რომელიც ღვთის მსახურების წინააღმდეგაა მიმართული. ბიბლიაში იმის მრავალ მაგალითს ვპოულობთ, როდესაც სატანა ისრაელის ან ცალკეული მსახურების, იეჰოვას ერთგულებისაგან ჩამოცილებას ახერხებდა. მაგალითად, სატანის მსგავსმა ხრიკმა ის გამოიწვია, რომ ძველ ისრაელში 24 ათასი ადამიანი დაიღუპა პირდაპირ აღთქმულ მიწაზე შესვლის წინ (რიცხვები 25:1-9).
ცოდვაზე უადგილო თვალის დახუჭვის ერთერთ თვალსაჩინო მაგალითს წარმოადგენს მღვდელი ელის შემთხვევა, რომლის ვაჟებიც – ხოფნი და ფინხასი – «ელის უვარგისი ვაჟები ... არ ცნობდნენ იეჰოვას». საკუთარი სამღვდლო მდგომარეობის ანგარების მიზნით გამოყენებით, ისინი «დიდად სცოდავდნენ ... იეჰოვას წინაშე, რადგან უპატივცემულოდ ეპყრობოდნენ იეჰოვას შესაწირავს» (1 სამუელი 2:12-17).
როგორი რეაქცია ჰქონდა მათ ცოდვებზე ელის? რა თქმა უნდა, ის მათ არ იწონებდა. თუმცა, ელი არც არავითარ გადამწყვეთ ქმედებებს ახორციელებდა იმისათვის, რათა ძირფესვიანად აღმოეფხვრა ასეთი უწესობა. ყველაფერი, რასაც ეს მღვდელი აკეთებდა ის იყო – რომ უბრალოდ სიტყვიერად კიცხავდა მათ და სულ ამით შემოიფარგლებოდა. ბიბლია გვატყობინებს:
«ესმოდა, როგორ ექცეოდნენ მისი ვაჟები მთელ ისრაელს, როგორ წვებოდნენ ქალებთან, რომლებიც შეხვედრის კარვის შესასვლელთან მსახურობდნენ, და ეუბნებოდა მათ: „რატომ იქცევით ასე? ცუდი ამბები მომდის ხალხისგან თქვენზე. არ გინდათ, შვილებო, არ არის კარგი, რაც თქვენზე მესმის, გზა-კვალს რომ ურევთ იეჰოვას ხალხს. თუ კაცი კაცს შესცოდავს, ღმერთი შეარიგებს მას, მაგრამ თუ კაცი იეჰოვას შესცოდავს, ვინ ილოცებს მისთვის?“ არ უსმენდნენ მამის ხმას,რადგან იეჰოვამ მათი სიკვდილი ინება» (1 სამუელი 2:22-25).ამ ყველაფრის გამო, იეჰოვას მხრიდან განკითხვას დაექმვემდებარნენ არა მხოლოდ მღვდლის ვაჟები, არამედ თავად ელიც. ღმერთმა მას უთხრა: «შენ შენს ვაჟებს უფრო მეტ პატივს სცემ, ვიდრე მე» (1 სამუელი 2:29). ჯამში იეჰოვამ სიკვდილით დასაჯა მისი ვაჟებიც და თვითონ ელიც (1 სამუელი 2:34; 4:17,18).
«ელი იმდენად უნებისყოფო იყო, რომ საკუთარი ვაჟების უკიდურესი თვითნებობისა და საშინელი მკრეხელობის აღკვეთაც კი არ შეეძლო, - წერს მართლმადიდებელი პროფესორი, ღვთისმეტყველების კანდიდატი ბენიამინი. – მღვდლების ასეთი უწმინდურებისა და მკრეხელობისათვის, ღმერთმა გადაწყვიტა მღვდელმთავარი ელის მთელი საგვარეულო დაეხოცა» («ძველი აღთქმის წმინდა ბიბლიური ისტორია»).
ასეთივე უნებისყოფობას განიკითხავდა იესოც, როგორც ეს გამოცხადების წიგნიდან ჩანს. ზოგიერთი ქრისტიანული კრება, შემწყნარებლურად ითმენდა საკუთარ წიაღში ადამიანებს, რომელთა საქციელიც ჭეშმარიტებას შეურაცხყოფდა (გამოცხადება 2:12-16). ხოლო ჩვენთვის უკვე ნაცნობი, კორინთოს კრებაში არსებული მრუშის შემთხვევაში, ქრისტიანები «ყოყოჩობ[დნენ], ნაცვლად იმისა, რომ ეგლოვათ, რათა ამ საქმეების ჩამდენი მ[ოკვეთილიყო მათგან]», როგორც ჩანს, ალბათ საკუთარი ლიბერალური შემწყნარებლობითა და კრების თითოეული წევრის პირადი «თავისუფლებით» ამაყობდნენ.
ასეთ შემთხვევაში, სრულიად გამართლებული ჩანს მკაცრი სამართლებრივი დისციპლინარული ზომების მიღება, რომელიც მთელი ქრისტიანული კრების სულიერ და ზნეობრივ უმწიკვლობას უზრუნველყოფდა. ანტიქრისტიანულ საქციელს თუ კრების შიგნით არ აღკვეთდნენ, მაშინ ასეთი ყველაფრის დაშვებულობა თანდათანობით ადამიანებს გაცილებით უფრო მძიმე ცოდვების ჩადენისაკენ უბიძგებდა. საბოლოო ჯამში კი მთელი კრება გაიხრწნებოდა, რაც სატანის მიზნების შესაბამისი იქნებოდა (შეადარეთ იესო ნავე ძე 22:18,20).
«გააძევე დამცინავი, რომ შეწყდეს შუღლი და სასამართლოში კამათსა და სირცხვილს ბოლო მოეღოს» - მოუწოდებენ ამასთან დაკავშირებით ღვთის მსახურებს (იგავები 22:10).
«შეშის გარეშე ცეცხლი ჩაქრება, ცილისმწამებლის გარეშე შუღლი დაცხრება» (იგავები 26:20).
«შემცოდველი თემიდან უნდა გარიცხულიყო, რათა მას დამღუპველი გავლენა არ მოეხდინა სხვებზე» - ასეთ კომენტარს უკეთებს ამ გარემოებას ბრიუს უინტერი (Bruce Winter «ახალი ბიბლიური კომენტარები. ნაწილი 3. ახალი აღთქმა»).
«სასჯელი ხანდახან მკაცრი უნდა იყოს, იმიტომ რომ თუ არ დავსჯით, მაშინ ეს გაცილებით მძიმე შედეგებს მოიტანს. […] ეკლესიაში დასჯა აუცილებელია, რათა ის უწმინდურებები იქნეს მოცილებული, რომელსაც მისი სიწმინდის დალაქავება და გაფუჭება შეუძლია. სასჯელი, ქრისტეს სხეულს, მასში ბოროტების ინფექციის შეღწევისაგან იცავს» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების პირველი წერილი განმარტება»).
«პავლე მონაკვეთს ბრძანებით ამთავრებს: "მაშ, მოიკვეთეთ უკეთური". ეს ციტატა მეორე რჯულის 17,7- დან და 24,7-დანაა აღებული. დგება დრო, როდესაც აუცილებელი ხდება სიმსივნის ქირურგიული გზით ამოკვეთა. ხანდახან კი საჭიროა გადამწყვეტი ზომების მიღება, რათა ინფექციის აფეთქება იქნეს შეჩერებული. პავლე ამ ზომებამდე ქრისტეს შვილების ცოდვის საშიშროებისაგან დაცვის სურვილმა მიიყვანა» (უილიამ ბარკლი «ახალი აღთქმის კომენტარები»).
«მიზანს, რომელსაც საკუთარი წიაღიდან ცოდვილების გარიცხვისას ეკლესია ემსახურება, წარმოადგენს მისი დანარჩენი წევრების კეთილდღეობა და სახიფათო გადამდები სენისაგან მათი დაცვა. ისევე როგორც თითოეულ საზოგადოებაში, ერთის ნაკლოვანებები და დანაშაულები, მათი დაუსჯელობის შემთხვევაში ადვილად იქცევიან ცდუნებისა და მიბაძვის საგნად სხვებისთვის და, რაც უფრო მეტად ვრცელდება, საგრძნობ ზიანს აყენებს ყველას, ასევე ეკლესიაშიც, ერთის ცუდ მაგალითს სხვების დასნებოვნება და ფართოდ გავრცელება შეუძლია. საზოგადოებრივი დისციპლინა და წესრიგი ადვილად დაირღვეოდა და მისი გაცილებით სუსტი წევრების ზნეობრივ-რელიგიური ცხოვრება შეიძლება დიდი საფრთხის წინაშე დამდგარიყო, ის რომ არ იკვეთდეს მავნებელ და ზნეობრივად დასნებოვნებულ საკუთარ წევრებს და მათგან თავის ჯანმრთელ წევრებს არ იცავდეს. ეს აზრი ჯერ კიდევ მოციქულმა გამოთქვა, როდესაც მან კორინთის თემსა და მის წარმომადგენლებს, რომელთაც სისხლის აღმრევის გარიცხვისაკენ აღძრავდა, ასეთი შეკითხვა დაუსვა: "ნუთუ არ იცით, რომ მცირეოდენი საფუარი მთელ ცომს აფუებს?" (1 კორ. 5,
6); ანუ ის ასე ვთქვათ ამბობდა, მე მოვითხოვ, დამნაშავე გამოყოფილი იქნას თქვენი წიაღიდან იმიტომ, რომ ერთის ცოდვა, როგორც გამოცდილება აჩვენებს, ძალიან ადვილად გადადის სხვაზეც, ის, წყლულის მსგავსად, სხვებსაც აწყლულებს, როდესაც სხვებს მასთან შეხების საშუალება არ აქვს წართმეული. ამ აზრს შემდგომ ეკლესიის მამებიც იმეორებენ» (მიტროპოლიტი ვლადიმერი (ბოგოიავლინსკი) «საეკლესიო გარიცხვის ან ანათემას გადაცემის უფლების შესახებ» მოსკოვი, 1998 წ.).
ეჭვგარეშეა, რომ ქრისტიანული კრების ცოდვით დასნებოვნებული ადამიანებისაგან დაცვას, მხოლოდ და მხოლოდ სასიკეთო შედეგი მოაქვს კრების შიგნით არსებულ სულიერ ატმოსფეროზე!
«ამგვარი სახით, ეს შემთხვევა მწარე გაკვეთილი იქნებოდა ორი მიმართულებით: ის შეახსენებდა როგორც იმ დიდი საფასურის შესახებ, რომლის გადახდაც ხდება ეგოისტური გულგრილობის შემთხვევაში, ასევე იმის შესახებ, რომ ღვთის ტაძარში სიწმინდის დაცვაა აუცილებელი (1 კორ.3:17; 6:19)» (დეივიდ კ. ლოური «მოციქული პავლეს პირველი წერილი კორინთელთა კრების მიმართ. განმარტება»).
«ასეთი მკაცრი დისციპლინარული ზომებით გამოწვეული თავდაპირველი სინანულის გრძნობა მალევე ქარწყლდება, როდესაც სასწორის თეფშზე მთელი ეკლესიის მოწმობა იდება; ამავდროულად ეკლესიის მრავალი წევრი, რომელთა ცხოვრებაზეც ამა თუ იმ ზომით იქონია გავლენა შექმნილმა სიტუაციამ, მისი მორღვევის შემდეგ შვებას გრძნობს. საერთო ჯამში, მსგავსი გარემოებები იმაზე გაცილებით მეტ ადამიანზე ახდენს გავლენას, ვიდრე ფიქრობენ, და ისინი გაცილებით ძლიერ ზეგავლენას ახდენენ, ვიდრე შეიძლება მოველოდეთ» (დეივიდ პრაიერი «კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი. საკვლევი სახელმძღვანელო»).
ამგვარად, სულიერი და ზნეობრივი უსაფრთხოების შენარჩუნება - იმის ერთერთ მიზეზს წარმოადგენს, თუ რატომაა აუცილებელი ქრისტიანული კრებიდან მოუნანიებელი ცოდვილის გარიცხვა (2 სამუელი 23:6,7). სხვა მიზეზი ასახულია ჰენრი ჰელეის სიტყვებში:
«პავლემ ბრძანა "სატანისათვის გადაეცათ" (1კორ.5:5) და ფორმალურად გაერიცხათ ის ეკლესიიდან ორი მიზეზის გამო: პირველი, ასეთი გახრწნილების გავრცელების თავიდან ასარიდებლად, და მეორე, დამნაშავის მონანიებისაკენ აღსაძვრელად» (ჰენრი ჰელეი «ბიბლიური ცნობარი»).
ამგვარი შენიშვნა გვეხმარება ასე ნაკლებსასიამოვნო, თუმცა თავად შემცოდველისათვის მაინც ეფექტური ზომის გაცნობიერებაში. დისციპლინარული სასჯელი, რომელსაც კრება დამნაშავეს აკისრებს, მას აღძრავს რომ მთელი სერიოზულობით გადახედოს საკუთარ საქციელს და არასწორი აზროვნება გამოასწოროს. ეს კი თავის მხრივ მას ღმერთთან და მის კრებაში დაბრუნებაში დაეხმარება.
აი ამიტომაა შეუძლებელი, რომ მკაცრი სამართლებრივი გადაწყვეტილებები გარიცხვის შესახებ, რაღაც შურისძიების მსგავსს წარმოადგენდეს. პირიქით, როგორც ბიბლია ამბობს, «დაფარულ სიყვარულს აშკარა შეგონება სჯობია. მოყვარულისგან ჭრილობა ერთგულების ნიშანია» (იგავები 27:5,6).
«[ცოდვილი] თუ არ გაირიცხა და სატანას არ გადაეცა მისი მიწიერი ხორცის სატანჯველად, ის, სავარაუდოდ, ადრე თუ გვიან სრული განდგომილი გახდება, რომელიც არცხვენს ღვთის ძეს, ხელახლა ალურსმავს მას და ერთერთი მათგანი ხდება, რომლის აღდგენაც სრულიად შეუძლებელია (შდ.: ებრ. 6:4-6)» - წერს დეივიდ პრაიერი («კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი. საკვლევი სახელმძღვანელო»).ამ დროს ადამიანს წართმეული უნდა ჰქონდეს ყოველგვარი სულიერი ურთიერთობა და სიახლოვე (მუხლი 11), თითქმის იმ დონემდე, რომ ის წარმართად უნდა ჩაითვალოს (მასთან ურთიერთობის თვალსაზრისით) (მათ. 18:15-17), თუმცა არა იმისათვის, რომ ყველა მტრად ექცეს მას, არამედ მისი მონანიებისაკენ აღძვრის მიზნით. ასეთი გარიცხვისას მიზანი ყოველთვის იმ სულის გადარჩენა უნდა იყოს, რომელიც ცოდვაშია დამნაშავე… გარიცხვის მიზანი გამოსწორება იყო, ანუ, ის გამიზნული იყო ადამიანისათვის იმ ცოდვაზე თვალის ახელისთვის, რომელსაც ის სჩადიოდა, და ამ ყველაფრით მისი მონანიებისაკენ აღძვრისათვის… აქ უცილობლად ის იგულისხმება, რომ ის სულიერად დაკარგული იქნებოდა, თუ არ მოინანიებდა. ამიტომ სასჯელის მიზანი იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანი ცოდვისაგან იხსნას, რათა ის მარადიული სიკვდილისაგან იქნას გადარჩენილი (შეადარეთ 2 თეს. 1:7-9)» (ჰოვარდ უინტერსი «კომენტარები კორინთელების მიმართ პირველ წერილზე»).
«ეს ფაქტები გვიჩვენებს, თუ რამდენად საჭიროა დისციპლინა – როგორც მთლიანად ეკლესიისათვის, ასევე თვითონ წესრიგის დამრღვევებისათვის. ეკლესიისთვის ეს თვითგანწმენდის, სიწმინდესა და ზნეობაში განმტკიცების პროცესია, რომელიც მას ბუნებრივად ახასიათებს. წესრიგის დამრღვევისთვის კი ეს ერთდროულად დამსახურებული სასჯელიცაა და მონანიებისა და ცვლილებების მოხდენის შესაძლებლობაც. რადგანაც ქრისტესა და მისი ეკლესიის საბოლოო მიზანი – სულების გადარჩენაა; და პავლეც ეკლესიის მხრიდან დისციპლინის ყველაზე მკაცრ გამოვლენას უწოდებს იმას, რომ დამნაშავე "სატანას მიეცეს ხორცით სატანჯველად, რათა სული ხსნილ იქნეს უფალ იესოს დღეს"» (ფილიპ შაფი «ქრისტიანული ეკლესიის ისტორია» ტ.1).
«სასჯელი წინააღმდეგობაში არ მოდის სიყვარულთან. ფაქტიურად, ზუსტადაც რომ პირიქით: დაუსჯელობა სიყვარულთან შეუთავსებელია. "რადგან ვინც უყვარს უფალს, მასვე წვრთნის, და შოლტით სცემს ყველას, ვისაც ძედ იღებს" (ებრ. 12:6). უფალი იმიტომ სჯის თავის შვილებს, რომ უყვარს ისინი, - და ჩვენც დავსჯით ჩვენს დებსა და ძმებს უფალში, თუ ნამდვილად გვიყვარს უფალი და ნამდვილად გვიყვარს ჩვენი დები და ძმები […] დასჯა - რთულია, დასჯა ტკივილს აყენებს და ხშირად გულს სტკენს. ჩვენ თუ ცოდვილებს ვსჯით, ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ჩვენ ისინი არ უნდა გვიყვარდეს, არამედ იმას, რომ ჩვენ ქრისტე, მისი ეკლესია და მისი სიტყვა უფრო მეტად უნდა გვიყვარდეს, ვიდრე ისინი. ცოდვილებისადმი ჩვენი სიყვარული უნდა იყოს არა სენტიმენტალური შემწყნარებლობა, არამედ გამომასწორებელი სიყვარული (შდ. იგვ. 27:6)» - მსჯელობს ჯონ ფ. მაკარტური. ის ასევე წერს:
«ეს იმას არ ნიშნავს, რომს ეკლესიაში თითოეული სრულყოფილი უნდა იყოს, რადგან ეს შეუძლებელია. ცოდვაში ყველა ვარდება, ყველას გააჩნია არასრულყოფილება და ნაკლოვანებები. გარკვეული აზრით ეკლესია - ესაა საავადმყოფო მათთვის, ვინც თავისი დაავადების შესახებ იცის. ისინი ქრისტეს მიენდვნენ როგორც მხსნელს და უნდათ კვალდაკვალ გაჰყვნენ როგორც უფალს - ისეთები იყვნენ, როგორიც უფალს უნდა მათი დანახვა. თემიდან ისინი კი არ უნდა გაირიცხონ, ვინც საკუთარი ცოდვა აღიარა და სწორად ცხოვრება სურს, არამედ ისინი, ვინც გამუდმებით და მოუნანიებლად ჯიუტობენ ცოდვაში, მიუხედავად ყველა რჩევებისა და გაფრთხილებებისა. ჩვენ უნდა გავაგრძელოთ მათი სიყვარული და უნდა ვილოცოთ მათთვის, რათა მოინანიონ და სუფთა ცხოვრებას დაუბრუნდნენ. და ისინი თუ მართლაც მოინანიებენ, ჩვენ მათ სიხარულითა და მხიარულებით უნდა შევხვდეთ, "მივუტევოთ და ვანუგეშოთ" და კვლავ თემში მივიღოთ (2 კორ. 2:7)» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების მიმართ პირველი წერილის განმარტება»).
«მაშ რაში მსდგომარეობს ფრაზის მნიშვნელობა «ხორცის სატანჯველად»? ეს, რა თქმა უნდა, სასიკვდილო განაჩენს არ წარმოადგენს, როგორც ზოგიერთები ვარაუდობდნენ, იმ ფაქტის გათვალისწინებით, რომ ამ ქმედების დანიშნულება გამოსწორებაში მდგომარეობს, ანუ იმ ადამიანის გადასარჩენად, რისი მიღწევაც საეჭვოა მისი სიკვდილით მიღწეულიყო. ეს ფრაზა, როგორც ჩანს, შემდეგს ნიშნავს: ეს ძმა სატანას უნდა იქნას გადაცემული, ანუ წმინდების გარემოდან სატანის სასტიკ სამეფოში იქნას გადაყვანილი. ეს იმ იმედით უნდა იქნას გაკეთებული, რომ ადამიანი გააცნობიერებს მომხდარს და გაანადგურებს (ანუ სიკვდილს გადასცემს) საკუთარი სხეულის ხორციელ სურვილებს და უფალს. დაუბრუნდება (იხ. ჯ.ხ. ტრეიერი, Greek Lexicon, გვ. 443)» (უეინ ჯექსონი «ჩემი ბიბლიის მინდვრებზე გაკეთებული შენიშვნები». ნაწილი II. ახალი აღთქმა).
«მითითებები, რომლებიც კორინთის ეკლესიას მიეცა სისხლის აღრევაში დამნაშავესთან დაკავშირებით, სრულ თანხმობაშია ამ წესთან, - ის უნდა "მოკვეთილიყო (1 კორ. 5:2) და სატანას მისცემოდა ხორცით სატანჯველად", - რადგან ის თუ ქრისტეს სამეფოდან განდევნილი იყო, მაშინ ის სატანის სამეფოს კუთვნილებად შეიძლება ჩათვლილიყო, ეკლესიის წევრებს ურთიერთობა არ უნდა ჰქონოდათ მასთან, (1 კორ. 5:11, 13). თუმცა ის თუ საეკლესიო სასჯელის ზემოქმედების წყალობით თავს დაიმდაბლებს და გამოსწორდება, მაშინ ის კვლავ უნდა იქნას მიღებული ეკლესიის წიაღში და ყველაფერი კარგად იქნება» (მეთიუ ჰენრი «ახალი აღთქმის წიგნების განმარტება»).
«ჩვენ ნებისმიერ შემთხვევაში უნდა გვახსოვდეს, რომ მორწმუნეთა დასჯა ყოველთვის ხელს უნდა უწყობდეს უფალთან მათ დაბრუნებას» (უილიამ მაკდონალდი «პირველი წერილი კორინთელების მიმართ. კომენტარები»).
«ეკლესიიდან გარიცხვა, როგორც საეკლესიო სასჯელის უკიდურესი ზომა, გამოიყენება გასასტიკებული ცოდვილის გამოცოცხლების იმედით, რომელიც მძიმე ცოდვაში ჩავარდა (1 კორ. 5:1-
5)» (მარკ უ. კარლბერგი «ბიბლიური ღვთისმეტყველების სახარებისეული ლექსიკონი», უოლტერ ელუელის რედაქციით).
«საეკლესიო სასჯელის მიზანი, მის ნებისმიერ ფორმაში — წარმოადგენს არა სასჯელს დასჯის მიზნით, არამედ გზააბნეული ცხვირის მონანიებისა და დაბრუნებისაკენ აღძვრას. საბოლოო ჯამში, მხოლოდ ერთი ცოდვა არსებობს, რომლის გამოც უნდა იქნას გარიცხული ეკლესიის წევრი, — მოუნანიებლობა. როდესაც მონანიება აშკარა ხდება, ეკლესია ცოდვას მიტევებულად აცხადებს და შემცოდველს კვლავ ძმად იღებს» («ახალი სასწავლო ჟენევური ბიბლია». «საეკლესიო დისციპლინა და ეკლესიიდან გარიცხვა»).
იეჰოვას მოწმეების ერთერთ პუბლიკაციაში ახსნილი იყო, თუ რაში მდგომარეობს ასეთი დისციპლინარული ზომის დადებითი მხარე:
«სინამდვილეში, როცა კრებიდან ვინმე ირიცხება, ამით იეჰოვას სიყვარული ვლინდება. რატომ შეგვიძლია ამის თქმა? როდესაც მოუნანიებელი შემცოდველი ირიცხება, ამ დროს იეჰოვას წმინდა სახელისადმი და მისი ნორმებისადმი სიყვარული და პატივისცემა ვლინდება (1 პეტრე 1:15, 16). გარიცხვა კრების უსაფრთხოებას ემსახურება. ის იცავს ერთგულ ქრისტიანებს განზრახ შემცოდველის ცუდი გავლენისგან და საშუალებას აძლევს მათ, კვლავ განაგრძონ მსახურება და დარწმუნებული იყვნენ, რომ კრება საიმედო თავშესაფარია ამ ბოროტ ქვეყნიერებაში (1 კორინთელები 5:7; ებრაელები 12:15, 16). როცა შემცოდველი ასე მკაცრად ისჯება, ამით მის მიმართ სიყვარული ვლინდება. ამან შეიძლება უბიძგოს შემცოდველს, გონს მოეგოს და საჭირო ნაბიჯები გადადგას იეჰოვასთან დასაბრუნებლად (ებრაელები 12:11).» («დარჩით ღვთის სიყვარულში», გვ.20).
კიდევ ერთი მიზეზი, რის გამოც მნიშვნელოვანია მოუნანიებელი შემცოდველის გარიცხვა, არეკლილია პრინციპში, რომელიც კანონის [მრ.რჯ.] 13:11-შია ჩადებული:
«გაიგებს მთელი ისრაელი, შეეშინდებათ და აღარ ჩაიდენენ ასეთ უკეთურებას» (შეადარეთ კანონის [მრ.რჯ.] 17:12,13).
«შიში სიყვარულთან ერთად — ესაა ის სწორი მდგომარეობა, რომელიც აღგვძრავს ცოდვას გავექცეთ და ღვთის ერთგულები დავრჩეთ (მრ. რჯ. 13:6-11; 17:12-13; 19:16-20; საქმ. 5:5-11). იგავების 9:10-ში ნათქვამია: «უფლის შიში სიბრძნის სათავეა». 2 კორ. 7:1-ში პავლე ქრისტიანებს არიგებს: «განვიწმიდოთ ხორცისა და სულის ყოველგვარი მწიკვლისაგან და სრულვყოთ სიწმიდე ღვთის მოშიშებით» (შდ. საქმ. 9:31; ეფეს. 5:21; ებრ. 12:28; 1პეტ. 2:17). ასეთი შიში — ესაა არა სრული საშინელება, არამედ ალბათ უფრო იმის აშკარა რეალობის გრძნობა, რომ ღმერთს სძულს ცოდვა» (ჯონ ფ. მაკარტური «ტომითეს 1-ლი წერილი განმარტება»).
«საეკლესიო კანონმდებლობას, ამგვარი სახით, გარიცხვა ისე ესმის როგორც იმ საკუთარი წევრების დაცვა, რომლებიც ჯერ კიდევ არ არიან დასნებოვნებულნი ამ სენით, და იმ შიშის საშუალებით, რომელსაც მათში ამ სასჯელის სიმძიმე იწვევს, მათი იმ დანაშაულებებისა და მანკისაგან დაცვა, რომლებიც მათ ემუქმება» (მიტროპოლიტი ვლადიმირი (ბოგოიავლინსკი) «საეკლესიო გარიცხვის ან ანათემას გადაცემის უფლების შესახებ» მოსკოვი, 1998 წ.).
ამ გარემოებას კომენტარი უკეთდება ჟურნალში «გამოიღვიძეთ!»-ში:
«გარიცხვა ასევე კრების ცალკეულ წევრებსაც იცავს. მოდით ეს თვალსაჩინო მაგალითის დახმარებით განვიხილოთ: წარმოიდგინეთ, რომ ავტომობილის ხმამაღალმა სიგნალმა ან სიგნალიზაციამ გაგაღვიძათ. რთულია ასეთ გამკივან ხმას ყურადღება არ მიაქციო; ის გაშინებთ კიდეც! ამის მსგავსად, როდესაც კრებიდან ვინმე ირიცხება, ეს ზომა, იმედი უნდა ვიქონიოთ, სამწყსოს ყველა წევრის ყურადღებას იქცევს. ის მათ გრძნობებს აფორიაქებს. გარიცხვას შეუძლებელია ყურადღება არ მიაქციო. როგორ შეიძლება ეს დამცავი იყო?
"როდესაც სამეფო დარბაზში პირველად მოვისმინე იმის შესახებ, რომ ვიღაც გაირიცხა, თავიდან ამან შოკში ჩამაგდო,— ამბობს ერთი და.— შემდეგ ეს მიწაზე დაშვებაში დამეხმარა და იმის გაცნობიერება მაიძულა, რომ მეც შეიძლება დავცემულიყავი". როგორც მისი სიტყვებიდან ვხედავთ, გარიცხვამ სხვები შეიძლება იმისაკენ აღძრას, რომ საკუთარ საქციელზე დაფიქრდნენ (1 კორინთელები 10:12). საკუთარ თავს თუ ასეთ შეკითვას დავუსვამთ: "არის ჩემს ცხოვრებაში ისეთი სფეროები, სადაც სულიერად სუსტი ვარ?", ჩვენ იმის გამოკვლევას შევძლებთ, თუ როგორი რეპუტაცია გვაქვს ღვთის წინაშე. ასეთი სახით, ჩვენ შეგვიძლია "კვლავაც ვიღვაწოთ ჩვენი ხსნისთვის შიშითა და კანკალით" (ფილიპელები 2:12)» («გამოიღვიძეთ!», 8 სექტემბერი 1996 წ., გვ.27 [რუს.]).
ამგვარად, სრულიად ნათელია, რომ კრებაში შემცოდველი წევრების მიმართ დისციპლინარული ზომების გამოყენება აშკარად აუცილებელია, და ამ ზომების იგნორირება არ შეიძლება. ამ ყველაფრით ღვთისთვის მოსაწონი რამოდენიმე მიზანი მიიღწევა ერთდროულად.
«საეკლესიო გაკიცხვები აუცილებელია შემცოდველი ძმების გამოსასწორებლად და შესაძენად, მსგავსი შეცოდებებისაგან სხვების შესაკავებლად, იმ საფუარისაგან გასასუფთავებლად, რომელსაც მთელი ცომის დასნებოვნება შეუძლია, ქრისტეს სახელისა და წმინდა სახარების ქადაგების დასაცავად და ასევე, ღვთის რისხვის შესაჩერებლად, რომელიც სამართლიანად ეწეოდა ეკლესიას, თუ მასში მყოფი გამოაშკარავებული ცოდვილები რჯულის დარღვევას და მისი საიდუმლოებების წაბილწვას განაგრძობდნენ» («ვესტმინსტერის აღსარება», 30, 3).
«პავლე ამ მონაკვეთში სამ პრინციპს გამოხატავს: (1) საეკლესიო დისციპლინის ძირითადი ამოცანა – ესაა მონანიება და ცოდვილის აღდგენა; (2) საეკლესიო დისციპლინის მეორე ამოცანაა – ეკლესიის დაცვა (1 კორ. 5:6-8); და (3) ეკლესია ვალდებულია… თავად ეკლესიის წევრები დაარიგოს (1 კორ. 5:9-13)» (უოლტერ ელუელი, ფილიპ კამფორტი «დიდი ბიბლიური ლექსიკონი»).
ხანდახან შეიძლება ძალიან უცნაური მოსაზრება მოვისმინოთ, რომ მოუნანიებელი ცოდვილი კრებიდან გარიცხვა საჭირო არ არის, რადგან ვითომდა, მას ისედაც ყველა მოერიდებაო. ასეთი ცოდვილი, ვითომდა, «თვითონვე წავაო». ხოლო შემცოდველი თუ კრებებზე სიარულს გააგრძელებს, მაშინ ეს იმას ნიშნავს, რომ ის მაინც ავლენს მონანიების სულს და, შესაბამისად, ასეთი ცოდვილის გარიცხვა საერთოდ სისასტიკე იქნებაო.
თუმცა, ეს თეორია აშკარად ილუზიის სფეროდანაა (იგავები 13:16). საჭირო არ არის იმის დაწვრილებით ახსნა, თუ რეალურ ცხოვრებაში შემცოდველის არ გარიცხვის პრაქტიკა რატომ გამოიწვევს არა ყველა ჯიუტი შემცოდველების ავტომატურ მონანიებას (რადგანაც ირიცხებიან არა შემცოდველები და მომნანიებლები, არამედ უშუალოდ ისინი, ვისაც ცოდვის მონანიება არ სურდათ), არამედ ყველაფრის დაშვებულობისა და დახლეჩვის ტალღას. წმინდა წერილებში იმის საკმარისზე მეტი მაგალითებია, თუ როგორ ჩნდებოდნენ პირველი საუკუნის ქრისტიანთა კრებებში მრუშები ან მოჯანყეები, და რომ რატომღაც არცერთი მათგანი არ აპირებდა კრების საკუთარი ნებით დატოვებას. სრულიად პირიქით, იესო და წერილების ავტორები გამუდმებით შეახსენებდნენ კრების ერთგულ წევრებს, რათა მათ არ მოეთმინათ ასეთი ადამიანები და მორიდებოდნენ მათ. პავლეს დიდი ძალისხმევის მოხმარება უწევდა იმისათვის, რათა ასეთები თემიდან გაერიცხა და აღარ მიეცა მათთვის ქრისტეს მოწაფეებზე ზემოქმედების მოხდენის საშუალება.
გარდა ამისა, როგორც, მაგალითად საქმეების 20:29,30, რომაელების 16:17,18, 2პეტრეს 2:1-3-დან და 2 იოანეს 10,11-დან ჩანს, ისინი, ვინც უწმინდურებისა და განდგომილების გზაზე დგებოდნენ, მიდრეკილნი იყვნენ რომ შეუპოვრად ეცადათ ქრისტიანებთან კავშირში შესვლა, რათა მათთვის საკუთარი იდეები ჩაეგონებინათ. არავითარი ილუზიები არ ჰქონია ამასთან დაკავშირებით თვითონ პავლესაც. პირიქით, ის იმის მკაცრ აუცილებლობას ხედავდა, რომ თავის დროზე «მოეშორებინათ ძველი საფუარი», რათა მას მთელი კრება არ «აეფუებინა»! (1 კორინთელები 5:6,7).
სრულიად ობიექტური მიზეზების გათვალისწინებით, ქრისტიანები საშუალებას არ მისცემენ ლიბერალურ ქროლვებს, რომ საკუთარი პირობები უკარნახოს და საფრთხის ქვეშ დააყენოს კრების სისუფთავე და უფალთან საკუთარი ურთიერთობების სიწმინდე. მოუნანიებელი ცოდვილისადმი დამოკიდებულების მკაფიო ბიბლიური პრინციპები და ადეკვატური აღქმის უნარი, მათ მართლაც ეხმარება მსგავსი სიტუაციებისადმი ჯანსაღი დამოკიდებულების ქონაში (იგავები 22:3).
როგორ მოვექცეთ გარიცხულებს?
ღვთის სიტყვა ამბობს, რომ ქრისტიანებმა არ უნდა იქონიონ ურთიერთობა მათთან, ვინც კრებიდან გარიცხულია:
ბიბლია ამბობს: „აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ მეძაობს, ხარბი, კერპთაყვანისმცემელი, მლანძღველი, ლოთი ან გამომძალველია. ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ მოიშორეთ ბოროტი თქვენგან“ “ (1 კორინთელები 5:11)
მათეს 18:17-ში ჩაწერილი იესოს სიტყვებიც ამავე აზრს ავითარებს: „იყოს იგი [გარიცხული] შენთვის, როგორც წარმართი და მებაჟე“. იესოს მსმენელებმა კარგად იცოდნენ, რომ იუდეველებს არანაირი ურთიერთობა არ ჰქონდათ წარმართებთან, ანუ სხვა ხალხებთან, და ერიდებოდნენ გადასახადების ამკრეფებს, რადგან მათ განდევნილებად მიიჩნევდნენ. ამგვარად, იესომ ურჩია თავის მიმდევრებს, არ ჰქონოდათ ურთიერთობა გარიცხულებთან
ისეთი ადამიანის შესახებ, რომელიც „ქრისტეს სწავლებაში არ რჩება“, ბიბლიაში ნათქვამია: „ნუ მიიღებთ სახლში და ნურც მიესალმებით, რადგან ვინც მას ესალმება, მისი ბოროტი საქმეების თანამონაწილე ხდება“ (2 იოანე 9—11). ჩვენ გარიცხულებთან არც სულიერ საკითხებზე ვსაუბრობთ და არც სხვა ურთიერთობა გვაქვს
ამიტომ, ერთგულ ქრისტიანებს სულიერ საკითხებთან დაკავშირებით არავითარი კავშირი არ უნდა ჰქონდეთ კრებიდან გარიცხულებთან. მაგრამ ეს ბევრად უფრო მეტს მოიცავს. ღვთის სიტყვა აღნიშნავს: „ასეთთან არც კი ჭამოთ“ (1 კორ. 5:11). აქედან გამომდინარე ყოველდღიურ საქმეებშიც კი არ გვაქვს მათთან ურთიერთობა. თავისთავად გამოირიცხება მათთან ერთად დროის გატარება პიკნიკებზე; მეგობრულ შეხვედრებზე, ბურთის სათამაშოდ, საყიდლებზე თუ თეატრში წასვლა. ასევე, ერთ სუფრასთან ჯდომაც კი, იქნება ეს სახლში თუ რესტორანში.
შეიძლება თუ არა გარიცხულთან ლაპარაკი? თუმცა ბიბლიაში არ არის განხილული ყველა შესაძლო სიტუაცია, 2 იოანეს 10 (აფ) გვეხმარება ამ საკითხთან დაკავშირებით იეჰოვას თვალსაზრისის დანახვაში: „თუ ვინმე მოდის თქვენთან და არ მოაქვს ეს მოძღვრება, ნუ მიიღებთ სახლში და ნურც მიესალმებით მას“. ამ საკითხთან დაკავშირებით 1982 წლის 1 მარტის „საგუშაგო კოშკში“ ნათქვამია: «უბრალოდ „გამარჯობის“ თქმა ვინმესთან საუბრის და, შესაძლებელია, მეგობრობის დაწყების პირველ ნაბიჯს წარმოადგენდეს. ნუთუ გადავდგამთ ამ პირველ ნაბიჯს გარიცხულისკენ?»ამ აზრს ზემოთ ხსენებული“ (1 კორ. 5:11). იც უჭერს მხარს „ასეთთან არც კი ჭამოთ
გარიცხვასთან დაკავშირებული ბიბლიური მითითებების დაცვა და მოუნანიებელ ცოდვილთან ურთიერთობისგან თავის შეკავება ნამდვილად მოგვიტანს სარგებლობას. ეს დაიცავს კრების სისუფთავეს და ჩვენც გამოგვარჩევს, როგორც ბიბლიის მაღალზნეობრივი ნორმების დამცველებს (1 პეტ. 1:14—16). ამასთანავე დაგვიცავს ცუდი ზეგავლენისგან (გალ. 5:7—9). აგრეთვე ამით შემცოდველს საშუალება ეძლევა, სრული სარგებლობა მიიღოს ასეთი სახით დასჯისგან, ვინაიდან შეიძლება აღნიშნული სასჯელი მას „სიმართლის მშვიდობიანი ნაყოფის“ გამოღებაში დაეხმაროს (ებრ. 12:11).
ურთიერთობის შეზღუდვა
მას შემდეგ რაც ის განვმარტეთ, რომ კრების წევრი, რომელიც შესცოდავს და არ მოინანიებს, ბიბლიური პრინციპების თანახმად, ქრისტიანული კრებიდან გარიცხული უნდა იქნას, ჩვენ შემდეგ საკითხთან მივდივართ: ამ შემთხვევაში როგორი დამოკიდებულება უნდა ჰქონდეს ქრისტიანს ასეთ პირთან? რამდენად იზღუდება თანამორწმუნეების ურთიერთობის დონე კრებიდან გარიცხულ შემცოდველთან?
ბიბლიური ხელმძღვანელობისადმი ყურადღებიანი დამოკიდებულება ისეთი დასკვნის გაკეთებისაკენ აღგვძრავს, რომ ეს ურთიერთობა მინიმუმამდე უნდა იქნას დაყვანილი. როგორც უკვე აღინიშნა, ძველაღთქმისეულ პრაქტიკაში განდგომილების მსგავსი შემთხვევები ყველაზე კატეგორიული სახით ისჯებოდა – შემცოდველის სიკვდილით დასჯით (ლევიანები 24:10-16). თუ გაირკვეოდა, რომ რომელიმე ქალაქის მოსახლეობა უწმინურების გზას დასდგომოდნენ, მაშინ ისინი აუცილებლად უნდა დაესაჯათ, ხოლო ქალაქი და ყველაფერი რაც მასში იმყოფებოდა, საქონლისა და სხვა ალაფის ჩათვლით, ცეცხლით უნდა გაენადგურებინათ როგორც დაწყევლილი (კანონი [მრ.რჯ.] 13:12-18).
ანალოგიურ დამოკიდებულებას ვხედავთ ასევე მოჯანყეების შემთხვევაში, რომლებსაც სათავეში კორახი ედგა:
«მიუგო იეჰოვამ მოსეს: „უთხარი კრებულს, გაეცალონ კორახის, დათანისა და აბირამის კარვებს!“ ადგა მოსე და წავიდა დათანთან და აბირამთან და გაჰყვნენ ისრაელის უხუცესებიც. უთხრა კრებულს: გაეცალეთ ამ ბოროტი ხალხის კარვებს და მათსას არაფერს შეეხოთ, რომ არ აღიგავოთ მათი ცოდვის გამო!“. ისინი მაშინვე ყოველი მხრიდან მოსცილდნენ კორახის, დათანისა და აბირამის კარვებს.» (რიცხვები 16:23-27).
ამ მოჯანეების გამოაშკარავებული ცოდვა, იეჰოვას თვალში მათ მთელი ისრაელის საზოგადოებისთვის უწმინდურებს წარმოაჩენდა. იეჰოვას ერთგული ადამიანები არც კი უნდა შეხებოდნენ არც მოჯანყეებს და არც მათ ნივთებს.
ამიტომ გასაკვირი არ არის, რომ ყველა მოჯანყე ისრაელის საზოგადოებიდან ამოძირკვისათვის იყვნენ განწირულნი, და იეჰოვა ამაში ყველაზე უშუალო მონაწილეობას იღებდა. როგორც ბიბლია გადმოგვცემს, «იეჰოვას ხელი იყო მათზე და არ ასვენებდა მათ ბანაკში, სანამ არ დაიხოცნენ» (კანონი [მრ.რჯ.] 2:15).
«ზურგი აქციეთ, ზურგი აქციეთ, გამოდით, უწმინდურს ნუ მიეკარებით! გამოდით მისგან და სუფთები იყავით თქვენ, ვინც იეჰოვას ნივთებს ატარებთ» - მოგვიწოდებს ესაია (52:11).
ასწლეულების შემდეგ, ზუსტად იგივე პრინციპს ეყრდნობა მოციქული პავლეც, როდესაც ქრისტიანებს ეუბნება:
«რა კავშირი აქვს სიმართლეს უკანონობასთან? ან რა საერთო აქვს სინათლეს სიბნელესთან? რა თანხმობა აქვს ქრისტეს ბელიართან? ან რა წილი აქვს მორწმუნეს ურწმუნოსთან? რა კავშირი აქვს ღვთის ტაძარს კერპებთან? ჩვენ ვართ ცოცხალი ღვთის ტაძარი; ღმერთმაც თქვა: „დავმკვიდრდები მათ შორის და ვივლი მათ შორის, ვიქნები მათი ღმერთი და ისინი იქნებიან ჩემი ხალხი“. „ამიტომ გამოდით მათგან და გამოეყავით, — ამბობს იეჰოვა, — უწმინდურს ნუღარ მიეკარებით“, „და მე მიგიღებთ თქვენ“» (2 კორინთელები 6:14-17: შეადარეთ გამოცხადება 18:4,5).
რაღა თქმა უნდა, რომ ქრისტიანულ კრებას, ისევე როგორც ძველაღთქმისეულ ისრაელებს, ბიბლია მოუწოდებს თავი შორს დაიჭიროს ყველაფერი იმისაგან, რაც უცხო სულით ბილწავს და ჭეშმარიტი თაყვანისცემის სიწმინდეს უქმნის საფრთხეს. ლოგიკურია დავასკვნათ, რომ ასეთივე დამოკიდებულება უნდა არსებობდეს კრებიდან ცოდვილების გარიცხვის თანამედროვე შემთხვევებთან დაკავშირებითაც. თუმცა რისი თქმა შეიძლება გარიცხულ ადამიანთან ურთიერთობის დონის შესახებ?
ამ კითხვაზე პასუხს ჩვენ კვლავ კორინთელების მიმართ მოციქული პავლეს მიერ მიწერილ პირველ წერილში ვპოულობთ. კორინთოს კრების შიგნით ცოდვილისადმი დამოკიდებულებაზე საუბრისას, მოციქული ამბობს:
«წერილში გწერდით, რომ აღარ გქონოდათ ურთიერთობა მეძავებთან, მაგრამ არ მიგულისხმია საერთოდ ამ ქვეყნიერების მეძავები, ხარბები, გამომძალველები და კერპთაყვანისმცემლები, რადგან მაშინ გასვლა მოგიწევდათ ამ ქვეყნიერებიდან. ახლა კი გწერთ, რომ აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ მეძაობს, ხარბი, კერპთაყვანისმცემელი, მლანძღველი, ლოთი ან გამომძალველია. ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ. რატომ გავასამართლო გარეშეები? განა თქვენ შინაურებს არ ასამართლებთ, ხოლო ღმერთი — გარეშეებს? „მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები“» (1 კორინთელები 5:9-13).
ამგვარად, პავლე სრულიად გასაგებად ამბობს, რომ ასეთ მოუნანიებელ ცოდვილთან კრებას «აღარ უნდა ჰქონოდა ურთიერთობა». კრებიდან გარიცხვა გულისხმობს არა მხოლოდ ასეთი პირის წევრობის ფორმალურ ანულირებას, არამედ მასთან ყოველგვარი ახლო კონტაქტის გაწყვეტასაც. ის, რომ ეს მართლაც ასეა, იქიდან ჩანს, რომ პავლე, მას შემდეგ რაც ცოდვილთან ურთიერთობის გაწყვეტის აუცილებლობაზე მიუთითა, ამ დარიგებას ასეთი ფრაზით ამთავრებს: "მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები". ნათელია, რომ შეუძლებელი იქნებოდა «ბოროტი ადამიანის მოშორება» და ამასთან ერთად ამ «ბოროტთან» ურთიერთობის გაგრძელება. ცოდვილის «მოშორება», ლოგიკურად მასთან ყოველგვარი ურთიერთობის შეწყვეტასაც მოიაზრებს. პავლეს მითითების ერთგული ქრისტიანები «ასეთებთან ერთად არც კი ჭამდნენ»!
მოუნანიებელი ცოდვილის გარიცხვასთან დაკავშირებით ანალოგიურ აზრს იზიარებს მრავალი ბიბლიის კომენტატორი.
«ქრისტიანს არ შეიძლება ურთიერთობა ჰქონდეს მასთან, ვინც… თავს მორწმუნეს კი უწოდებს, მაგრამ მრუში, ლოთი, კერპთაყვანისმცემელი ან ქურდია (1 კორ. 5:11) (უოლტერ ელუელი, ფილიპ კამფორტი «დიდი ბიბლიური ლექსიკონი»).
დევიდ პრაიერი, როდესაც გარიცხულებთან ურთიერთობის სამოციქულო აკრძალვას ეხება, ამბობს, რომ «პავლეს მხედველობაში ჰქონდა მათთან გააზრებული ახლო მეგობრული ურთიერთობების შენარჩუნება, ვინც, მაშინ როდესაც ფორმალურად თავს ქრისტიანად აცხადებდა, კვლავ ჯიუტად განაგრძობდა ცოდვაში დარჩენას» («დეივიდ პრაიერი «კორინთელთა მიმართ პირველი წერილი. საკვლევი სახელმძღვანელო»).
დევიდ კ. ლოური წერს, რომ პავლე გულისხმობდა «დისციპლინარული ზომების უშუალოდ მის მიმართ გატარებას, ვინც, მაშინ როდესაც თავს ეკლესიასთან აიგივებდა, "ძმა" იყო ან ასე უწოდებდა თავს, ცოდვილი ცხოვრებით განაგრძობდა ცხოვრებას. ეკლესიის სხვა წევრებს ურთიერთობა უნდა გაეწყვიტათ მასთან და ამაში უნდა გამოხატულიყო ასეთ ადამიანზე ზემოქმედების ზომა… თუმცა მას ქრისტიანების კრებაზე დასწრება როდი ეკრძალებოდა, რადგან ზუსტადაც რომ საეკლესიო მსახურებისას შეიძლება მასში საკუთარი ცოდვილობის გააზრებას და მონანიების სურვილს გამოეღვიძა» (14:24-25)» (დეივიდ კ. ლოური «(მოციქული პავლეს პირველი წერილი კორინთელთა კრების მიმართ. განმარტება»).
ჯონ ფ. მაკარტური ამის შესახებ ასეთ რამეს ამბობს:
«პავლემ კორინთელ ქრისტიანებს უბრძანა, რომ ურთიერთობა არ ჰქონოდათ მრუშებთან. ურთიერთობა - ნათარგმნია სიტყვიდან "სუნანამიგნუმი", რომელიც პირდაპირი მნიშვნელობით ნიშნავს "შერევას, აღრევას". ის ფორმა, რომელიც აქ არის გამოყენებული, ამ სიტყვის აზრს აძლიერებს, რომელიც ასეთი გამოყენებისას ნიშნავს "ვინმესთან მჭიდრო, გულღია ურთიერთობას". ერთგულ ქრისტიანებს არ შეიძლება მჭიდრო მეგობრობა ჰქონდეთ იმ თანამორწმუნეთაგან ვინმესთან, ვინც გამუდმებით სერიოზულ ცოდვებს სჩადის, - იმის მსგავსთან, რომელიც ამ მუხლებშია ჩამოთვლილი. დამრღვევები თუ ორი ან სამი მორწმუნის ან მთლიანი ეკლესიის რჩევასა და გაფრთხილებას არ მოუსმენენ, ისინი თემიდან უნდა იყვნენ გარიცხულნი. მათ ეკლესიის არანაირ საქმოანიბაში არ უნდა მიეცეთ მონაწილეობის უფლება, - არც ღვთისმსახურებებში, არც საკვირაო სკოლებში და არც სოციალურ სამუშაოებში. რაც აშკარა და ყველაზე მნიშვნელოვანია - მათთვის არ შეიძლება ეკლესიაში ხელმძღვანელის როლის შესრულება. ისინი სრულიად მოკვეთილნი უნდა იყვნენ ქრისტიანებთან როგორც პირადი, ასევე ჯგუფური ურთიერთობისაგან, ერთობლივი ტრაპეზის ჩათვლით (მუხლი 11, შდ. 2 თეს. 3:6-13).
ამასთანავე არანაირი გამონაკლისების გაკეთება არ შეიძლება. მაშინაც კი, თუ მოუნანიებელი ადამიანი - ახლო მეგობარი ან ოჯახის წევრია, ის იზოლირებული უნდა იქნას. ის თუ სცოდავს, მაშინ კავშირი უნდა დაკარგოს თანამორწმუნეებთან, რათა ისინი თავისი სიბილწით არ დაასნეულოს და რათა საკუთარ თავზე იწვნიოს საკუთარი ცოდვის შედეგები. ტკივილმა, რომელსაც ასეთი იზოლაცია იწვევს, ასეთი ადამიანი შეიძლება მონანიებისაკენ აღძრას».
მაკარტური ასევე ამატებს:
«წესრიგის ყველა დამრღვევი მანამდე უნდა ყოფილიყო მოცილებული თემიდან, სანამ არ მოინანიებდნენ და უკეთესობისაკენ არ შეიცვლებოდნენ. დანარჩენ მორწმუნეებს თავი უნდა შეეკავებინათ მასთან ურთიერთობისაგან, სადაც არ უნდა აღმოჩენილიყვნენ, და ასეთებთან ერთად არც კი უნდა ეჭამათ» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების მიმართ პირველი წერილის განმარტება»).მოგეკვეთათ ამნაირი საქმის ჩამდენი" – რათა დასჯილი იყოს, გაირიცხოს ანუ სატანას გადაეცეს (მუხლი 5) […] ამ გარიცხვაში ადამიანს წართმეული უნდა ჰქონდეს ყოველგვარი სულიერი სიახლოვე და ურთიერთობა (მუხლი 11), იმ დონემდეც კი, რომ ის წარმართად ჩაითვალოს (მასთან ურთიერთობის თვალსაზრისით) (მათე 18:15-17)» - წერს ჰოვარდ უინტერსი.
მოუნანიებელი ცოდვილისადმი კრების დანარჩენი წევრების დამოკიდებულებაზე საუბრისას, უინტერსი აღნიშნავს:
«მათ უარი უნდა ეთქვათ იმ ადამიანებთან მჭიდრო თუ ჩვეულებრივ ურთიერთობაზე, რომლებიც ზნეობრივი სიწმინდით არ გამოირჩეოდნენ (მუხლები 11-13; 2 თეს. 3:14)… ის მათ ძმებს გულისხმობდა (მუხლი 11) და არა ეკლესიის გარეთ მყოფ უზნეო ადამიანებს ან არაქრისტიანებს. […] მათ გაწყვიტეს როგორც ყოველგვარი ურთიერთობა, ასევე საქმიანი ურთიერთობაც… ეკლესიის წიაღში მყოფ უწმინდურ ადამიანებთან».
ჰოვარდ უინტერსი მე-11 მუხლს ასეთ კომენტარს უკეთებს:
«"აკი მოგწერეთ წერილში: არ შეერიოთ-მეთქი " – არც წამოიწყოთ და არც იქონიოთ მათთან ურთიერთობა. აშკარაა, რომ ეს ნიშნავს მასთან ურთიერთობის ნებისმიერ სახეობას, რომელმაც ისეთი შთაბეჭდილება შეიძლება მოახდინოს, თითქოს ადამიანი არ იწონებს ეკლესიის გადაწყვეტილებას ან გარიცხულს მისი ცოდვა აპატია… როდესაც ეკლესია ცოდვაში დამნაშავე ძმას რიცხავს, მრუში იქნება ის, მექრთამე, კერპთაყვანისმცემელი, ლოთი, თაღლითი თუ ამ სახის ნებისმიერ სხვა ცოდვაში დამნაშავე, ყველა დანარჩენი ქრისტიანი ვალდებულია, რომ სულიერი და სოციალური ურთიერთობა გაწყვიტოს მასთან, ასევე საქმიანი ურთიერთობებიც, მანამ, სანამ ის არ მოინანიებს» (ჰოვარდ უინტერსი «კომენტარები კორინთელების მიმართ პირველ წერილზე»).
«მაშ ასე, ის ამბობს, რომ თუ რომელიმე ადამიანი, რომელსაც ძმა ჰქვია და ქრისტიანული ეკლესიის წევრია, "მაგრამ კვლავინდებურად მემრუშეა ანდა ანგარი, კერპთმსახური თუ მაგინებელი, მემთვრალე თუ მტაცებელი", მაშინ ასეთს "არ შერეოდით…, და პურიც კი არ გეჭამათ მასთან". ისინი ვალდებულნი არიან მასთან ყოველგვარ ურთიერთობას და კომერციული კავშირებს გაექცნენ, თავი აარიდონ მას, გვერდი აუარონ, რათა შეარცხვინონ და მონანიებამდე მიიყვანონ. ასეთები ქრისტიანის სახელს არცხვენენ, ისინი საკუთარ თავს შეიძლება ქრისტესმიერ ძმებს უწოდებდნენ, მაგრამ, სინამდვილეში, ისინი სულაც არ წარმოადგენენ ქრისტიანთათვის ძმებს. ისინი ცოდვილთა ძმები არიან და მათ განკარგულებში უნდა იქნან დატოვებული, სანამ საკუთარ აზრებსა და ქმედებებს არ შეცვლიან. […] როგორც პავლე უსადაგებს ამ არგუმენტს განსახილველ შემთხვევას: "მაშ, მოიკვეთეთ უკეთური" (მუხლი 13). გააძევეთ ის თქვენი საზოგადოებიდან და თავი აარიდეთ მასთან კონტაქტს» (მეთიუ ჰენრი «ახალი აღთქმის წიგნების განმარტება»).
«იმის ნაცვლად რათა გაეცნობიერებინათ, რომ ცოდვა ამოძირკვული უნდა ყოფილიყო, თემში მყოფი ადამიანები ქედმაღლები იყვნენ. ისინი ამას უბრალოდ იგნორირებას კი არ უკეთებდნენ, არამედ ლმობიერად უყურებდნენ. ისინი ტრაბახობდნენ საკუთარი თავისუფლებითა და საკუთარი შემწყნარებლობით. ცოდვისადმი ასეთი შემყნარებლობა ისეთივე ცუდი იყო, როგორც თავად ცოდვა. პავლე მათ ეუბნება, რომ მათ უნდა ეგლოვათ და სინანულის გრძნობა ჰქონოდათ ამ ცოდვის გამო და ეს ადამიანი მოეკვეთათ საკუთარი საზოგადოებიდან, მეტად აღარ უნდა ეღიარებინათ ის, როგორც ქრისტესმიერი ძმა, და მეტად აღარც კი უნდა ეჭამათ მასთან ერთად. ეჭვგარეშეა, მათ რომ ღვთის სიწმინდის შესახებ ესაიას ხილვისათვის მიექციათ ყურადღება (ესაია 6), მაშინ სხვა დამოკიდებულება ექნებოდათ ამ ყველაფერის მიმართ» - წერს სტენლი ჰორტონი.
ჰორტონის სიტყვების თანახმად, ქრისტიანების «გაიგივება არ უნდა მოეხდინათ მათთან, ვინც ქრისტესმიერ ძმად ან დად იყო მოწოდებული, მაგრამ ისე განაგრძობდა მოქცევას, როგორც წარმართი, როგორც ეს კორინთში მოხდა. მათ მათთან ერთად არ უნდა ეჭამათ, იმიტომ რომ მათთან ერთად ჭამა ნიშნავდა მათთან ურთიერთობას, მათ მოწონებას და მათით სიამაყესაც კი… პრინციპები არ იქონიოთ ურთიერთობა ან დრო არ გაატაროთ ჯიუტებთან ერთად, (მათთან, ვინც შეიძლება ქრისტიანად იწოდებოდეს ან ეკლესიის წევრი იყოს), წარმოადგენს იმას, რასაც ჩვენც უნდა დავემორჩილოთ. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ არ უნდა მოვახმაროთ სხვა ძალისხმევა, ცოდვილის გამოსასწორებლად, გარდა იმისა, რომლებიც სახარებაშია აღწერილი» (სტენლი ჰორტონი ««პირველი და მეორე წერილები კორინთელების მიმართ»).
განსახილველი საკითხის გათვალისწინებით, შეუძლებელია ყურადღება არ მივაქციოთ ბიბლიის გაფრთხილებას იმათთან დაკავშირებით, ვინც, მკაფიო ბიბლიური მითითებების მიუხედავად, მაინც გადაწყვეტს გარიცხულ პიროვნებასთან ურთიერთობის გაგრძელებას. რას ვკითხულობთ წმინდა წერილებში?
«ნუთუ არ იცით, რომ მცირეოდენი საფუარი მთელ ცომს აფუებს?» (1კორინთელები 5:6).
«თუ ვინმე მოდის თქვენთან და ეს სწავლება არ მოაქვს, ნუ მიიღებთ სახლში და ნურც მიესალმებით, რადგან ვინც მას ესალმება, მისი ბოროტი საქმეების თანამონაწილე ხდება» (2იოანე 10,11).
აქედან ის გამომდინარეობს, რომ ქრისტიანი, რომელიც კრებიდან გარიცხულ პირთან წინანდებურად აგრძელებს კავშირს, ღვთის თვალში ცოდვილის «საფუარით» ფუვდება და თვითონაც ისეთი ხდება. გარიცხულის მისალმებაც კი შეიძლება ისე იყოს შეფასებული როგორც «მისი ბოროტი საქმეების თანამონაწილეობა», ანუ არსებითად, ასეთი ქრისტიანი ცოდვილის თანამონაწილე ხდება. რთული არაა იმის მიხვდრა, რომ კრების წევრის ასეთი გამომწვევი მოქმედება სხვაგვარად ვერ შეფასდება, თუ არა როგორც ღვთის მსახურთა თეოკრატიული წყობის წინააღმდეგ აჯანყების ნიშნად. თუ მოცემული პირი არ გამოსწორდება და არ შეწყვეტს გარიცხულ ცოდვილთან მსგავს ურთიერთობას, მაშინ შეიძლება ისიც გარიცხვის აუცილებლობის საფრთხის წინაშე აღმოჩნდეს.
ასეთ მკაცრ ზომას მყარი ბიბლიური საფუძველი გააჩნია.
«მკვდარი ზღვის გრაგნილებში ნათქვამია, რომ ის, ვინც საზოგადოებიდან განდევნილებთან ურთიერთობას აგრძელებდა, განიხილებოდა როგორც განდგომილის მომხრე და თავადაც ირიცხებოდა თემიდან როგორც განდგომილი. სახლში მიღება ან ცრუმასწავლებლის დალოცვა ისე ფასდებოდა, როგორც მასთან თანამშრომლობა» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები». კომენტარები იოანეს მეორე წერილზე).
როგორც ბიბლიური დროის გარიცხვის პრაქტიკისადმი მიძღვნილ თავის ნაშრომში წერს მიტროპოლიტი ვლადიმირი (ბოგოიავლინსკი), იუდაური გარიცხვა «შედგებოდა საზოგადოებიდან დასჯილის სრული მოკვეთისგან, რელიგიური ურთიერთობიდან მისი სრული ჩამოცილებისგან, მასთან ყოველგვარი ურთიერთობის მკაცრი აკრძალვისგან და, ხანდახან მისი ქონების კონფისკაციისგანაც კი. გარიცხულს არც სწავლების უფლება ჰქონდა და არც სწავლის, არც მომსახურების მიღების უფლება ჰქონდა და არც სხვებისათვის მომსახურების გაწევის. ვერავინ ბედავდა მასთან მიახლოებას, იმ შემთხვევების გარდა, როდესაც მისთვის სიცოცხლისათვის აუცილებელი რამე უნდა გადაეცათ. ვინც გარიცხულთან ურთიერთობას ბედავდა, ის თვითონაც ასეთივე სასჯელს იტეხდა თავს» (მიტროპოლიტი ვლადიმერი (ბოგოიავლენსკი) «საეკლესიო გარიცხვის უფლების ან ანათემის შესახებ» მოსკოვი, 1998 წ.).
როდესაც იუდაური გარიცხვის იგივე პარალელებს ეხება, მართლმადიდებელი მწერალი ნ. აფანასიევი აზუსტებს, რომ «კორინთელი ცოდვილის გარიცხვა ყველაზე ახლოს იუდაური გარიცხვის [ამ] ფორმას უდგება» (პროტოპრესვიტერი ნ. აფანასიევი «ეკლესიაში შესვლა»). შესაბამისად, ქრისტიანებისთვის ანალოგიურადვე წარმოუდგენელი იყო გარიცხულ ყოფილ თანამორწმუნესთან ურთიერთობის გაგრძელება. წინააღმდეგ შემთხვევაში ამ დადგენილების დაუმორჩილებლობა, ბუნებრივია, თავად ამ პიროვნების გარიცხვას გულისხმობდა.ქრისტიანულ ეკლესიაში გარიცხვა სულ თავიდანვე არსებობდა… გარიცხულთან ურთიერთობა ისე განიხილებოდა, როგოც დანაშაული, რომელიც ასევე გარიცხვით ისჯებოდა. ერთი ეკლესიიდან გარიცხულის მეორე ეკლესიაში მიღება აკრძალული იყო (ქალკედონის მსოფლიო კრების 21-ე და კართაგენის მსოფლიო კრების მე-8 წესი)» («ახალი ენციკლოპედიური ლექსიკონი». ტ. 22. ფ. ა. ბროკგაუზისა და ი.ა. ეფრონის გამოცემა. — 1897, გვ. 429-430).
ასეთი სახით «მოციქულთა კანონები» (IV ს.) შეიცავს არაერთ მითითებას ეკლესიის ნებისმიერი იმ წევრის გარიცხვასთან დაკავშირებით, რომელიც თემიდან გარიცხულ ყოფილ თანამორწმუნესთან შედის ახლო ურთიერთობაში. კერძოდ საუბარი ასეთ პირებთან ერთად ლოცვებსაც ეხება.
«ვინც საეკლესიო თანაზიარებიდან განყენებულთან ერთად ილოცებს, თუნდაც სახლში, თვითონაც განყენებით დაისაჯოს» (კანონი 10).
ამ მითითების კომენტირებისას, ეპისკოპოსი ნიკოდემე შემდეგს წერს:
«ასე ხდება საერთოდ ნებისმიერ საზოგადოებაში, რომელსაც ამაღლებული მიზნები აქვს, განსაკუთრებით კი ასე ხდება და უნდა ხდებოდეს რელიგიურ საზოგადოებაში. ჩვენ ასევე იგივეს ვხვდებით როგორც წარმართებთან, ასევე იუდეველებთანაც, რომლებიც საკუთარი რელიგიური თემის უღირს წევრებს, დანარჩენ ერთგულ საძმოსთან ლოცვით ურთიერთობას ართმევდნენ, ანუ მათ საკუთარი რელიგიური საზოგადოებიდან რიცხავდნენ. ქრისტიანულ ეკლესიაში ამას კიდევ უფრო მკაცრად იცავდნენ. თავად იესო ქრისტემ ჩაუყარა საფუძველი თავისი ეკლესიიდან გარიცხვას, როდესაც თქვა: “ხოლო თუ არც ეკლესიისას შეისმენს, მაშინ იქნება იგი შენთვის როგორც მებაჟე ან წარმართი” (მათე 18:17), ანუ სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დაე გარიცხული იქნას ეკლესიიდან. შემდგომ მოციქულები დაწვრლებით განმარტავდნენ ამას როგორც თავის წერილებში, ასევე პრაქტიკაშიც იყენებდნენ მას (1 კორ. 5:5; 1 ტიმ. 1:20; 2 ტიმ. 3:5; ტიტე 3:10; 2 თეს. 3:6; 2 იოანე 10 და 11). ასეთი სახით, კანონი მკაცრად გამოხატავს წმ. წერილის აზრს, როდესაც ეკლესიიდან გარიცხულთან ლოცვას კრძალავს არა მხოლოდ ეკლესიაში, როდესაც ყველა ერთგულის საერთო ლოცვა ხდება, არამედ სახლშიც კი, ეკლესიიდან გარიცხულთან განმარტოებით ყოფნისას. წმ. წერილის იგივე აზრს გადმოსცემს კანონიც, როდესაც ყველა მათგანის ეკლესიიდან გარიცხვას ბრძანებს, ვისაც ლოცვითი ურთიერთობა აქვს მასთან, ვინც ეკლესიამ საკუთარი წიაღიდან გარიცხა. გარიცხვების შესახებ ასეთ საეკლესიო სწავლებებს ვხვდებით წმ. მამებისა და ადრეული პერიოდის საეკლესიო მასწავლებლების ნაშრომებშიც» (წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის წესები ეპისკოპოსი ნიკოდემეს (მილოში) განმარტებებით).
«გარიცხულები, რა თქმა უნდა, ცოდვების გამო ირიცხებიან. ამიტომ არავის უნდა ჰქონდეს მათთან ურთიერთობა. რადგან ურთოიერთობა გამრიცხველისადმი ზიზღს აჩვენებდა, ან უფრო ბრალდებას, თითქოსდა მან არასწორად გარიცხა. ასე რომ, თუ ვინმე ურთიერთობისაგან განკვეთილთან, ანუ გარიცხულთან, ერთად დაიწყებს ლოცვას, თუნდაც არა ეკლესიაში, არამედ სახლში, მაშინ ისაც გარიცხვას დაექვემდებარება. იგივეს ამბობს კართაგენის მსოფლიო კრების მე-9 წესი» (ზონარა).
«გარიცხულთან ერთად მლოცველი ისეთივე სასჯელს იმსახურებს. ვინც ეკლესიაში თუ სახლში, ერეტიკოსებთან ერთად ლოცულობს, დაე ისევე იქნეს გარიცხული, როგორც ისინი არიან» (არისტენი).
«ფრაზა "ურთიერთობიდან მოკვეთა" ნიშნავს - გარიცხვას. ასე რომ, თუ ვინმეს გარიცხულთან ერთად ულოცია, სადაც და როდისაც გინდა ყოფილიყო ეს, გარიცხული უნდა იყოს. ეს მათთვისაა დაწერილი, რომლებიც ამბობენ, რომ გარიცხული ეკლესიიდანაა განდევნილი და რომ, შესაბამისად, თუ ვინმე მასთან ერთად სახლში ან მინდორში იმღერებს, მაშინ დამნაშავე არ იქნებაო» (ბალსამონი).
იმის დაწვრილებით განმარტებას, თუ ერთი ქრისტიანული თემიდან პირის გარიცხვა რატომ გულისხმობდა მასთან ყველა დანარჩენი ქრისტიანული თემების წარმომადგენლების მხრიდან ყოველგვარი ურთიერთობის გაწყვეტას, ჩვენ ნ. აფანასიევთან ვხედავთ: თუ ეკლესიისადმი კუთვნილებას ადგილობრივი და კონკრეტული ხასიათი აქვს, მაშინ გარიცხვასაც იგივე ხასიათი უნდა ჰქონდეს. ადრეულ ეკლესიაში, გარიცხვის შესახებ გადაწყვეტილება იმავე ადგილობრივ ეკლესიას გამოჰქონდა, რომელსაც წინათ გარიცხული მიეკუთვნებოდა. მიუხედავად ამისა, გარიცხვა ამის გამო ადგილობრივ ხასიათს კი არ იძენდა, არამედ თავის საეკლესიო ხასიათს ინარჩუნებდა. ყველა ადგილობრივ ეკლესიაში სუფევდა ღვთიური ეკლესიის სრული სისავსე. შესაბამისად, ერთი ადგილობრივი ეკლესიიდან გარიცხვა, ღვთის ეკლესიიდან გარიცხვას გამოხატავდა და ამას თან მოსდევდა ყველა დანარჩენი ადგილობრივი ეკლესიებიდან გარიცხვა. გარიცხვას რომ ადგილობრივი ხასიათი ჰქონოდა, მაშინ ეს იმის მაჩვენებელი იქნებოდა, რომ გარიცხვამ დაკარგა საკუთარი ჭეშმარიტი აზრი და თავისი ჭეშმარიტი მნიშვნელობა: ერთი ადგილობრივი ეკლესიის წიაღიდან გარიცხულს შეიძლება სხვა ეკლესიაში მისცემოდა ევქარისტიულ შეკრებაში მონაწილეობის მიღების უფლება. ასეთი გაგების შემთხვევაში, გარიცხვა ფაქტიურად არ იარსებებდა. ჩვენ გვაქვს მსოფლიო კრებების მთელი რიგი კანონები, რომლებიც ეპისკოპოსებს ავალებს, რომ ურთიერთობის საშუალება არ მისცენ სხვა ეპისკოპოსების მიერ გარიცხულებს. საკმარისია ყველაზე პირველი საეკლესიო კრების, კერძოდ კი ნიკეის კრების მე-5 კანონი მოვიყვანოთ: «იმათ მიმართ, რომლებიც თავიანთ ეპარქიებში ეპისკოპოსებმა საეკლესიო ზიარებისაგან განაყენეს, - სამღვდელონი იქნებიან ისინი თუ საერონი, - დაცული უნდა იქნეს კანონი, რომელიც აწესებს, რომ ერთის მიერ განკანონებული არ უნდა იქნეს სხვების მიერ შეწყნარებული». ნიკეის კრება არ საუბრობს იმის შესახებ, თუ რა წესი — თუნდაც, დაუწერელი — არსებობდა ნიკეამდელ პერიოდში. გაცილებით უფრო მკაცრი ამასთან მიმართებით მოციქულთა კანონებია: «თუ საეკლესიო თანაზიარებიდან განყენებული კლირიკოსი, ან ერისკაცი, ან სასულიერო დასში მიღებისათვის უღირსი პირი, წავა და მას ხვა ქალაქში მიიღებენ წარმომადგენლობითი სიგელის გარეშე, განყენებულ იქნეს შემწყნარებელი და შეწყნარებულიც. ხოლო თუ განყენებული იყო, სასჯელი გაუგრძელდეს, როგორც ცრუსა და ღვთის ეკლესიის მომატყუებელს» [მოციქულების მე-12 და მე-13 კანონები]…
ძველ ეკლესიაში გარიცხვის ადგილობრივ-კონკრეტული ხასიათი კიდევ იმაში ვლინდება, რომ ადგილობრივ ეკლესიას ასეთი გადაწყვეტილების მიღება მხოლოდ საკუთარი ეკლესიის წევრის მიმართ შეეძლო. ერთ ადგილობრივ ეკლესიას არ შეეძლო მეორე ადგილობრივი ეკლესიის წევრის გარიცხვის გადაწყვეტილების მიღება, ისევე როგორც სხვა ადგილობრივ ეკლესიებს არ შეეძლოთ მისი წევრის გარიცხვის გადაწყვეტილების მიღება. ზუსტად ისე, როგორც თემური ხასიათი დაადასტურებდა ერთი ან ყველა ეკლესიის საერთო ბუნების დეფექტურობას, ასევე ადგილობრივი ეკლესიების მიერ სხვა ეკლესიის წევრების გარიცხვაც იმავე დეფექტზე დაამოწმებდა. ადგილობრივი ეკლესიები დამოუკიდებლები იყვნენ და თითოეულ მათგანს გააჩნდა კაფოლიკური ბუნების სისავსე. თუ რომელიმე ადგილობრივ ეკლესიას სხვა ეკლესიის ან ეკლესიების წევრების გარიცხვის უფლება ექნებოდა, მაშინ ეს იმ ეკლესიის სხვებზე ძალაუფლებას აჩვენებდა. ასეთი ძალაუფლება ნიკეამდელ პერიოდში არ არსებობდა და ასეთი ძალაუფლება დაარღვევდა ადგილობრივი ეკლესიების ერთიან ბუნებას. ასეთი ძალაუფლების არარსებობისას ადგილობრივი ეკლესიები ჩაკეტილი ერთეულები არ ყოფილან. ისინი ასეთები თავისი ბუნებიდან გამომდინარე ვერ იქნებოდნენ, რადგან თითოეული ადგილობრივი ეკლესია საკუთარ ღვთის ეკლესიას ავლენდა და ყველა დანარჩენი ადგილობრივი ეკლესიებიც იმავე ეკლესიას წარმოადგენდნენ. თუმცა სხვა ეკლესიის წევრების გარიცხვის უფლება არ ჰქონდა, მაგრამ ადგილობრივ ეკლესიას სხვა ეკლესიის ყურადღება შეეძლო გაემახვილებინა მისი წევრების ცხოვრებასა და საქმიანობაზე, განსაკუთრებით როდესაც საქმე არასწორ სწავლებას ეხებოდა. საბოლოოდ, ადგილობრივ ეკლესიებს მასთან ძმური ურთიერთობის შეწყვეტა შეეძლოთ» (პროტოპრესვიტერი ნ. აფანასიევი «ეკლესიაში შესვლა»).
ასეთი სახით, ჩვენ იმ დასკვნამდე მივდივართ, რომ კრებიდან მოუნანიებელი ცოდვილის გარიცხვა, მის მიერ ყოველგვარი თეოკრატიული უპირატესობებისა და ქრისტიანული თემის ოფიციალური წევრობის დაკარგვასთან ერთად, ასევე გულისხმობს კრების დანარჩენი წევრების მხრიდან მასთან ყოველგვარი ურთიერთობების სრულ გაწყვეტას. მოციქული პავლეს ზემოთ განხილული სიტყვები ამაში არავითარ ეჭვს არ ტოვებს
როგორ მოვიქცეთ, თუ ოჯახის წევრი გაირიცხა?
ზოგ შემთხვევაში გარიცხული და ოჯახის სხვა წევრები ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობენ. ოჯახის გარიცხული წევრი არ წყვეტს ოჯახთან კავშირს, ამიტომ ოჯახის წევრებს ყოველდღიურად მოუწევთ მასთან ურთიერთობა. მაგრამ, რაც შეეხება სულიერ საკითხებზე მასთან საუბარს, ამის უფლება ოჯახის წევრებს აღარ ექნებათ. მაგალითად, თუ გარიცხული ოჯახთან ერთად თაყვანისცემის საღამოს ესწრება, მან მონაწილეობა არ უნდა მიიღოს მასში. მაგრამ, თუ გარიცხული არასრულწლოვანია, მისი აღზრდის პასუხისმგებლობა კვლავ მშობლებს აკისრიათ. ამიტომ მოსიყვარულე მშობლებს შეუძლიათ შვილთან ბიბლიის შესწავლა ჩაატარონ* (იგავები 6:20—22; 29:17).
იმ შემთხვევაში, თუ ოჯახის გარიცხული წევრი ცალკე ცხოვრობს, ოჯახურმა საქმემ შეიძლება მოითხოვოს გარკვეული ურთიერთობა, მაგრამ უნდა ვეცადოთ, ეს ურთიერთობა მინიმუმამდე დავიყვანოთ. ერთგული ქრისტიანები მიზეზებს არ ეძებენ, რომ ურთიერთობა ჰქონდეთ ოჯახის გარიცხულ წევრთან, რომელიც მათთან არ ცხოვრობს. პირიქით, იეჰოვასა და მისი ორგანიზაციის ერთგულება აღძრავს მათ, მხარი დაუჭირონ ამ სადამსჯელო ზომას, რომელსაც ბიბლიური საფუძველი აქვს. მათი ერთგულება შემცოდველის კეთილდღეობას ემსახურება და შეიძლება დაეხმაროს მას, გონს მოეგოს (ებრაელები 12:11).
2თესალონიკელების 3:14,15
აქ ჩვენ განვიხილავთ ზოგიერთ საწინააღმდეგო აზრს.
თესალონიკელების მე-2 წერილის 3:14,15-ში ჩვენ მოციქული პავლეს შემდეგი სიტყვები
შეგვიძლია წავიკითხოთ:
«თუ ვინმე არ ემორჩილება ჩვენს სიტყვას, რასაც ამ წერილში გწერთ, შენიშნული გყავდეთ და ნუღარ
გექნებათ მასთან ურთიერთობა, რათა შერცხვეს. ოღონდ მტრად არ მიიჩნიოთ, არამედ
შეაგონეთ როგორც ძმას».
წაკითხულიდან გამომდინარე, შეგვიძლია გავიგოთ, რომ ქრისტიანულ კრებაში ზოგიერთი პირი,
რომელიც «არ ემორჩილება» პავლეს მიერ ამ წერილში ნათქვამ «სიტყვას», ნდობას კარგავდა და
«შენიშნულები» აღმოჩნდებოდნენ. მოციქული პავლეს სიტყვებში ჩვენთვის საინტერესო დეტალს ის
წარმოადგენს, რომ ასეთ ქრისტიანებთან ურთიერთობის გაწყვეტაზე მიუთითებდნენ. თუმცა
ამავდროულად პავლე ამბობს, რომ ასეთი ადამიანი მტრად კი არ უნდა ჩაითვალოს, არამედ
აუცილებელია მისი «როგორც ძმის შეგონება».
იბადება კითხვა: თუ დაუმორჩილებელი ქრისტიანი, რომელთანაც ურთიერთობა წყდებოდა, მაინც ისე
უნდა «შეეგონებინათ როგორც ძმა» და «მტრად არ მიეჩნიათ», მაშინ განა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ყველა იმ
დანარჩენ შემთხვევებშიც, რომლებიც ახალ აღთქმაშია აღწერილი, სერიოზული ცოდვის ჩამდენ და
მოუნანიებელ პირებს გარიცხვისას მაინც შეეძლოთ კრების წევრებთან ურთიერთობის შენარჩუნება?
ყველაფერს რომ თავისი ადგილი მივუჩინოთ, თავიდან იმის გაგებაა საჭირო, თუ უშუალოდ რომელ
შემთხვევაზეა საუბარი 2 თესალონიკელების 3:14,15-ში. ამაში კი მე-3 თავის მთლიანი კონტექსტი
გვეხმარება. მე-6 მუხლიდან მოყოლებული და ჩვენს მიერ უკვე წაკითხულ მუხლებამდე, პავლე შემდეგ
რამეზე საუბრობს:
«მითითებებს გაძლევთ, ძმებო, უფალ იესო ქრისტეს სახელით, რომ ჩამოშორდეთ ყოველ ძმას, რომელიც
წესრიგს არღვევს და ჩვენ მიერ გადმოცემული წესების მიხედვით არ დადის. თქვენ თვითონ იცით,
როგორ უნდა მოგვბაძოთ, ვინაიდან ჩვენ წესრიგი არ დაგვირღვევია თქვენ შორის და არც არავის პური
გვიჭამია მუქთად, არამედ დღედაღამ შრომასა და ჯაფაში ვიყავით, რომ დიდი ხარჯებით არ
დაგვეტვირთა რომელიმე თქვენგანი. არა იმიტომ, რომ ძალაუფლება არა გვაქვს, არამედ იმიტომ, რომ
მაგალითი ვყოფილიყავით თქვენთვის, რათა მოგებაძათ. როცა თქვენთან ვიყავით, ასეთ მითითებას
გაძლევდით: „ვისაც მუშაობა არ უნდა, ის ნურც შეჭამს“. ჩვენამდე ამბავი მოდის, რომ თქვენგან
ზოგიერთები წესრიგს არღვევენ: საერთოდ არ მუშაობენ და იმაში ერევიან, რაც არ ეხებათ. ასეთებს
მივუთითებთ და შევაგონებთ უფალ იესო ქრისტეში, რომ წყნარად იმუშაონ და საკუთარი შრომით
მოპოვებული ჭამონ» (2 თესალონიკელები 3:6-12).
ასე რომ, პრობლემა, რომლის შესახებაც ამ ტექსტში მოციქული პავლე საუბრობს, ეხებოდა
«ზოგიერთების» მხრიდან საკუთარი თავის საარსებო სახსრებით უზრუნველყოფასთან
დაკავშირებული კრებაში არსებული წესრიგის დარღვევას. იმის მაგივრად რომ «წყნარად ემუშავათ
და საკუთარი შრომით მოპოვებული ეჭამათ», ასეთი პირები «წესრიგს არღვევდნენ: საერთოდ არ
მუშაობდნენ და იმაში ერეოდნენ, რაც არ ეხებოდათ», როგორც ჩანს, თავისი თანამორწმუნეების
მატერიალური ხელგაშლილობის იმედი ჰქონდათ. ასეთი ქრისტიანები არ მუშაობდნენ, თუმცა თავად
მოციქულ პავლეს და მის თანამშრომლებსაც კი «არავისი პური უჭამიათ მუქთად», არამედ თავადვე
უზრუნველყოფდნენ საკუთარ თავს საკუთარი შრომით.
«თემის ფარგლებში, როგორც ჩანს, ზოგიერთებს საკუთარი მფარველების ქრისტიანული
გულკეთილობის იმედი ჰქონდათ, და სისტემას მუქთახორობის საფრთხე ემუქრებოდა» - წერს ტომას ე შმიდტი («ბიბლიური ღვთისმეტყველების სახარებისეული ლექსიკონი», უოლტერ ელუელის
რედაქციით).
«მათი შეცოდება იმაში მდგომარეობდა, რომ მუშაობა არ სურდათ, უაზრო ამაოებაში, რომელსაც ისინი
ეძლეოდნენ (2 თეს. 3:11) იმ იმედით, რომ მათი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებაზე მათი ძმები და
დები იზრუნებდნენ» - იმავე შემთხვევას ეხება ტომას ლ. კონსტეიბლი.
ის აგრძელებს:
«ვისაც მუშაობა არ სურს (და არა ისინი, ვისაც არ შეუძლია), იმის იმედზე არ უნდა იყვნენ, რომ სხვა
ქრისტიანები დაუჭერენ მხარს გულმოწყალებიდან გამომდინარე. მუქთახორებისათვის სარგებლის
მოტანა მხოლოდ ერთი მეთოდით შეიძლება: ყოველგვარი მხარდაჭერის გარეშე დავტოვოთ, რათა
შიმშილის გრძნობამ საქმეზე მოაკიდებინოს ხელი, ანუ სამართლიანად რომ მოიქცნენ» («მოციქული
პავლეს მეორე წერილი თესალონიკელების მიმართ. კომენტარები»).
რა თქმა უნდა, ზოგიერთი ქრისტიანის ასეთი საქციელი ვერ შეფასდებოდა სწორ საქციელად. მათი
აზროვნება გამოსწორებას საჭიროებდა. ზუსტად ამიტომ ამბობს პავლე: «ასეთებს მივუთითებთ და
შევაგონებთ უფალ იესო ქრისტეში, რომ წყნარად იმუშაონ და საკუთარი შრომით მოპოვებული ჭამონ»
(მუხლი 12). შემდეგ მოციქული იმას აზუსტებს, როგორ უნდა მოიქცნენ, ასეთი ქრისტიანები თუ არ
გამოსწორდებოდნენ:
«თუ ვინმე არ ემორჩილება ჩვენს სიტყვას, რასაც ამ წერილში გწერთ, შენიშნული გყავდეთ და ნუღარ
გექნებათ მასთან ურთიერთობა, რათა შერცხვეს» (მუხლი 14).
ამავე დროს, ამ ქრისტიანების სიზარმაცე თავისთავად ვერ შეფასდებოდა მძიმე ცოდვად. და ზუსტად
ამიტომ ამბობს პავლე: «ოღონდ მტრად არ მიიჩნიოთ, არამედ შეაგონეთ როგორც ძმას» (მუხლი 15).
ამგვარად, გასაგები ხდება, რომ თესალონიკელების მე-2 წერილის მე-3 თავში, პავლე საუბრობს არა მძიმე
ცოდვის შემთხვევებზე (როგორიცაა, მაგალითად, მრუშობა, განდგომილება, ქურდობა ან მკვლელობა),
არამედ ქრისტიანის კერძო საქციელზე, რომელიც სერიოზულ შეცოდებებს შეიძლება კი არ ეხებოდა,
თუმცა აზროვნების გამოსწორებას მაინც საჭიროებდა (შეადარეთ 1იოანე 5:16,17).
ჟურნალ «საგუშაგო კოშკში» ამ შემთხვევასთან დაკავშირებით ასეთი კომენტარი იყო გაკეთებული:
«თესალონიკელი ‘უწესოები’ ქრისტიანობიდან მნიშვნელოვან გადახრაში იყვნენ დამნაშავეები. ისინი არ
შრომობდნენ, ვინაიდან ან ფიქრობდნენ, რომ ქრისტეს დაბრუნება მოახლოებული იყო, ან, უბრალოდ,
ზარმაცები იყვნენ. გარდა ამისა, ისინი ‘ფუჭად ფაციფუცობდნენ’ და არეულობას იწვევდნენ. კრების
უხუცესებმა, ალბათ, არაერთხელ დაარიგეს ისინი პავლეს მიერ თავის პირველ წერილში მიცემული
რჩევებისა და სხვა ღვთიური მითითებების შესაბამისად (იგავნი 6:6–11; 10:4, 5; 12:11, 24; 24:30–34).
მიუხედავად ამისა, ისინი ჯიუტად განაგრძობდნენ იმის კეთებას, რაც ცუდად მოქმედებდა კრებაზე და
რისთვისაც შეიძლებოდა სხვა ქრისტიანებსაც მიებაძათ. ამიტომ ქრისტიანმა უხუცესმა პავლემ ცალკეული
პირების დასახელების გარეშე საჯაროდ გაამახვილა ყურადღება მათს უწესობაზე და ამხილა მათ მიერ
აღებული მცდარი გეზი.
მან კრებას აგრეთვე ამცნო, რომ მართებული იქნებოდა თითოეულ ქრისტიანს უწესო ადამიანი
„შენიშნული“ ჰყოლოდა. ამაში იგულისხმებოდა, რომ თითოეული ყურადღებით ყოფილიყო ნებისმიერის
მიმართ, ვისი საქციელიც შეესაბამებოდა იმას, რის შესახებაც კრება საჯაროდ იქნა გაფრთხილებული.
პავლემ ურჩია, ‘ჩამოშორებოდნენ ყოველ ძმას, რომელიც უწესოდ იქცეოდა’. რა თქმა უნდა, ეს არ
ნიშნავდა, რომ მთლად მორიდებოდნენ მას, ვინაიდან ‘ძმასავით უნდა დაერიგებინათ’. მათ კვლავაც
ექნებოდათ ქრისტიანული ურთიერთობა შეხვედრებზე და, შესაძლებელია, მსახურებაშიც. მათ შეეძლოთ
იმედი ჰქონოდათ, რომ ძმა გამოეხმაურებოდა დარიგებას და მიატოვებდა არასწორ გზებს.
რა გაგებით უნდა ‘ჩამოშორებოდნენ’ მას? როგორც ჩანს, ეს მეგობრულ ურთიერთობას ეხებოდა
(შეადარეთ გალატელთა 2:12). მეგობრული ურთიერთობისა და გართობის თანდათან შეწყვეტას
შეიძლებოდა დაენახვებინა მისთვის, რომ პრინციპულ ადამიანებს მისი გზები არ მოსწონდათ. თუნდაც
მას არ შერცხვენოდა და არ შეცვლილიყო, ის მაინც იქნებოდა ნაკლებად შესაძლებელი, რომ სხვებს მიებაძათ მისი საქციელისთვის და მისნაირები გამხდარიყვნენ. ამავე დროს, თითოეულ ქრისტიანს
ყურადღება აღმშენებლობითი საქმეების კეთებაზე უნდა გაემახვილებინა. პავლემ მათ ურჩია: „თქვენ კი,
ძმებო, ნუ მოიწყენთ კეთილი საქმეების კეთებას“ (2 თესალონიკელთა 3:13).
უეჭველია, მოციქულის ეს რჩევა არ იძლევა საფუძველს იმისთვის, რომ მედიდურად ვუყუროთ ძმებს ან
განვსაჯოთ ისინი უმნიშვნელო შეცდომის გამო. ნაცვლად ამისა, მისი მიზანია, დაეხმაროს აშკარად
ქრისტიანობის საწინააღმდეგო გზაზე დამდგარს.» («საგუშაგო კოშკი», 15 ივლისი 1999 წ., გვ.29-31).
«თუმცა, ღვთის ამ რჩევის გამოყენებისას ძალიან ფრთხილად უნდა ვიყოთ. ჩვენი
არასრულყოფილებიდან გამომდინარე, ჩვენ შეიძლება იოლად გამოგვეხატა ისეთი აზრი, რომელიც
პირად მიდრეკილებაზე ან ანტიპათიებზე იქნებოდა დამყარებული, მაგალითად, რაც შეეხება ჩაცმის ან
ვარცხნილობის სახეობას. ხოლო თუ, მაგალითად, დის ტანსაცმელი არც თამამია, არც მიუღებელია და,
საერთო ჯამში არც ძმები გამოთქვავენ უკმაყოფილებას ამის გამო, მაშინ ჩვენ უნდა ვაღიაროთ, რომ მას
უბრალოდ ჩვენგან განსხვავებული გემოვნება აქვს, ან რომ მას უბრალოდ რაღაც განსაკუთრებულის ჩაცმა
ურჩევნია (დაბადება 37:3, 4; იოანე 19:23; 1ტიმოთე 2:9, 10). ჩვენ იმისათვის არ ვართ დანიშნული, რომ
ჩვენი ძმები და დები განვიკითხოთ მოსაზრებების, გემოვნებისა და სინდისის სხვადასხვა
გადაწყვეტილებების უმნიშვნელო საკითხებთან დაკავშირებით (რომაელები 14:4, 10—12). და მაშინაც კი
თუ მოცემული პიროვნება არასწორად იქცევა, ჩვენ ვალდებულები ვართ — საქმე თუ მართლაც რაიმე
უმნიშვნელოს ეხება — იესოს რჩევა გავიხსენოთ: «ნუ განსჯით, რათა არ განისაჯოთ. ვინაიდან როგორი
განსჯითაც განსჯით, იმნაირითვე განისჯებით ... ან რატომ ხედავ ბეწვს შენი ძმის თვალში, ხოლო შენსაში
დირესაც ვერა გრძნობ?» (მათე 7:1—3).
მაგრამ მაშინ როგორაა საქმე, თუ ვინმე უეჭველად უხვევს ღვთიური პრინციპებიდან, დავუშვათ,
უკიდურესად ზარმაცი ან კრიტიკულია, „ლაპარაკის მოყვარულია“, და ყოველთვის „იმაში ერევა, რაც არ
ეხება“? (2 თესალონიკელები 3:11, აქ). ან პრობლემა შეიძლება იმაში მდგომარეობდეს, რომ ის
მატერიალური თვალსაზრისით ცბიერად ატყუებს სხვებს, უხამსი სახით ერთობა ან საეჭვო ცხოვრების
წესით ცხოვრობს, რომელიც, თუმცა, იმას არ მოითხოვს, რომ სამართლებრივმა კომიტეტმა რაიმე სახის
ზომები მიიღოს. უხუცესები თუ ეცადნენ მის დახმარებას, მაგრამ ის თავის ჩვეულ ქმედებას განაგრძობს
და, შესაძლოა, სხვებზე ახდენს გავლენას კრებაში ან კრებისთვის საფრთხეს წარმოადგენს, მაშინ
უხუცესებმა შეიძლება განიხილონ ეს საქმე და რომელიმე უხუცესს დაავალონ, რომ კრებაში ღია,
არაორაზროვანი მოხსენება წაიკითხოს ამ საქმის შესახებ. ასეთი გზით უხუცესებმა, შესაძლოა, მოახერხონ
ასეთი დაუმორჩილებლისათვის „პირის აკვრა“ ისე, რომ „უკანონოდ მოქმედის“ სახელი არ დაასახელონ
(ტიტე 1:10—13).
კრებაში თუ ასეთი სიტუაცია არსებობს, მაშინ ცალკეულმა ქრისტიანმა შეიძლება თავის ვალდებულებად
ჩათვალოს ამ პიროვნების „შემჩნევა“. პავლე განმარტავს, თუ რას ნიშნავს ეს, როდესაც ამბობს: «ნუღარ
გაიკარებთ, რათა შერცხვენილ იქნეს» (2 თესალონიკელები 3:14). ეს იმაზე მიანიშნებს, რომ შენ
მეგობრული ურთიერთობა აღარ უნდა გქონდეს „შემჩნეულთან“. შენ არ უნდა განაცხადო ან გაახმაურო
შენი პირადი გადაწყვეტილება და სხვებზე გავლენის მოხდენა არ უნდა სცადო, თუმცა პირადად შენ,
უხუცესების გონივრული რჩევის თანახმად, უნდა გაექცე „შემჩნეულთან“ ურთიერთობას. თუმცა შენ მას
მთლიანად არ ჩამოიცილებ, იმიტომ რომ ის ჯერ კიდევ შენი ძმაა, თანაქრისტიანი, რომლისთვისაც
ქრისტე მოკვდა. იმის ნაცვლად რომ საკუთარ თავში „მტრობის“ განვითარებას მივცეთ უფლება, შენ ის
უნდა „შეაგონო“. როგორ? იმის გარდა, რომ მას კარგ მაგალითს მისცემდი, მხილების ან „შეგონების“ კიდევ
ერთი ფორმა იმაში მდგომარეობს, რომ მეგობრულად, თუმცა მკაცრად მიჰყვები მითითებას: «ნუღარ
გაიკარებთ» («საგუშაგო კოშკი», 1 თებერვალი 1982 წ., გვ.10,11 [რუს]).
ეჭვგარეშეა, ზუსტად ასეთი სახის თანამორწმუნეებზე საუბრობდა მოციქული პავლე თავის სხვა
წერილში, როდესაც წერდა:
«დიდ სახლში ოქროსა და ვერცხლის ჭურჭლის გარდა ხისა და თიხის ჭურჭელიც არის, და ზოგი
საპატიო მიზნისთვის არის განკუთვნილი, ზოგი კი — არასაპატიო მიზნისთვის. ვინც ამ
უკანასკნელთაგან თავს სუფთად შეინახავს, საპატიო მიზნისთვის განკუთვნილი ჭურჭელი იქნება, განწმენდილი და პატრონისთვის სასარგებლო, ყოველი კარგი საქმისთვის გამზადებული» (2ტიმოთე
2:20,21).
განხილვას მოითხოვს კიდევ ერთი საკითხი.
1 კორინთელების 5:9,11-ში და 2 თესალონიკელების 3:14-ში პავლე ერთი და იგივე ბერძნულ სიტყვას
იყენებს "synanamignumi", რომელიც ნათარგმნია როგორც «ურთიერთობა». პირდაპირი გაგებით კი
მოცემული ბერძნული სიტყვა ნიშნავს "ერთად შერევას". აი როგორ განიმარტება ამ სიტყვის
მნიშვნელობა ლექსიკონებში:
Thayer’s: “to mix up together”: “to keep company with, be intimate with,” (მეგობრობა, ახლოს ყოფნა).
Vine’s: "to have, or keep, company with," (კომპანიონობა).
Edward Robinson: “to have intercourse or keep company with” (ვინმესთან ღამის გატარება
(ინტიმის გაგებით) ან მეგობრობა).
შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ აქ საუბარია არა უბრალოდ ურთიერთობაზე როგორც ასეთი, არამედ
განსაკუთრებით ახლო, მეგობრულ და ინტიმურ ურთიერთობაზეც კი.
(ამ მუხლების გარდა ახალ აღთქმაში ეს სიტყვა სხვაგან არსად გვხვდება. სეპტუაგინტაში მეცემულ
სიტყვას ჩვენ სულ ერთხელ ვპოულობთ, ოსიას 7:8-ში, მისი პირდაპირი მნიშვნელობით: «ეფრემი
შეერია ხალხებს»).
კითხვა ჩნდება: 1 კორინთელების 5:9,11-სა და 2 თესალონიკელების 3:14-ში თუ ერთი და იგივე ფრაზა
გამოიყენება «არ იქონიოთ ურთიერთობა», მაშინ რატომაა, რომ ერთ შემთხვევაში დამნაშავე ქრისტიანთან
განსაზღვრული პირადი ურთიერთობა მაინც შეიძლება, ხოლო კორინთოელი მრუშის შემთხვევაში ეს ასე
არ არის? განა არ უნდა დავასკვნათ, რომ პავლე, როდესაც ცოდვილებთან ურთიერთობის შესახებ
აფრთხილებდა ქრისტიანებს, ყველა შემთხვევაში უშუალოდ ახლო მეგობრული ურთიერთობის
დაუშვებლობას გულისხმობდა და ამავდროულად ჩვეულ პირად კონტაქტებს შესაძლებლობის დონეზე
ტოვებდა?
ბიბლიური მუხლების ყურადღებიანი კვლევა ასეთ მოსაზრებებთან დათანხმების საფუძველს არ იძლევა.
ამ ორ განხილულ შემთხვევებს შორის, სერიოზული განსხვავებები არსებობს. ისინი შეეხება, როგორც ამ
ქრისტიანების მიერ ჩადენილი ქმედებების დონეს, ასევე იმ დისციპლინარულ სასჯელებს, რომელიც მათ
კრებამ დააკისრა.
თავისთავად ის გარემოება, რომ პავლემ ორივე შემთხვევაში ერთი და იგივე სიტყვა «ურთიერთობა»
გამოიყენა, არ წარმოადგენს იმის საკმარის საფუძველს, რომ ის ანალოგიურ სამართლებრივ ზომებზე
საუბრობდა. ბიბლიაში იმის მრავალ მაგალითებს ვხვდებით, როდესაც განსაზღვრული სიტყვა
განსხვავებული მნიშვნელობით გამოიყენება. მაგალითად, ერთი და იგივე ბერძნულ ზმნას, რომელიც
ნათარგმნია როგორც «გასამართლება», ჩვენ იესოს და პავლეს დარიგებებში ვხვდებით, სადაც საუბარია
იმაზე, რომ არ გავასამართლოთ მოყვასი (მათე 7:1,2; რომაელები 2:1), და პავლესავე მითითებაში
«შინაურების» გასამართლების აუცილებლობის შესახებ (1კორინთელები 5:12). თუმცა, იგივე სიტყვა
გამოიყენება ცოდვილებზე ღვთის მომავალ სასამართლოსთან დაკავშირებითაც (რომაელები 2:16;
1კორინთელები 5:13). მაგრამ ყველა ამ შემთხვევებში იდენტური ბერძნული ზმნის, «გასამართლება»,
გამოყენება, ამ ბიბლიურ მონაკვეთებში აღწერილი გასამართლების გამოვლინების აღწერებს ერთნაირ
მნიშვნელობას არ სძენს. ასევე არ წარმოადგენს ერთნაირი მნიშვნელობისას პავლეს მითითებები
ურთიერთობის შეწყვეტასთან დაკავშირებით, სერიოზული ცოდვის ჩამდენი კორინთოელისა და
სიზარმაცისაკენ მიდრეკილების მქონე თესალონიკელების შემთხვევებში. ამის გაგებაში იმ ორი დარიგების საგულდაგულო შედარება გვეხმარება, რომლებიც პავლეს
ეკუთვნის. ეხლავე შეიძლება აღინიშნოს, რომ დისციპლინარული ზემოქმედების პროცედურა ორივე
შემთხვევაში ძლიან სერიოზულად განსხვავებულია. მაგალითად, თესალონიკელი ქრისტიანის
შემთხვევაში მითითება ეძლეოდათ: «ოღონდ მტრად არ მიიჩნიოთ, არამედ შეაგონეთ როგორც ძმას»
(2თესალონიკელები 3:15).
თუმცა კორინთოელი მრუშის შემთხვევაში, თესალონიკელი «წესრიგის დამრღვევისაგან»
განსხვავებით, არ გამოიყენებოდა მითითება მისი, როგორც «ძმის» შეგონებასთან დაკავშირებით.
პირიქით, პავლე მიუთითებდა, რომ მას ისე მოჰქცეოდნენ, როგორ საქციელზე მინიშნებაც კი არ იყო
თესალონიკელის შემთხვევაში: «ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან» (1კორინთელები 5:2). ამ
ყველაფრით არაორაზროვნად ესმევა ხაზი იმას, რომ ეს მრუში მეტად აღარ წარმოადგენდა «ძმას», ანუ
ქრისტიანული კრების წევრს. ეჭვგარეშეა, რომ ის თემიდან გარიცხული ადამიანი ხდებოდა.
გარდა ამისა კორინთოელი მრუში «სატანისთვის [უნდა] გადაეცათ», მაშინ როდესაც არაფერი ამის
მსგავსი არ იქნა გამოყენებული თესალონიკელის შემთხვევაში (1კორინთელები 5:5). თავისი ჟღერადობით
ასეთი მკაფიო ფრაზა «სატანას გადასცეთ», ცოდვილის ღვთიური კურთხევისაგან ჩამოცილებისა და
ღვთისგან გაუცხოებულ ქვეყნიერებაში გადაგდების მნიშვნელობას ატარებს.
«"სატანას მიეცეს" – მხოლოდ ორი სულიერი სამფლობელო არსებობს: ქრისტეს სამეფო და სატანის
სამფლობელო. თითოეული ადამიანი ან ერთში იმყოფება ან მეორეში. ასეთი სახით, სატანისათვის მიცემა
უნდა ნიშნავდეს ქრისტეს კურთხეული სამეფოდან გარიცხვას, ანუ ეკლესიიდან ჩამოცილებას (მუხ. 2,11),
და ადამიანის სატანის სამფლობელოში ანუ ბატონობაში დაბრუნებას (შეადარეთ: 1 ტიმ. 1:20), სულიერ
წყვდიადში, რომლისგანაც სასიხარულო ცნობამ გაგვანთავისუფლა (კოლ. 1:13) (ჰოვარდ უინტერსი
«კომენტარები კორინთელების მიმართ პირველ წერილზე»).
«იმ ადამიანის, რომელიც ქრისტიანობას ეკუთვნის, საკუთარი წიაღიდან მოკვეთა, ეკლესიიდან გარიცხვა,
- ეს ნიშნავს (მის) სატანისთვის მიცემას ხორცით სატანჯველად. სატანა - ამ ქვეყნიერების მმართველია,
ამიტომ მორწმუნის სატანისათვის მიცემა ნიშნავს მის უკან გამოძევებას, მის საკუთარ სამყაროში, მისთვის
ქრისტიანული თემის მზრუნველობისა და მხარდაჭერის წართმევას. ამ ადამიანმა იესო ქრისტეს
ეკლესიაში მონაწილეობის საკუთარი უფლება დაკარგა, ეკლესიაში, რომელშიც ქრისტეს ყველანაირად
სურს სისუფთავის დაცვა. სიტყვა "მიეცეს" (პარადიდამი) მიუთითებს იურიდიულ აქტზე, რომელიც
ბრალდებულს სასჯელს აკისრებს. საბრალდებო დასკვნა, რომელიც შემცოდველ მორწმუნეს უნდა
მიესაჯოს, - ესაა მისი სატანისათვის მიცემა. მაგალითად, ჰიმენეოსი და ალექსანდრე პავლემ ეკლესიიდან
გარიცხა, რადგან ეს ორი პიროვნება გამუდმებით მკრეხელობდა და არ ინანიებდა ამას. ისინი პასტორები
იყვნენ, რომლებიც ცრუ სახარებას ასწავლიდნენ; პავლემ ისინი "სატანას [გადასცა], რათა თავი ანებონ
გმობას" (1 ტიმ. 1:20)» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების მიმართ პირველი წერილის განმარტება»).
«მოციქული თემს ფაქტიურად წესრიგის დამრღვევის გარიცხვის მითითებას აძლევს ("სატანას
მიეცეს"). ასეთი განაჩენის მიზანი - შემცოდველის გადარჩენაა, თუმცა მისი მიღწევა მხოლოდ მაშინაა
შესაძლებელი, თუ მისი ხორციელი მიდრეკილებები იქნება დაძლეული ("ხორცით სატანჯველად")»
(«კომენტარები ახალი ჟენევური ბიბლიისთვის. მოციქული პავლეს პირველი წერილი კორინთელების
მიმართ»).
«ძველ აღთქმაში ღვთის მსახურებს ევალებოდათ, რომ ყველა ის ნივთი, რომელიც
კერპთაყვანისმცემლობასთან იყო დაკავშირებული, უკანონოდ გამოეცხადებინათ და ისინი განადგურებას
ექვემდებარებოდა; აქ პავლე კორინთელებს მიუთითებს, რომ ეს ადამიანი სატანას მისცენ, რომელიც
დაღუპვას უწყობს ხელს. პავლეს იმედი აქვს, რომ ტანჯვის შედეგად (11:30) დამნაშავე მოინანიებს, და
ამგვარად გადარჩება. ებრაელი მასწავლებლები ჩვეულებრივ ამბობდნენ, რომ ტანჯვას და მომანიებას
ცოდვის გამოსყიდვა შეუძლიათ ან (როგორც ერთ შემთხვევაშია) რომ ტანჯვას მომანიებამდე მიყვანა
შეუძლია» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები»). «პავლე წერს, რომ ასეთი ადამიანის წინააღმდეგ სერიოზული ზომების მიღებაა საჭირო. სხვა სიტყვებით
ის აცხადებს, რომ მისი სატანისათვის გადაცემაა საჭირო. ის ამ სიტყვებში იმას გულისხმობს, რომ
აუცილებელია ამ ადამიანის ეკლესიიდან გარიცხვა. პავლე ქვეყნიერებას ისე უყურებს, როგორც სატანის
სამეფოს (იოანე 12,31; 16,11; საქმ. 26,18; კოლ. 1,13), ხოლო ეკლესიას როგორც ღვთის სამეფოს. ეს ადამიანი
უკან, სატანის სამეფოში გაგზავნეთ, რომელსაც ეკუთვნის კიდეც - ამბობს ის. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ
ასეთი სერიოზული სასჯელიც კი არ წარმოადგენს უბრალოდ სადამსჯელო ზომას. ის იმისაკენ იყო
მიმართული, რათა დაემცირებინა ეს ადამიანი, დაემორჩილებინა და ამოეძირკვა ავხორცობა, რათა მაინც
ეხსნა მისი სული. დისციპლინას პრაქტიკაში იყენებენ არა უბრალოდ იმისათვის, რათა ადამიანი დასაჯონ,
არამედ რათა გამოაფხოზლონ ის, და პავლეს ეს გადაწყვეტილება უნდა შეესრულებინათ არა მკაცრი
სადისტური სისასტიკით, არამედ გლოვით, თითქოს ვინმე გარდაცვლილიყოს. ადრექრისტიანული
ეკლესია იმისათვის კი არ სჯიდა, რათა გაეტეხა, არამედ რათა გამოესწორებინა ცოდვილი» (უილიამ
ბარკლი «ახალი აღთქმის კომენტარები»).
უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ბიბლია არანაირად არ მიიჩნევს გარიცხული ადამიანის უკან,
ქვეყნიერებაში დაბრუნებას იმის მიზეზად, რომ ის კვლავ ჩვეულებრივ «გარეშე» პირად, ქვეყნიურ
ადამიანად მიიჩნიონ, რომელიც არაფრით არ განსხვავდება დანარჩენი ურწმუნოებისაგან (1კორინთელები
5:9-13). თუმცა ის უკვე აღარ არის ქრისტიანული კრების წევრი, მაგრამ ქრისტიანები მას არც ისე
დაუწყებენ ყურებას, როგორც სხვა ნებისმიერ «გარეშეს».
«ეკლესიისადმი საკუთარი კუთვნილების დაკარგვისას, გარიცხული კვლავ მონათლული რჩება,
რადგან გარიცხვას არ შეუძლია ნათლობა «გააუქმოს». გარიცხვას არ შეუძლია ნათლობის, როგორც
სულიერი ცხოვრების ფაქტის წაშლა» - წერს ნ. აფანასიევი («ეკლესიაში შესვლა»).
ისეთი ყოფილი «ძმების» შესახებ, რომლებმაც «სწორი გზა მიატოვეს და შეცდომაში შევიდნენ»,
ბიბლია ასეთ რამეს ამბობს:
«თუ უფლისა და მხსნელის, იესო ქრისტეს შესახებ საფუძვლიანი ცოდნის წყალობით ქვეყნიერების
სიბილწეს თავი დააღწიეს, შემდეგ კი ისევ ჩაეფლნენ მასში და მის მიერ არიან დაძლეული, ეს
მდგომარეობა პირველზე უარესია. უკეთესი იქნებოდა არ შეეცნოთ სიმართლის გზა, ვიდრე
საფუძვლიანად შეეცნოთ და შემდეგ ზურგი შეექციათ მათთვის გადაცემული წმინდა მცნებისთვის. მათ
ისე მოუვიდათ, როგორც მართალი ანდაზა ამბობს: „ძაღლი თავის ნარწყევს უბრუნდება, დაბანილი ღორი
კი ტალახში საგორაოდ მიდის“» (2პეტრე 2:15-22).
ბიბლია, ასეთი თვალსაჩინო შედარებების გამოყენებით, ეჭვგარეშეა, რომ აშკარა განსხვავებებს
ააშკარავებს მათ შორის, ვინც არასოდეს ყოფილა ქრისტიანი, და მათ შორის, ვინც ღვთის მსახური იყო,
მაგრამ შემდეგ, ჭეშმარიტებიდან გადაუხვია და გაირიცხა. მისი გამონათქვამები სრულიად
კონკრეტულებია: «ეს მდგომარეობა პირველზე უარესია» და «უკეთესი იქნებოდა არ შეეცნოთ სიმართლის
გზა, ვიდრე საფუძვლიანად შეეცნოთ და შემდეგ ზურგი შეექციათ მათთვის გადაცემული წმინდა
მცნებისთვის», რაც ჩვეულებრივ ურწმუნოსა და განდგომილებს შორის უხილავ ზღვარზე მიუთითებს.
ამიტომაა, რომ ქრისტიანული კრებიდან გარიცხულ პირებს, წლების შემდეგაც კი, არ ეძლევათ ყოფილ
თანამორწმუნეებთან ურთიერთობის შესაძლებლობა.
ჰენრი ჰელეი სრულიად სამართლიანად ამბობს, როდესაც იმაზე მიუთითებს, რომ «ქრისტიანული
სიყვარულის პრაქტიკაში გამოყენება იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენ ჭეშმარიტების მტრებს თავზე უნდა
გადავუსვათ ხელი» («ბიბლიური ცნობარი», კომენტარები 2 იოანეს 7-11-ზე).
ასეთი შემთხვევებისათვის შეუძლებელია რაიმე ვადები არსებობდეს. მით უმეტეს რომ იმ ცოდვას,
რომელიც ქრისტიანული კრების შიგნით ხდება, იმაზე გაცილებით უფრო სახიფათო ზემოქმედება
გააჩნია, ვიდრე ჩვენს გარშემო არსებულ ქვეყნიერებას. განა ამის შესახებ არ საუბრობდა იესო საკუთარი მამისადმი ლოცვაში: «იმას კი არ გთხოვ, ქვეყნიერებიდან წაიყვანო ისინი, არამედ იმას, რომ ბოროტისგან
დაიცვა … განწმინდე ისინი ჭეშმარიტებით» (იოანე 17:15-17)?
«ეკლესიის გარეთ არსებული ცოდვა მაინც და მაინც არც ისე სახიფათოა საეკლესიო თემისთვის,
როგორც ცოდვა საკუთარ გარემოში» - წერს ჯონ ფ. მაკარტური («კორინთელების მიმართ პირველი
წერილის განმარტება»).
«ეკლესიის შიგნით მომხდარი ამორალური საქციელი და [ცოდვილის] ნებაზე მიშვება უფრო მეტად
უწყობდა ხელს ქრისტიანთა ჭეშმარიტი გზიდან გადახვევას, ვიდრე ურწმუნოთა აღვირახსნილობა» (კ.
კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები»).
«ჩვენ ხშირად გვიწევს საქმის დაჭერა ურწმუნოებთან და ხშირად ეს კონტაქტები შეიძლება იმისათვის
გამოვიყენოთ, რათა დავუმოწმოთ მათ. ეს კონტაქტები ისეთ ზიანს ვერ აყენებს მორწმუნეს, როგორც
მათთან ურთიერთობა, ვინც ქრისტიანად იწოდება და მაინც ცოდვაში ცხოვრობს. ჩვენ არ უნდა
დავუშვათ ისეთი არაფერი, რასაც ასეთი ადამიანი ისე შეაფასებდა, როგორც მისი ცოდვისადმი
ლმობიერებას» (უილიამ მაკდონალდი «პირველი წერილი კორინთელების მიმართ. კომენტარები»).
თუ გვინდა, რომ ჩვენს გარშემო არსებულ ქვეყნიერებაში სულიერი და ზნეობრივი სისუფთავის
მაგალითს წარმოვადგენდეთ, მაშინ პირველ რიგში ასეთი სისუფთავის დაცვა გვმართებს როგორც
პირადად ჩვენში, ასევე ჩვენს კრებაში. აი ამიტომ მოუწოდებდა პავლე ქრისტიანებს: «რათა ღვთის
უმწიკვლო და უწყინარი შვილები იყოთ, უმანკონი ამ უსინდისო და უკუღმართ თაობაში, რომელშიც
ანათებთ, როგორც მნათობები ქვეყნიერებაში» (ფილიპელები 2:15).
ფრაზას «სატანისთვის გადაცემა» ჩვენ კიდევ ერთხელ ვხვდებით ბიბლიის სხვა მონაკვეთში, რომელიც
ასევე პავლემ დაწერა. ის იხსენიებს ვინმე «ჰიმენეოს[სა] და ალექსანდრე[ს], რომლებიც სატანას
გადავეცი, რათა ჭკუა ისწავლონ და აღარ დაგმონ ღმერთი» (1ტიმოთე 1:20). როგორც ამ სიტყვებიდან ჩანს,
ამ პირების ცოდვა ძალიან მძიმე იყო – ღვთის გმობა! აქედან ის გამომდინარებს, რომ «სატანისათვის
გადაცემაში» მოიაზრებოდა არა უბრალოდ რომელიმე მორიგი შეგონება ან მსუბუქი გაფრთხილება,
არამედ მაქსიმალურად მკაცრი სასჯელი, რომელიც კი ქრისტიანულ კრებაში იყო შესაძლებელი, რასაც
წარმოადგენდა კიდეც გარიცხვა და ცოდვილებთან ყოველგვარი ურთიერთობების გაწყვეტა.
მრუშობა, რომელიც კორინთოელთა კრებაში ხდებოდა, ასევე განეკუთვნებოდა მძიმე ცოდვების
კატეგორიას (1კორინთელები 6:9,10; გამოცხადება 21:8). ამიტომ სრულიად გამართლებულად ჟღერს
პავლეს მითითება «ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან», «მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები»
(1კორინთელები 5:2,13).
თუმცა საერთო რა შეიძლებოდა ჰქონოდა ისეთ აღმაშფოთებელ ცოდვილებთან, როგორც ეს ღვთის
მგმობელები და მრუში იყვნენ, იმ თესალონიკელ ქრისტიანებს, რომლებმაც უფლის უმალ დაბრუნების
ცრუ მოლოდინის ან უბრალოდ ბანალური სიზარმაცის გამო შეწყვიტეს საკუთარ საჭიროებებზე
ზრუნვა? იმაზე საუბარი, რომ როგორც ერთებთან, ისე მეორეებთან მიმართებაში ერთი და იგივე
დისციპლინარული ზომები უნდა ყოფილიყო მიღებული, სულ ცოტა უცნაური იქნებოდა.
ზუსტად ამიტომ მიდის მრავალი ბიბლიის კომენტატორი ისეთ დასკვნამდე, რომ არ
შეიძლება ერთმანეთთან იქნას გათანაბრებული კორინთოელი ცოდვილის მიმართ
გამოყენებული სასჯელის დონე და დისციპლინარული ზემოქმედების ზომები, რომლებიც 2
თესალონიკელების მე-3 თავშია აღწერილი.
«ეს აზრი იმას წააგავს, რასაც ჩვენ კორინთელების 1-ლი წერილის 5:11-ში ვკითხულობთ, თუმცა აქ
ნათქვამი სიტყვები ნაკლებად მკაცრ მოპყრობას გულისხმობენ» (ლეონ კრაუჩი «კომენტარები
თესალონიკელების მეორე წერილის 3:14,15-ზე»). კ. კინერი ამასთან დაკავშირებით იმ სასჯელების განსხვავებულობაზე მიუთითებს, რომლებსაც იუდაურ
სინაგოგებში იყენებდნენ და რომლებიც შემდგომ ადრეულმა ქრისტიანობამ გადმოიღო:
«ეკლესია ფაქტობრივად ისე ფუნქციონირებდა როგორც ძველი სინაგოგა, სინაგოგები კი იყო არა
უბრალოდ სალოცავად ან კანონის შესასწავლად შესაკრებელი სახლები, არამედ ასევე საზოგადოებრივი
ცენტრებიც, სადაც თემის დამნაშავე წევრი სასჯელს ექვემდებარებოდა. სასჯელს შეიძლება სრულიად
განსხვავებული ფორმები მიეღო, საჯაროდ გაროზგვიდან დაწყებული და თემიდან სხვადასხვა სახის
გარიცხვით დამთავრებული. ყველაზე მკაცრი სასჯელი ებრაელის საზოგადოებიდან გაძევებას
გულისხმობდა, რის შემდეგაც ის უბრალო წარმართად ითვლებოდა. წარმართები და მებაჟეები
(მებაჟეები კი ისე აღიქმებოდნენ როგორც წარმართი ხელისუფლების ხელის შემწყობები) ებრაული
საზოგადოების რელიგიური ცხოვრებიდან ირიცხებოდნენ» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-
ისტორიული კომენტარები». კომენტარები მათეს სახარებაზე).
ის ასევე წერს:
«სინაგოგის წევრებისთვის გათვალისწინებული იყო დისციპლინარული სასჯელების სხვადასხვა
საფეხურები, რომლებიც ეკლესიებმაც გადმოიღეს (ფიზიკური სასჯელის გამონაკლისით). იმ რაბინების
გაცილებით გვიან მიმოწერაშიც კი, რომლებიც სასჯელების ამა თუ იმ პრაქტიკას არ აღიარებდნენ,
რომლებიც პავლეს დღეებში არსებობდა, თემიდან საბოლოო გარიცხვა ნიშნავდა, რომ ეს ადამიანი
ურწმუნოდ ითვლებოდა, რის გამოც წყევლას ექვემდებარებოდა (შდ.: 1 ტიმ. 1:20; 1 კორ. 5:5; მათე
18:15—20); თუმცა ისეთი ნაკლებადმკაცრი სასჯელებიც არსებობდა, რომლებიც იმის უფლებას
იძლეოდნენ, რომ მორწმუნე რელიგიური საზოგადოების წევრად ჩათვლილიყო. ასევე ესეთებიც
იყენებდნენ სხვადასხვა სახის დისციპლინარულ ზომებს საკუთარი თემის წევრებთან მიმართებით» (კ.
კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები». კომენტარები 2 თესალონიკელების
3:14,15-ზე).
«გარიცხვა ეკლესიის წიაღიდან წარმოიშვა. თუმცა ეს იმას სულაც არ ნიშნავს, რომ გარიცხვის
ძველაღთქმისეულ პრაქტიკას არანაირი გავლენა არ მოუხდენია ქრისტიანულ გარიცხვაზე. ასეთი
ზეგავლენის მტკიცებულებას წარმოადგენს ფორმულა, რომელიც პავლემ გამოიყენა კორინთელი
მემრუშის გარიცხვისას: «სატანას მიეცეს». ძველაღთქმისეული იუდაიზმი გარიცხვის სამ ფორმას იყენებდა
პრაქტიკაში. პირველი — დროებითი გარიცხვა (nidduy), რომელსაც მღვდელი წარმოთქვავდა 30 დღემდე
ვადით. ის შეიძლება ორჯერ ან სამჯერ განახლებულიყო. ამ ფორმისას გარიცხულს ტაძარში შესვლის
უფლება კი ჰქონდა, მაგრამ განსაკუთრებულ ადგილზე უნდა მდგარიყო. ყველა, ვინც მასთან
ურთიერთობაში შედიოდა, მას 4 წყრთით (დაახლოებით 2 მეტრი) უნდა დაშორებოდა. მეორე — უვადო
გარიცხვა (herem), რომელსაც 10 წევრისაგან შემდგარი ტრიბუნალი წარმოთქვავდა. გარიცხული სატანას
გადაეცემოდა და ის საჯაროდ იწყევლებოდა. ამ წყევლის სრულ ფორმას მეორე რჯულის წიგნში (28,16 -46)
ვპოულობთ. უფრო ხშირად შედარებით მოკლე ფორმულა წარმოითქმებოდა. ასეთი ფორმით გარიცხულს
უფლება არ ჰქონდა ტაძარში შესულიყო და ურთიერთობა ჰქონოდა იუდეველი ერის წევრებთან. და
ბოლოს, მესამე — ეს იყო სიკვდილი (sammata). გარიცხულის მიმართ სასიკვდილო განაჩენი გამოჰქონდათ,
როგორც მარადიულად დაწყევლილი. გარიცხვის ამ ფორმას როგორც წესი ქვებით ჩაქოვა მოსდევდა.
რომის ბატონობის ეპოქისას, სინედრიონმა დაკარგა სასიკვდილო განაჩენის გამოტანის უფლება, რის
გამოც გარიცხვის მესამე ფრომა მეორე ფორმისგან მხოლოდ იმით განსხვავდებოდა, რომ ის საბოლოო იყო.
მას თან სდევდა უფლებრივი და ზნეობრივი სიკვდილი და გარიცხულთა სამარხებზე აღინიშნებოდა.
კორინთელი შემცოდველის გარიცხვა ყველაზე ახლოს იუდაური გარიცხვის მეორე ფორმასთან დგას»
(პროტოპრესვიტერი ნ. აფანასიევი «ეკლესიაში შესვლა»).
შესაბამისი სახით ადრექრისტიანულ კრებაშიც განსხვავდებოდა ადამიანის მიერ ჩადენილი
დანაშაულების ბრალეულობის დონე და, შესაბამისად, მისი სასჯელის ზომაც.
«საეკლესიო სასჯელებს შორის ცნობილია (მათი სიმძიმისო ზრდის შესაბამისად) შენიშვნა, უფლის
სერობაზე დაუშვებლობა და თემიდან მოკვეთა (გარიცხვა), რომელიც აღწერილია როგორც შემცოდველი ადამიანის სატანისათვის, ამ ქვეყნიერების მთავრისათვის გადაცემა (მათე 18:15-17, 1 კორ 5:1-5, 1 კორ
11:1, 1 ტიმ 1:20, ტიტე 3:10-11)» («ახალი სასწავლო ჟენევური ბიბლია». «საეკლესიო დისციპლინა და
ეკლესიიდან გარიცხვა»).
«დისციპლინის დაცვის საშუალებები ერთმანეთისგან სიმკაცრით განსხვავდებოდა; ჯერ იყო პირისპირ
საუბარი, შემდეგ საჯაროდ გაკეთებული შენიშვნა და, ბოლოს, ეს ზომები თუ უშედეგო გამოდგებოდა,
სრული ან დროებითი მოკვეთა მადლისა და ქრისტიანული ურთიერთობის ყველანაირი
საშუალებებისაგან. გულწრფელი მონანიების შემდეგ, შეცდომაში შესულ ადამიანს შეეძლო თემში
დაბრუნებულიყო» (ფილიპ შაფი «ქრისტიანული ეკლესიის ისტორია» ტ.1).
«თუმცა მას როგორ უნდა მოქცეოდნენ, ვინც მოციქულის მითითებების მიყოლაზე ამბობდა უარს?
დანარჩენ ქრისტიანებს უნდა მოეყვანათ ის გონზე იმით, რომ საზოგადოებრივ კონტაქტებს გაწყვეტდნენ
მასთან. ამ სასჯელის მიზანი - შეუფერებელი საქციელის გამო შერცხვენა და გამოსწორების იძულებაა.
თუმცაღა ეს სასჯელი ისეთი სასტიკი არ არის, როგორიც გარიცხვა. ამ შემთხვევაში გზასაცდენილს ჯერ
კიდევ ძმად მიიჩნევენ. გარიცხული კი ერთ საფეხურზე აღმოჩნდება წარმართებთან და მებაჟეებთან (მათე
18,17). მორწმუნის დასჯას მიზნად ყოველთვის ის უდევს, რომ მან უფალთან და მის ხალხთან აღადგინოს
ურთიერთობა. ის უნდა აღსრულდებოდეს არა გაბოროტებით ან მტრობით, არამედ ქრისტიანული
თავაზიანობითა და უდრეკობით. შემცოდველს უნდა მოვექცეთ არა როგორც მტერს, არამედ როგორც
ძმას» («უილიამ მადონალდის კომენტარები ახალ აღთქმაზე. 2 თესალონიკელების 3:14,15»).
შემდეგი ასპექტი, რომელზეც ყურადღება უნდა გავამახვილოთ და რომელიც ხაზს უსვამს
დისციპლინარული სასჯელის ზომებს შორის არსებულ განსხვავებებს, ესაა მოციქული პავლეს მითითება
– «ახლა კი გწერთ, რომ აღარ იქონიოთ ურთიერთობა …ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ» (1
კორინთელები 5:11). კორინთოელი მრუშის შემთხვევაში პავლე იმდენად ზღუდავს შემცოდველთან
ურთიერთობას, რომ მასთან ერთად საკვების მიღებასაც კი კრძალავს! აი როგორ განმარტავენ ამ
სამართლებრივ ქმედებას ბიბლიის კომენტატორები:
«მოციქული მცნებად უდებს, რომ საერთოდ არანაირი ურთიერთობა არ ჰქონდეთ მათთან, რომლებიც
მაშინ როდესაც თავს ქრისტიანებს უწოდებენ, არ ტოვებენ თავის მანკიერ ცხოვრებას: “პურიც კი არ
გეჭამათ მასთან (მუხ. 9-12)”» (არქ. ამბერკი (ტაუშევი) «პირველი წერილი კორინთელების მიმართ»).
«მართლა იმას გულისხმობს მოციქული პავლე, რომ იმ ქრისტიანთან ერთად არც კი უნდა ვჭამოთ, ვინც
ასეთი საქმეებითაა დაკავებული? ზუსტადაც ამას გვასწავლის ეს მუხლი! ჩვენ მასთან ერთად არც უფლის
სერობაში და არც ჩვეულებრივ ტრაპეზში არ უნდა მივიღოთ მონაწილეობა. აქ შეიძლება გამონაკლისები
არსებობდეს. მაგალითად, ქრისტიანი-ცოლი მაინც ვალდებულია თავის ქმართან ერთად ჭამოს, რომელიც
თემიდანაა გარიცხული. თუმცა საერთო წესი ასეთია: ის მორწმუნეები, რომლებიც ჩამოთვლილ
ცოდვებში არიან დამნაშავენი საზოგადოებრივ ოსტრაკიზმს უნდა დაექვემდებარონ, იმის საჩვენებლად,
თუ რამდენად საზიზღარია მათი ცოდვა, და ისინი მონანიებამდე მივიყვანოთ. თუ ვინმე შეგვეპასუხება,
რომ უფალი მრუშებთან და ცოდვილებთან ერთად ჭამდაო, ჩვენ ვალდებულნი ვართ მივუთითოთ, რომ
ეს ხალხი თავს მის მიმდევრებად არ აცხადებდა და, მათთან ერთად ჭამით, ის არანაირად არ აღიარებდა
მათ თავის მოწაფეებად. ეს მონაკვეთი იმას გვასწავლის, რომ ურთიერთობა არ უნდა გვქონდეს იმ
ქრისტიანებთან, რომლებიც უზნეო ცხოვრებას ეწევიან» (უილიამ მაკდონალდი «პირველი წერილი
კორინთელების მიმართ. კომენტარები»).
«ეს საჭმლის ნებისმიერ მიღებას ეხება. იმ დროს, და გარკვეულ დონეზე ეხლაც კი, ადამიანთან ერთად
ჭამა მასთან თანასწორობასა და მეგობრობას ნიშნავდა (შეადარეთ: მათე 9:10-11; იოანე 4:9). შესაბამისად,
იმ ძმასთან ერთად საჭმლის მიღება, რომელიც ეკლესიამ გარიცხა, იმის აღიარებას იგულისხმებდა, რომ
ის კვლავ ისევე ღვთის ერთგულია (2 იოანე 9-11)» (ჰოვარდ უინტერსი «კომენტარები კორინთელების
მიმართ პირველ წერილზე»). «[1 კორ.5:11-ში] მორწმუნეებს ევალებათ, რომ არ მიიღონ საკვები დისციპლინის დამრღვევთან ერთად
(შდ. 2 იოანე 1:10-11). ეს ფარისეველთა აკრძალვას მოგვაგონებს, რომლის თანახმადაც დამრღვევი
იზოლირებული აღმოჩნდებოდა მთელი საზოგადოებისაგან, უახლოესი ნათესავების გარდა. ისევე
როგორც ასეთი აკრძალვის დროს, დამრღვევი თავს შერცხვენილად გრძნობს (2 თეს. 3:14), შემდეგ კი,
როდესაც საკუთარ სინანულს დაამტკიცებს, შეუძლია დაბრუნდეს "როგორც ძმა" (2 კორ. 2:5-11)» (ტომას
ე. შმიდტი «ბიბლიური ღვთისმეტყველების სახარებისეული ლექსიკონი», უოლტერ ელუელის
რედაქციით).
რთული არაა დავასკვნათ, რომ კორინთოელი მრუშის შემთხვევაში მასთან ურთიერთობის შეწყვეტას
აბსოლუტური ხასიათი ჰქონდა. არა მხოლოდ ურთიერთობა, არამედ მასთან ერთად ერთ მაგიდასთან
ჭამაც კი ხელმიუწვდომელი იყო ქრისტიანებისათვის. გარიცხვა გულისხმობდა ქრისტიანული კრების
სრულ დისტანცირებას ცოდვილისაგან.
და მაინც, დამნაშავისადმი სრულიად განსხვავებულ დამოკიდებულებას ვხედავთ პავლეს სხვა
დარიგებაში, რომელიც მე-2 თესალონიკელების მე-3 თავშია მოცემული. დამნაშავე უნდა «შეეგონებინათ
როგორც ძმა», და თავი არ უნდა მოერიდებინათ როგორც მტრისთვის. და ამაშიც რულიად განსხვავებული
მიდგომა ჩანს, კორინთოელის შემთხვევისგან განსხვავებით. აქ კრების მოსიყვარულე მზრუნველობა ჩანს
მათ მიმართ, ვინც ცდებოდა და გულგრილი დამოკიდებულება ჰქონდა საკუთარ ცხოვრებისეულ
აუცილებლობებთან დაკავშირებით, თუმცა ამასთანავე თავის მხრივ არავითარი სერიოზული ცოდვის
ჩადენას არ ჰქონდა ადგილი.
ამავდროულად, პავლეს მიერ 1 კორინთელების 5:9,11-ში გამოყენებული ფრაზა «აღარ გქონოდათ
ურთიერთობის» აზრიც საკმაოდ გასაგები ხდება ახლომდებარე კონტექსტისადმი ყურადღებიანი
მიდგომის შემთხვევაში. პავლე ამ ფრაზაში ვერანაირად ვერ იგულისხმებდა ახლო მეგობრობის გაგებას
თუნდაც იმიტომ, რომ იმავე ტექსტში ის საუბრობს ქრისტიანების გარეშეებთან «შერევის»
("synanamignumi") დაშვებულობაზე, ანუ იმ ხალხთან, რომლებიც ქრისტიანულ კრებას არ ეკუთვნიან.
თანაც, რაც საკმაოდ თვალსაჩინოა, მოციქული საუბრობს არა უბრალოდ ქვეყნიურ ხალხზე, არამედ «ამ
ქვეყნიერების მეძავებ[ზე], ხარბებ[ზე], გამომძალველებ[ზე] და კერპთაყვანისმცემლებ[ზე]»
(1კორინთელები 5:10).
«წერილში გწერდით, რომ აღარ გქონოდათ ურთიერთობა მეძავებთან, მაგრამ არ მიგულისხმია საერთოდ
ამ ქვეყნიერების მეძავები, ხარბები, გამომძალველები და კერპთაყვანისმცემლები, რადგან მაშინ გასვლა
მოგიწევდათ ამ ქვეყნიერებიდან. ახლა კი გწერთ, რომ აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად
იწოდება, მაგრამ მეძაობს, ხარბი, კერპთაყვანისმცემელი, მლანძღველი, ლოთი ან გამომძალველია.
ასეთებთან ერთად არც კი ჭამოთ» (1 კორინთელები 5:9-11).
ხოლო თუ ვიგულისხმებთ, რომ «ურთიერთობა» - «დამეგობრებას» ნიშნავს, მაშინ ძალაუნებურად
მოგვიწევს იმ დასკვნამდე მისვლა, რომ პავლე «ამ ქვეყნიერების მეძავებთან, ხარბებთან, გამომძალველებსა
და კერპთაყვანისმცემლებთან» მეგობრობისაკენ მოგვიწოდებს! თუმცა ასეთი უცნაური თვალსაზრისი
წინააღმდეგობაში მოვიდოდა პავლეს გაფრთხილებასთან, რომელიც მან იმავე წერილში მოგვცა: «ნუ
შეცდებით. ცუდი საზოგადოებანი ხრწნიან კარგ ჩვევებს» (1 კორინთელები 15:33). არადა არც არავინ
დაიწყებს იმაზე დავას, რომ მსგავსი ჩვევების მქონე ადამიანების კატეგორია პირდაპირი საფრთხის
მატარებელია ქრისტიანის სულიერი ჯანმრთელობისათვის! ამავდროულად «ქვეყნიერებასთან
მეგობრობის» საფრთხეს არაერთგზის ესმევა ხაზი წმინდა წერილის სხვა ადგილებშიც! (იაკობი 4:4; 1იოანე
2:15-17).
აქედან უბრალო და ლოგიკური დასკვნა გამომდინარეობს: ფრაზაში «არ იქონიოთ ურთიერთობა» პავლე
გულისხმობს არა უბრალოდ მეგობრობას, არამედ უბრალო, ჩვეულებრივ ურთიერთობას. და ამის იქით
ქრისტიანის მრუშთან და გამომძალველთან ურთიერთობა არ უნდა წავიდეს, რათა სამწუხარო შედეგებს
ავარიდოთ თავი როგორც ჩვენი სულიერი, ისე ზნეობრივი სიწმინდის შესანარჩუნებლად. ასეთ
პიროვნებებთან მეგობრობაზე საუბარი პრინციპში შეუძლებელია იყოს, რადგან – «ქვეყნიერებასთან
მეგობრობა ღვთის მტრობაა»! (იაკობი 4:4).
«პავლეს იმის მოლოდინი არ აქვს, რომ მორწმუნეები დატოვებენ “ამ ქვეყანას”. მას ის არ სურს, რომ
ისინი გამოვიდნენ და მეტად საერთოდ აღარანაირი კონტაქტები აღარ ჰქონდეთ ამ ქვეყნიერებასთან.
ისინი თავის სამუშაო ადგილებზე უნდა ყოფილიყვნენ, უნდა ევაჭრათ და საქმიანი ურთიერთობა უნდა
ჰქონოდათ იმ ხალხთან რომლებიც გადარჩენილებს არ მიეკუთვნებოდნენ. პავლე ეკლესიის სიწმინდეზე
ზრუნავდა. მათი გაიგივება არ უნდა მომხდარიყო მათთან, ვინც ქრისტესმიერ ძმად ან დად იყო
მოწოდებული, თუმცა ისე აგრძელებს მოქცევას, როგორც წარმართი, როგორც ეს კორინთში მოხდა. მათ
მათთან ერთად არ უნდა ეჭამათ, იმიტომ რომ მათთან ერთად ჭამა ნიშნავდა მათთან ურთიერთობას,
მათი საქციელის მოწონებას და მათით სიამაყესაც კი» (სტენლი ჰორტონი «პირველი და მეორე წერილები
კორინთელების მიმართ»).
ამგვარად, ჩვენ აშკარა დასკვნამდე მივდივართ. მოციქულმა პავლემ კრებებს მისცა პრინციპი, რომელსაც
ისინი საეკლესიო დისციპლინის სამართლებრივ საკითხებში უნდა მიჰყოლოდნენ. კრება დაუდევრად არ
უნდა მოპყრობოდა რომელიმე თანამორწმუნის მიერ ბიბლიური პრინციპების დარღვევის შემთხვევებს.
თუმცა ასეთი დარღვევების დონე შეიძლება განსხვავებული ყოფილიყო, რაც, შესაბამისად, ასეთ პირებზე
სამართლებრივი ზემოქმედების მოხდენის ხასიათზეც უნდა არეკლილიყო (1იოანე 5:16,17). მოსეს
კანონშიც კი განსხვავდებოდა დარღვევებისა და სასჯელების დონეები.
თუ ქრისტიანი საკუთარ თავს არასწორად მოქცევის უფლებას აძლევდა, მაგრამ სერიოზულ ცოდვებს არ
სჩადიოდა, მაშინ მისთვის მიცემული რჩევების იგნორირების შემთხვევაში, საჭირო იყო «შენიშნული
გყავდეთ და ნუღარ გექნებათ მასთან ურთიერთობა, რათა შერცხვეს» (2თესალონიკელები 3:14).
ამავდროულად, ურთიერთობის ასეთი შეზღუდვა არ იყო აბსოლუტური, რადგან ასეთი ქრისტიანი არ
კარგავდა კრების წევრის სტატუსს, «ძმად» რჩებოდა და მისი შეგონება უნდა გაგრძელებულიყო (მუხლი
15).
თუმცა, თუ რომელიმე ქრისტიანი აღმაშფოთებელ ცოდვებს სჩადიოდა და არ ინანიებდა მათ, მაშინ
ასეთი პირების მიმართ გაცილებით სერიოზული სამართლებრივი ზომები უნდა გაეტარებინათ. მათ
კრებიდან რიცხავდნენ და ისინი ქრისტიანად ყოფნის უფლებას კარგავდნენ. ამ შემთხვევაში
ურთიერთობის გაწყვეტა აბსოლუტურ ხასიათს იძენდა; დანარჩენ ქრისტიანებს მასთან მეტად აღარ
შეეძლოთ ირთიერთობის გაგრძელება. ასეთი ცოდვილები «სატანას გადაეცემოდნენ», «[უნდა]
მოკვეთილიყვნენ [მათგან]», უნდა «მოეშორებინათ [როგორც] ძველი საფუარი» და უნდა «მოეშორებინათ
ბოროტი ადამიანები [კრებიდან]» (1 კორინთელები 5:2,5,7,13).
მოციქული პავლეს მიერ მიცემულ მითითებებში, რომლებიც დისციპლინარულ საკითხებს შეეხებოდა
და რომლითაც ქრისტიანებს უნდა ეხელმძღვანელათ, ამ ყველაფრით ვლინდებოდა როგორც
სამართლიანობა, ასევე როგორც კრებაზე და თავად ცოდვილებზე მოსიყვარულე მზრუნველობა.
2 იოანე 10,11
კრების გარიცხულ წევრთან ყოველგვარი ურთიერთობის გაწყვეტის შესახებ ბიბლიის მიერ დადგენილი მითითებების მიყოლით, ქრისტიანები ასეთ პირთან ყოველგვარ კონტაქტს გაურბიან. როგორც ამის შედეგი, ისინი მას არც კი ესალმებიან. თუმცა, ზოგიერთები ასეთ ნაბიჯს ზედმეტად მიიჩნევენ. მართლაც სწორია თუ არა მასთან მისალმების თავის არიდება, ვინც გარიცხული იქნა?
საერთოდ, უბრალო ლოგიკა გვკარნახობს, რომ ბიბლიური მითითება «ურთიერთობა არ იქნიოთ» გარიცხულ ადამიანთან ისეთი ფორმის კონტაქტსაც არ გამორიცხავს, როგორიც მისალმებაა. განა ადამიანისთვის სალმის მიცემა მასთან ურთიერთობის ფორმას არ წარმოადგენს? თუმცაღა, როდესაც ამ წესს მიჰყვებიან, ქრისტიანები დამატებით ეყრდნობიან კიდევ ერთ პრინციპს, რომელიც ბიბლიაში 2 იოანეს 10,11-შია ჩაწერილი:
«თუ ვინმე მოდის თქვენთან და ეს სწავლება არ მოაქვს, ნუ მიიღებთ სახლში და ნურც მიესალმებით, რადგან ვინც მას ესალმება, მისი ბოროტი საქმეების თანამონაწილე ხდება».
ჟურნალ «საგუშაგო კოშკში» მოციქული იოანეს ამ სიტყვებს შემდეგი კომენტარი უკეთდება: «„ხაირო“ ნიშნავდა გახარებას (ლუკა 10:20; ფილიპელთა 3:1; 4:4). ეს სიტყვა აგრეთვე სიტყვიერი ან წერილობითი მისალმების დროს გამოიყენებოდა (მათე 28:9; საქმეები 15:23; 23:26). „ასპაზომაი“ ნიშნავდა: „მისალმებისას გადახვევას და მთელი გულით მიღებას“ (ლუკა 11:43; საქმეები 20:1, 37; 21:7,19). როგორც უნდა იყოს, მისალმება „ასპაზომაი“, შესაძლოა, უფრო მეტს ნიშნავდა, ვიდრე თავაზიანად „გამარჯობის“ თქმას. იესომ 70 მოწაფეს უთხრა, რომ არავის „გადახვეოდნენ“ („ასპაზომაი“). ამგვარად, მან აჩვენა, რომ მათი გადაუდებელი საქმე არ მისცემდა იმის საშუალებას, რომ აღმოსავლური წესით (კოცნა, გადახვევა და დიდხანს საუბარი) მისალმებოდნენ ნაცნობებს (ლუკა 10:4). პეტრე და პავლე თანაქრისტიანებს მოუწოდებდნენ: ‘ერთმანეთი მოეკითხათ [„ასპაზომია“] სიყვარულის ამბორით, წმინდა ამბორით’ (1 პეტრე 5:14; 2 კორინთელთა 13:12, 13; 1 თესალონიკელთა 5:26)..
ასე რომ, იოანემ, ალბათ, განგებ გამოიყენა მე-2 იოანეს 10, 11-ში „ხაირო“ და არა „ასპაზომაი“ (13 მუხლი). თუ ასეა, მაშ იოანე არ მოუწოდებდა ქრისტიანებს, მორიდებოდნენ მხოლოდ თბილ მისალმებას (გულში ჩაკვრას, კოცნასა და საუბარს) იმ პიროვნებასთან, რომელიც სიცრუეს ქადაგებს ან რომელმაც კრება უარყო (განდგომილი გახდა). იოანე ამბობდა, რომ ისინი არც კი უნდა მისალმებოდნენ ასეთ ადამიანებს, უბრალო „გამარჯობის“ („ხაიროს“) თქმითაც.» («საგუშაგო კოშკი», 15 თებერვალი 2001 წ., გვ.30,31).
«ბიბლიაში საზოგადოებრივი მისალმების [რამოდენიმე] ფორმაა არეკლილი», – წერს «ახალი ბიბლიური ლექსიკონი». როდესაც მისალმების ძველ დროში მიღებულ ფორმალურ სახეობას ეხება, ლექსიკონი განმარტავს, რომ მათ მიეკუთვნებოდა «მისალმება პირადად შეხვედრისას, ფორმალური, სიტყვიერი, ხელის ჟესტით, მაგრამ ფიზიკური კონტაქტის გარეშე. ასეთი მისალმებების ბერძნული ფორმები მოცემულია პავლესთან, მათეს 10:12-ში; მარკოზის 12:38-ში და სხვა. …სიტყვიერ მისალმებას ხშირად ახლდა ბრძანებითი კილო: chaire, მრ. რცხ. chairete, «გიხაროდეს» (მათე 27:29 და სხვა). ასევე გამოიყენება ზმნა chairein-ის ინფინიტივი (შდ.: 2 იოანე 11; 1 მაკ. 10:18,25) («ახალი ბიბლიური ლექსიკონი. ნაწილი 2. ბიბლიური რეალიები». განყოფილება «მისალმება». სანკტ-პეტერბურგი. გამომცემლობა «Мирт». 2001 წ. / «New Bible Dictionary». Inter-Varsity Press, Leicester, England. Intervarsity Press, Downers Grove, Illinois, 1962).
რაც შეეხება ბერძნულ სიტყვას "ასპაზომაი", როგორც «ძველი და ახალი აღთქმის რუსულ ენაზე გაკეთებული სტრიქონობრივი თარგმანიდან» ჩანს, მისი მნიშვნელობა ვინმეს მიმართ უბრალოდ ფორმალურად მისალმებაზე გაცილებით მეტს გულისხმობს. ამ სიტყვის სიტყვიერი განსაზღვრება მის ძირითად მნიშვნელობას გადმოსცემს, როგორც «თბილად დახვედრა, სიხარულით მისალმება, კოცნით მიგებება; "ძალიან გამახარა ამ შემთხვევითობამ"; "ძალიან მიხარია, რომ მოხვედით"». ასევე ის შეიძლება ატარებდეს მნიშვნელობას «იყო ერთგული, იყო მიდრეკილი, გიყვარდეს» და, გარდა ამისა, «შეუპოვრად მისდიო ცრუ კვალს; ბრძოლაში შეჭრა».
ზუსტად ეს სიტყვა გამოიყენა იოანემ თავისი მეორე წერილის ბოლოს, მე-13 მუხლში, როდესაც თავისი წერილის მკითხველებს უძღვნიდა მოკითხვას ("ასპაზომაი"), რითაც თავისი თანამორწმუნეებისადმი განსაკუთრებულ განწყობას უსვამდა ხაზს. თუმცა სულ რაღაც ორი მუხლით ადრე მოციქულმა სულ სხვა სიტყვა – «ხაირო» – გამოიყენა, რაც მისალმების სრულიად განსხვავებულ აზრზე მიუთითებდა. «მისალმებაზე», რომელიც ქრისტიანებს ჭეშმარიტებისაგან განდგომილ პირებთან მიმართებით არ უნდა გამოეყენებინათ.მე-2 იოანეს მე-11 მუხლში სიტყვა „ხაიროს“ გამოყენებასთან დაკავშირებით რ. ლენსკი აღნიშნავს: «[ეს] იყო ჩეულებრივი მისალმება შეხვედრისას ან დამშვიდობებისას... აქ ასეთი აზრი დევს: ვინც საკუთარ რწმენაში თქვენს მოქცევას ცდილობს, მას ასეც კი არ მიესალმოთ! ეს უკვე იმ ბოროტი საქმეების თანაზიარს გაგხდით, რომელთა გამოც ის მოვიდა. იოანე [გულისხმობს]... ნებისმიერი სახის მისალმებას».
«"მისასალმებელი" სიტყვა ("CHAIREIN", აწმყო დროის ბრძანებითი კილო) წარმოებულია "CHAIRO"- დან, რომელიც ნიშნავს «ლხენას, სიხარულს, მხიარულებას, სიხარულით აღვსებას, …მისალმებას» [Bagster, Lexicon, p. 433]. ეს იყო მისალმების ჩვეულებრივი ფორმა იმ დროის ელინისტურ სამყაროში (საქმეები 15:23; 23:26; იაკ.1:1), რომელიც ისევე გამოიყენებოდა, როგორც "შალომ" ებრაულ გარემოში. ის საკუთარ თავში მოიცავდა სიკეთისა და მშვიდობის სურვილს და გამოიყენებოდა როგორც მისალმებისას, ასევე დამშვიდობებისას» (როი ხ. ლანერი, უმც. «კომენტარები იოანეს წერილებზე»).
«"ნურც შინ მიიღებთ და ნურც მოიკითხავთ". ანუ ის ჩვეულებრივი მისალმების ღირსიც კი არ უნდა გახადო. სიტყვა "hairein" არ ნიშნავს "ღმერთმა ხელი მოგიმართოს", თუმცა სავსებით გამოდგება როგორც "დღე მშვიდობისა". გაცილებით ძლიერი ფრაზები ინგლისელი მთარგმნელების მიერაა ჩამატებული. ეს იყო ყოველდღიული თავაზიანი მისალმების ჩვეულებრივი ფორმა» - წერს უ. კეილი.
შემდეგ ის კვლავ ხაზს უსვამს ამ გარემოებას:
«მინდა კიდევ ერთხელ გავიმეორო, რომ აქ საუბარი არაა მისალმებაზე "ღმერთმა ხელი მოგიმართოს", რადგან მსგავსმა თარგმანმა შეიძლება ცრუ წარმოდგენა შექმნას, თითქოს ყველა სახის წარმატებას როდი უსურვებენ მუშაობისას, თუმცა ასეთ საერთო დასკვნამდე შეიძლება მისულიყო ადამიანი, რომელიც მიჩვეული არაა წმინდა სულის სიტყვების კვლევას. თუმცა აქ ის არაფერ ამის მსგავსს არ გამოხატავს; აქ გამოყენებული ბერძბული სიტყვა ნიშნავს უბრალოდ "დილა მშვიდობისა" - იმას, რამაც შეიძლება ჩვეულებრივად გაიჟღეროს ნაცნობებთან ჩვენს ყოველდღიურ ურთიერთობებში» (უ. კეილი «კომენტარები მე-2 იოანეზე»).
ჰენრი ტ. მეხენი იოანეს სიტყვებს ასეთ კომენტარს უკეთებს:
«"ნურც მოიკითხავთ". ნუ მიმართავთ ცრუ მასწავლებელს მისალმების ჩვეულებრივი თავაზიანი ფორმით, როგორიცაა, მაგალითად, "დღე მშვიდობისა", "სალამი", "ჯამნრთელობას გისურვებ" ან "ღმერთმა დაგლოცოთ". ნუ გაამხნევებთ მას და ისეთ შთაბეჭდილებას ნუ შექმნით, რომ თანაუგრძნობთ მას, იმიტომ რომ ამან შეიძლება სხვებში დაბნეულობა გამოიწვიოს და მასზე მათაც დადებითად იფიქრონ» (Henry T. Mahan «ახალაღთქმისეული წერილების სასწავლო კომენტარები»).
«აქ ნათლად ჩანს, თუ როგორ საფრთხეს ხედავდა იოანე ამ ცრუ მასწავლებლებში. მათი არც სახლში შეშვება შეიძლება და არც მათი გამასპინძლება, თანაც ეს იყო მათი საქმიანობის აღკვეთის საუკეთესო საშუალება. გარდა ამისა, როგორც იოანე ამბობს, მათ არც კი უნდა მისალმებოდნენ ქუჩაში, რადგან ეს შეიძლება ისე შეფასებულიყო, როგორც თანაგძნობის ნიშანი. ქვეყნიერებას აშკარად უნდა დავანახოთ, რომ ეკლესია შემწყნარებლობას არ ავლენს მათ მიმართ, ვინც საკუთარი სწავლებებით რწმენას ანგრევს» («ბარკლის კომენტარები ახალ აღთქმაზე. იოანეს მეორე წერილი»).
«იოანეს ინსტრუქციები შეეხება არა მხოლოდ ცრუ მასწავლებლების ოფიციალურ ვიზიტებს, არამედ კერძო მასპინძლობისას ოფიციალურ მისალმებაზეც ვრცელდება» (კლეონ ლ. როჯერსი-უმც. «ახალი ლინგვისტური და ეკზეგეტიკური გასაღები ახალი აღთქმის ბერძნული ტექსტისათვის». კომენტარები 2 იოანეს 10,11-ზე).
«მოციქული, როდესაც ქრისტიანებს ცრუ მასწავლებლების ცდუნების შესახებ აფრთხილებს, თავისი სულიერი შვილებისაგან მოითხოვს, რომ ყოველგვარ ურთიერთობას გაექცნენ ცრუ მასწავლებლებთან, - რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, მათ მოერიდონ, როგორც მასწავლებლებს და მათ დამღუპველ ცრუსწავლებას გაექცნენ, შემდეგ კი მათთან ურთიერთობასაც გაექცნენ ყოველდღიური საქმიანობისას. ცრუ მასწავლებლებისა და უწმინდურებთან მიმართებით ასეთივე სიფრთხილისაკენ მოუწოდებდა ქრისტიანებს მოციქული პავლეც (2 თეს. 3:6; რომ. 5:22)» (ა. ლოპუხინის მემკვიდრეების განმარტებითი ბიბლია. კომენტარები იოანეს მე-2 წერილის 10-11-ზე).
საინტერესოა, რომ ბიბლიის ზოგიერთ ქართულ თარგმანში, იოანე მოციქულის სიტყვები მისალმებასთან დაკავშირებით, ნათარგმნია უშუალოდ როგორც «ნუ მიესალმებით»:
«ნურც მიესალმებით მას» (ახალი აღთქმა, სტოკჰოლმი - 1985) «ნურც მიესალმებით მას» (სბს - 2013)
«ნურც მიესალმებით მას» (ახალი გადამუშავებული გამოცემა 2015)
მაშ ასე, როგორც ამ დასკვნებიდან ჩანს, იოანემ ქრისტიანებს იმის აშკარა მითითება მისცა, რომ განდგომილებს ჩვეულებრივი, ფორმალური მისალმებითაც კი არ მისალმებოდნენ. ბიბლიის მიერ მოცემულ ბრძანებას «არ იქონიოთ ურთიერთობა» ასეთ პირებთან მიმართებით მართლაც აბსოლუტური მნიშვნელობა გააჩნია.
მაგრამ, აქედან გამომდინარე მაშინ როგორ უნდა გავიგოთ ლუკას 1:28,29-ში მოცემული ეპიზოდი, სადაც ანგელოზის მისალმება («ხაირეინ») მარიამმა «ასპაზომაის» მონათესავე სიტყვით მოიხსენია? განა ეს იმაზე არ მეტყველებს, რომ ეს ორივე ფრაზა ერთმანეთის ჩვეულებრივ სინონიმებს წარმოადგენენ?
სინამდვილეში აქ არანაირი წინააღმდეგობა არ არსებობს მრავალრიცხოვანი სპეციალისტების ზემოთ გაჟღერებულ დასკვნებთან, რომლებიც მოცემულ ბერძნულ სიტყვებს შორის აშკარა განსხვავებებზე მიუთითებენ. «ხაირეინ», როგორც კომენტატორები მიუთითებენ, ესაა ჩვეულებრივი, ფორმალური მისალმება. მეორეს მხრივ «ასპაზომაი» წარმოადგენს იმის ძლიერი მეგობრული გრძნობების ემოციურ გამოხატულებას, ვინც ესალმება. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ანგელოზმა ჩვეულებრივი მისალმება გამოიყენა, თუმცა ეს გააკეთა არა ჩვეული ფორმით, არამედ მარიამისადმი კეთილგანწყობის აშკარა გამოხატულებით.
მაგალითად, ქართულ ენაში ჩვეულებრივ სიტყვას «გამარჯობა!» ადამიანისათვის გამარჯვების სურვილის ანალოგიური მნიშვნელობა გააჩნია. ამავდროულად ეს იმას სულაც არ ნიშნავს რომ «გამარჯობა» წარმოადგენს არა ჩვეულებრივ ფორმალურ მისალმებას (ბერძნული «ხეირო»-ს ანალოგიურად), არამედ რაღაც განსაკუთრებულ «ასპაზომაი»-ს. ბერძნული «ხეირო» და ებრაული «შალომ», ჩვენი «მოგესალმები!» ან «გამარჯობა!»-ს ეკვივალენტებია, სიტყვების, რომლებიც, პრინციპში, შეიძლება გამოყენებული იქნას ფორმალურად, ადამიანისადმი განსაკუთრებული განწყობის გარეშე. ამავდროულად ისეთი ფრაზა, როგორიცაა «ბედნიერი ვარ რომ გხედავთ!», ეჭვგარეშეა, ბერძნული «ასპაზომაი»-ს შესაბამისი იქნებოდა.
მოციქული არა მხოლოდ ჭეშმარიტებისაგან განდგომილი პირებისადმი მისალმების აკრძალვის მითითებას იძლევა, არამედ იმასაც განმარტავს, თუ რატომ უნდა გაჰყოლოდნენ ასეთ მითითებას მკაცრად:
«…რადგან ვინც მას ესალმება, მისი ბოროტი საქმეების თანამონაწილე ხდება» (2იოანე 11).
ბიბლიის კომენტატორები ასე ხსნიან მოციქულის გაფრთხილების მნიშვნელობას:
«მისალმებები შეიძლება აკრძალული იქნას განსაკუთრებულ გარემოებებში, დროის უქონლობის გამო (4 მეფ. 4:29; ლუკა 10:4) ან რათა თავი ავარიდოთ ბოროტ საქმეებში თანამონაწილეობას (2 იოანე 11)» («ახალი ბიბლიური ლექსიკონი. ნაწილი 2. ბიბლიური რეალიები». განყოფილება «მისალმება». სანკტ- პეტერბურგი. გამომცემლობა «Мирт». 2001 წ. / «New Bible Dictionary». Inter-Varsity Press, Leicester, England. Intervarsity Press, Downers Grove, Illinois, 1962).მოზიარე" (KOINONEI, აწმყო დროის თხრობითი კილო KOINONEO-დან) ნიშნავს "საერთოს ქონა, წილი, …იყო ნაწილი" [Bagster, Lexicon, p. 235]. სხვა ლექსიკონის ავტორი ამატებს: "ურთიერთობის დაწყება, შეუერთდე როგორც პარტნიორი, გახდე მონაწილე" [Thayer, Lexicon, pp. 451-452]. ამგვარად, იოანე თავის ერთერთ ყველაზე მკაცრ შენიშვნასა და მეტყველ გაფრთხილებას იძლევა… ასეთ მკაცრ გაფრთხილებებს ვხვდებით ახალი აღთქმის სხვა ავტორებთანაც (რომ. 16:17-18; 2კორ. 6:14 და შემდ.; გალ. 1:6-9; ფილ. 3:18- 19; 1ტიმ. 4:1-4; 2ტიმ. 4:1-5; 2პეტ. 2:1-22)» (როი ხ. ლანერი, უმც. «კომენტარები იოანეს წერილებზე»).
«"მას «შალომ»-იც კი არ უთხრა"… ელემენტარული თავაზიანობაც კი, რომელიც ასეთი თვითმარქვია- მასწავლებლების, მატყუარებისა და ანტიმესიების (მუხ. 7) მიმართ იქნება გამოვლენილი, მათ მიერ შეიძლება ისე იქნას მიღებული, როგორც მათი შეხედულებების მხარდაჭერა, ამიტომ ის, ვინც მათ ეუბნება: "შალომ!", მათ ბოროტ საქმეებში მონაწილეობს» (დავიდ სტერნი «კომენტარები ებრაულ ახალ აღთქმაზე»).
ჰენრი ტ. მეხენი წერს:
«ისინი, ვინც კეთილად არიან განწყობილნი ცრუ მასწავლებლების მიმართ, ვინც იწონებს მათ, ან ვინც მეგობრული ტონით საუბრობს მათთან, როგორც კარგ ნაცნობებთან, იმის მაგივრად, რომ გაკიცხონ ისინი და თავი აარიდონ, როგორც უნდა აკეთებდნენ კიდეც, ეხმარებიან და ხელს უწყობენ მათ, მხარს უჭერენ მათ ქრისტეზე თავდასხმაში და შეიძლება მათ ბოროტ საქმეებში თანამონაწილეებად ჩაითვალონ» (Henry
T. Mahan «ახალაღთქმისეული წერილების სასწავლო კომენტარები»).
«მოციქული ფასეულ რჩევას გვაძლევს, თუ როგორ უნდა მოვექცეთ ცრუ მასწავლებლებს, რომლებიც ჩვენს სახლებში მოდიან... უნდა შევიპატიჟოთ თუ არა ისინი? ან იქნებ ყავით გავუმასპინძლდეთ? მატერიალური დახმარება გავუწიოთ? ლიტერატურა ვიყიდოთ მათგან? პასუხი ასეთია: ჩვენ არც უნდა მივიღოთ ისინი და არც უნდა მივესალმოთ. ეს ხალხი - ქრისტეს მტრები არიან. მათთვის მასპინძლობის გაწევა - ჩვენი მხსნელის წინააღმდეგ მათთან ერთად დადგომას ნიშნავს… [ცრუ მასწავლებლისათვის] მეგობრული მხარდაჭერის გაწევით, ჩვენ ქრისტეს ვღალატობთ» (უილიამ მაკდონალდი «იოანეს მეორე წერილი. კომენტარები»).
«მისალმება მასთან ურთიერთობის დაწყებას ნიშნავდა ვისაც ესალმებოდი; ცრუ მასწავლებლის მისალმება მისადმი სოლიდარობის გამოხატვას ნიშნავს (Schackenburg; Marshall)» (კლეონ ლ. როჯერსი- უმც. «ახალი ლინგვისტური და ეკზეგეტიკური გასაღები ახალი აღთქმის ბერძნული ტექსტისათვის». კომენტარები 2 იოანეს 10,11-ზე).
«მკვდარი ზღვის გრაგნილებში ნათქვამია, რომ ის, ვინც საზოგადოებიდან განდევნილებთან ურთიერთობას აგრძელებდა, განიხილებოდა როგორც განდგომილის მომხრე და თავადაც ირიცხებოდა თემიდან როგორც განდგომილი. სახლში მიღება ან ცრუმასწავლებლის დალოცვა ისე ფასდებოდა, როგორც მასთან თანამშრომლობა» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები». კომენტარები იოანეს მეორე წერილზე).
«ღვთის სიტყვის თანახმად, ჩვენ მათთან მისალმების უფლებაც კი არ გვაქვს, ვინც შენიშნულია (2თეს.3:14), და მით უმეტეს, უფლება არ გვაქვს მივესალმოთ ან ურთიერთობა გვქონდეს მათთან, ვინც ჭეშმარიტებიდან გადახვევის გამო, ცოდვის ჩადენის გამოა გარიცხული. გარიცხულებთან ურთიერთობის დამჭერებს ღვთის სიტყვა მათი ცოდვის თანამონაწილეებს უწოდებს. “ვინც შორდება ქრისტეს მოძღვრებას… არა ჰყავს ღმერთი… ვინც თქვენთან მოდის, მაგრამ არ მოაქვს ეს მოძღვრება ნურც შინ მიიღებთ და ნურც მოიკითხავთ. რადგან ვინც მას მოიკითხავს, მის ბოროტ საქმესაც ეზიარება” (2იოანე 1:9-11)» (გამოცემა СЦ ЕХБ «განწმენდის შესახებ»).ბიბლიის ასეთი მკაცრი მითითებები, რაღა თქმა უნდა, ყველას როდი მოსწონს. ზოგმა შეიძლება იფიქროს, რომ საკუთარი თავის გარიცხულ პიროვნებასთან მისალმებაში შეზღუდვა შეიძლება ერთგვარ პირად უტაქტობად იქნას შეფასებული. მართლა ასეა ეს? ვისი თვალსაზრისი უნდა იდგეს ჩვენთვის ყველაზე მაღლა: ღვთის თუ ადამიანების? «თუ იმას ვცდილობ, ადამიანებს ვასიამოვნო? ისევ ადამიანებს რომ ვასიამოვნებდე, ქრისტეს მონა არ ვიქნებოდი» - ამბობს პავლე (გალატელები 1:10).
ამასთან დაკავშირებით კარგი იქნებოდა უ. კელის სიტყვებზე გვემსჯელა:
«ჩემი აზრით, ეს სერიოზული აზრია. ძმებო, თქვენ ფიქრობთ რომ ჩვენ ყველანი სათანადო სახით ვიცავთ ამას? განა ვერ ვგრძნობთ იმას, რომ ამის მიღწევა ამის ფასად არ გვსურს და განვიცდით (თუნდაც არ გვეშინოდეს), ვაიდა უტაქტოებად არ ჩაგვთვალონ? […]
ამგვარად, თუ ისეთი ადამიანი მოვა, რომელსაც სწავლება არ აქვს, თქვენ ის არ უნდა მიიღოთ. სად? უფლის სერობაზე? არა…უფლის სერობის საკითხი არც კი წამოწეულა. მათ ის უბრალოდ საკუთარ სახლში არ უნდა მიეღოთ და არ უნდა მისალმებოდნენ ჩვეულებრივი სიტყვებით. რით აიხსნება ეს საკმაოდ მკაცრი და დაჟინებული მიუღებლობა? "რადგან ვინც მას მოიკითხავს [არა ის ვინც უბრალოდ სახლში არ იღებს, არამედ ვინც მისასალმებელ სიტყვებს ცვლის ასეთ ადამიანთან, როდესაც ამის შესახებ იცის და, რა თქმა უნდა, საკუთარი ნებით აკეთებს ამას] მის ბოროტ საქმესაც ეზიარება". თქვენ, როგორც ქრისტეს მორწმუნენი, იმ ადამიანის გამართლებას ცდილობთ, რომელიც ქრისტეს უარყოფს. ამაზე უარესს ვერაფერს გააკეთებდით, ერთი თავადვე თუ უარყოფდით ქრისტეს… რაც უფრო დიდი ხანია რაც ჭეშმარიტ ქრისტეს ხართ ჩაჭიდებული და უცბათ მათთან იჭერთ ურთიერთობას, ვინც ამას არ აკეთებს, მით უფრო უსირცხვილოები ხართ ქრისტესთან მიმართებით საკუთარ ვერაგობაში.
ზოგიერთს ეს შეიძლება არასაკმარისად დამაჯერებელი მოეჩვენოს, თუმცა ვინ დაწერა ამის შესახებ? ვინ მოითხოვს დაჟინებით ამას? განა ეს უღმერთო ადამიანია? განა ეს ღვთის სული არ არის, რომელიც უფალი იესო ქრისტეს სახელით გვავალებს, რომ ასე ფაქიზად შევიგრძნოთ ქრისტეს ჭეშმარიტება? მაშ ნუ ვიქნებით ყრუები ასეთი პირის ასეთი მოთხოვნისადმი. ნუ გადმოვღვრით ჩვენს ყველაზე თბილ გრძნობენს ჩვენს მეგობრებზე, არამედ იესოს სახელისათვის მხოლოდ გულგრილობა დავიტოვოთ. ის, ვინც სიკეთით ხვდება იმ ადამიანს, რომელსაც ქრისტეს სწავლება არ მოაქვს, ქრისტეს ღალატობს… ის, ვინც ქრისტეს შეურაცხმყოფელს იმას ეუბნება, რაც მხოლოდ ისე შეიძლება აიხსნას როგორც მოწონება, თუნდაც უნიშვნელოდ მცირე, ბოროტი საქმეების თანამონაწილე ხდება» (უ. კეილი «კომენტარების მე-2 იოანეზე»).
ზოგჯერ შეიძლება კითხვები გაჩნდეს: იოანეს სიტყვები, შესაძლოა, უშუალოდ იმ ცრუ მასწავლებლებს შეეხებოდა, რომლებიც არასოდეს ყოფილან ქრისტიანული კრების წევრები. ზუსტად ასეთ ადამიანებს არ უნდა მისალმებოდნენ ქრისტიანები. ასე რომ განა შეიძლება ეს პრინციპი კრებიდან გარიცხული პირებისადმი იქნას გამოყენებული?
ან და განა არ შეიძლება ისე იყოს, რომ «სახლებში», რომლებზეც იოანე ლაპარაკობს, იგულისმებოდეს არა ცალკეული ქრისტიანების კერძო საცხოვრებლები, არამედ სპეციალური სამლოცველო სახლები, სადაც იესოს მოწაფეები თავის შეხვედრებს ატარებდნენ? ან შეიძლება ისე ყოფილიყო, რომ კრებიდან გარიცხული ასეთი პირების მიღება ზუსტად ასეთ – სამლოცველო – სახლებში არ შეიძლებოდა, მაშინ როდესაც თითოეულ ცალკე აღებულ ქრისტიანს თავისუფლად შეეძლო გარიცხულის საკუთარ სახლში დაპატიჟება?
საინტერესოა, რომ ისტორიკოსი ნიკოლაი დიმიტრის-ძე ტალბერგი, მოხსენიებულ მაგალითს მიაწერს «მოციქულთა პერიოდის გარიცხვების შემთხვევების» რიცხვს, როდესაც «მოც. იოანემ აკრძალა იმ ერეტიკოსთა სახლებში მიღება და მისალმება, რომლებიც ხორციელად მოსულ იესო ქრისტეს არ აღიარებდნენ (2 იოანე 7-10)», და ამ უკანასკნელებში მათ გულისხმობდა, ვინც ზურგი აქცია ჭეშმარიტ სწავლებას («ეკლესიის ისტორია». ნაწილი 1).
იეხიელ ლიხტენშტეინი წერს: «ზოგიერთები ამტკიცებენ, რომ ეს სიტყვები მე-7 მუხლში ნახსენებ მაცთურებს შეეხებიან, რომლებიც ისე მოდიან როგორც ძმები და საკუთარი ცრუ სწავლებებით. მიჰყავთ ადამიანები. აქ საუბარი არ არის სხვა მორწმუნეებზე, რადგან თითოეულ ადამიანთან თავაზიანი მოქცევაა საჭირო, მათ შორის ურწმუნო წარმართებთანაც» («კომენტარები ახალ აღთქმაზე»).
ასეთივე დასკვნას აკეთებს მერილ ტენიც:
«იოანეს 1-ლი წერილი ამბობს, რომ «ისინი», ანუ ცრუ სწავლების მიმდევრები, «ჩვენგან გამოვიდნენ, მაგრამ არ იყვნენ ჩვენგანნი, ვინაიდან ჩვენგანნი რომ ყოფილიყვნენ, ჩვენთანვე დარჩებოდნენ» (2:19). ზოგიერთ ეკლესიებში აზრთა სხვაობები იყო, რომელთა გამოც გზასაცდენილები გამოეყვნენ და თავისი ჯგუფები ჩამოაყალიბეს. ზოგიერთი მათგანი კი მოხეტიალე მასწავლებლები გახდნენ, რომლებიც შედარებით სუსტ და მოუმწიფარ ეკლესიებში შეღწევას ცდილობდნენ. მე-2 წერილი გაფრთხილებას იძლევა: «რადგანაც მომრავლდნენ მაცთურნი ქვეყნად, რომელნიც არ აღიარებენ ხორციელად მოსულ იესო ქრისტეს...» (2 იოანე 7).
ეკლესია გაფრთხილებას იღებს, რომ არ მიესალმონ ასეთ მასწავლებლებს: «რადგან ვინც მას მოიკითხავს, მის ბოროტ საქმესაც ეზიარება» (2 იოანე 10,11)» (მერილ ტენი «ახალი აღთქმის მიმოხილვა»).
თუმცა, ამ შეკითხვებზე ამომწურავ პასუხებს არტურ გულიაევის სტატიაში ვიღებთ:
«ჯერ პირველი, ბერძნულ ტექსტში სიტყვა «სახლი» განსაზღვრული არტიკლის გარეშე გამოიყენება, რაც ქრისტიანის ნებისმიერ სახლზე მიუთითებს და არა რომელიმე კონკრეტულ სახლზე, რომელშიც შეხვედრები ტარდებოდა.
მეორე, კონტექსტი საპირისპიროზე მეტყველებს. ზემოთ, მე-7 მუხლში ჩვენ ვკითხულობთ:
"ბევრი მატყუარა გაჩნდა ქვეყანაზე, რომლებიც არ აღიარებენ, რომ იესო ქრისტე ხორციელად მოვიდა. ვინც ამას აკეთებს, მატყუარა და ანტიქრისტეა".
იოანე საუბრობს კონკრეტულ სწავლებაზე, ჭეშმარიტებაზე, რომლის თანახმადაც ქრისტე მართლა იყო ხორცისა და სისხლისაგან შემდგარი ადამიანი ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით (იოანე 1:14; ებრ. 2:14). ადამიანებს რომლებიც ამ ფაქტს უარყოფდნენ ის ანტიქრისტეს უწოდებს. პირველ წერილში მოციქული განმარტავს თუ ვინ არის ანტიქრისტე:
"შვილებო, ახლა უკანასკნელი საათია და, როგორც უკვე მოისმინეთ, ანტიქრისტე მოდის, უკვე მოვიდა კიდეც მრავალი ანტიქრისტე; აქედან ვიგებთ, რომ უკანასკნელი საათია. ისინი ჩვენგან გავიდნენ, მაგრამ ჩვენიანები არ იყვნენ, რადგან ჩვენიანები რომ ყოფილიყვნენ, ჩვენთან დარჩებოდნენ, მაგრამ გავიდნენ, რათა გამოჩენილიყო, რომ ყველა ჩვენიანი არ არის" (1 იოანე 2:18–19).
ნათელია, რომ ანტიქრისტეები – ეს ყოფილი ქრისტიანები არიან, რომლებიც განდგომილები გახდნენ და ისეთი სწავლებები მიიღეს, რომლებიც ქრისტეს ადამიანურ ბუნებასთანაა დაკავშირებული. სიტყვები «ისინი ჩვენგან გავიდნენ» აჩვენებს, რომ ამ ადამიანებმა ქრისტიანთა კრებაზე იმიტომ თქვეს უარი, რომ არ ეთანხმებოდნენ ქრისტეს შესახებ, როგორც ჭეშმარიტი ადამიანის შესახებ სწავლებას».
ა. გულიაევი ამატებს:
«იეჰოვას მოწმეები 2 იოანეს 10,11-ში მოცემულ პრინციპს ფართო გაგებით იყენებენ, არა მხოლოდ რწმენის უარმყოფლებთან მიმართებით, რომლებიც ქრისტიანთა კრება დოგმტური მოსაზრებებიდან გამომდინარე დატოვეს, იმიტომ რომ თავად გაგება «განდგომილებას» ფართო მნიშვნელობა გააჩნია. ენციკლოპედიაში «საკვლევი ცნობარი» (ინგლ.) მითითებულია, რომ ბერძნული სიტყვა, რომელიც «განდგომილებად» ითარგმნება (ბერძ. «a·po·sta·sian» წარმოებულია ზმნიდან «a·phiste·mi», «რაც ნიშნავს განდგომას») ნიშნავს მიტოვებასა და აჯანყებას. დალის ლექსიკონში განმარტებულია, რომ სიტყვა «განდგომილი» ნიშნავს «ჩამოშორებულს, უარის მთქმელს, რამეზე ან ვინმეზე უარის მთქმელს... მოღალატეს, გამცემს». ასეთი სახით, შეიძლება ითქვას, რომ ნებისმიერი ქრისტიანი, რომელიც შეგნებულად ცხოვრობს ცოდვილი ცხოვრების წესით, რომელიც ბიბლიურ სწავლებებს ეწინააღმდეგება, "განდგომილი" ხდება» (არტურ გულიაევი «სამართლებრივი კომიტეტები და მათი ბიბლიური საფუძველი»).
ვინ იღებს გადაწყვეტილებას?
მაშ ასე, ქრისტიანებს «შინაურების გასამართლების» პასუხისმგებლობა აკისრიათ, ანუ კრების
შემცოდველ წევრებთან მიმართებით სამართლებრივი ზომების მიღების პასუხისმგებლობა
(1კორინთელები 5:12). ასეთ შემთხვევაში შეიძლება კითხვა წამოიჭრას: უშუალოდ ვინ უნდა განიხილოს
იმ დანაშაულის შემთხვევები, რომლებსაც «შინაურები» სჩადიან? (კანონი [მრ.რჯ.] 13:12-15; 17:2-5). ვინ
იღებს გადაწყვეტილებას ცოდვილისათვის სასჯელის დაკისრების ზომასთან დაკავშირებით? მთელი
კრება თუ მსგავსი საქმეების განხილვისათვის სპეციალურად დანიშნული ძმები?
შეკითხვა შეიძლება მართლაც აქტუალური იყოს იესო ქრისტეს ცნობილი სიტყვების შუქში, რომლებიც
მათეს 18:15-17-შია ჩაწერილი, სადაც ის ამბობს: «თუ არც მათ მოუსმენს, კრებას უთხარი». რას
გულისხმობდა იესო ფრაზაში «კრებას უთხარი»? ზოგიერთი ადამიანის აზრით ეს იმას ნიშნავს, რომ
ცოდვილის საქციელი კრების ყველა წევრმა უნდა განიხილოს. თუმცა ბიბლიური მითითებებისადმი
გაცილებით ყურადღებიანი მიდგომა მაინც სხვა დასკვნის გაკეთებისაკენ აღგვძრავს, რომ ფრაზაში
«კრებას უთხარი» პასუხისმგებელი ძმებისადმი მიმართვა იგულისხმება.
პირველი, რასაც ყურადღება უნდა მივაქციოთ ამ საკითხთან დაკავშირებით, ესაა ადრექრისტიანული
ეკლესიის მიერ ძველიაღთქმისეული საორგანიზაციო სტრუქტურის გადმოღება. ამის გათვალისწინებით,
ძველაღთქმისეულ დროში მართლმსაჯულების აღსრულების პრინციპების ასეთ განმარტებას ვპოულობთ
ერიკ ნიუსტრემის «ბიბლიურ ლექსიკონში»:
«ძველ დროში მართლმსაჯულება ძალიან იოლი იყო. სახლის თავი ასევე მოსამართლეც იყო და მისი
სასამართლო მოკლე იყო (დაბ. 38:24). როდესაც ოჯახები გაიზარდა და ტომები ჩამოყალიბდა, მაშინ
უხუცესი ან ტომის ბელადი გახდა მართლმსაჯულების აღმსრულებელი. ისრაელის მთელი ისტორიის
განმავლობაში უხუცესებზე ისეა საუბარი როგორც სასამართლო ხელისუფლებაზე, მეფეების დროს კი
— როგორც სათათბირო ორგანოზე მეფეთა კარზე, ერთგვარ სახალხო წარმომადგენლობაზე (რუთი 4:2;
3მეფ. 8:1; 20:7; 4მეფ. 23:1; იერ. 29:1; ეზეკ. 14:1 და შემდეგ; 20:1 და შემდეგ).
უდაბნოში თავად მოსე იყო ერის მოსამართლე მანამ, სანამ, თავისი სიმამრის, ითროს რჩევის
თანახმად, მართლმსაჯულების სისტემები არ დაადგინა და მთელი ისრაელიდან არ ამოირჩია
უნარიანი ადამიანები, რომლებიც ხალხის მეთაურებად, ათასისთავებად, ასისთავებად,
ორმოცდაათისთავებად და ათისთავებად დანიშნა. და ზუსტად ისინი განსჯიდნენ ხალხს ყოველთვის;
ნაკლებად მნიშვნელოვან საქმეებს ისინი თავად წყვეტდნენ, მნიშვნელოვანი კი მოსესთან მიჰქონდათ,
რომელიც მათგან განსხვავებით ხშირად ეკითხებოდა ღმერთს რჩევას (გამოსვლა 18:13 და შემდეგ; ლევ.
24:12). ეს მსაჯულები, როგორც ჩანს, ის თავკაცები იყვნენ, რომელთა შესახებაც შემდეგ ვკითხულობთ
(რიცხ. 27:2). ქანაანში შესვლის შემდეგ, ქალაქებსა და სოფლებში სხვადასხვა სახის მმართველი პირები
იქნა დადგენილი, მღვდლებთან ერთად საქმის საკეთებლად, რომლებიც ასევე იეჰოვას, ისრაელის
უზენაესი მოსამართლის დაქვემდებარებაში იყვნენ (მრ.რჯ. 16:18; 19:17; 21:1 და შემდეგ).
ადგილობრივი სასამართლოები, მეორე რჯულის 16:18-ის თანახმად, მსაჯულებისაგან შედგებოდა;
იოსებ ფლავიუსის თანახმად, ისინი 7 წევრისაგან შედგებოდა. ამ სასამართლოს გარდა, კანონის
სადარაჯოზე ყველა ქალაქში უხუცესთა საბჭო იდგა, რომლის მოვალეობაც დამნაშავეების დასჯა და
ბოროტების ამოძირკვა იყო (მრ.რჯ. 19:12; 21:19; 22:15 და შემდეგ; 25.7 და შემდეგ). ეჭვგარეშეა, რომ
ზემოთ მოხსენიებული სასამართლო და უხუცესთა საბჭო ბევრ შემთხვევაში ერთმანეთთან
თანამშრომლობდა, როგორც, მაგალითად, მეორე რჯულის 21:2 და შემდეგში. ამ ადგილობრივ
მსაჯულებს მათეს 5:21-ში სასამართლო ეწოდება; ზოგ შემთხვევაში მას სასიკვდილო განაჩენის
გამოტანა შეეძლო. გაცილებით მნიშვნელოვანი საქმეებისათვის დადგენილი იყო განსაკუთრებული,
.უზენაესი სასამართლო, რომელიც საწმიდრის ტერიტორიაზე მდებარეობდა და მღვდლებისა და ერის
თავკაცებისაგან შედგებოდა (მრ.რჯ. 17:8 და შემდეგ; 19:16 და შემდეგ). იმ დაყოფისა და არეულობების
დროს, რომელიც იესო ნავეს ძის შემდეგ მოხდა, ის გმირები და სამხედრო მეთაურები წამოიწივნენ წინ,
რომელთა ისტორიაც მსაჯულების წიგნშია მოთხრობილი. იმის გამო, რომ ამ სამხედრო მეთაურებს,
როგორც ჩანს, სასამართლო საქმეების გადაწყვეტა ევალებოდათ, — მათ ასევე მსაჯულებიც
ეწოდებოდათ. მაგალითად, დაწერილია, რომ დებორა პალმის ქვეშ განსჯიდა ისრაელიანებს (მსაჯ.
4:4,5); სამუელი წლიდან წლამდე დადიოდა და შემოივლიდა ბეთელს, გილგალსა და მიცფას და
განსჯიდა ისრაელიანებს ყველა ამ ადგილას (1 მეფ. 7:16 და შემდეგ). თავისთავად ცხადია, რომ შემდეგ
მოსამართლეები მეფეები გახდნენ (1 მეფ. 22:16; 2 მეფ. 4:9 და შემდეგ; 3მეფ. 22:26 და შემდეგ). დავითმა
უფლის სახლის საქმეზე დანიშნა 6000 მწიგნობარი და მსაჯული (1 ნეშ. 23:4; 26:29). იოშაფატმა
რეგულარული მართლმსაჯულება დააწესა; იუდეის ყველა გამაგრებულ ქალაქში მსაჯულები დააყენა
და, გარდა ამისა, იერუსალიმში უზენაესი სასამართლო დაადგინა, რომელიც მღვდლებისა და ერის
თავკაცებისაგან შედგებოდა; მან ყველა მსაჯულს მკაცრი მითითება მისცა (2 ნეშ. 19:5 და შემდეგ). ამ
უზენაესი სასამართლოს შემდგომ განვითარებად სინედრიონი მიიჩნევა (მათე 5:22)».
ბერძნული სიტყვა, რომელიც წარმოდგენილია როგორც «სინედრიონი», პირდაპირი მნიშვნელობით
ნიშნავს «ერთად მსხდომთა საზოგადოებას». ეს სიტყვა ჩვეულებრივ ადამიანთა ჯგუფთან ან კრებასთან
მიმართებით გამოიყენებოდა. იუდაური ტრადიციის თანახმად ის რელიგიურ სასამართლო ორგანოს, ანუ
სასამართლოს მიეკუთვნებოდა. თანაც, «სინედრიონი» ეწოდებოდა არა მხოლოდ იერუსალიმის
ადმინისტრაციულ საბჭოს, რომელიც ებრაელების უმაღლეს სასამართლო ორგანოს წარმოადგენდა,
არამედ ასევე მცირე, ადგილობრივ სასამართლო სტრუქტურებსაც ისრაელის ქალაქებში.
«სინედრიონი სამოცდა თერთმეტი მოსამართლისაგან შედგებოდა და მისი ადგილმდებარეობა
იერუსალიმი იყო. ამის გარდა, თითოეულ ქალაქში იყო სასამართლო სამი მოსამართლის
შემადგენლობით, და განსაკუთრებული სასამართლოები ხუთი და შვიდი მოსამართლის
შემადგენლობით» - გვატყობინებს «იუდაიზმის ენციკლოპედია».
«რელიგიური საქმეების მართლმსაჯულება საბჭოს დაქვემდებარებაში იყო. ადგილობრივი
სასამართლოები თითოეული ქალაქის სინაგოგებთან მდებარეობდა, მოსამართლეები მათში უხუცესები
იყვნენ» («Словарь к переводу Радостная весть»).
«ქრისტეს დროსაც და მის წინა პერიოდშიც ასე ეწოდებოდა იუდეველთა უზენაეს სასამართლოს,
რომელიც იერუსალიმში მდებარეობდა, ასევე არსებობდა ადგილობრივი დანიშნულების სხვადასხვა
სასამართლოები. EVV-ში ეს სიტყვა ხშირად ითარგმნება როგორც "საბჭო"… ახალ აღთქმაში ეს სიტყვა
ეხება ან უზენაეს იუდაურ სასამართლოს, ან უბრალოდ ნებისმიერ სამართლებრივ სასამართლოს (მათე
5:22). ზოგიერთ შემთხვევებში სიტყვა "სინედრიონის" ნაცვლად სხვა სიტყვები გამოიყენება, მაგალითად,
presbyterion, "უხუცესთა საბჭო" (ლუკა 22:26; საქ. 22:5), და gerousia, "სენატი" (საქ. 5:21)» («ახალი ბიბლიური
ლექსიკონი. ნაწილი 2. ბიბლიური რეალიები». (განყოფილება «სინედრიონი»), სანკტ-პეტერბურგი.
გამომცემლობა «Мирт». 2001 წ. / «New Bible Dictionary».Inter-Varsity Press, Leicester, England. Intervarsity
Press, Downers Grove, Illinois, 1962).
სახარებებისა და საქმეების წიგნის დახმარებით გაცილებით მეტი ინფორმაციის მიღება შეგვიძლია იმ
სასამართლო ძალაუფლების შესახებ, რომელიც სინედრიონს ჰქონდა (მარკოზი 14:55; ლუკა 22:66;
საქმეები 4:5—8; 5:21,27; 6:12; 22:30; 23:1-10).
ებრაული წერილები იმის საკმარის მაგალითებს შეიცავენ, თუ უშუალოდ ვის ჰქონდა
სასამართლო გადაწყვეტილების მიღების უფლება (კანონი [მრ.რჯ.] 1:12 -17). მაგალითად,
ბროკგაუზის ბიბლიური ენციკლოპედია გვატყობინებს, რომ მართლმსაჯულების აღსრულების
პასუხისმგებლობა საზოგადოების უხუცესებს ეკისრათ აღთქმული მიწის დაუფლების შემდეგ ქალაქების უხუცესები ასრულებდნენ მოსამართლეების
მოვალეობას (მრ.რჯ. 19:12; 21:19 და შემდეგ; 22:15-18; ის.ნევ. 20:4; რუთი 4:2,4,9,11; 3მეფ 21:8,11; 4მეფ
10:1,5). ისინი გადაწყვეტილებებს უბრალო სამართლებრივ საკითხებში იღებდნენ. ამავდროულად
ნებადართული იყო აპელაციების შეტანა, რომლებიც მღვდლებისა და ოფიციალური მოსამართლეების
მიერ განიხილებოდა (მრ. რჯ. 17:8-13; შეად. 2ნეშტთა 19:8-11)».
თავად ბიბლიაში ერთერთი ასეთი მაგალითის სახით ჩვენ ვკითხულობთ იუდეველი მეფის, იოშაფატის
განკარგულების შესახებ მოსამართლეების დანიშვნასთან დაკავშირებით:
«დააყენა მან მოსამართლეები მთელ ქვეყანაში, იუდას გამაგრებულ ქალაქებში, ყველა ქალაქში, და
უთხრა მან მოსამართლეებს: „დაუკვირდით თქვენს საქმეებს, რადგან ადამიანისთვის კი არ
ასამართლებთ, არამედ იეჰოვასთვის; ის თქვენთან არის, როცა ასამართლებთ. იეჰოვას შიშმა
მოგიცვათ! ფრთხილად იმოქმედეთ, რადგან იეჰოვასთან, ჩვენს ღმერთთან, არ არის უსამართლობა,
მიკერძოება და მექრთამეობა“. იეჰოშაფატმა იერუსალიმშიც დააყენა ზოგიერთები ლევიანთაგან,
მღვდელთაგან და ისრაელის საგვარეულოთა თავკაცთაგან, რომ იეჰოვას სახელით აღესრულებინათ
სამართალი და განესაჯათ იერუსალიმის მკვიდრთა საქმეები. უბრძანა მათ: „ასე მოიქეცით იეჰოვას
შიშით, ერთგულებითა და წრფელი გულით. რა სადაო საქმეც უნდა შემოვიდეს თქვენთან სხვადასხვა
ქალაქებში მცხოვრები თქვენი ძმებისგან, იქნება ეს სისხლის ღვრის, კანონის, მცნების, წესებისა თუ
სამართლის საქმე, გააფრთხილეთ, რომ აღარ შესცოდონ იეჰოვას, რათა არ დაგატყდეთ რისხვა არც
თქვენ და არც თქვენს ძმებს. ასე მოიქეცით, რომ დანაშაული არ ჩაიდინოთ. აი უფროსი მღვდელი
ამარია გიხელმძღვანელებთ იეჰოვას ყველა საქმეში, იუდას სახლის წინამძღოლი ზებადია, ისმაელის ძე
კი — მეფის ყველა საქმეში; ზედამხედველებად ლევიანები გეყოლებათ. გამაგრდით და იმოქმედეთ,
იეჰოვამ აკურთხოს თქვენი კარგი საქმეები!“ (2მატიანე 19:5-11)».
შედარებით გვიან ძველაღთქმისეულ დროში, როდესაც იუდაურ საზოგადოებაში სინაგოგის
ინსტიტუტი დამკვიდრდა, მართლმსაჯულების აღსრულების ძალაუფლება სინაგოგების უხუცესებმა
მიიღეს.
«თითოეულ სინაგოგას საკუთარი განსაკუთრებული მსახურები ჰყავდა. საბჭო, რომელსაც სინაგოგის
უმაღლესი მმართველობა ეკუთვნოდა, შედგებოდა უხუცესებისაგან ან ხანდაზმული და გავლენიანი
პირებისაგან. ამ საბჭოს თავმჯდომარეს სინაგოგის მმართველი ან წინამძღვარი ეწოდებოდა (მარკ. 5:22,
საქმ. 13:15). სინაგოგების წინამძღვრებს კანონის დამრღვევთა მოკვეთისა და გაროზგვის უფლება ჰქონდათ
(მათე 10:17, იოანე 16:2). სინაგოგიდან მოკვეთა ისეთ სასჯელად ითვლებოდა, რომლისაც იუდეველებს
გაროზგვაზე მეტადაც კი ეშინოდათ. როგორც ჩანს, ასევე სინაგოგებში განიხილებოდა სხვადასხვა
სასამართლო საქმეებიც» («არქიმანდრიტი ნიკიფორეს ბიბლიური ენციკლოპედია»).
ეს წარმატებული ძველიაღთქმისეული ნიმუში შედეგად ქრისტიანულმა კრებამ გადაიღო.
«იესო ქრისტემ საკუთარ ეკლესიას ჩააბარა ის სამართლებრივი და ზედამხედველობითი
უფლებამოსილებები, რომლებსაც მანამდე ებრაული სინაგოგა ფლობდა. რადგან ამ ერს ყოველთვის
ჰქონდა მმართველობის განსაკუთრებული ხერხი, და ქრისტეს სურს, რათა ის მისი ერთგულების
კრებაშიც იქნას გამოყენებული საეკლესიო ინსტიტუციის სისუფთავის პირობით» (ჟან კალვინი
«ქრისტიანულ რწმენაში დარიგება». თავი XI ).
«იუდაიზმში უხუცესთა ინსტიტუტმა განსაკუთრებული მნიშვნელობა იუდეის სამეფოს განადგურების
შემდეგ შეიძინა - როგორც ტყვედ წაყვანილთა გარემოში (იერ. 29:1), ასევე იმ ისრაელიანთა შორის,
რომლებიც სამშობლოში დარჩნენ (ეზეკ. 8:1 და შემდეგ; იერ. 26:17 და შემდეგ). სინაგოგის
საორგანიზაციო წყობაში ყოველთვის არსებობდა ადგილობრივი მმართველობა, რომელიც ძირითადად
შვიდი უხუცესისაგან შედგებოდა (ლუკ. 7:3ახალ აღთქმაში ლუკა უწოდებს უცუხესებს (სინოდ. თარგ. - "პრესვიტერები"; ბერძნულიდან
პრესბიუტეროს, "უხუცესი") იმ ადამიანებს, რომლებიც იერუსალიმის ეკლესიას ხელმძღვანელობენ
(საქმ. 11:30; 15:2,4; 21:18), რაშიც ძველ აღთქმასა და ახალ აღთქმას შორის არსებული მემკვიდრეობითობა
ჩანს» («ბროკგაუზის ბიბლიური ენციკლოპედია»).
ადრეული ქრისტიანების მიერ იუდაური სინაგოგის საორგანიზაციო სტრუქტურის დასესხების
შესახებ წერს ასევე რონ მოსლიც:
«ადგილობრივი სინაგოგის სტრუქტურა პირდაპირ იქნა გადაღებული ადრეული ეკლესიის მიერ.
უხუცესის, დიაკვანის, მუსიკალური მსახურების წამყვანისა და მასწავლებლის პოვნა შეიძლება, როგორც
სინაგოგაში, ასევე ადრეულ ეკლესიაში. ადრეული წყაროებიდან ჩვენ ვიცით, რომ პირველი საუკუნის
იერუსალიმში 394-დამ 480-მდე სინაგოგა არსებობდა, რომელთაგან ერთერთიც პირდაპირ იმ
ტერიპორიაზე იყო განთავსებული, რომელიც ტაძარს ემიჯნებოდა. ეჭვგარეშეა, რომ ადრეული ეკლესია
ებრაული სინაგოგიდან მოდის. ყურადღება მიაქციეთ ძველ სინაგოგასა და ადრეულ ეკლესიას შორის
არსებულ მსგავსებებს:
სინაგოგის მთავარ ლიდერს ნასი ანუ უხუცესი წარმოადგენდა. ქრისტიანულ თემშიც ლიდერს ალბათ
უფრო უხუცესი (პრესვიტერი) ეწოდება, ვიდრე პასტორი, მაგალითად ახ. წ. 150 წლის ისეთ არაებრაელ
ავტორთან, როგორიცაა იუსტინე წამებული. იუდაურ სინაგოგაში სამი ასეთი უხუცესი იკრიბებოდა
სასამართლოსათვის ისეთ შემთხვევებში, რომლებიც შეეხებოდა ფულს, ქურდობას, უზნეობას,
პროზელიტების მიღებას, ხელდასხმას და სხვა საქმეებს, რომლებიც მიშნაში, სანხედრინის ტრაქტატშია
მოხსენიებული.
ეს მამაკაცები ცნობილნი იყვნენ, როგორც "სინაგოგების წინამძღვრები", რადგან მათ ეკისრათ სინაგოგის
საქმეების ძირითადი პასუხისმგებლობა; ეს ტერმინი არაერთხელ მოიხსენიება იესოს სწავლებაში (ლუკა
8:41). ეს პრაქტიკა ჯერ კიდევ გამოიყენებოდა კორინთის "წარმართულ" თემში მოციქული პავლეს დროს,
როდესაც ის თემში სამსჯავროს შესახებ ასწავლიდა (1 კორ. 6:1-2)». ნასი იყო სინაგოგის ადმინისტრატორი,
და ჩვენ ვიცით, რომ იაკობი, იესოს ხორციელი ძმა, ნასი იყო იერუსალიმის ეკლესიაში» («ადრეული
ეკლესიის ებრაული წარმომავლობის მტკიცებულებები»).
«ორიდან ერთ შემთხვევაში, როდესაც ჩვენი უფალი სიტყვა ecclesia-ს იყენებს, ის საუბრობს ეკლესიაზე
როგორც სასამართლოზე, რომელსაც, იუდაური სინაგოგის მსგავსად, დავების მოგვარებისა და
დისციპლინის შენარჩუნების უფლება აქვს. სინაგოგაში უხუცესთა საბჭო ადგილობრივი სასამართლოს
როლს ასრულებდა, რომელიც განიხილავდა როგორც ადმინისტრატიულ, ისე იურიდიულ საკითხებს,
თუმცა მთელი თემის სახელით მოქმედებდა» (ფილიპ შაფი «ქრისტიანული ეკლესიის ისტორია» ტ.1).
ამის გათვალისწინებით ძნელი არ არის იმ ისტორიკოსების დასკვნებთან დათანხმება, რომლებიც
პირველი ქრისტიანების მიერ უხუცესების ინსტიტუტის დასესხებისა და მათ მიერ სამართლებრივი
დავების გადაწყვეტის შესახებ მოწმობენ, როგორც ეს საუკუნეების განმავლობაში ხდებოდა იუდაურ
სინაგოგაში. თანაც, ასეთი მიდგომა სრულიად ეთანხმებოდა იესო ქრისტეს მითითებას მათეს 18:17-დან.
აი როგორი კომენტარი უკეთდება ამ მუხლს «ლოპუხინის განმარტებით ბიბლიაში»:
«გულისხმობს თუ არა აქ მხსნელი ეკლესიას, როგორც მორწმუნეთა საზოგადოებას მთელი მისი
ერთობლიობით, თუ მხოლოდ "ეკლესიის წინამძღვრებს"? ეს უკანასკნელი განმარტება, შეიძლება ითქვას,
ადრეულ პერიოდში დადგინდა. "ეკლესიამდე, ანუ მის წარმომადგენლებამდე (ოქროპირი). "ეკლესიას
ეხლა ეკლესიის წინამძღვრებს უწოდებს, რომელიც მორწმუნეებისაგან შედგება" (ეფიმია ზიგაბენი). ასევე
იქცევა მრავალი სხვა ძველი ბერძენი და ლათინური განმმარტებლებიდან».
ბიბლეისტი ალბერტ ბარნზი აღნიშნავს, რომ იესოს სიტყვები «უთხარი კრებას» შეიძლება შეეხებოდეს
«მათ, ვისაც მსგავსი შემთხვევების გამოძიების უფლებამოსილება აქვთ,— ეკლესიის წარმომადგენლებს
ან მათ, ვინც ასეთ როლში გამოდიოდნენ. იუდაურ სინაგოგაში უხუცესი-მოსამართლეები იყვნენ,
რომლებსაც წარუდგენდნენ ასე საქმეებს განსახილველად» («Notes on the New Testament», Matthew 18:17).მსგავსი სახით ასევე ჯონ რაილიც იმაზე მიუთითებს, რომ «საკუთარი წევრების მორალური
საქციელის განსჯის უფლება» ეკლესიამ შეიძლება «მის უხუცესებს გადასცეს» (ჯონ რაილი
«მსჯელობები მათეს სახარებაზე»).
«აქ “ეკლესიაში” იგულისხმება, რა თქმა უნდა, არა მორწმუნეთა მთელი საზოგადოება, არამედ ისინი,
ვინც ეკლესიის სათავეში არიან დანიშნულნი, მისი სამღვდელოება, მისი მწყემსები, რომელთაც
გადაცემული აქვთ შეკვრისა და გამოხსნის უფლება» (არქ. ამბერკი (ტაუშევი) «მათეს სახარება.
კომენტარები»).
«ხოლო თუ ორი ან სამი მოწმის თანდასწრებით მხილებისასაც არ დამშვიდდება, მაშინ მისი ცოდვის
შესახებ ეკლესიის წარმომადგენლებს გამოუცხადე. რადგან როდესაც მან უკვე ორს ან სამს არ მოუსმინა,
მიუხედავად იმისა, რომ კანონის სიტყვების თანახმად ორი ან სამი მოწმის თანდასწრებით რაც უნდა
მოხდეს, ანუ გამყარდეს ნებისმიერი სიტყვა; მხოლოდ ისღა რჩება, რომ ის ეკლესიამ შეაგონოს. ხოლო თუ
მასაც არ მოუსმენს, მაშინ დაე გარიცხული იქნეს, რათა თავისი ბოროტება არ გადმოგდოს შენ და სხვებს»
(არქ. თეოფილაქტე ბულგარელი «კომენტარები მათეს სახარებაზე»).
«ეკლესიას უთხრას – ეს ნიშნავს უთხრას მის პრესვიტერებს, მის მსახურებს, რომლებსაც დიდი
სულიერი გამოცდილება აქვთ და დაცემულთა ფეხზე წამოყენება, სნეული სულების განკურნება და
ცოდვილთა გამოსწორება შეუძლიათ» (პ.კ. შატროვი «კომენტარები მათეს სახარებაზე»).
«თუმცა როგორც აშკარადაც გადასცა უფალმა მოციქულებსა და მათ მემკვიდრეებს მონათვლის უფლება
და ასეთი სახით ეკლესიაში ღირსეულთა მოყვანის ძალაუფლება, ასევე აშკარადვე დაავალა მათ მისგან
უღირსების გარიცხვა. უფლის მიერ ეკლესიისათვის ამ უკანასკნელი დავალების შესახებ აშკარა მითითება
მოცემულია მის მცნებაში, რომელიც მათეს სახარებაშია ჩაწერილი: "ხოლო თუ შენი ძმა შესცოდავს შენს
მიმართ, მიდი და ამხილე, როცა მარტო იქნებით ორივენი; თუ შეისმინა შენი, შეგიძენია ძმა შენი" (მათე
18, 15). …"და თუ არც მათსას შეისმენს, უთხარი ეკლესიას" (მათე 18,17), ანუ თუ მოწმეების წინაშე
მოუდრეკელი დარჩება, ხოლო გამოსწორებისაკენ მიმართული შენი მოსაზრებები წარუმატებელია, ასეთ
შემთხვევაში უფლება გაქვს ამის შესახებ ეკლესიის წარმომადგენლობაში განაცხადო, რათა ამ
უკანასკნელებს, საზოგადოების თანდასწრებით, უფრო მეტად საჯაროდ და კონკრეტულად შეაგონონ და
უფრო დაჟინებით მოითხოვონ მათგან გამოსწორება. — "ხოლო თუ არც ეკლესიისას შეისმენს, მაშინ
იქნება იგი შენთვის როგორც მებაჟე ან წარმართი" (მათე 18,17); ანუ ის თუ იმდენად გაქვავებული
აღმოჩნდება თავის მანკიერ მიდრეკილებებში, რომ ეკლესიის წარმომადგენელთა წმინდა ავტორიტეტსაც
კი უგულებელყოფს, თუ მათაც ჯიქურ გაუწევს წინააღმდეგობას, მაშინ უკვე ეკლესიის წარმომადგენლებს
უფლება აქვთ გარიცხონ ის როგორც ჯიუტი და გამოუსწორებელი მთელი საზოგადოებიდან და ის ისეთ
ადამიანებამდე დაამდაბლოს, რომლებიც საერთოდ არ ეკუთვნიან ეკლესიას» (მიტროპოლიტი
ვლადიმერი (ბოგოიავლენსკი) «საეკლესიო გარიცხვის უფლების ან ანათემის შესახებ» მოსკოვი, 1998 წ.).
«ხოლო მათ თუ არ მოუსმენს და არ მოისურვებს საქმის განსახილველად გამოტანას, მაშინ ეკლესიას
უთხარი, მსახურებს, უხუცესებს ან იმ თემის უფრო პატივდებულ წევრებს, რომელსაც შენ მიეკუთვნები,
მიმართე მათ, რათა მათ მოაგვარონ საქმეები თქვენს შორის… შენ თუ იკითხავ: "რა არის «ეკლესია», რომ
მას ვუთხრა?" – მოციქული იქვე აცხადებს (1 კორ. 6:5): "ნუთუ თქვენს შორის არ არის არცერთი ბრძენი?".
(მათგან, ვისაც საკუთარი თავი ასეთი საქმეების მომგვარებლად მიაჩნია). და ისვე ამატებს: "თქვენ კი
…მსაჯულებად ეკლესიისათვის შეურაცხ პირებს აყენებთ"… "ეკლესიას უთხარი", - იმ კონკრეტულ
ეკლესიას, რომელსაც შემცოდველი ეკუთვნის; შეატყობინე მომხდარის შესახებ მათ, ვისაც, საერთო
გადაწყვეტილებით, ასეთი ხასიათის ინფორმაციის მიღება აქვს დავალებული. უთხარი ეს ეკლესიის
ხელმძღვანელებს, მსახურს ან მსახურებს, პრესვიტერს ან დიაკვანს; ან თემის წარმომადგენლებს ან
უხუცესებს… დაე მათ გამოიკვლიონ საქმე და, საჩივარს თუ უმნიშვნელოდ და უსაფუძვლოდ მიიჩნევენ,
გაფრთხილებას მისცემენ მას, ვინც იჩივლა; ხოლო თუ სამართლიანად მიიჩნევენ მას, მაშინ დაე
შემცოდველი გაკიცხონ და მონანიებისაკენ მოუწოდონ» (მეთიუ ჰენრი «ახალი აღთქმის წიგნების
განმარტება»).ბიბლიურ ღვთისმეტყველებაში ღმერთი როგორც შემოქმედი, გამომსყიდველი და კანონმდებელი,
მთელი კაცობრიობის მოსამართლეს წარმოადგენს. მან დაადგინა ოჯახი, სამოქალაქო ხელისუფლება და
ღვთისრჩეული ერისადმი კუთვნილება როგორც ინსტიტუტები, რომლებიც ადამიანურ
ურთიერთდამოკიდებულებებს არეგულირებენ. ძველაღთქმისეულ თეოკრატიაში ღვთიური
მართლმსაჯულება სრულდებოდა მსაჯულების, მეფეების, მღვდლებისა და წინასწარმეტყველების
მეშვეობით. ახალ აღთქმაში მისი მართლმსაჯულება მის ხალხს შორის ეკლესიის ხელმძღვანელობას
დაევალა» (დევიდ ლ. ტერნერი «ბიბლიური ღვთისმეტყველების სახარებისეული ლექსიკონი»,
უოლტერ ელუელის რედაქციით).
«ლუკას 17:3-4 შეიძლება ჩანასახში წარმოადგენდეს ფორმულას, რომელიც თავდაპირველად
პიროვნებათშორისი ურთიერთობებით შემოიფარგლებოდა, - ფორმულას «საყვედური, მონანიება,
მიტევება», რომელიც გაშლილი სახით, ანუ საზოგადოებასთან მიმართებით, გვხვდება მათეს 18:15-17-
ში. საზოგადოება მისი ხელმძღვანელობის სახით სიტუაციაში ერევა, როდესაც პიროვნებათაშორისი
ურთიერთობები ჩიხში შედის; საზოგადოებრივი ზემოქმედების ისეთი საშუალება, როგორიცაა
განდევნა, უკიდურეს ზომას წარმოადგენს» (ტომას ე. შმიდტი («ბიბლიური ღვთისმეტყველების
სახარებისეული ლექსიკონი», უოლტერ ელუელის რედაქციით).
ამის შესაძლო მტკიცებულებას ჩვენ ვპოულობთ «მოციქულებრივ მამასთან» პოლიკარპე სმირნელთან,
იოანე მოციქულის მოწაფესთან, რომელიც II საუკუნის დასაწყისში ცხოვრობდა. თავის «ფილიპელების
მიმართ წერილში» (თავი VI) ის წერს: "(პრესვიტერები) ადვილად არ უნდა იჯერებდნენ როცა ვინმეს
შესახებ რამეს ლაპარაკობენ, არ უნდა იყვნენ მკაცრნი სამსჯავროზე, რადგან იციან, რომ ყველა ჩვენგანი
ცოდვის მოვალენი ვართ". როგორც ჩანს, II საუკუნის დასაწყისში, ქრისტიანთა კრებებში ზუსტადაც რომ
პრესვიტერები იყვნენ კვლავინდებურად დაკავებულნი სასამართლო გარჩევებით.
თუ კვლავ ფილიპ შაფის სიტყვებს დავუბრუნდებით, რომელიც საუბრობდა «ეკლესიაზე როგორც
სასამართლოზე, რომელსაც, იუდაური სინაგოგის მსგავსად, დავების მოგვარებისა და დისციპლინის
შენარჩუნების უფლება აქვს», შეგვიძლია სრულიად დავეთანხმოთ მის განმარტებას, რომ «უხუცესთა
საბჭო ადგილობრივი სასამართლოს როლს ასრულებდა, …თუმცა მთელი თემის სახელით მოქმედებდა»
(ფილიპ შაფი «ქრისტიანული ეკლესიის ისტორია» ტ.1).
«ხოლო მათ თუ არ მოუსმენს და არ მოისურვებს საქმის განსახილველად გამოტანას, მაშინ ეკლესიას
უთხარი, მსახურებს, უხუცესებს ან იმ თემის უფრო პატივდებულ წევრებს, რომელსაც შენ მიეკუთვნები,
მიმართე მათ, რათა მათ მოაგვარონ საქმეები თქვენს შორის… შენ თუ იკითხავ: "რა არის «ეკლესია», რომ
მას ვუთხრა?" – მოციქული იქვე აცხადებს (1 კორ. 6:5): "ნუთუ თქვენს შორის არ არის არცერთი ბრძენი?".
(მათგან, ვისაც საკუთარი თავი ასეთი საქმეების მომგვარებლად მიაჩნია). და ისვე ამატებს: "თქვენ კი
…მსაჯულებად ეკლესიისათვის შეურაცხ პირებს აყენებთ"… "ეკლესიას უთხარი", - იმ კონკრეტულ
ეკლესიას, რომელსაც შემცოდველი ეკუთვნის; შეატყობინე მომხდარის შესახებ მათ, ვისაც, საერთო
გადაწყვეტილებით, ასეთი ხასიათის ინფორმაციის მიღება აქვს დავალებული. უთხარი ეს ეკლესიის
ხელმძღვანელებს, მსახურს ან მსახურებს, პრესვიტერს ან დიაკვანს; ან თემის წარმომადგენლებს ან
უხუცესებს… დაე მათ გამოიკვლიონ საქმე და, საჩივარს თუ უმნიშვნელოდ და უსაფუძვლოდ მიიჩნევენ,
გაფრთხილებას მისცემენ მას, ვინც იჩივლა; ხოლო თუ სამართლიანად მიიჩნევენ მას, მაშინ დაე
შემცოდველი გაკიცხონ და მონანიებისაკენ მოუწოდონ» (მეთიუ ჰენრი «ახალი აღთქმის წიგნების
განმარტება»).
ის ფაქტი, რომ იესო, სიტყვებში «კრებას უთხარი», უშუალოდ მის ხელმძრვანელობას გულისხმობდა
და არა მთელ თემს, მათეს სახარების მე-18 თავის მთელი კონტექსტით დასტურდება. შევეცადოთ
უფრო ყურადღებით განვიხილოთ ის.
თავის დასაწყისში იესო მათდამი დამოკიდებულების არც თუ იოლ თემას ეხება, ვინც კრებაში ღვთის
მსახურებისთვის დაბრკოლებას წარმოადგენს. ასეთი ხალხი უნდა «მოეკვეთათ და გადაეგდოთ»
კრებიდან (შეადარეთ მათე 18:6).
როდესაც მათეს მე-18 თავის მთელ კონტექსტს ეხება, ბიბლიის კომენტატორი უ. ბარკლი ამბობს:
«შესაძლოა, რომ ამ მონაკვეთის შინაარსი ასეთი იყოს: "თუ ეკლესიაში არის ვინმე, ვინც ცუდ გავლენას
ახდენს, ვინს ცუდ მაგალითს იძლევა, მათთვის, ვინც ჯერ კიდევ ნორჩია რწმენაში, ვისი ცხოვრება და
საქციელიც ზიანს აყენებს ეკლესიას, ის ფესვიანად უნდა ამოიძირკვოს და გადაგდებული იქნას".
სრულიად შესაძლებელია, რომ ამ მონაკვეთის აზრის ზუსტად ასეთია. ეკლესია - ქრისტეს სხეულია; ეს
სხეული რომ ჯანმრთელი იყოს და სხვებსაც ჯანმრთელობა მოუტანოს, აუცილებელია ყველაფერი იმის
ჩამოცილება, რაც საკუთარ თავში გახლეჩისა და შხამიანი ინფექციის თესლს ატარებს».
შემდეგ ბარკლი თავის ნათქვამს ამატებს:
«ერთი რამ სრულიად ნათელია: ადამიანში იქნება ეს თუ ეკლესიაში, აუცილებლად მოცილებული
უნდა იყოს ყველაფერი, რამაც ცოდვისაკენ ცდუნება შეიძლება გამოიწვიოს, როგორი მტკივნეულიც არ
უნდა იყოს ეს მოკვეთა, იმიტომ რომ ისინი, ვინც ამ თესლებს გაზრდის საშუალებას მისცემს, სასჯელს
დაიტეხენ. სრულიად შესაძლებელია, რომ ამ მონაკვეთში ხაზი ესმევა როგორც თითოეული ქრისტიანის
თვითაღკვეთის აუცილებლობას, ასევე დისციპლინასაც ქრისტიანულ ეკლესიაში» (უ. ბარკლი «ახალი
აღთქმა. მათეს სახარება»).
მე-17 მუხლის ბოლოს იესოს სიტყვები ჟღერს:
«თუ არც კრებას მოუსმენს, იყოს ის შენთვის როგორც უცხოტომელი და როგორც გადასახადების
ამკრეფი».
იესო ნათელს ხდის, რომ ღვთის ერთგულ მსახურებს კრებაში არსებული მოჯანყეების მიმართ ისეთივე
დამოკიდებულება უნდა ჰქონდეთ, როგორი დამოკიდებულებაც იმ დროის იუდეველებს ჰქონდათ ასეთი
ხალხის მიმართ. ეჭვგარეშეა, რომ ის ზუსტად იმ თვალსაჩინო მაგალითებს იყენებს, რომლებიც ძალიან
კარგად იყო ცნობილი და გასაგები მოციქულებისთვის, რომლებიც მას უსმენდნენ. იესოს მოწაფეებმა,
რომლებიც ამ სიტყვებს ისმენდნენ, იცოდნენ, რომ მათ თანამემამულეებს ურთიერთობა არ ჰქონდათ სხვა
ერების წარმომადგენლებთან (იოანე 4:9; 18:28). მართლმორწმუნე იუდეველების სხვა ერების
წარმომადგენლებისადმი დამოკიდებულების საუკეთესო მაჩვენებელი მოციქული პეტრეს სიტყვები იყო
საქმეების 10:28-დან, ანუ იმ ადამიანის რომელსაც საკუთარი ყურით ჰქონდა მოსმენილი იესოს რჩევა
მათეს 18:17-დან:
«თქვენ კარგად იცით, რომ კანონი იუდეველს უკრძალავს უცხოტომელთან მისვლასა და
ურთიერთობას, მაგრამ ღმერთმა მაჩვენა, რომ არავის ვუწოდო ბილწი ან უწმინდური» (საქმეები
10:28).
აი როგორაა ეს აზრი გარჩეული ჟურნალ «საგუშაგო კოშკში»:
«როგორც იუდეველებს, მოციქულებს ესმოდათ, თუ რას ნიშნავდა ცოდვილისადმი ისე მოპყრობა,
როგორც „უცხოტომელისა და გადასახადების ამკრეფისადმი“. იუდეველები გაურბოდნენ სხვა ერების
წარმომადგენლებთან ურთიერთობას და მათ სძულდათ ის იუდეველები, რომლებიც რომის
გადასახადების ამკრეფებად მსახურობდნენ (იოანე 4:9; საქმეები 10:28). შესაბამისად, იესომ მოწაფეებს
მოუწოდა, რომ ურთიერთობა არ ჰქონოდათ კრების მიერ უარყოფილ ცოდვილებთან. თუმცა როგორ
მოდის ეს თანხმობაში იმასთან, რომ იესო ხანდახან თვითონ იმყოფებოდა ხოლმე გადასახადების
ამკრეფებთან?
ლუკას 15:1-ში ნათქვამია: «გადასახადების ამკრეფები და ცოდვილები მასთან მიდიოდნენ მოსასმენად».
მიდიოდა არა გადასახადების თითოეული ამკრეფი ან ცოდვილი, არამედ ბევრი მათგანი. (შეადარე ლუკა
4:40.) ვინ იყო ეს ხალხი? ეს იყო ხალხი, რომლებიც საკუთარი ცოდვების მონანიებით იყვნენ
დაინტერესებულნი. ზოგიერთი მათგანი ადრეც დააინტერესა მონანიების შესახებ ცნობამ, რომელსაც
იოანე ნათლისმცემელი ქადაგებდა (ლუკა 3:12; 7:29). ამგვარად, როდესაც სხვები მიდიოდნენ იესოსთან,
მათთვის ქადაგება არ არღვევდა მათეს 18:17-ში მოცემულ რჩევას. ყურადღება მივაქციოთ იმას, რომ
«ბევრი ცოდვილი და გადასახადების ამკრეფი [უსმენდა იესოს]... რადგან მისი მიმდევრები გახდნენ»
(მარკოზი 2:15). საუბარი იმ ხალხზე არ იყო, რომლებსაც ყოველგვარ დახმარებაზე ხელის კვრა და ძველი
ცხოვრების წესით ცხოვრების გაგრძელება უნდოდა. არამედ ისინი ისმენდნენ იესოს ცნობას, რომელიც
მათ გულებს ეხებოდა. მათთვის ქადაგებით, «კეთილი მწყემსი» თავის მოწყალე მამას ჰბაძავდა
მიუხედავად იმისა, რომ ისინი ჯერჯერობით კი სცოდავდნენ, თუმცა, როგორც ჩანს, ისინი ცვლილებების
მოხდენას ცდილობდნენ (იოანე 10:14)» («საგუშაგო კოშკი» 15 აპრილი 1991 წ., გვ.20,21 [რუს]).და მართლაც, მას შემდეგ რაც მოუნანიებელი ცოდვილის კრებიდან გარიცხვის შესახებ მითითებას
აძლევს, იესო მათ დამატებით მითითებებს წარუდგენს:
«ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ყველაფერი, რასაც დედამიწაზე შეკრავთ, ზეცაში შეკრული იქნება, და
ყველაფერი, რასაც დედამიწაზე გახსნით, ზეცაში გახსნილი იქნება. კვლავაც ჭეშმარიტებას გეუბნებით:
თუ ორი თქვენგანი დედამიწაზე შეთანხმდება, რომ ითხოვონ რაიმე მნიშვნელოვანი, შეუსრულებს მათჩემი ზეციერი მამა, რადგან სადაც ორი ან სამია შეკრებილი ჩემი სახელით, მეც იქ ვარ, მათ შორის“»
(მუხლები 18-20).
რას გულისხმობს ამ ყველაფერში იესო? ჟურნალი «საგუშაგო კოშკი» ამ შეკითხვას ასე პასუხობს:
«საქმეებში, რომლებიც ღვთის კანონის სერიოზულ დარღვევებს შეეხებოდა, კრების პასუხისმგებელ
მამაკაცებს საქმე უნდა განეხილათ და გადაეწყვიტათ, უნდა „შეკრულიყო“ (დამნაშავედ ცნობილიყო) თუ
„გამოხსნილიყო“ (გამართლებულიყო) წესრიგის დამრღვევი. ნიშნავდა თუ არა ეს, რომ ზეცა იმ
გადაწყვეტილებებს მისდევს, რომლებიც ადამიანებს გამოაქვთ? არა. როგორც ბიბლიის სპეციალისტი
რობერტ იანგი გვიჩვენებს, ნებისმიერი გადაწყვეტილება, რომელსაც მოწაფეები იღებენ, ზეცის
გადაწყვეტილებას კი არ უსწრებს წინ, არამედ მას მოჰყვება. ის ამბობს, რომ მე-18 მუხლი პირდაპირი
გაგებით ასე უნდა ჟღერდეს: რასაც თქვენ შეკრავთ მიწაზე, «ის იქნება, რაც (უკვე) შეკრულია» ზეცაში.
მართლაც უგუნურებაა ვივარაუდოთ, რომ რომელიმე არასრულყოფილ ადამიანს ისეთი
გადაწყვეტილების მიღება შეუძლია, რომელიც ზეციური სასამართლოს წევრებს დაავალდებულებდა
რამეს. გაცილებით გონივრული იქნება თუ ვიტყვით, რომ ქრისტეს დანიშნული წარმომადგენლები მის
მითითებებს უნდა მისდევდნენ, რათა მისი კრება სუფთად შეინახონ. ამას ისინი, იმ პრინციპების
საფუძველზე გამოტანილი გადაწყვეტილებებით აკეთებენ, რომლებიც უკვე დადგენილია ზეცაში.»
(«საგუშაგო კოშკი», 15 მარტი 1991 წ., გვ.5 [რუს]).
ასეთივე დასკვნებამდე მიდიან ბიბლიის სხვა მკვლევარებიც.
«იესომ დაადგინა საეკლესიო დისციპლინა, როდესაც თავის მოციქულებს მისცა უფლება, რომ
აეკრძალათ ან დაეშვათ განსაზღვრული ქმედებები და საქციელი, «შეეკრათ და დაეხსნათ» ცოდვები ანუ
მიეტევებინათ ან ძალაში დაეტოვებინათ (მათე 18:18, იოანე 20:23). «სამეფოს გასაღებები», რომლებიც
პეტრეს მიეცა და რომელიც განისაზღვრა როგორც შეკვრისა და გამოხსნის ძალაუფლება (მათე 16:19), და
ჩვეულებრივ რომელსაც ინტერპრეტირებენ როგორც სწავლებისა და სასჯელების დაკისრების
ძალაუფლებას, ქრისტეს მიერ მთელ ეკლესიას მიეცა, შესაბამისი უფლებამოსილება კი მისი მწყემსების
მიერ ხორციელდება» («ახალი სასწავლო ჟენევური ბიბლია». «საეკლესიო დისციპლინა და ეკლესიიდან
გარიცხვა»).მას შემდეგ რაც პასუხისმგებელი ძმების «შეკვრისა» და «გახსნის» უფლებამოსილების აზრი გავარკვიეთ,
ჩვენთვის უფრო გასაგები ხდება იესოს შემდეგი მითითება:
«კვლავაც ჭეშმარიტებას გეუბნებით: თუ ორი თქვენგანი დედამიწაზე შეთანხმდება, რომ
ითხოვონ რაიმე მნიშვნელოვანი, შეუსრულებს მათ ჩემი ზეციერი მამა, რადგან სადაც ორი ან
სამია შეკრებილი ჩემი სახელით, მეც იქ ვარ, მათ შორის» (მათე 18:19,20).
იესოს ეს ფრაზა მისი წინა სიტყვების პირდაპირ გაგრძელებას წარმოადგენენ, სადაც ის თავისი
მიმდევრების კრებებში სამართლებრივ გარჩევებს ეხება. აქ მნიშვნელოვან გარემოებას წარმოადგენს
სამართლებრივ განხილვაში ძალიან შეზღუდული რაოდენობის ადამიანების მონაწილეობა – სულ «ორი
ან სამი». თანაც, როგორც არაორაზროვნად მიუთითებს იესო, ეს ზუსტად ისინი არიან, ვინც «სთხოვ[ენ]
რაიმე მნიშვნელოვანს… ჩემს ზეციერ მამას», რაც აშკარად მიუთითებს ამ რამოდენიმე ძმის თხოვნაზე,
რომ დამნაშავის მიმართ სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში მიიღონ დახმარება.
ვ.ნ. კუზნეცოვა ადასტურებს მოსაზრებას, რომ სპეციალისტების გარკვეულ რაოდენობას ეს სიტყვები
«ისე ესმით, რომ ეს არიან თემის ხელმძღვანელები ან რომელიმე საეკლესიო სასამართლოს წევრები,
სინაგოგებთან არსებული სინედრიონის მსგავსად, რომლებსაც განდგომილთა გარიცხვის
გადაწყვეტილებები გამოაქვთ» (ვ.ნ. კუზნეცოვა «მათეს სახარება. კომენტარები»).
ასევე არსებობს მოსაზრება, რომ მოხსენიებულ «ორი ან სამში» შესაძლოა ზუსტად ის «მოწმეები»
იგულისხმებიან, რომელთა შესახებაც მე-16 მუხლშია საუბარი. ერთი შეხედვით ეს შეიძლება
ლოგიკურად მოგვეჩვენოს. თუმცა, მოცემული თვასაზრისი წინააღმდეგობებსაც ხვდება ჩვენს მიერ
განხილულ ტექსტში. მაგალითად, კ. კინერი წერს:
«სიტყვები "ორი ან სამი", ეჭვგარეშეა, 18:16-ში მოხსენიებულ «ორ ან სამ მოწმეს» შეეხება. შესაძლოა, ამ
მუხლებში ნაგულისხმევია ან დაწყევლის შესახებ თხოვნა, რომელიც ებრაელის საზოგადოებიდან
მოკვეთას სდევდა თან, ან თემიდან მოკვეთილი წევრის მონანიების შესახებ ლოცვების და შემდგომი
მიტევების (იხ.: 1 იოანე 5:16). ნებისმიერ შემთხვევაში, უნდა აღინიშნოს, რომ ძვალი აღთქმის თანახმად,
ზუსტადაც რომ მოწმეები აღასრულებდნენ პირველები სასამართლოს გადაწყვეტილებას (მრ.რჯ. 17:7); აქ
მათ პირველებს უნდა ელოცათ» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები.
მათეს სახარება»).
ანალოგიურ აზრს გამოთქვავს კენეტ ლ. ჩემბლიც:
«ამ მუხლებში მე-18 მუხლის აზრი გრძელდება ("კვლავ ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ"). მათში
საუბარი არ არის მორწმუნეთა რაოდენობაზე, რომელიც ეკლესიის ჩამოსაყალიბებლადაა აუცილებელი,
და არც ლოცვასა და თაყვანისცემასთან დაკავშირებით დგინდება საერთო პრინციპი. "ორი ან სამი" მათ
შეეხება, ვის შესახებაც მე-16 მუხლშია საუბარი. როდესაც დავის მოწმეები „ყველა საქმესთან“
დაკავშირებით აღწევენ შეთანხმებას (sumphoneo, "სიმფონია"; თანხმობაში ყოფნა, შესაბამისობა) – ანუ
განდგომილი ძმის ფაქტებთან დაკავშირებით, - მაშინ მათი რეკომენდაცია ეკლესიისთვის ("რაც არ უნდა. ითხოვონ") ღვთაებრივ ავტორიტეტულობას ატარებს» (კენეტ ლ. ჩემბლი «კომენტარები მათეს
სახარებაზე»).
«კონტექსტში [მე-19 მუხლი] საეკლესიო დისციპლინის შესახებ ლოცვას შეეხება» - წერს უილიამ
მაკდონალდი.
«[მე-20 მუხლი] ძირითადად შეეხება არა ახალაღთქმისეული ეკლესიის მინიმალურ შემადგენლობას
ან ჩვეულ სამლოცველო მსახურებას, არამედ კრებას, სადაც ეკლესია რომელიმე ცოდვით
ერთმანეთისაგან დაცილებულ ქრისტიანებს შორის ეძებს მორიგების გზას» (უილიამ მაკდონალდი
«მათეს წმინდა სახარება»).
«ეს ორი მუხლი [19-20] გაცილებით ფართო კონტექსტში უნდა გავიგოთ; მათში ჯერ კიდევ საეკლესიო
სწავლებებზეა საუბარი. ამგვარად, მე-19 მუხლი მე-18 მუხლს ავსებს, მე-20 მუხლი კი იმას ადასტურებს,
რომ იესო თავისი თანდასწრებით კანონიერ ძალას სძენს საეკლესიო სასამართლოს» (კომენტარები ახალ
ჟენევურ ბიბლიაზე, «მათეს წმინდა სახარება»).
«უშუალოდ საეკლესიო სასჯელის შესახებ საკუთარი სწავლების კონტექსტში თქვა უფალმა "რასაც
შეკრავთ მიწაზე, შეკრული იქნება ცაშიც" და "თუ ორი თქვენგანი შეთანხმდება ამ ქვეყნად და ერთად
ითხოვს რასმე, მაშინ, რასაც უნდა ითხოვდნენ, მიეცემათ ჩემი ზეციერი მამისგან. რადგან სადაც ორი თუ
სამი შეიყრება ჩემი სახელით, მეც იქვე ვარ, მათ შორის" (მათე 18:18-20) უფალი ყოველთვის აკურთხებს
და ძალით აღავსებს იმას, რასაც ჭეშმარიტად მისი სახელით ვაკეთებთ. ჩვენ თუ გავყევით მის მითითებას
ამასთან დაკავშირებით, რათა "დადასტურდეს ყოველი სიტყვა" ჩვენ ვიცით, რომ ჩვენი გადაწყვეტილება
ბრალეულობაზე თუ უდანაშაულობაზე (შეკვრაზე თუ გამოხსნაზე) ზეციერთან თანხმობაში იქნება.
როდესაც ჩვენ მისი სახელით ვიკრიბებით, ის ყოველთვის ჩვენთანაა - თავად განგვწმენდს ჩვენ (შდ. ეფ.
5:25-27). ეკლესია არასოდეს იმყოფება ისეთ დიდ თანხმობაში ზეცასთან და არასოდეს მოქმედებს ისე
სრულყოფით შეთანხმებული თავის უფალთან, როგორც იმ შემთხვევებისას, როდესაც ცოდვების
საკითხები განიხილება, რათა საკუთარი სისუფთავე შეინარჩუნოს» (ჯონ ფ. მაკარტური «კორინთელების
მიმართ პირველი წერილის განმარტება»).
არავითარ წინააღმდეგობებს არ იწვევს ზემოთ მოყვანილი დასკვნები იმის შესახებ, რომ მათეს 18:18-20-
ში საუბარია დისციპლინარულ-სამართლებრივ ქმედებებზე, რომლებიც მოუნანიებელ ცოდვილთან
დაკავშირებულ სიტუაციას შეეხება. ეჭვი არ არსებობს, იესოს სიტყვების კონტექსტი, რომ ის იქ იქნება,
«სადაც ორი ან სამია შეკრებილი [მისი] სახელით» უმთავრესად ამ მიზეზზე მიუთითებს.
თუმცა საკმაოდ უცნაური ჩანს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ იმ სამართლებრივი გადაწყვეტილების
მიღება, რომელსაც მთელი კრება უნდა დაეთანხმოს, განაწყენებული ქრისტიანის მიერ, მთელი კრებიდან
შერჩევით ამორჩეულ ორ ან სამ «მოწმეს» შეუძლია. ასეთ შემთხვევაში თავისთავად გაუგებარია ცოდვის
ჩამდენისადმი მოპყრობის სამსაფეხურიანი პრინციპი, თუ საბოლოო გადაწყვეტილება უკვე მეორე
ნაბიჯზე გამოაქვთ.
და, გარდა ამისა, გაოცებას იწვევს, თუ ორ სხვა ადამიანს, რომლებსაც შესაბამისი უფლებამოსილება არ
აქვთ როგორც უხუცესებს, რის საფუძველზე შეუძლიათ თემში დისციპლინარული სასამართლოს
აღსრულება. ეს მით უმეტეს მნიშვნელოვანია, თუ გვემახსოვრება, რომ როგორც ძველაღთქმისეულ, ასევე
ახალაღთქმისეულ პრაქტიკაში მსგავსი საკითხები მუდამ კრების პასუხისმგებელი მამაკაცების მიერ
განიხილებოდა (კანონი [მრ.რჯ.] 1:12-17; 17:2-13; ეზეკიელი 44:15,23,24; საქმეები 5:1-11; 8:20-24; 1ტიმოთე
1:19,20; 5:20; 2ტიმოთე 4:2; ტიტე 1:5,9,13; 2:15; 3:10,11; იაკობი 5:13-15).
ამ ობიექტური მიზეზებიდან გამომდინარე, გაცილებით გონივრულია იმ დასკვნამდე მივიდეთ, რომ
მათეს 18:19,20-ში მოხსენიებულ «ორი ან სამში», რომლებიც «შეთანხმდებ[იან], რომ ითხოვონ რაიმე
მნიშვნელოვანი», უშუალოდ კრების პასუხისმგებელი ძმები, უხუცესები იგულისხმებიან. და ეს სრულად
ეთანხმება როგორც იესოს სიტყვების კონტექსტს, ასევე მრავალი კომენტატორის ჩვენთვის უკვე ცნობილ
დასკვნებს იმასთან დაკავშირებით, რომ მესამე ნაბიჯი – «კრებას უთხარი» – უხუცესებისადმი მიმართვას ნიშნავს. ზუსტად მათ, ვისაც «შეკვრისა» და «გახსნის» ბიბლიური უფლება გააჩნიათ, შეუძლია მიიღონ
თემიდან ცოდვილის გარიცხვის დისციპლინარული გადაწყვეტილების მიღება.
ამგვარად, მე-18 თავში მოცემული იესოს სიტყვების კონტექსტის განხილვის შემდეგ, ჩვენ შემდეგ
დასკვნამდე მივდივართ. იესოს მოწაფეების კრება მოწოდებულია სიწმინდე დაიცვას თავისი უფლის
წინაშე და არ დაუშვას, რომ უმადური პირები თემის წევრებისთვის დაბრკოლებად იქცნენ. «არ სურს ჩემს
ზეციერ მამას ერთი ამ მცირეთაგანის დაღუპვა» (მათე 18:14). თუმცა, «თუ შენი ძმა შესცოდავს» და
მონანიებისკენ და გამოსწორებისკენ არაერთ მოწოდებას «არ მოუსმენს», მაშინ ის «მოკვეთილი და
გადაგდებული» უნდა იქნას ღვთის მსახურების საზოგადოებიდან.
სიტყვები, რომლებიც გარიცხვის შესახებ იესოს სიტყვებს მოსდევს «ყველაფერი, რასაც დედამიწაზე
შეკრავთ, ზეცაში შეკრული იქნება, და ყველაფერი, რასაც დედამიწაზე გახსნით, ზეცაში გახსნილი იქნება»
კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს მოუნანიებელი ცოდვილების წინააღმდეგ დისციპლინარული სანქციების
განხორციელების უფლებას. მნიშვნელოვანია შევნიშნოთ, რომ იესოს ეს სიტყვები მიმართული იყო
მოციქულებისადმი და ისინი მაშინვე მოჰყვებოდა მის ფრაზას «კრებას უთხარი». აშკარაა, რომ იესომ
ერთმანეთთან დააკავშირა გაგება «კრება» (რომელსაც უნდა მიეღო განსახილველად სამართლებრივი
საქმე) და თვითონ მოციქულები. რა თქმა უნდა, მათ ჰქონდათ მართლმსაჯულების აღსრულების
უფლებამოსილება იესოს მოწაფეების კრებაში. ამავდროულად ეს იმის აშკარა მტკიცებულებას
წარმოადგენს, რომ თემში პრობლემატური სიტუაციების წარმოქმნისას, სამართლებრივი საკითხებით
უშუალოდ სპეციალურად დანიშნული მამაკაცები უნდა იყვნენ დაკავებულები, და არა ნებისმიერი
მსურველი.
ბიბლიურ პრინციპებზე დაყრდნობით, «ბროკგაუზის ბიბლიური ენციკლოპედია» გვატყობინებს, რომ
კრებაში თუ იესოს მიერ აღწერილი სიტუაცია იქმნება, «მაშინ სულიერი პირები ვალდებულნი არიან (წმ.
სულის ხელმძღვანელობით) ბრალდებულის (გალ. 2:11,14; 1ტიმ. 5:20) და ორი-სამი მოწმის (2კორ. 13:1;
1ტიმ. 5:19) თანდასწრებით მოაგვარონ სადაო საკითხი. მათეს 18:15-18-ში უფალი განმარტავს, თუ როგორ
უნდა მოექცნენ გაჯიუტებულ ცოდვილს. მონანიებაზე უარის თქმამ ეკლესიიდან მისი გარიცხვა (1კორ.
5:13), და სატანისთვის გადაცემაც კი (მუხ. 5; 1ტიმ. 1:20; შდ. მთ. 5:22) შეიძლება გამოიწვიოს».
გარდა იმისა, რაც ზემოთ ითქვა, ყურად უნდა ვიღოთ კიდევ რამოდენიმე გარემოება. იაკობის წერილი
(5:13-15) კარგად ნაცნობ მითითებას შეიცავს, რომელიც იმას შეეხება, თუ უშუალოდ ვინ უნდა იყოს
დაკავებული ქრისტიანულ კრებაში სამართლებრივი საქმეების განხილვით და შემცოდველისთვის
სამწყემსო დახმარების აღმოჩენით.
არტურ გულიაევი ეხება ამ მაგალითს და მას შემდეგნაირ კომენტარს უკეთებს:
«"დაატყდა რომელიმე თქვენგანს ბოროტება? გამუდმებით ილოცოს. კარგ ხასიათზეა (ბერძ.
«euthumei», პირდ. გაგ. «კარგი განწყობა») რომელიმე თქვენგანი? ფსალმუნები იმღეროს. ავად არის
(ბერძ. “asthenei”, პირდ. გაგ. «უძლურება, უღონობა, სისუსტე») რომელიმე თქვენგანი? მოუხმოს კრების
უხუცესებს, მათ კი ილოცონ მასზე და ზეთი სცხონ მას იეჰოვას სახელით. რწმენით წარმოთქმული
ლოცვა გამოაჯანმრთელებს დასუსტებულს. იეჰოვა წამოაყენებს მას და, თუ ცოდვები აქვს ჩადენილი,
ეპატიება".
…მე-13 მუხლში იაკობი ისეთი გაგებების შესახებ საუბრობს როგორებიცაა «ბოროტების დათმენა» და
«კარგი ხასიათი». ეს იმაზე მიუთითებს, რომ იაკობი სულიერ ავადმყოფობას განიხილავდა. ყურადღება
იმას უნდა მივაქციოთ, რომ «ავადმყოფს» კრების უხუცესებისათვის უნდა მოეხმო და არა ექიმებისთვის
ან თუნდაც მათთვის, ვინც განკურნების სასწაულებრივ ნიჭს ფლობდა. და რა უნდა გაეკეთებინათ მათ?
იაკობმა თქვა: «მათ კი ილოცონ მასზე... რწმენით წარმოთქმული ლოცვა გამოაჯანმრთელებს
დასუსტებულს» (იაკობი 5:14, 15; შეადარე ფსალმუნები 118:9–16). შეეძლო თუ არა იაკობს კრების
უხუცესების ლოცვის მეშვეობით ნებისმიერი დაავადების განკურნების დაპირება, საუბარი რომ
ფიზიკურ დაავადებებზე ყოფილიყო? საეჭვოა. წინააღმდეგ შემთხვევაში პირველი ასწლეულის
ქრისტიანთა შორის ავადმყოფები საერთოდ არ იქნებოდნენ (შეადარე 1 ტიმოთე 5:23, ფილ. 2:26,27).
იმის დასკვნით მტკიცებულებას, რომ იაკობი სულიერ ავადმყოფობას გულისხმობს, ის წარმოადგენს,
რომ ის წაახალისებს ცოდვების აღიარებისაკენ თუ სურთ რომ სასურველი განკურნება მიიღონ. ის წერს:
«გულახდილად აღიარეთ ცოდვები ერთმანეთის წინაშე და ილოცეთ ერთმანეთისთვის, რათა
განიკურნოთ». სულიერი დაავადების მიზეზს თუ მძიმე ცოდვა წარმოადგენს, დაავადებული ადამიანი
განკურნებას მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეიძლება მოელოდეს, თუ დადებით რეაგირებას მოახდენს იმ
დარიგებაზე, რომელიც ღვთის სიტყვაზეა დაფუძნებული, მოინანიებს და თავისი ცოდვილი გზიდან
შემობრუნდება (იაკობი 5:16; საქმეები 3:19, 20).
იაკობის სიტყვების ასეთი სიმბოლური გაგება თანხმობაშია იმასთან, თუ რას უწოდებდა მოციქული
პავლე სულიერად დაავადებულ ქრისტიანებს კორინთოდან: "სწორედ ამიტომ არის თქვენში ბევრი სუსტი
და ავადმყოფი, ბევრს კი სიკვდილის ძილით სძინავს" (1 კორინთელები 11:30) …მხოლოდ სულიერად
ძლიერ ქრისტიანებს შეუძლიათ კრების შემცოდველი წევრისთვის მონანიებაში დახმარების გაწევა
(გალატელები 6:1). საეჭვოა, რომ ქრისტიანთა კრების ყველა წევრი ასეთი იყოს» (არტურ გულიაევი
«სამართლებრივი კომიტეტები და მათი ბიბლიური საფუძველი»).
ასეთივე დასკვნები ისმის უილიამ მაკდონალდის სიტყვებშიც. იაკობის წერილის ამ მონაკვეთის
კომენტირებისას ის ასეთ რამეს წერს:
«ამ მუხლების გაგების გასაღები მოცემულია სიტყვებში: "და თუ ცოდვა რამ ჩაუდენია, მიეტევება".
განკურნება მოცემულ შემთხვევაში ცოდვების მიტევებასთანაა დაკავშირებული… ვინმემ შეიძლება
თქვას: "თქვენ საიდან იცით, რომ ადამიანმა შესცოდა და რომ მოცემულ შემთხვევაში შეინანა და აღიარა
საკუთარი ცოდვა?" პასუხი მოცემულია მე-15 მუხლის დასკვნით ნაწილში, სადაც ნათქვამია, რომ მისი
ცოდვები მიტევებულია. ჩვენ კი ვიცით, რომ ცოდვების მიტევება მხოლოდ მათი აღიარების შედეგად
ხდება (1 იოანე 1,9).
ვინმემ შეიძლება კვლავ თქვას: "აქ არ არის ნათქვამი, რომ მან ცოდვები ჩაიდინა. აქ ნათქვამია: "და თუ
ცოდვა რამ ჩაუდენია". აბსოლუტურად სწორია, თუმცა მთელი კონტექსტი ცოდვის აღიარებაზე და
ცოდვაში ჩავარდნილის აღდგენაზე მოწმობს. შემდეგ მუხლს მიაქციეთ ყურადღება: "აღიარეთ ცოდვები
ერთმანეთის წინაშე და ილოცეთ ერთმანეთისათვის, რათა განიკურნოთ". გვალვა, რომელიც მე-17- მე-18
მუხლებშია ნახსენები, ღვთის სასჯელს წარმოადგენდა ისრაელის ცოდვებისათვის. ის მას შემდეგ შეწყდა,
როდესაც ერი უფლისაკენ მობრუნდა და ის ჭეშმარიტ ღმერთად აღიარა (3 მეფ. 18,39). როგორც
დავინახავთ, მე-19 - მე-20 მუხლებიდან ჩანს, რომ საუბარი შემცოდველის აღდგენას შეეხება.
იაკობის 5,13-
20-ის საერთო აზრი იმას გულისხმობს, რომ ღმერთი განკურნებას ჰპირდება იმ ადამიანს, რომლის
ავადმყოფობაც ცოდვითაა გამოწვეული და რომელიც პრესვიტერების წინაშე აღიარებს ცოდვას.
[…]
მაშ ასე, შევაჯამოთ: ჩვენ მიგვაჩნია, რომ მე-14- მე-15 მუხლები იმ შემთხვევას შეეხება, როდესაც
ადამიანი რომელიმე ცოდვის გამო ხდება ავად. როდესაც ამას მიხვდება და მოინანიებს, მან ეკლესიის
პრესვიტერებს უნდა დაუძახოს და ყველაფერი აღიაროს. შემდეგ მათ უნდა ილოცონ მასზე და ზეთი
სცხონ უფლის სახელით. მათ შეუძლიათ რწმენით ილოცონ მისი აღდგენის შესახებ, რადგან ღმერთი
განკურნებას ჰპირდება ასეთ ადამიანს» (უილიამ მაკდონალდი «ახალი აღთქმა. იაკობის წერილი.
კომენტარები»)
თანაც, როგორც იაკობის წერილიდან ჩანს, ასეთ სიტუაციაში «ეძახიან არა ერთ, არამედ რამოდენიმე
პრესვიტერს» (არქ. ამბერკი (ტაუშევი) იაკობის წერილი). ეს მომხდარის სერიოზულობას უსვამს ხაზს და
კიდევ ერთხელ აჩვენებს, რომ სამართლებრივ დისციპლინარულ მოსმენებში უნდა მონაწილეობდეს არა
ერთი, არამედ რამდენიმე უხუცესი.
ანალოგიურ დასკვნებამდე მიდის ჯ. რონალდ ბლუც:
«არსი იმაში მდგომარეობს, თუ როგორ ან რა ესმოდა იაკობს სიტყვაში "ავადაა". როგორც ჩანს, არ
არსებობს იმის საფუძველი, რომ ეს სიტყვა მხოლოდ ფიზიკური ავადმყოფობის გაგებით იყოს გაგებული.
ბერძნული სიტყვა "ასტენეი", რომელიც აქ არის გამოყენებული, ნიშნავს "სუსტად ყოფნას". თუმცა
სახარებებში ეს სიტყვა ფიზიკურ დაავადებებთან მიმართებით გამოიყენება, საქმეებსა და წერილებში მას
ჩვეულებრივ მაშინ იყენებენ, როდესაც რწმენის სისუსტეზე, სულიერ მოუმწიფებლობაზე საუბრობენ
("უძლურ სინდისზე"); იხ. საქმ. 20:35; რომ. 6:19; 14:1; 1კორ. 8:9-12. იგივე სიტყვა "ავადაას" გამოყენება
"სუსტის" გაგებით იმითაც დასტურდება, რომ იაკ. 5:15-ში "ავადმყოფის" აღსანიშნავად სხვა ბერძნული
სიტყვაცაა გამოყენებული – "კამნონტა", რაც პირდაპირი მნიშვნელობით ნიშნავს "იყო ძალაგამოცლილი».
ეს სიტყვა ახალ აღთქმაში კიდევ ერთხელ გამოიყენება – ებრ. 12:3-ში, და უშუალოდ ასეთი
მნიშვნელობით.
იაკობი მათ არ გულისხმობდა, ვინც ავადმყოფობის გამო ლოგინს იყო მიჯაჭვული. ის ალბათ უფრო
მათ მიმართავდა, ვინც ტანჯა-წამების ზეწოლის გამო მორალურად და სულიერად მოსუსტდა. ზუსტად
ასეთმა მორწმუნეებმა უნდა მოუხმონ ეკლესიის პრესვიტერებს დასახამარებლად. ადრექრისტიანული
საეკლესიო წინამძღოლები განსწავლულნი იყვნენ "სულმოკლეთა სანუგეშებლად" და "უმწეოთა მხარში
ამოსადგომად" ("ასტენტონ"). შდ. 1 თეს. 5:14. […]
დაცემული, იმედგაცრუებული, გატანჯული და ძალაგამოცლილი მორწმუნეები, პრესვიტერების მიერ
შეიძლება იყვნენ წამოყენებულნი და გამხნევებულნი, რომლებიც რწმენის ლოცვით ილოცებენ მათთვის,
და "რწმენის ლოცვა იხსნის ავადმყოფს (ანუ გაამხნევებს მას და მის სულს გამოაცოცხლებს), უფალი
აღადგენს მას". ის, რომ საუბარი უშუალოდ სულიერ აღდგენას შეეხება და არა ფიზიკურს, შემდგომი
სიტყვებიდან ჩანს: "…და თუ ცოდვა რამ ჩაუდენია, მიეტევება". მრავალი მორწმუნე, რომლებიც
ფიზიკურად იყვნენ ავად, ეკლესიის პრესვიტერებს მოუხმობდა და ისინი ლოცულობდნენ მათთვის და
მათ ზეთს სცხებდნენ, თუმცა, ავადმყოფთა მნიშვნელოვანი ნაწილი კვლავ განაგრძობდა ავადობას. ეს იმის
შესახებ მოწმობს, რომ ამ მუხლების ისე გაგება, როგორც რჩევის, რომელიც ფიზიკური
გამოჯანმრთელებისკენაა მიმართული, არასწორია: აქ საუბარი სულიერ გამოჯანმრთელებაზე მიდის…
მე-14- მე-16 მუხლები რომ ფიზიკურ გამოჯანმრთელებას შეეხებოდეს, ისინი აზრობრივად მოწყვეტილი
იქნებოდა იმ ყველაფრიდან, რაც მანამდე და მის შემდეგაა ნათქვამი» (ჯ. რონალდ ბლუ «მოციქული
იაკობის წერილი. განმარტება»).
ამგვარად, უფალი გვაძლევს დარიგებას, რომლის არსიც იქამდე მიდის, რომ მძიმე შეცოდებაში
დამნაშავე ქრისტიანმა კრების პასუხისმგებელ მამაკაცებს უნდა უხმოს. მათი ძალისხმევა მას სულის
გამოსწორებაში, სათანადო მონანიების გამოვლენასა და უფლის წინაშე საკუთარი მდგომარეობის
აღდგენაში დაეხმარება. იაკობის მითითება, ქრისტიანის მიერ უხუცესების წინაშე საკუთარი საქციელის
აღიარების პრინციპის მტკიცებულებას წარმოადგენს (შეადარეთ 1 სამუელი 12:19-23).
არავითარ წინააღმდეგობას არ იწვევს უხუცესების წინაშე შეცოდების აღიარების ბიბლიურ
მითითებასთან ასევე პავლეს მოწოდებაც «გულახდილად აღიარეთ ცოდვები ერთმანეთის წინაშე და
ილოცეთ ერთმანეთისთვის, რათა განიკურნოთ» (იაკობი 5:16).
(იაკობი 5:16). მოციქულის ეს სიტყვები იმას არ ნიშნავს,
რომ სამართლებრივი საკითხების გადაჭრა ქრისტიანული კრების რიგითი წევრების უფლებამოსილებაა.
აქ, ალბათ უფრო, საუბარია ჩვეულებრივ შემთხვევებზე, როდესაც არასასიამოვნო სიტუაციის მოგვარება
თავად თანამორწმუნეებს შორისვე შეიძლება მის ჩანასახში, უხუცესების ჩარევის გარეშე. ეს ის შემთხვევაა,
რომელსაც იესოს სიტყვებში ვხვდებით, რომლებიც ლუკას 17:3,4-შია ჩაწერილი: «თუ შენი ძმა შესცოდავს,
გაუწყერი, და თუ მოინანიებს, აპატიე. დღეში შვიდჯერაც რომ შესცოდოს შენ წინააღმდეგ და შვიდჯერვე
მოგიბრუნდეს და გითხრას, ვინანიებო, აპატიე“». აქ იესო საუბრობს ძმის შეცოდებაზე პირადად «შენ
წინააღმდეგ», თანაც ეს ცოდვა აშკარად არ ატარებს მძიმე ხასიათს, ზუსტად ამიტომაც უნდა
პატიებულიყო ის მაშინვე და თანაც «შვიდჯერვე» (შეადარეთ მათე 18:21,22).
«აღიარეთ დანაშაული ერთმანეთის წინაშე და ილოცეთ ერთმანეთისთვის, რათა განიკურნოთ. (NU-ს
ტექსტში ვკითხულობთ: "ამიტომ აღიარეთ თქვენი ცოდვები".) ამ დარიგების ზედიპურულად
წაკითხვისას შეიძლება ისეთი შთაბეჭდილება შეიქმნას, რომ ჩვენ ვალდებულნი ვართ ყველას
შევატყობინოთ ჩვენი საიდუმლო ცოდვების შესახებ. თუმცა აქ სრულიად სხვა აზრი დევს! უპირველეს
ყოვლისა, იაკობი გულისხმობს, რომ როდესაც ვინმეს წინააღმდეგ ვცოდავთ, ჩვენ მაშინვე უნდა
ვაღიაროთ ეს ცოდვა იმ ადამიანთან, ვის წინაშეც ვართ დამნაშავე» (უილიამ მაკდონალდი «ახალი აღთქმა.
იაკობის წერილი. კომენტარები»)
როგორც ზემოთ უკვე განვიხილეთ, კორინთელების მიმართ 1-ლი წერილის მე-5 თავში მოციქულმა
პავლემ ნათელი მითითება მოიყვანა ქრისტიანული კრების იმ წევრის მიმართ სამართლებრივი
სასამართლოს აუცილებლობის შესახებ, რომელმაც შესცოდა და არ მოინანია. ამასთან დაკავშირებით
მნიშვნელოვანს წარმოადგენს ის ფაქტი, რომ მოციქული «შინაურთა» წიაღში განკითხვის საკუთარ აზრს
შემდგომ, მე-6 თავშიც აგრძელებს, თუმცა ამავდროულად ის ქრისტიანებს საყვედურობს იმის გამო, რომ
ისინი მოსამართლეებს კრების გარეთ ეძებენ:
«განა გაბედავს რომელიმე თქვენგანი, სასამართლოში უმართლო მოსამართლესთან უჩივლოს სხვას და
არა წმინდებთან? ... და თუ ცხოვრებისეული საქმეები გაქვთ განსასჯელი, ნუთუ ისეთებს ირჩევთ
მოსამართლეებად, რომლებიც კრებისთვის არაფერს წარმოადგენენ? თქვენ შესარცხვენად ვამბობ ამას.
ნუთუ მართლა არავინ არის თქვენ შორის ბრძენი, რომელიც შეძლებს, გაარკვიოს, რომელი ძმაა
მართალი, ძმა რომ ძმას უჩივის სასამართლოში და თანაც ურწმუნოებთან?» (1კორინთელები 6:1,4-6).
ამასთანავე, პავლეს ეს სიტყვები იმაზეც მოწმობს, რომ კრების შემცოდველ წევრზე სასამართლო გარჩევა
უნდა განეხორციელებინა არა მთელ თემს, არამედ მხოლოდ ზოგიერთ პირს. ფრაზა «ისეთებს ირჩევთ
მოსამართლეებად» არაორაზროვნად საუბრობს იმაზე, რომ კორინთელი ქრისტიანები მსგავსი
გადაწყვეტილებების გამოსატანად იყენებდნენ არა მთელ თემს, არამედ ცალკეულ ადამიანებს ეძებდნენ,
რომლებიც, მათი შეხედულებით, უფრო მეტად შესაფერისი მოსამართლეები შეიძლება ყოფილიყვნენ ამ
მხრივ. სამწუხაროდ, ასეთ მოსამართლეებს ისინი ქვეყნიერებაში ეძებდნენ და არა თავად კრებაში, რის
გამოც იღებენ სერიოზულ საყვედურს მოციქულისგან.
«ნუთუ მართლა არავინ არის თქვენ შორის ბრძენი, რომელიც შეძლებს, გაარკვიოს, რომელი ძმაა
მართალი?» - კითხულობს პავლე. შევნიშნოთ, რომ მოციქული არ საუბრობს მთელი კრების მიერ
სასამართლოს წარმოების რომელიმე უფლებაზე. პირიქით, ის იმაზე მიუთითებს, რომ კრების შიგნით
მართლაც შეიძლება ყოფილიყვნენ ღირსეული პირები, რომლებიც შეძლებდნენ თანაქრისტიანთა
შორის სამართლებრივი გარჩევების განხორციელებას.
ამის გათვალისწინებით, ნათელი ხდება, რომ სამართლებრივი სასამართლოს გამართვაში, მოციქული
პავლეს თანახმად, როგორც წესი, მონაწილეობა უნდა მიეღო არა მთელ ქრისტიანულ კრებას, არამედ
მხოლოდ იმ «წმინდებს», ვინც «დაყენებულნი» იყვნენ ამ საპასუხისმგებლო საქმისთვის.
ყურადღების ღირსია ის ფაქტიც, რომ კორინთელების მიმართ მიწერი პირველ წერილში, სადაც პავლე
მრუშის დასჯის აუცილებლობაზე საუბრობდა, მოციქული ოდნავ მოგვიანებით შემდეგ მითითებას
იძლევა:
«ღმერთი უწესრიგობის კი არა, მშვიდობის ღმერთია. როგორც წმინდათა ყველა კრებაშია, ქალები
კრებებში ჩუმად იყვნენ, რადგან მათ ლაპარაკის უფლება არა აქვთ. ამიტომ იყვნენ მორჩილად, რასაც
კანონიც ამბობს. თუ რამის სწავლა უნდათ, თავიანთ ქმრებს ჰკითხონ სახლში, რადგან
სამარცხვინოა ქალისთვის კრებაში ლაპარაკი» (1კორინთელები 14:33-35).
ანალოგიურ მითითებას აკეთებს პავლე ტიმოთეს მიმართ პირველ წერილშიც:
«ქალმა ხმის ამოუღებლივ ისწავლოს, სრული მორჩილებით. ქალს არ ვაძლევ სწავლების ან კაცზე
ბატონობის უფლებას, ჩუმად უნდა იყოს» (1ტიმოთე 2:11,12. შეადარეთ 1კორინთელები 11:3).
პავლეს ეს მითითება ხაზს უსვამს საკმაოდ მნიშვნელოვან გარემოებას, რომელიც იმის შესახებ
მოწმობს, რომ კრებაში დებს სწავლების უფლება არ აქვთ. ეს მით უმეტეს აქტუალურია, თუ საუბარი
შემცოდველის წინააღმდეგ სამართლებრივ სანქციებს ეხება, რადგან დისციპლინარული გამოძიება
პირდაპირაა დაკავშირებული შემცოდველის აზროვნების გამოსწორებისა და მისი სწავლების
მცდელობასთან (შეადარეთ 2ტიმოთე 4:2; ტიტე 1:5,9,13; 2:15). ასეთი გარემოება უკვე თავისთავად
გამორიცხავს მთელი კრების (რომლის ძირითად ნაწილსაც, როგორც წესი, დები შეადგენენ)
მონაწილეობის ყოველგვარ შესაძლებლობას, ცოდვილის მიმართ დისციპლინარული სასამართლოს
პროცესში. და ამას კიდევ ერთხელ ადასტურებს მრავალი სპეციალისტის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ
იესოს ფრაზა «კრებას უთხარი» უნდა გავიგოთ არა პირდაპირი გაგებით, არამედ ჩვენთვის უკვე
ცნობილი აზრით «უხუცესებს უთხარი», ანუ მათ, ვისაც კრების სახელით მოქმედების უფლებამოსილება
გააჩნია.
კიდევ ერთი ბიბლიური მუხლი გვეხმარება ჩვენთვის საინტერესო საკითხის უკეთ გაგებაში.
«ძმებო, თუ კაცი შეუგნებლად მცდარ ნაბიჯს გადადგამს, თქვენ, ვინც სულიერად გამოცდილები
ხართ, შეეცადეთ, მას რბილად მიუდგეთ და გამოასწოროთ» (გალატელები 6:1).ამ მითითების თანახმად, გზასაცდენილ ძმას დახმარება «სულიერად გამოცდილმა» ძმებმა, ანუ
სულიერად მოწიფულმა მამაკაცებმა უნდა გაუწიონ. ეს მოწოდება უშუალოდ მათ ეხება. თუმცა
ამავდროულად ისიც გასაგებია, რომ ასეთი მოწიფულობა კრების ყველა მამაკაცს ვერ ექნება. საეჭვოა
მათში ისინი იგულისხმებოდნენ, ვინც სულ ცოტა ხნის წინ შეუერთდნენ ქრისტიანულ კრებას და ჯერ არ
აქვთ შესაბამისი გამოცდილება და გარჩევის უნარი. ეს მით უმეტეს აშკარაა, თუ ბიბლიის სხვა
მითითებას გავითვალისწინებთ 1 ტიმოთეს 3:1-6-დან. საიდანაც ის გამომდინარეობს, რომ უშუალოდ
ქრისტიან ზედამხედველს აკისრია «სწავლების» პასუხისმგებლობა, თუმცა ამავდოულად ის არ უნდა
იყოს «ახალმოქცეული»! ეს ფაქტი კიდევ უფრო გვარწმუნებს იმაში, რომ თავისი არსით ისეთი
სერიოზული საქმით, როგორიც დისციპლინარული სასამართლოა, უშუალოდ დანიშნული მამაკაცები,
კრების უხუცესები უნდა იყვნენ დაკავებულნი.
ბოლოს და ბოლოს, ბიბლია ყოველგვარ სპეკულაციას აღკვეთს ამ თემასთან დაკავშირებით
შემდეგი ცნობილი მითითებით:
«მოგვცა ზოგი მოციქულად, ზოგი — წინასწარმეტყველად, ზოგი — მახარობლად, ზოგი — მწყემსად და
მასწავლებლად, წმინდების გამოსასწორებლად, მსახურების საქმისთვის, ქრისტეს სხეულის
აღსაშენებლად» (ეფესოელები 4:11,12
ეს მუხლები მკაფიოდ და ნათლად გვაგებინებს, რომ «წმინდების გამოსწორებით», ანუ ღვთის კრების
წევრების, დაკავებულნი არიან განსაკუთრებული «ძღვენები» ადამიანთა სახით, ისინი, ვინც უფლისაგან
მიიღო სპეციალური უპირატესობა და შესაძლებლობა კრებაზე ზრუნვისათვის (ეფესოელები 4:8). ისევ
მოციქული პავლე, თავის სხვა წერილში აზუსტებს, რომ ასეთი დანიშნულება ყველა ქრისტიან ძმას როდი
აქვს (1კორინთელები 12:29). ამის გათვალისწინებით ჯანსაღი ლოგიკა გვკარნახობს, რომ მხოლოდ კრების
უხუცესები ფლობენ თანამორწმუნეთა სამართლებრივი დარღვევების განხილვისა და მათი გამოსწორების
მიზნით დისციპლინარული ხასიათის გადაწყვეტილებების გამოტანის უფლებას.
მოსაზრება იმის შესახებ, რომ შემცოდველის გარიცხვის შესახებ გადაწყვეტილებას თემის ყველა
წევრი უნდა იღებდეს და არა მხოლოდ უფლებამოსილებით აღჭურვილი უხუცესები, უსაფუძვლოა
კიდევ ერთი მიზეზის გამო. მაშინ როგორ მოვიქცეთ, თუ თემის აზრი დაახლოებით შუაზე გაიყოფა? ან
მაშინ, თუ გარკვეული უმცირესობა უმრავლესობის გადაწყვეტილებას არ დაეთანხმება? უმცირესობას
უმრავლესობისადმი დამორჩილება მოუწევს? მაგრამ განა ეს კრიტიკისაკენ განწყობილი პირებისათვის
კვლავ იმის მიზეზი არ იქნება, რომ კრებას «სინდისზე ძალადობაში» დასდონ ბრალი? აუცილებლად
გაჩნდება კიდევ უფრო მეტი პრეტენზიები და კრებაში მშვიდობისა და სიწყნარის შენარჩუნების
საფრთხე.
რადგან ქლოეს ოჯახისგან შევიტყვე, ძმებო, რომ უთანხმოებებია თქვენ შორის. იმას
ვგულისხმობ, რომ თითოეული თქვენგანი ამბობს: „მე პავლესი ვარ“, „მე — აპოლოსისა“, „მე — კეფასი“,
„მე კი — ქრისტესი“. ქრისტე დაყოფილია. განა პავლე გააკრეს თქვენი გულისთვის ბოძზე? ან განა
პავლეს სახელით მოინათლეთ?» (1კორინთელები 1:10-13).
თუმცა დავუშვათ, როგორც ზოგიერთები ლაპარაკობენ, კრების თითოეულ წევრს შეეძლოს
გადაწყვეტილების მიღება, ექნება მას ურთიერთობა გარიცხულთან თუ არა. შედეგად, ერთნი
გადაწყვეტენ, რომ არ იქონიებენ მასთან ურთიერთობას; სხვები იმ მოსაზრებამდე მივლენ, რომ მას
განსაკუთრებით საშიში არაფერი ჩაუდენია და მასთან წინანდელ ურთიერთობას გააგრძელებენ; ვინმემ
შეიძლება თქვას, რომ შემცოდველი, რა თქმა უნდა, დამნაშავეა, თუმცა, შესაძლოა, მან შემდგომ
მოინანიოს და ამიტომ ზედმეტად კატეგორიულად მასთან კონტაქტების გაწყვეტა მაინც არ ღირს…
უზომოდ მრავალფეროვანი ვარიანტები და მოტივები შეიძლება არსებობდეს. ბოლოს და ბოლოს,
ასეთი დამოკიდებულების შემთხვევაში ნებისმიერი «გამოუსწორებელი» შეიძლება მცირე ხნით
«გამოსწორებულად» იქცეს, და პირიქით. და, როგორც შედეგი, კრებაში ყალიბდება სრული
შემწყნარებლობა როგორც თავად შემცოდველის მიმართ, ასევე მათ მიმართ, ვინც კორინთოელებივით
უგუნურად იქცევა: «ნუთუ ყოყოჩობთ, ნაცვლად იმისა, რომ იგლოვოთ, რათა ამ საქმეების ჩამდენი
მოიკვეთოს თქვენგან» (1კორინთელები 5:2).
მაგრამ რა შედეგს მივიღებთ ასეთ შემთხვევაში? სრულ უთანხმოებას ცოდვილთან მიმართებით!
აბსოლუტურ ლიბერალიზაციას კრების სამართლებრივი დისციპლინის სფეროში! აჩვენებს კი ასეთი
სიტუაცია, რომ ქრისტიანული კრება ბიბლიური ნიმუშის შესაბამისია? არავითარ შემთხვევაში!
ალბათ, ჩვენ უფრო მივიღებთ ცოდვისადმი და მისი შედეგებისადმი დამოკიდებულების ანარქიულ
სისტემას, ვიდრე ნამდვილი ქრისტიანული პრინციპის ანალოგს «მოიშორეთ ძველი საფუარი, რათა
ახალი ცომი იყოთ, რადგან უფუარნი ხართ» (1კორინთელები 5:7). და ეს ასეა, იმიტომ რომ მსგავს
სიტუაციაში ადამიანი აღძრული იქნება იმოქმედოს არა იმდენად იმისაკენ ლტოლვით, რომ
მოუნანიებელ შემცოდველთან დაკავშირებულ ბიბლიურ პრინციპს მიჰყვეს მკაცრად, რამდენადაც
იმით, რასაც სინდისის ადამიანური ხმა ჰქვია. მე სპეციალურად გამოვყავი ეს სიტყვა, რათა
მკითხველი დაფიქრდეს იმ საგძნობ განსხვავებაზე, რომელიც არასრულყოფილი ადამიანის შინაგან
ხმასა (გულსა) და ღვთის წმინდა სიტყვის მოწოდებას შორის არსებობს.
დღესაც ზუსტად ასეა. ზოგიერთები ცდილობენ უფლის ისეთ ფრაზებს ამოეფარონ, მაგალითად
როგორებიცაა, «გიყვარდეთ თქვენი მტრები» (მათე 5:44. შეადარეთ მათე 18:17), ან «ჩემთან მოსულს
არავითარ შემთხვევაში არ გავაძევებ» (იოანე 6:37. შეადარეთ 2პეტრე 2:20-22), რათა ლიბერალურ
შემწყნარებლობას მიაღწიონ ყველა მათგანთან მიმართებით, ვინც კრებაში ღვთიური წყობის წინააღმდეგ
გამოდის. ამავდროულად, მათ მიზანს არანაირად არ წარმოადგენს ის, რომ საკუთარი მტკიცებულებები
უფლის მიერ ამ საკითხთან დაკავშირებით აქ, ან წმინდა წერილების სხვა ადგილებში ნათქვამი
სიტყვების კონტექსტთან შესაბამისობაში მოიყვანონ. როგორც თავად ღვთის სიტყვა ამბობს, მსგავს
ბიბლიურ ფრაზებს «წმინდა წერილების სხვა ადგილების მსგავსად, უმეცარნი და არამტკიცენი თავიანთ
დასაღუპავად ამახინჯებენ» (2პეტრე 3:16; მათე 22:29). ასეთი გონებაგანწყობილების პირები,
თანაგრძნობის მეტს არაფერს იწვევენ.
სამწუხაროდ, ასეთი კრიტიკოსები სამართლებრივი სასამართლოების «ჰუმანურობისაკენ» საკუთარი
მოწოდებებით, ცბიერ აბესალომს ჰგვანან.
«დგებოდა აბესალომი დილით ადრე და კარიბჭისკენ მიმავალ გზასთან ჩერდებოდა. თუ ვინმეს რაიმე
საჩივარი ჰქონდა მეფესთან, ეძახდა მას აბესალომი და ეკითხებოდა, რომელი ქალაქიდან ხარო? ისიც
პასუხობდა, ისრაელის ერთ-ერთი ტომიდან არისო შენი მსახური. აბესალომი ეუბნებოდა: „კარგი და
სამართლიანია შენი საქმე, მაგრამ მეფეს არავინ ჰყავს, რომ მოგისმინოს“. აი კიდევ რას ეუბნებოდა
აბესალომი: „მე რომ ვყოფილიყავი მოსამართლე ამ მიწაზე და ჩემთან მოსულიყო ყველა, ვისაც სადავო
საქმე ან საჩივარი ექნებოდა, მე გავუჩენდი მას სამართალს“.
ვინც მივიდოდა მასთან და მდაბლად თაყვანს სცემდა, ის ხელს გაუწვდიდა, მოეხვეოდა და აკოცებდა.
ასე ექცეოდა აბესალომი მეფესთან სამართლის დასადგენად მისულ ყველა ისრაელს. ასე იგებდა
აბესალომი ისრაელების გულს» (2სამუელი 15:2-6).
იმ პირების შესახებ, რომლებსაც არასწორი აღძვრები ამოძრავებთ, ბიბლია შემდეგ სიტყვებს ამბობს:
«ასეთი ადამიანები ჩვენი უფლის, ქრისტეს მონები კი არ არიან, არამედ თავიანთი
მუცლებისა, და შემპარავი სიტყვებითა და მლიქვნელობით აცდენენ გულუბრყვილოთა გულებს.
თქვენი მორჩილება ყველასთვის შესამჩნევი გახდა. ამიტომაც ვხარობ თქვენ გამო» (რომაელები
16:18,19).
შემცოდველი ადამიანის დისციპლინარული დასჯის მოწინააღმდეგეების ლოგიკა ხანდახან თავისი
აბსურდულობით გვაოცებს! მაგალითად, ზოგიერთები ამბობენ, რომ კრების წევრმა თუ, მაგალითად,
კვლავ მოწევა დაიწყო ან სმას მიჰყო ხელი, მან უხუცესებს კი არა, ექიმ-სპეციალისტებს უნდა მიმართოს.
საერთო ჯამში, სამედიცინო სპეციალისტების პროფესიონალური დახმარებისათვის მიმართვის შესახებ
არც არავინ დავობს! (ლუკა 5:31). მხოლოდ ის არის, რომ ასეთ «დამცველებს» რატომღაც სრულიად იწყდებათ, რომ ასეთი პირები, რომლებიც უწმინდურად იქცევიან, მხოლოდ საკუთარი თავისა და
ჯანმრთელობის წინააღმდეგ კი არ სცოდავენ, არამედ ღვთისა და მისი სიტყვის წინააღმდეგაც! ისინი ამ
საქმეების კეთებას ისე განაგრძობენ, რომ კვლავ ღვთის მსახურებად მიიჩნევენ საკუთარ თავს. თუმცა ასეთ
შემთხვევაში სრულიად გაუგებარი ხდება იმ მოთხოვნების აზრი, რომლის მიხედვითაც ყველას იმ
«გარეშე» ადამიანს, ვისაც ქრისტიანად გახდომა სურს, მისი ცხოვრებისა და საქციელის ბიბლიურ
პრინციპებთან თანხმობაში მოყვანა მოეთხოვება, მაშინ თუ ამავდროულად, ნებისმიერ უკვე შემდგარ
ქრისტიანს თავისუფლად შეეძლებოდა იმ ცოდვების სრულიად მშვიდად ჩადენა, რომლებზეც «გარეშემ»
მკაცრი უარი უნდა თქვას! (1კორინთელები 5:12,13). სრული აბსურდია!
ქრისტიანულ კრებაში რომ, ყოველგვარი ბიბლიური მითითებების გვერდის ავლით, ღვთის მსახურებს
ასე მოქცევა დაეწყოთ და უხუცესთაგან არავის ჰქონოდა მათთვის ამ ქმედებებისათვის პასუხის
მოთხოვნის უფლება, მაშინ კრება ძალიან მალე გადაიქცეოდა არყის სუნად აყროლებული უსაქმურების
შეხვედრის ადგილად, რომლებიც ერთმანეთის გარჩევას სიგარეტის ბოლში შეეცდებოდნენ. აბა ეხლა
ვის აქვს მათთვის ცოდვაზე მითითების უფლება? ისინი ხომ «თავისუფალი» ადამიანები არიან! მათ
ღმერთთან ურთიერთობის განსაკუთრებით «პირადი» სფერო აქვთ. ის კი, რა თქმა უნდა, «ყველაფერს
ისე გაიგებს, როგორც საჭიროა და ყველაფერს აპატიებს». ამჯერად უკვე თავად აქვთ იმის განსაზღვრის
უფლება, თუ რამდენ ხანში და რამდენად სრული სახით ისურვებენ შეუფერებელი ჩვევებისა და ხორცის
სურვილების მიტოვებას. ამჯერად მათ ვერც კრება და ვერც უხუცესები მიუთითებენ რამეზე…
ეს ყველაფერი ძალიან წააგავს იმ აღმაშფოთებელ სიტუაციას, რომელსაც იესო ყველაზე
კატეგორიული სახით აღკვეთდა ღვთის ტაძარში ყოფნის დროს, როდესაც იუდეველებს
ეუბნებოდა:
«თქვენ კი ყაჩაღების ბუნაგად აქციეთ» (ლუკა 19:45,46).
სასამართლოს საჯაროობა?
დისციპლინარული საქმეების გამოძიებითა და მათზე გადაწყვეტილებების მიღებით კრების უხუცესები
არიან დაკავებულნი. აქ შეიძლება მორიგი შეკითხვა გაჩნდეს: კარგით, ამ საქმის უფლებამოსილება
პასუხისმგებელ ძმებზეა, მაგრამ ასეთი გამოძიების წარმოებისას, მაყურებლის სტატუსით თუ შეუძლია
დასწრება მთელ კრებას? ასეთი მოსაზრების საფუძვლად, ხანდახან ზოგიერთი ბიბლიური შემთხვევა
მოჰყავთ ხოლმე.
მაგალითად, მოიხსენიებენ კორინთოელების პრეცენდენტს, რომლებსაც პავლე ეუბნებოდა:
«რათა, როცა შეიკრიბებით და ჩვენს უფალ იესოს ძალასთან ერთად ჩემი სულიც იქნება, ჩვენი უფლის
იესოს სახელით სატანას გადასცეთ ასეთი კაცი ხორცის გასანადგურებლად, რათა სული გადარჩეს უფლის
დღეს» (1კორინთელები 5:4,5).
როგორც შეგვიძლია შევნიშნოთ, პავლე კორინთოელ ქრისტიანებს «შეკრების» რჩევას აძლევს, რათა
შემცოდველი გაასამართლონ.
სხვა მაგალითი, ესაა პავლეს მითითება ტიმოთეს:«ისინი კი, ვინც ცოდვას სჩადიან, ყველას წინაშე შეაგონე, რათა დანარჩენებსაც ჰქონდეთ
შიში» (1ტიმოთე 5:20).
კიდევ ერთ შემთხვევაში, გალატელების მიმართ მიწერილ წერილში პავლე პეტრეს და ბარნაბას
მხილების შესახებ საუბრობს:
«როცა დავინახე, რომ ისინი სწორად არ მიჰყვებოდნენ სასიხარულო ცნობის ჭეშმარიტებას, ყველას
თანდასწრებით ვუთხარი კეფას: „თუ შენ, იუდეველი, უცხოტომელივით ცხოვრობ და არა იუდეველივით,
როგორღა აძალებ უცხოტომელებს, იუდეველებივით იცხოვრონ?“» (გალატელები 2:11-14).
ამ მონაკვეთებში მოციქულმა მკაფიოდ მიუთითა «ყველა» ქრისტიანის თანდასწრებით რჩევის
მიცემის ან მხილების აუცილებლობაზე. განა ეს მაგალითები არ წარმოადგენენ იმის საფუძველს,
რომ დისციპლინარული გამოძიებები ღია და საჯარო ხასიათისა უნდა იყოს, რომელიც კრების
ნებისმიერ წევრს აძლევს იმის უფლებას, რომ სამართლებრივ განხილვას მაყურებლის როლში
დაესწროს?
ჩვენ მაინც არ გვაქვს იმის საკმარისი საფუძველი, რომ მსგავს მოსაზრებას დავეთანხმოთ. ზემოთ
მოხსენიებული შემთხვევები, მათი ყურადღებიანი განხილვისას, არავითარ წინააღმდეგობებს არ
იწვევს სამართლებრივი განხილვების დახურულ ხასიათთან დაკავშირებით.
პირველ შემთხვევასთან დაკავშირებით პასუხს არტურ გულიაევი იძლევა:
«თუმცა კარგი იქნება ზოგიერთ მნიშვნელოვან დეტალებსა და სხვა მუხლებსაც მივაქციოთ ყურადღება.
პირველ რიგში, კარგი იქნება გავითვალისწინოთ, რომ პავლე იმის შესახებ არ საუბრობს, თუ
კონკრეტულად რა სახით იქნა შემცოდველი კრებიდან გარიცხული და რა უშუალო როლს თამაშობდნენ
ამაში კრების ჩვეულებრივი წევრები. ღია კენჭისყრა იყო ეს თუ თითოეულმა თვითონ მიიღო პირადი
გადაწყვეტილება, რომ შემცოდველი მეტად აღარ მიეჩნია ძმად? რა სახით განიკითხა ის უმრავლესობამ?
საკუთარ გულში თუ სპეციალურ სხდომაზე? ამ შეკითხვებზე სწორი პასუხების გაცემა ზუსტი
ინფორმაციის არასებობის გამო არ შეგვიძლია. ისე უნდა აღინიშნოს, რომ პავლე იმის გამო
საყვედურობდა კორინთელებს, რომ ისინი არანაირ ზომებს არ იღებდნენ იმისათვის, რათა კრება
განეწმინდათ. უფრო მეტიც, ისინი ყოყოჩობასაც კი ცდილობდნენ (1 კორინთელები 5:2,6). შესაძლოა,
კორინთელთა შორის ისეთი სწავლება განვითარდა, რომელიც ასეთ გახრწნილებას შეიწყნარებდა, მაშინ
როდესაც მათ სიმტკიცის გამოვლენისა და შემცოდველი გარიცხვის ვალდებულება ეკისრათ («რათა ამ
საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან»).
აი როგორ კომენტარს უკეთებს ფრაზას «უმრავლესობამ რომ გაკიცხა» ბიბლეისტი ალბერტ
ბარნზი:
"ეს ფრაზა ეჭვგარეშე ამტკიცებს, რომ მთელი თემი იყო ჩართული ეკლესიიდან გარიცხვის პროცესში, და
ეს - დისციპლინარული ზომების განხორციელების სათანადო საშუალებაა. თუმცა ეს არანაირად არ
ამტკიცებს იმას, რომ ეს ის საშუალებაა, რომელიც ადრეული ეკლესიების პრაქტიკის ყველა შემთხვევაში
უნდა შეიმჩნეოდეს. მოცემული საშუალება კერძო შემთხვევას წარმოადგენს და არ ამტკიცებს იმას, რომ
მას ყველა შემთხვევისთვის აუცილებელი წესის ძალა აქვს" («Notes on the New Testament», 2 Corinthians
2:6).
კორინთოს კრებაში არსებული სიტუაციის სპეციფიკა იმაში მდგომარეობდა, რომ მთელმა კრებამ
მშვენივრად იცოდა ცოდვის შესახებ და განზრახ არ იღებდა არანაირ ზომას ან შემწყნარებლურად
უდგებოდნენ ასეთ უკანონობას. ზუსტად ამიტომ გააჩნდა სიტუაციას განსაკუთრებული ხასიათი და
მთელი თემის მხრიდან მოითხოვდა განსაკუთრებულ ქმედებებს.
და მეორე, მნიშვნელოვანია გავითვალისწინოთ, რომ სხვა მუხლებში საუბარია განდგომილთა
გარიცხვის შესახებ მთელი კრების მონაწილეობის გარეშე. მაგალითად, ტიტეს 3:10-ში, 1 ტიმოთეს 1:20-
სა და 1 ტიმოთეს 5:20-ში. ყველა ამ მუხლში საუბარია უხუცესების, როგორც მათი როლის შესახებ, ვინც
ასეთ გადაწყვეტილებებს უნდა იღებდეს» (არტურ გულიაევი «სამართლებრივი კომიტეტები და მათი
ბიბლიური საფუძველი»).კორინთოელი მრუშის გასამართლების შემთხვევას რთულია საჯარო სამართლებრივი განხილვების
კლასიკური პრეცენდენტი ეწოდოს. ეს ალბათ უფრო სამწუხარო, თუმცა იძულებითი გამონაკლისი იყო.
ჯერ მარტო ის, რომ «ისეთი სიძვა, რომლის მსგავსი უცხოტომელებშიც კი არ არის» კორინთოს კრების
«დიდებად» იქცა, რომელიც, კრების გარეთ გავრცელდა და ცნობილი გახდა როგორც მრავალი სხვა
ქრისტიანისათვის, ასევე მოციქული პავლესათვის, ამ შემთხვევას სრულიად გამონაკლის შემთხვევად
აქცევს.
«კორინთის თემის ერთერთი წევრი მრუშობაში იყო დამნაშავე, მუხ. 1. ამის შესახებ, სამწუხაროდ და
მათი ეკლესიის სამარცხვინოდ, ყველგან ლაპარაკობდნენ. ქრისტიანთა წიაღში საძაგელი ცოდვები მალე
შეიმჩნევა და ფართოდ ვრცელდება. ჩვენ ძალიან წინდახედულად უნდა ვიქცეოდეთ, რადგან მრავალი
თვალი გვადევნებს თვალყურს. მოცემულ შემთხვევაში ადგილი ჰქონდა არა ჩვეულებრივ მრუშობას,
არამედ "ისეთ მრუშობას, რომლის მსგავსი არ სმენიათ თვითონ წარმართთაც, რომ ვიღაცას მამის ცოლი
თურმე ცოლად ჰყავს" (მუხ. 1), ანუ ან ჯერ კიდევ მამის სიცოცხლეში დაქორწინდა მასზე, ან ხარჭად
ჰყავდა ის მამის სიცოცხლეში ან მისი სიკვდილის შემდეგ… საქმე მდგომარეობდა არა მხოლოდ თავად
საშინელი ცოდვის ჩადენაში, არამედ ასევე ზოგიერთ დამამძიმებელ გარემოებებშიც. შესაძლოა, ის
მსახური, მასწავლებელი ან ხელმძღვანელი იყო მათ შორის. ასეთი ადამიანის ცოდვა განსაკუთრებულ
შეურაცხყოფას აყენებდა ეკლესიას და ქრისტიანის წოდებას» (მეთიუ ჰენრი «ახალი აღთქმის წიგნების
განმარტებები»).
სიტუაცია უფრო მეტად იმან დაამძიმა, რომ «ნაცვლად იმისა, რომ იგლოვოთ, რათა ამ საქმეების
ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან» კორინთოელები «ყოყოჩობდნენ» (1კორინთელები 5:1-6). ყოველგვარი
გადამეტების გარეშე შეიძლებოდა იმის თქმა, რომ ცოდვამ გარკვეული გაგებით კორონთოელთა კრების
გახრწნა დაიწყო! ასეთ სახიფათო სიტუაციაში მოციქულ პავლეს პირადად მოუწია სასწრაფო
განკარგულებების მიცემა, რომლებიც კორინთოელებს აუცილებლად უნდა მიეღოთ, რათა სულიერი და
ზნეობრივი გაფუების ტენდენცია ამოეძირკვათ (1კორინთელები 5:6-8).
«კორინთის, ამ დიდი ქალაქის ეკლესიამ, მკაცრი საყვედული დაიმსახურა იმ ფაქტის გამო, რომ მისმა
ერთმა წევრმა ინტიმური ურთიერთობა დაიწყო დედინაცვალთან. მთელი ეკლესია, როგორც ჩანს, არანაირ
სინანულს არ ავლენდა ამ ბინძური ისტორიის გამო. ამიტომ პავლე მკაცრად განსჯის ამ თავნება
წმინდანებს… მოციქულმა მოითხოვა, რათა კორინთელ უნებისყოფო ძმებს ის შემცოდველი გაერიცხათ»
(იხ. ჯ. ჰ. ტეიერი, Greek Lexicon, გვ. 443)» (უეინ ჯექსონი «შენიშვნები ჩემი ბიბლიის მინდვრებზე». ნაწილი
II. ახალი აღთქმა).
სიტუაციამ თვალნათლივ აჩვენა, რომ ძირეული ცვლილება სჭირდებოდა არა მხოლოდ მრუშს, არამედ
თავად კორინთოელებსაც! თუ იმას გავითვალისწინებთ, რომ, არსებითად, მთელი კრება იყო დამნაშავე
და მთელი კრება საჭიროებდა მონანიებას, ასევე ამ ცნობის უჩვეულოდ ფართო გავრცელების ფაქტს,
სრულიად მართებული ჩანს მოციქულის მითითება იმასთან დაკავშირებით, რომ მრუშის
გასამართლების პროცესში კორინთოს მთელი თემი ჩართულიყო. ამ ყველაფრით თავად მრუშიც
გარიცხვის ფაქტის წინაშე დგებოდა და თვითონ კორინთოელების გადიოდნენ სათანადო
«გამოსასწორებელ კურსს».ა. გულიაევის სტატიაში, ის ზემოთ მოყვანილ მეორე შემთხვევასაც ეხება – პავლეს მითითებას ტიმოთეს
მისამართით «ყველას წინაშე შეაგონე, რათა დანარჩენებსაც ჰქონდეთ შიში» (1ტიმოთე 5:20). ავტორი
შემდეგს წერს:
«ყურადღება იმას უნდა მივაქციოთ, რომ პავლე ზემოთ მოყვანილ მუხლში საუბრობს უხუცესების
წინააღმდეგ წაყენებული ბრალდებების შესახებ და შემდგომ იმის შესახებ საუბრობს, რომ
"შემცოდველების", ანუ, როგორც ჩანს, შემცოდველი უხუცესების, "ყველა" სხვა უხუცესის ან მათ წინაშე
შეგონება იყო საჭირო, ვინც ცოდვის მოწმე იყო. ზუსტად ასეთი გაგებაა არეკლილი «ახალ ჟენევურ
სასწავლო ბიბლიასა» და «ლოპუხინის განმარტებით ბიბლიაში»: "პრესვიტერი თუ მართლა დამნაშავე
აღმოჩნდება, მაშინ ის ყველა სხვა პრესვიტერების წინაშე უნდა იქნას მხილებული, რათა ამ ყველაფრით
ეს უკანასკნელები დავიცვათ იგივე ქმედებების გამეორებისაგან"».
სინამდვილეში, პავლეს სიტყვების მთელი კონტექსტი (1 ტიმოთეს 5:20-მდე და შემდგომ) შეიცავს
ინფორმაციას, რომელიც უშუალოდ უხუცესებს შეეხება. მე-19 მუხლი შეეხება გაგება «უხუცესის
წინააღმდეგ ბრალდების» წესს. და როგორც ამის შედეგი, შემდგომ მე-20 მუხლში პავლე საუბრობს
მათი მხილების შესახებ «ვინც ცოდვას სჩადიან».
«ზოგიერთ ღვთისმეტყველს მიაჩნია, რომ მე-20 მუხლი შეეხება არა კონკრეტულად პრესვიტერებს,
არამედ ყველა ქრისტიანს. თავად პრინციპის გამოყენება, ეჭვგარეშეა, ყველა ქრისტიანის მიმართ
შეიძლება, მაგრამ, მუხლის კონტექსტის თანახმად, მისი შინაარსი უშუალოდ პრესვიტერებს ეხება»
(უილიამ მაკდონალდი, «ახალი აღთქმა. 1-ლი ტიმოთე»).
«“შემცოდენი ყველას წინაშე ამხილე დანარჩენთა დასაშინებლად” - აქ საუბარი ისევ იმ პრესვიტერებს
შეეხება, რომელთა წინააღმდეგ წარდგენილი ბრალდებაც დამტკიცებული იქნება» (არქ. ამბერკი
(ტაუშევი), წმინდა მოციქული პავლეს სამწყემსო წერილები. 1-ლი ტიმოთე).
«შემცოდველმა პრესვიტერებმა პასუხი უნდა აგონ შედეგებზე» (ჯონ ფ. მაკარტური «ტიმოთეს
მიმართ 1-ლი წერილის განმარტება»).
ფრაზაში «რათა დანარჩენებსაც ჰქონდეთ შიში» კრების დანარჩენი უხუცესები იგულისხმებიან.
«"ლოიპოს" ("დანარჩენები") გულისხმობს იმავე კატეგორიის სხვა ხალხს. აქ ნაგულისხმევია
პრესვიტერების კატეგორია. როდესაც ერთი პრესვიტერი საჯარო გაკიცხვას იღებს ცოდვის გამო, ეს ჯანსაღ
შიშს ბადებს დანარჩენების გულებში» (ჯონ ფ. მაკარტური «ტიმოთეს მიმართ 1-ლი წერილის
განმარტება»).
შემდგომ 21-ე მუხლში, პავლე ტიმოთეს ავალებს «წინასწარ აკვიატებული აზრის გარეშე დაიცვა ეს
ყველაფერი და ამოჩემებით არაფერი აკეთო» («ანუ ის, რაც ეკლესიაში მსახურებისათვის ხელდასხმას
შეეხება» - არქ. ამბერკი).
შემდგომ 22-ე მუხლში პავლე ტიმოთეს ახსენებს «არავის დაადო ხელი ნაჩქარევად», ანუ არ იჩქაროს
იმ ძმების უხუცესებად დანიშვნის საქმეში, რომლებიც ჯერ კიდევ სრულად არ შეესაბამებიან ამ
უპირატესობებს.
«პრესვიტერების დანიშვნისას ტიმოთე აჩქარებას უნდა გაექცეს, რომელმაც შეიძლება შეცდომამდე
მიიყვანოს, რადგან გარეგნობა ჩვეულებრივ მაცდურია (5.21-25)» (დონალდ გატრი "ახალი აღთქმის
შესავალი").
«ხელდასხმა, ისევე როგორც გასამართლება, მიკერძოების გარეშე უნდა ხდებოდეს, საქმის
საგულდაგულო გამოძიების შემდეგ» (არქ. ამბერკი).
«ხელდასხმას წინ უნდა უსწრებდეს კანდიდატის ცხოვრების მკაცრი და მიუკერძოებელი გამოკვლევა:
ხელდამსხმელი საკუთარ თავზე იღებს მასზე პასუხისმგებლობას და ჩადენილი ცოდვებისადმი ზედმეტი
შემწყნარებლობა, მიმნებებლობასა და ცოდვაში თანამონაწილეობას უდრის» («კომენტარები ბრუსელის
ბიბლიისთვის». 1-ლი ტიმოთე).
22-ე მუხლის დასკვნითი ფრაზა «ნურც სხვათა ცოდვების თანამონაწილე იქნები» მკითხველს
ზუსტადაც რომ მე-20 მუხლის სიტყვებთან აბრუნებს იმ უხუცესებთან დაკავშირებით «ვინც ცოდვასსჩადიან». აქედან შეგვიძლია გავაკეთოთ დასკვნა, რომ პავლეს ფრაზა «ვინც ცოდვას სჩადიან, ყველას
წინაშე შეაგონე» შეეხება შემცოდველი უხუცესის განკითხვას კრების სხვა პასუხისმგებელი ძმების
წინაშე.
24-ე და 25-ე მუხლებში მოცემული პავლეს სიტყვებიც ასევე პირდაპირ უხუცესებს ეხება. მათში პავლეს
შემდეგ მითითებას ვკითხულობთ:
«ზოგიერთების ცოდვები ყველასთვის ცხადია და პირდაპირ გასამართლებისკენ მიჰყავს ისინი.
სხვების ცოდვები კი მოგვიანებით გახდება ცხადი. კარგი საქმეებიც ცხადია ყველასთვის. ის კი, რაც
ჯერ არ არის ცხადი, არ დარჩება დაფარული».
«ანალიტიკოსთა უმრავლესობა იმაში თანხმდებიან, რომ საუბარია გადაწყვეტილებაზე, რომელსაც
ეკლესიის ხელმძღანელები იღებენ, იმასთან დაკავშირებით, ღირსეულია თუ არა ესა თუ ის ადამიანი,
რომ ასევე გახდეს ერთერთი სულიერი ხელმძღვანელთაგანი, რომელიც შესაძლოა, ღვთის სასამართლოს
მოიაზრებს… დიდი ალბათობით ამ მონაკვეთის აზრი იმაში მდგომარეობს, რომ იმ ადამიანებს, ვისი
ცოდვებიც აშკარაა, მოსამართლეები შეუფერებლებად მიიჩნევენ საეკლესიო ლიდერების როლისთვის» -
ვკითხულობთ ენციკლოპედიაში «ბიბლიის ძირეული გაგებები» (კეტრინ ბარნუელი, პოლ დენსი, ტონი
პოპი).
ბოლო მაგალითი, რომელსაც ჩვენ განვიხილავთ, ესაა შემთხვევა, რომელიც გალატელების მიმართ
მიწერილ წერილშია აღწერილი, როდესაც პავლე პეტრესა და ბარნაბას კიცხავს:
«როცა დავინახე, რომ ისინი სწორად არ მიჰყვებოდნენ სასიხარულო ცნობის ჭეშმარიტებას, ყველას
თანდასწრებით ვუთხარი კეფას: „თუ შენ, იუდეველი, უცხოტომელივით ცხოვრობ და არა იუდეველივით,
როგორღა აძალებ უცხოტომელებს, იუდეველებივით იცხოვრონ?“» (გალატელები 2:11-14).
რატომ უცხადებს პავლე პეტრეს მკაცრ საყვედურს არა ცალკე, არამედ «ყველას თანდასწრებით»? განა ეს
იმას არ ნიშნავს, რომ სამართლებრივ საკითხებში დისციპლინარული გამოძიებები და
გადაწყვეტილებების გამოტანები უხუცესებმაც კრების «ყველა [წევრის] თანდასწრებით» უნდა
გამოიტანონ?
სინამდვილეში აქ არავითარი წინააღმდეგობა არ არსებობს იმ დისციპლინარული განხილვების
განცალკევებულ პრაქტიკასთან, რომელსაც უხუცესები ატარებენ შემცოდველი ადამიანის მიმართ. საქმე
იმაში მდგომარეობს, რომ პეტრეს ეს საქციელი, მისი ხასიათიდან გამომდინარე, მძიმე ცოდვად ვერ
შეფასდება და, შესაბამისად, დისციპლინარული სასამართლოს გამართვის საფუძველი არ გააჩნდა.
პეტრეს დანაშაულს წარმოადგენდა არა რაიმე ბოროტი ჩანაფიქრი ან საკუთარი თანამორწმუნეებისთვის
დაბრკოლების შექმნა, არა იმის სურვილი, რომ მოწაფეები მას გაჰყოლოდნენ, არამედ ბანალური
სულმოკლეობა და კაცთმოშიშება (საქმეები 20:29,30). ეს, რა თქმა უნდა, თავისთავად არ წარმოადგენს
სწორს, თუმცა ამავდროულად ვერც ისეთ რამედ ჩაითვლება, რაც უზნეობის, ქურდობისა და
მკრეხელობის ტოლფასია (შეადარეთ 1 იოანე 5:16,17).
გარდა ამისა, მკაცრად რომ ვთქვათ, პეტრეს იმის სრული უფლება ჰქონდა, რომ იუდაურ
შეხედულებებს მიჰყოლოდა, იუდეველი ქრისტიანების უმრავლესობის მსგავსად, რომლებიც მოსეს
კანონის დაცვას განაგრძობდნენ (საქმეები 21:17-22). ეს მათი უფლება იყო, მათი სინდისის საქმე,
რისთვისაც სხვებსაც პატივი უნდა ეცათ, რასაც თავის წერილებში პავლეც აღიარებდა (რომაელები 14:1-
12). აუცილებლობის შემთხვევაში პავლე პირადი საქციელით აჩვენებდა, რომ მისი იუდეველი
თანამორწმუნეების რელიგიურ შეხედულებებს ემორჩილებოდა, მაშინ, როდესაც იერუსალიმში
ყოფნისას, ისე იქცეოდა როგორც კანონში იყო გაწერილი (საქმეები 21:20-26). და თუმცა «როცა რწმენა
უკვე მოვიდა, [ქრისტიანები] აღარა ვართ აღმზრდელზე [მოსეს კანონზე] დამოკიდებულნი», მისი. მითითებების მიყოლის მსურველები ღვთისგან განდგომილებად არ ითვლებოდნენ (გალატელები 3:25).
თუმცაღა არც «არავითარი სარგებლობა არ [ჰქონდათ] ქრისტესგან», იმიტომ რომ «ეს ყველაფერი
მომავლის ჩრდილია, სინამდვილე კი — ქრისტესი» (გალატელები 5:2; კოლასელები 2:17). ამიტომ,
პეტრეს პრობლემას წარმოადგენდა არა ის, რომ კანონში დაწერილის შესრულებას დაუბრუნდა, არამედ
უშუალოდ მის სამოციქულო სწავლებასა და მაგალითში, რამაც გაუგებრობა გამოიწვია არაიუდეველი-
ქრისტიანების თვალში. იმ სიტუაციაში პეტრე პირადმა შიშმა მოიცვა, და არა იმისაკენ სწრაფვამ, რომ
«ყველანაირი ხალხი შეეძინა» ქრისტესათვის (შეადარეთ 1კორინთელები 9:19-23). ამიტომ მას სასწრაფო
რჩევის მიცემა ესაჭიროებოდა.
თუმცა იმისათვის რომ თანამორწმუნეს აუცილებელი რჩევა მიეცეს, სულაც არ არის საჭირო
სამართლებრივი სასამართლოების შექმნა. დისციპლინარული გარჩევების ორგანიზება მხოლოდ
გამონაკლის შემთხვევებში ხდება. მოცემულ სიტუაციაში მოციქულმა პავლემ იგივე პრინციპი გამოიყენა,
რომელიც ლუკას 17:3-ში იყო ჩადებული: «თუ შენი ძმა შესცოდავს, გაუწყერი, და თუ მოინანიებს,
აპატიე».
ეჭვგარეშეა, რომ პეტრემ მიცემული საყვედური გაითვალისწინა და გამოსწორდა. გრიგოლი
დიოლოღოსი წერდა ჩვენს მიერ განსახილველი ტექსტის შესახებ: “პეტრემ გულთბილად მოისმინა მოც.
პავლეს მხილება; დავითი კი თავმდაბლად უგდებდა ყურს თავისი ხელქვეითის საყვედურებს. რადგან
კეთილ ხელმძღვანელებს, რომლებისგანაც შორსაა თავმოყვარეობა, ახსოვთ თავმდაბლობის მოვალეობა
და საწყენად არ მიიჩნევენ ხელქვეითების თავისუფალ სიტყვებსაც კი”. ამით პეტრესთან
დაკავშირებული ინციდენტი ადგილზევე სრულიად იქნა აღმოფხვრილი და შემდგომ ჩარევას აღარ
მოითხოვდა.
ასეთივე დასკვნებამდე მიდიან ბიბლიის კომენტატორებიც:
«მაგრამ რატომ შექმნა პეტრემ ეს პრობლემა? რა თქმა უნდა იმიტომ კი არა, რომ მისი
საღვთისმეტყველო კონცეფცია შეიცვალა, არამედ უბრალოდ შიშის გამო. ოდესღაც, წარმართი
კორნელიუსისთვის ქადაგების შემდეგ, პეტრე ვაჟკაცურად იცავდა თავს იერუსალიმელი ეკლესიის
ხელმძღვანელების წინაშე (შდ. საქმეები 11:18), თუმცა ამჯერად მან კაპიტულაცია გამოაცხადა თავისი
იუდეველი მეგობრების წინაშე» (დონალდ დ. კემპბელი «მოციქული პავლეს წერილი გალატელების
მიმართ. განმარტება»).
«[პავლე] პეტრეს და დანარჩენებს იმაში სდებს ბრალს, რომ ისინი გულწრფელად არ იქცეოდნენ,
საკუთარი აღძვრების საპირისპიროდ. მათი მხრიდან მორწმუნე-წარმართებთან ურთიერთობის
გაწყვეტა ნაკარნახევი იყო არა რომელიმე საღვთისმეტყველო პრინციპით, არამედ ადამიანთა მცირე
ჯგუფის მიმართ შიშის გამო მოხდა, რომლებმაც მათზე ზეწოლა მოახდინეს. ფაქტიურად პეტრე…
გარეგანი ზეწოლის გამო დანებდა… მას არ ეყო იმის გაბედულება, რომ საკუთარი შეხედულებები
დაეცვა» (ჯონ რ.უ. ცტოტი «წერილი გალატელების მიმართ. შესწავლაში დამხმარე საშუალებასთან
ერთად»).
«მოცემულ შემთხვევაში მოც. პეტრე წარმოჩინდა ისეთივე არამდგრად ადამიანად, როგორიც უფლის
სამჯერ უარყოფის დროს იყო. აქაც და იქაც, კრიტიკულ მომენტში, ხასიათის სიმტკიცემ მიატოვა,
ადგილი უადგილო შიშს დაუთმო, რომლის ზეწოლის ქვეშაც თავის ყველაზე წმინდა შეხედულებებს
უღალატა, იმას არ აკეთებდა, რაც სურდა, რასაც ეთანხმებოდა, რასაც ყოველთვის ქადაგებდა» (ო.
გალახოვი, გვ. 171-172).
რით აიხსნება პავლეს გადაწყვეტილება, რომ პეტრე და ბარნაბა ემხილებინა არა ცალკე, არამედ სხვა
ქრისტიანების თანდასწრებით? პავლეს ასეთი სურვილი სრულიად სათანადო ჩანს, თუ იმას
გავითვალისწინებთ, რომ ღვთის ამ მსახურების არასწორი საქციელი პირდაპირ ეხებოდა იმ კრების ყველა. წევრს, რომელთა შორისაც მოცემულ მომენტში იმყოფებოდნენ და ვისი გრძნობებიც, ეჭვგარეშეა, რომ
შელახეს. როგორც ბიბლიური მონაკვეთიდან ჩანს, პეტრესა და ბარნაბას ქმედება ქალაქი ანტიოქიის
მთელი კრების თანდასწრებით იქნა ჩადენილი და ამიტომ იყო ყველასათვის აშკარა. რა თქმა უნდა,
კრებას აღელვებდა ამ ძმების საქციელში მომხდარი ასეთი გაუგებარი და სწრაფი მეტამორფოზა.
შესაბამისად, პავლეს ამ არასასიამოვნო სიტუაციის საიდუმლოებით მოცვის არანაირი აზრი არ ჰქონდა. ის
დაუყოვნებლივ მოქმედებდა, რადგან ესმოდა, რომ ყველა ქრისტიანი მოელოდა ამ გაუგებარ საკითხზე
განსაზღვრულ გადაწყვეტილებას. პავლეს სამხილებელმა სიტყვებმა, და ასევე პეტრეს თავმდაბლურმა
რეაქციამ, რომელმაც საკუთარი შეცდომა აღიარა, ყველაფერს თავისი ადგილი მიუჩინა და დაბრკოლების
მიზეზი არ გახდა (ლუკა 17:1-4).
«იუდაური ღვთისმოსაობა მოითხოვდა, რომ საყვედურები პირადად გამოთქმულიყო; პავლემ თუ
პეტრეს საჯაროდ გაკიცხვა და ამ ყველაფრის გასაჯაროება გადაწყვიტა, მაშინ მას საამისოდ გადაუდებელი
და ყველაზე სერიოზული მიზეზები უნდა ჰქონოდა» (კ. კინერი «ახალი აღთქმის კულტურულ-
ისტორიული კომენტარები. წერილი გალატელთა მიმართ»).
«პავლეს რეაქცია სწრაფი და გადამწყვეტი იყო. რადგან პეტრე საჯაროდ თვალთმაქცობდა, ესე იგი
მისი გაკიცხვაც საჯაროდ იყო საჭირო» (დონალდ დ. კემპბელი «მოციქული პავლეს წერილი
გალატელთა მიმართ. განმარტება»).
«ეს მნიშვნელოვანია. პავლე რომ ამ მომენტში პეტრეს წინააღმდეგ არ გამოსულიყო, ან მთელი
ქრისტიანული ეკლესია გაჰყვებოდა იუდაიზმის დინებას და იქ დარჩებოდა, ან წარმართ და
იუდეველ ქრისტიანებს შორის გაჩნდებოდა მუდმივი ბზარი: "უფალი ერთია, უფლის სუფრა კი
ორი"» (ჯონ რ.უ. სტოტი «წერილი გალატელების მიმართ. შესწავლაში დამხმარე საშუალებასთან
ერთად»).
«რატომ არ განიხილა [პავლემ] ეს შემთხვევა უშუალოდ მოყვასთან, იმის ნაცვლად, რომ საიდუმლო
სხვებისთვისაც გაემხილა? (იგავნი 25,9). იმიტომ, რომ ეს საიდუმლოს არ წარმოადგენდა, და არც პეტრეს
შეუცოდავს მის წინააღმდეგ, პავლეს პირადი ზარალი არ მიუღია… თუმცაღა პეტრეს საქციელი
ანტიოქიელი ქრისტიანებისთვის დაბრკოლებად იქცა, და ზუსტად ამის გამო იქნა ის სხვების
თანდასწრებით მხილებული» (ჯეიმს ა. ჰოლდეინი «წერილი გალატელების მიმართ. განმარტებითი
კომენტარები»).
ამასთან დაკავშირებით სასარგებო შენიშვნას აკეთებს ჟან კალვინი:
«ჩვენ ცოდვილებს შორის განსხვავება უნდა გავაკეთოთ. ზოგი მათგანი საიდუმლო ხასიათს ატარებს,
ზოგი კი აშკარა, ანუ ყველასათვის ცნობილ ხასიათს. რაც შეეხება პირველებს, იესო ქრისტე, როდესაც
თითოეულ ცალკე აღებულ ქრისტიანს მიმართავს, ასეთ მცნებას გვაძლევს: «ხოლო თუ შენი ძმა
შესცოდავს შენს მიმართ, მიდი და ამხილე, როცა მარტო იქნებით ორივენი» (მათე 18:15). აშკარა
ცოდვების შესახებ წმ. პავლე ეუბნება ტომითეს: «შემცოდენი ყველას წინაშე ამხილე დანარჩენთა
დასაშინებლად» (1 ტიმოთე 5:20). თუმცა როდესაც იესო ქრისტე გამოთქვავს ასეთ მოსაზრებას: «თუ შენი
ძმა შესცოდავს შენს მიმართ ...», - ამ სიტყვების გაგება მხოლოდ ერთი მნიშვნელობით შეიძლება: თუ
ვინმე შესცოდავს და ამის შესახებ მხოლოდ შენ გეცოდინება, სხვა მოწმეები კი არ იქნებიან. ხოლო რაც
შეეხება წმ. პავლეს მიერ ტიმოთესათვის მიცემულ მითითებას მათი ღიად მხილების შესახებ, ვინც ღიად
სცოდავს, მან თავადვე გამოიყენა ის პეტრეს საქმეში. ვინაიდან პეტრეს შეცოდება ყველასათვის საცდურს
წარმოადგენდა, წმ. პავლემ ის ერთი-ერთზე კი არ ამხილა, არამედ მთელი ეკლესიის წინაშე
(გალატელები 2:14). ასე რომ სამართლიანი და კანონიერი იქნება, თუ საიდუმლო შეცოდებების
გამოსწორებისას იესო ქრისტეს მიერ დადგენილ თანმიმდევრობას დავიცავთ, ხოლო როდესაც საქმე
აშკარა შეცოდებებთან გვექნება, მათ მაშინვე ვამხელთ ეკლესიის წინაშე, განსაკუთრებით მაშინ, თუ
ისინი ყველასათვის საცდურს წარმოადგენენ» (ჟან კალვინი «ქრისტიანულ რწმენაში დარიგება». თავი
XII).ამგვარად, ნათელი ხდება პავლეს მითითებების სრული თანხმობა, სამართლებრივი
სასამართლოების განცალკევებით გამართვის ბიბლიურ პრინციპთან, რომელსაც კრების უხუცესები
უნდა ახორციელებდნენ.
ხანდახან შეიძლება მოვისმინოთ მოსაზრება, რომ ძველ ისრაელში უხუცესები სამართალს «ქალაქის
კარიბჭესთან» აღასრულებდნენ (კანონი [მრ.რჯ.] 16:18; 21:18-20; 25:7). ამის წყალობით სასამართლო
საჯარო იყო და მას ქალაქის მცხოვრებლებიც ესწრებოდნენ. განა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ქრისტიანული
სამართლებრივი განხილვების პრაქტიკაც ისევე ღია უნდა იყოს, როგორც ძველ ისრაელში იყო?
ამ შემთხვევაში, მხოლოდ ის ააშკარავებს ასეთი მოსაზრების სათანადო საფუძვლის არარსებობას, რომ
ახალ აღთქმაში თანამორწმუნეების შეცდომების გამოძიების საქმეში მხოლოდ უხუცესების
მონაწილეობას უჭერენ მხარს და არა მთელი კრებისას (იაკობი 5:14,15). თუმცა, თუ მაინც მივაქცევთ
ყურადღებას ძველი ისრაელის სასამართლო პრაქტიკას, მაშინ აქაც უნდა გავითვალისწინოთ რიგი
სერიოზული შენიშვნები.
პირველ რიგში, ძველი აღთქმის მითითება «დაიყენე შენი კარიბჭეების შიგნით მსაჯულები და მთავრები,
რომლებსაც იეჰოვა, შენი ღმერთი გაძლევს შენი ტომების მიხედვით. მათ უნდა განსაჯონ ხალხი მართალი
სამართლით» ხაზს უსვამს, რომ ისრაელების სიტუაცია ბევრ რამეში განსხვავდებოდა ქრისტიანული
კრების პირობებისაგან (კანონი [მრ.რჯ.] 16:18). ქრისტიანებისგან გასხვავებით, ძველი ისრაელი
წარმოადგენდა ჩამოყალიბებულ ადმინისტრაციულ სახელმწიფოს თავისი კონკრეტული გეოგრაფიული
ადგილმდებარეობით, ქალაქებით, მამულებითა და ხალხით, რომელიც საკუთარ ყოფა-ცხოვრებას
მოცემულ ტერიტორიაზე აწყობდა. არსებითად, ნებისმიერი მოვლენა, იმისაგან დამოუკიდებლად, თუ
რომელ სფეროში ხდებოდა ის, ამა თუ იმ დონით მთელ საზოგადოებას ეხებოდა. ისრაელის
მოსამართლეებს აბსოლუტურად განსხვავებული შემთხვევების გარჩევა უწევდათ – ოჯახური დავებიდან
დაწყებული და აშკარა ღვთისგმობით დამთავრებული. ბუნებრივია, რომ ასეთი პრობლემები მალე
ვრცელდებოდა რომელიმე ქალაქის თუ დასახლების მოსახლეობას შორის, ჯერ კიდევ უხუცესებისთვის
მიმართვამდე. სიტუაცია შეიძლება დამძიმებულიყო ვინმეს რეპუტაციის უსამათლოდ შელახვით ან
სხვების უფლებების შელახვით (კანონი [მრ.რჯ.] 22:15-24; 25:7-10). ამ ყველაფრის გათვალისწინებით
მართებული და აუცილებელიც კი იყო ადგილობრივი უხუცესების მხრიდან საჯარო გამოძიების
ჩატარება, რათა სამართლიანობა აღედგინათ ყველასათვის ცნობილ შემთხვევასთან დაკავშირებით და
ასევე საზოგადოება დაემშვიდებინათ.
თანამედროვე სიტუაცია, რა თქმა უნდა, ძლიერ განსხვავდება ძველი ისრაელის სახელმწიფოში
შექმნილი სიტუაციისაგან. დღეს ქრისტიანები არ ქმნიან საკუთარ «ქრისტიანულ» ქალაქებს, კომუნებს
ან მონასტრებს, რომელშიც ისინი განსაკუთრებული სოციუმის სახით იცხოვრებდნენ, როგორც
«გარეშეთაგან», ურწმუნო ადამიანებისაგან გამოყოფილნი (იოანე 17:15). ამიტომ უმრავლეს შემთხვევაში
ქრისტიანთა დანაშაულები არ წარმოადგენენ საჯაროს, რომელიც მთელ კრებას ეცოდინება.
შესაბამისად, არც იმის საფუძველი არსებობს, რომ სამართლებრივი გამოძიებები საზოგადოებრივ
ღონისძიებებად ვაქციოთ.
გარდა ამისა, ძველი აღთქმის ტექსტების ყურადღებით გამოკვლევა იმის დანახვაში გვეხმარება, რომ
ძველი ისრაელის სამართლებრივი სისტემაც არ ყოფილა ერთფეროვანი. ის მიმდინარე დროის
მიხედვით განსხვავდებოდა. მაგალითად, ისრაელის საზოგადოებაში დამნაშავეების დასჯის
ინსტიტუტი მის ადრეულ ეტაპზე მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა შემდგომ საუკუნეებთან
შედარებით. სინას მთაზე მოსეს კანონის დადგენისას თუ საზოგადოებაში მრუშების ან
დამოუკიდებელი რელიგიური მიმდინარეობების არსებობზე საუბარიც კი შეუძლებელი იყო
ყოფილიყო, სრულიად განსხვავებულ სურათს ვხედავთ ისრაელში იესო ქრისტეს გამოჩენის
პერიოდში. ჩვენ ვხედავთ, რომ ასეთი ადამიანები დანარჩენ ისრაელებს შორის ცხოვრობენ და იმის. საფრთხეს არ გრძნობენ, რომ მათ მიმართ კანონის მკაცრ ზომებს გამოიყენებენ, რომელთა თანახმადაც
მათ აუცილებლად სასჯელი ელოდათ. არადა მოსეს კანონი დამნაშავის საზოგადოებისგან გარიცხვას
კი არ მოიაზრებდა, არამედ მკაფიოდ საუბრობდა სიკვდილით დასჯის შესახებ (კანონი [მრ.რჯ.] 13:5;
17:7; 19:19; 21:21; 22:21; 24:7; იოანე 19:7).
იესო, რა თქმა უნდა, არ გამოდიოდა ლიბერალური იდეებით, რომლებიც მრუშობას, სექტანტობასა და
სხვა მსგავს ქმედებებს ამართლებს. თუმცა ის არც გადაუდებელი სამართლებრივი რეფორმებისაკენ და
მოსეს კანონის თანახმად, კანონის ყველა დამრღვევის სიკვდილით დასჯისკენ არ მოუწოდებდა ისრაელს.
ეჭვიც არ არსებობს, რომ იესო აღიარებდა იმ ობიექტური მიზეზების არსებობას, რომელიც მისი დროის
სამართლებრივი სანქციების ფუნქციონირებასა და განხორციელებაზე ახდენდა გავლენას (შეადარეთ
იოანე 18:31). და მაშინაც კი, თუ იქიდან რაიმეს არ ეთანხმებოდა, რასაც ამასთან დაკავშირებით
რელიგიური წინამძღოლები ადგენდნენ, ის, როგორც მინიმუმ, მათ უფლებამოსილებას აღიარებდა და
ხალხს არ მოუწოდებდა სამართლებრივი სისტემის კორექტირებისაკენ (მათე 23:1-3). ის
დისციპლინარული ზემოქმედების იმ ფორმას ეყრდნობიდა, რომელიც იმ მომენტში გამოიყენებოდა.
მაგალითად, იესოს ცნობილ სიტყვებს «იყოს ის შენთვის როგორც უცხოტომელი და როგორც
გადასახადების ამკრეფი», ასე ვთქვათ, მოსეს კანონის დადგენილებები მხარს არ უჭერენ, არამედ ის
დაფუძნებულია სინაგოგიდან მოკვეთის შედარებით გვიანდელ პრაქტიკას; პრაქტიკას, რომელიც
ადამიანების მიერ იქნა დადგენილი და არა ღვთის მიერ (მათე 18:17).
ეს მაგალითი იმის გაგების სერიოზულ საფუძველს წარმოადგენს, რომ უფალს შეუძლია აღიაროს
გარკვეული მიზეზები, რომლის თანახმადაც მისი ერის სამართლებრივ სისტემაში გარკვეული
ცვლილებები შეიძლება ხდებოდეს, თუმცაღა, რომელიც გავლენას არ მოახდენს თავად დამნაშავეთა
დასჯის ფაქტზე.
და მეორე, ძველი აღთქმის პერიოდშიც კი, დამნაშავეთა საქციელი ყოველთვის როდი
გამოჰქონდათ საჯარო განხილვაზე (2სამუელი 12:1-15; შეადარეთ მათე 1:18,19).
«იუდაური ღვთისმოსაობა მოითხოვდა, რომ საყვედურები პირადად გამოთქმულიყო» - წერს კ.
კინერი («ახალი აღთქმის კულტურულ-ისტორიული კომენტარები»).
საგულისხმოა, რომ ახალი აღთქმა აღწერს იმის რამოდენიმე შემთხვევას, როდესაც სინედრიონის -
უზენაესი სასამართლოს - იუდეველი ხელმძღვანელები, იესოს ან მისი მოწაფეების საქმეებს
განიხილავდნენ (მარკოზი 14:55; ლუკა 22:66; საქმეები 4:5-8; 5:21,27; 6:12; 22:30; 23:1-10). მხოლოდ
სინედრიონს ჰქონდა იმ პირების დასჯის შესახებ გადაწყვეტილების გამოტანის უფლება, რომლებსაც
ერესში ედებოდათ ბრალი. ყველა მსგავს შეხვედრაზე, სასამართლო პროცესს მხოლოდ უშუალოდ
ძალაუფლებით აღჭურვილი პირები ესწრებოდნენ; ასეთ შეხვედრებზე არავითარი უცხო პირი არ
დაიშვებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ სახარებებში და საქმეების წიგნში, სინედრიონში შემავალი
იუდეველი რელიგიური ხელმძღვანელების უმეტესობა კრიტიკულ შუქშია წარმოდგენილი, თავად
იესო აღიარებდა სინედრიონის, როგორც სასამართლო ორგანის მნიშვნელობასა და როლს (მათე 5:22).
არავინ არ დავობს იმასთან დაკავშირებით, რომ ქრისტიანთა ცოდვები, რომლებიც მთელ კრებას შეეხო
და, შედეგად, თემის სხვა წევრებისთვისაც ცნობილი გახდა, შეიძლება ყველა დაზარალებულის
თანდასწრებით იქნას განხილული. თუმცა, როგორც კ. კინერი აღნიშნავს, იუდაიზმში საჯარო მხილება
«მხოლოდ იმ შემთხვევაში დაიშვებოდა, თუ შეგონების პირადი მცდელობები ვერ მიაღწევდა
წარმატებას».და თუ კვლავ იესოს სიტყვებს დავუბრუნდებით, რომელშიც ის პრინციპი მოგვცა, თუ როგორ
მოვექცეთ კრების შემცოდველ წევრს, მაშინ ასეთი საქმის კონფიდენციულობაზე მკაფიო მითითების
დანახვას შევძლებთ. იესოს ფრაზა «ამხილე... როცა მარტონი იქნებით» და მომდევნო ორი ნაბიჯი,
როდესაც სიტუაციას მხოლოდ «ორი ან სამი მოწმე» უერთდება, შემდეგ კი კრების უფროსი ასაკის
მამაკაცები, პრობლემის მოგვარებისადმი ზუსტად ასეთ ჯანსაღ მიდგომას ადასტურებს (მათე 18:15-17).
იესო აშკარად არ საუბრობს იმაზე, რომ ერთი ქრისტიანის შეცოდების შემთხვევაში ყველა უნდა
ჩაერიოს, ვისაც კი სურვილი გაუჩნდება.
«შემცოდველი ძმისადმი მიდგომის ეს სამსაფეხურიანი პროცედურა უდევს საფუძვლად მთელ
საეკლესიო სწავლებას, მნიშვნელობა არ აქვს "შენს წინააღმდეგ" იქნება თუ არა. მისი მიზანი ისაა - რომ
ადამიანმა მოინანიოს, ხოლო მისი ცოდვის შესახებ რაც შეიძლება ცოტა ადამიანმა იცოდეს»
(კომენტარები ახალ ჟენევურ ბიბლიაზე, «მათეს წმინდა სახარება»).
ბიბლიის კომენტატორი ჯონ რ.უ. სტოტი, თუმცა კი უშვებს, რომ დროდადრო საჯარო გაკიცხვა
შესაძლებელია, მაგრამ მაინც აღიარებს: «პირად ცოდვებთან დაკავშირებით, სჯობია პერსონალურ
დონეზე მოხდეს გარჩევა და მხოლოდ ის შეცოდებები შეიძლება იყოს საჯარო განხილვაზე
გამოტანილი, რომელიც ყველას ეხება. პირადის საჯარო განხილვაზე გამოტანა – არასწორია».
უხუცესების მიერ ქრისტიანული კრების წევრის შეცდომის განხილვის კონფიდენციალურობა ბრძნულ
ნაბიჯს წარმოადგენს რამოდენიმე მიზეზის გამო. ერთის მხრივ ამით უადგილო დასკვნების გაკეთების
აღმოფხვრას ეწყობა ხელი, სხვა მხრივ კი კრების ზოგიერთი განსაკუთრებით თავგამოდებული წევრების
მიერ საკუთარი «გამოძიების» ჩატარებას უშლის ხელს, რათა «თავისებურად» ამხილოს შემცოდველი ან
შეიძლება დამნაშავის მაქსიმალურად მკაცრად დასჯა მოითხოვოს მაშინ, თუ მის შემთხვევაში უხუცესები
შედარებით რბილ გადაწყვეტილებამდე მივიდნენ (შეადარეთ ლუკა 15:25 -30). ყველას, ვინც
დისციპლინარული სასამართლოების წინააღმდეგ იბრძვის, კარგი იქნებოდა გაეაზრებინა ის, რომ
სამართლებრივი კომიტეტის საჯაროობა სულაც არ იძლევა იმის გარანტიას, რომ:
1 - მას მერე, რაც შემცოდველი ადამიანის მიმართ უხუცესები მიტევების გადაწყვეტილებას გამოიტანენ,
დანარჩენი ქრისტიანები მას წინასწარშექმნილი ცუდი აზრის თანახმად არ მოეპყრობიან, რაც დაუშვებელი
იქნებოდა მიტევებასთან დაკავშირებული ბიბლიური პრინციპიდან გამომდინარე (ლუკა 15:22-32).
2 - კრება დაეთანხმება პატიების შესახებ უხუცესების მიერ გამოტანილ გადაწყვეტილებას და არ
გააგრძელებენ საუბრებს და იმის გარჩევას, დამნაშავე იყო თუ არა ეს ადამიანი (იაკობი 3:14-16; 4:1-3).
ყველა ეს პუნქტი მართლაც საკმაოდ აქტუალურია, თუ იმას არ დავივიწყებთ, რომ კრება
არასრულყოფილი ადამიანებისაგან შედგება, რომლებსაც ხშირად, სამწუხაროდ, მტრული
დამოკიდებულება აქვთ კრიტიკული მსჯელობისა და განსჯისადმი (შეადარეთ 1კორინთელები 1-3;
იაკობი 3:14; 4:1-3). როგორც ცნობილია, ადამიანებს საკუთარი შეცდომების დაცვა და შეცდომებში სხვების
დადანაშაულება სჩვევიათ. ვიღაცას აქვს ნათქვამი, რომ ყველაზე ნაკლებად სხვებს იმ შეცდომებს
ვპატიობთ, რომელიც თვითონაც ჩაგვიდენიაო. ასე რომ, თავისი ახლობლების ცოდვების საჯარო აღიარება
გამოვა.
ამის გათვალისწინებით, დისციპლინარული სასამართლოს ჩატარების დახურული ხასიათი ყველაზე
გონივრული ჩანს. მით უმეტეს, რომ უმრავლეს შემთხვევებში სამართლებრივ კომიტეტებს ისეთი
გადაწყვეტილებები გამოაქვთ, რომელიც არანაირად არ არის შემცოდველის გარიცხასთან
დაკავშირებული, რადგან კომიტეტზე ადამიანის მონანიებისაკენ აღძვრა ხერხდება.
როგორც ჟურნალ «საგუშაგო კოშკის» ერთერთ გამოცემაში ეწერა, «კონფიდენციალური საკითხები,
რომლებმაც შეიძლება უხერხულობა თუ დარდი გამოიწვიოს, არ უნდა გაცხადდეს არაუფლებამოსილი
ადამიანების წინაშე. ქრისტიანი უხუცესები ითვალისწინებენ ამას, როცა პირადად ურჩევენ რამესთანაქრისტიანებს, ანუგეშებენ ან, შესაძლოა, იეჰოვას წინააღმდეგ ჩადენილი სერიოზული ცოდვის გამო,
შენიშვნასაც კი აძლევენ. ასეთი საკითხები ბიბლიურად უნდა წარიმართებოდეს; კონფიდენციალური
წვრილმანების გამხელა მათთვის ვისაც ეს არ ეხება, ზედმეტი და სიყვარულს მოკლებულია.
ქრისტიანული კრების წევრები, რასაკვირველია, არ უნდა ცდილობდნენ უხუცესებისგან
კონფიდენციალური ინფორმაციის გაგებას, არამედ პატივისცემით უნდა ეპყრობოდნენ უხუცესების
ვალდებულებას კონფიდენციალური საკითხების საიდუმლოდ შენახვასთან
დაკავშირებით. იგავნის 25:9 აღნიშნავს: „დავით კი ედავე შენს მახლობელს, მაგრამ არ გასცე სხვისი
საიდუმლო“.» («საგუშაგო კოშკი», 1 ივნისი 1997, გვ.11).
ბოლოს და ბოლოს, ცნობილი მუხლი ასეთ რამეს ამბობს:
«ახლა კი გწერთ, რომ აღარ იქონიოთ ურთიერთობა იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ…
მლანძღველი[ა]» (1კორინთელები 5: 11).
უხუცესებმა რომ იგნორირება გაუკეთონ ბიბლიურ და ელემენტარულ მორალურ პრინციპებს და
ყველა იმის შესახებ ესაუბრონ, თუ როგორი ცუდი იყო შემცოდველი ძმა და რა ცუდ საქმეებს
სჩადიოდა, განა თვითონვე არ მოხვდებიან განსაზღვრება «მლანძღველების» ქვეშ? რა თქმა უნდა!
(შეადარეთ ლევიანები 19:16).
მეორეს მხრივ კი უხუცესები, რომლებიც კონფიდენციალურობის პრინციპს იცავენ, პატივს სცემენ
გზასაცდენილი ქრისტიანის გრძნობებს, რითად ბევრად ეხმარებიან მას გულწრფელ მონანიებაში და
სულიერი აღდგენისაკენ ნაბიჯების გადადგმაში, რითაც კრების მიტოვების იდეისაგან იცავენ
(ებრაელები 10:24,25). უხუცესებს კარგად ახსოვთ იესოს გაფრთხილება მათი პასუხისმგებლობის
შესახებ არ გააკეთონ ისეთი არაფერი, რაც დაბრკოლებად იქცეოდა «მცირეთათვის» (მათე 18:5-10).
როდესაც ვინმე ამბობს, რომ ადამიანის დანაშაულის შესახებ კრების ყველა წევრმა უნდა იცოდეს,
სურვილი მიჩნდება ვკითხო: უკაცრავად და, კერძოდ რის საფუძველზე? განა იესო ამას ასწავლიდა? ერთი
ადამიანის ძალიან პირადი ხასიათის საკითხი, რატომ უნდა გაიგონ დანარჩენებმა, რომლებსაც
ამავდროულად სპეციალურად დანიშნული ძმების უფლებამოსილება არ გააჩნიათ? უმთავრესად რა
ამოძრავებთ ასეთ ქრისტიანებს: სუფთა ადამიანური ცნობილმოყვარეობა და იმის სურვილი, რომ
აუცილებლად ყველაფრის საქმის ყურში იყვნენ? მოდი წარმოვიდგინოთ, რომ კრებაში კეთდება
განცხადება: ესა და ეს და კრებიდან იქნა გარიცხული, იმის გამო, რომ ქმარს ქვეყნიურ მამაკაცთან
უღალატა. რისთვისაა ეს საჭირო? რა სარგებელს მოიტანს? უბრალოდ კრების ცალკეული ქრისტიანების
არაჯანსაღ ცნობისმოყვარეობას დააკმაყოფილებს?
ადამიანს თუ შემცოდველი თანაქრისტიანისადმი ნამდვილად გულწრფელი სიყვარული და
პატივისცემა გააჩნია, მაშინ ის, რა თქმა უნდა, ისე არ დაიწყებს მოქცევას, როგორც «სხვის საქმეში
ჩამრევი» (1პეტრე 4:15. შეადარეთ 1ტიმოთე 5:13).
«თქვენ თავისუფლებისთვის ხართ მოწოდებულნი, ძმებო; ოღონდ ამ თავისუფლებას ხორცის
საამებლად კი ნუ გამოიყენებთ, არამედ სიყვარულით ემსახურეთ ერთმანეთს, როგორც მონებმა,
რადგან მთელი კანონი ერთ მცნებაში გამოიხატება: „მოყვასი საკუთარი თავივით გიყვარდეს“, მაგრამ
თუ კბენთ და ჭამთ ერთმანეთს, ფრთხილად იყავით, ერთმანეთი არ ამოწყვიტოთ» (გალატელები 5:13-
15).
არა მგონია მოციქულებს ცოდვის დეტალების სახალხოდ ჩაჭიკჭიკება ეგულისხმათ. კი, კრებას საქმის
ყურში აყენებენ, რომ მათი თანამორწმუნე – მოუნანიებელი ცოდვილია, და ამით ხდება მხილებული
ყველას წინაშე. მას თუ ასეთი სურვილი გაუჩნდება, მაშინ რა თქმა უნდა, თავადვე გააცხადებს, თუ რაში
მდგომარეობდა მისი ცოდვა; და უხუცესები ამაში მისთვის ხელის შეშლას ვერ შეძლებენ. თუმცაღა ცოდვის დეტალების მთელი კრების წინაშე საჯარო გაცხადების შესახებ ბიბლიაში არაფერია ნათქვამი.
ნებისმიერ შემთხვევაში შემცოდველის საქციელი აჩვენებს, თუ სინამდვილეში რა უნდა და
უსამართლოდ იყო ის დასჯილი თუ არა. ყველაფერს შემდგომი მისი ცხოვრების წესი გამოააშკარავებს
(1ტიმოთე 5:24).
შემცოდველი ქრისტიანი, რომელსაც სულიერი აღდგენის სურვილი აქვს, იესოს მიერ გზააბნეულ
ცხვარსაა შედარებული. უხუცესები ვალდებულნი არიან «წავ[იდნენ] იმ ერთი გზააბნეულის საძებრად»
და დაბრუნებაში დაეხმარონ, იმიტომ რომ «არ სურს ჩემს ზეციერ მამას ერთი ამ მცირეთაგანის
დაღუპვა» (მათე 18:12-14). და ამაში ისინი იესო ქრისტეს ჰბაძავენ, რომლის შესახებაც
წინასწარმეტყველურად იყო ნათქვამი: «გადატეხილ ლერწამს არ მოტეხს და მბჟუტავ პატრუქს არ
ჩააქრობს, სანამ სამართალს არ გაამარჯვებინებს» (მათე 12:20).
ღვთის წინაშე სირცხვილის სიმძიმით დამძიმებული, ასეთი ქრისტიანი, რა თქმა უნდა, ძალიან ჰგავს
«გადატეხილ ლერწამს» და «მბჟუტავ პატრუქს». უხუცესების პირდაპირი ამოცანაა – დაეხმარონ მას
«გამოჯანმრთელებაში», «სიკვდილისგან მის[ი] სულ[ის] დახსნაში და უამრავ[ი] ცოდვას დაფარავ[აში]»
(იაკობი 5:14,15,19,20).
თუმცა მოდი წარმოვიდგინოთ, რომ ყველა ბიბლიური პრინციპების გვერდის ავლით უხუცესები მისი
საქციელის შესახებ მთელ კრებას უყვებიან. ან კიდევ უფრო უარესი – შემცოდველი იგებს, რომ
სამართლებრივი შეხვედრა, რომელზეც მისი საქმე იქნება განხილული, პასუხისმგებელი ძმების მიერ
მთელი კრების წინაშე იქნება ჩატარებული. თქვენ როგორ მიგაჩნიათ, დიდი ალბათობით როგორი იქნება
მისი რეაქცია? ეს მას გაამხნევებს? ცოდვის აღიარებისაკენ აღძრავს?
მცირედ გაკვირვებასაც კი არ გამოიწვევს ის, თუ შემცოდველი ქრისტიანი იმ დათრგუნულობასთან
ერთად, რომელსაც უკვე განიცდის, საბოლოოდ იქნება განადგურებული ასეთი სიტუაციის გამო.
სრულიად შესაძლებელია, რომ ის საერთოდ არ მოვიდეს ამ შეხვედრეზე. სირცხვილის ღრმა გრძნობა და
სასოწარკვეთილება უხუცესებთან ურთიერთობის ყოველგვარს სურვილს მოსპობს, რითაც, რა თქმა
უნდა, სატანა ისარგებლებს, მის გონებაში უვარგისობის აზრის ჩაგონებით (იობის შემთხვევა გაიხსენეთ).
საბოლოო ჯამში, იმის სურვილი, რომ გზასაცდენილი ქრისტიანის შეცდომაზე ტოქ-შოუ მოწყობილიყო,
სრულიად ბუნებრივად მხოლოდ ერთ შედეგს მოიტანს – დაავადებული ცხვრის საბოლოოდ დაკარგვას.
იმას, რისი ბოლომდე მიღწევაც თავად შეცოდებით ვერ შეძლო სატანამ, კრება დაასრულებს; ასეთი
«ქრისტიანები» საკუთარი უგრძნობობით საბოლოოდ გადატეხავენ «გადატეხილ ლერწამს» და ჩააქრობენ
«მბჟუტავ პატრუქს». ქრისტიანები კარგად უნდა აცნობიერებდნენ ამ ყველაფერს!
საჭიროა გვახსოვდეს, რომ სამართლებრივ კომიტეტებს ძალიან პირადულ სფეროსთან აქვთ საქმე.
შემთხვევების დიდ უმრავლესობაში, ქრისტიანის შეცოდება ისეთ სამარცხვინო საქმეებთანაა
დაკავშირებული როგორიცაა მრუშობა, ლოთობა და ზნეობრივი ხასიათის სხვა მაგალითები, ეს კი
თავისთავად ძალიან მტკივნეულია შემცოდველი ადამიანისათვის, რომელიც ელის რომ გაუგებენ და
დახმარებას გაუწევენ. ადამიანთა უმრავლესობისათვის უხუცესების წინაშე ასეთი ცოდვების აღიარება
უკვე ძალიან დიდ სირთულეს წარმოადგენს. განსაკუთრებით დებისთვისაა რთული საკუთარ
პრობლემებზე საუბარი თუნდაც რამოდენიმე უხუცესთან! და იმაზე რაღა უნდა ვთქვათ, ადამიანისგან ის
რომ მოითხოვებოდეს, რომ ასეთი განმარტება და გარკვეული დონით, ცოდვასთან დაკავშირებული
გარემოებების დეტალური ახსნა-განმარტება, მთელ კრებას რომ მოუყვეს! ასე რომ იყოს, შემცოდველს ეს
ალბათ საკუთარ თავში უფრო მეტად ჩაკეტვას და ცოდვების დამალვას აიძულებდა, ვიდრე ცოდვების
მათთვის გამხელას, ვინც საერთოდ არ არის ვალდებული რომ მათ შესახებ იცოდეს. ჩვენ იმაზე არც კი
ვსაუბრობთ, რომ ისეთი ადამიანისადმი მსგავსი დამოკიდებულება, რომელიც დახმარებას საჭიროებს, ეს
ალბათ იმისაკენ აღძრავს, რომ უფრო მეტად გასასტიკდეს! განა ამის შესახებ არ საუბრობს ბიბლია:
«ჩრდილოეთის ქარი მშობიარობის ტკივილებით წარმოშობს წვიმას, საიდუმლოს გამცემი ენა კი —
მოძულებულ სახეს»? (იგავები 25:23).შემცოდველის საქციელისადმი უხუცესების კონფიდენციალურობა სხვა არაფერია, თუ არა მისადმი
ჭეშმარიტი ქრისტიანული სიყვარულის გამოვლენა. ამგვარად მოქმედებით, ისინი თანხმობაში მოდიან
ბიბლიურ პრინციპებთან:
«სიყვარული უამრავ ცოდვას ფარავს» (1პეტრე 4:8).
«სიყვარული… ყველაფერს იტანს» (1კორინთელები 13:4-7).
«სიძულვილი შუღლს აღვივებს, სიყვარული კი ყველა ცოდვას ფარავს» (იგავები 10:12).
შემცოდველის გარემოებების გაუხმაურებლად, კრების უხუცესები ამავდროულად ცდილობენ, რომ
სიყვარულით შეაგონონ ადამიანს, რათა სწორ გზაზე დააყენონ. ზუსტად ამასთანაა დაკავშირებული
შემდეგი მუხლი იგავების წიგნიდან:
«გაგების უნარის მქონე კაცის ბაგეებზე სიბრძნე იპოვება, უგუნურის ზურგს კი ჯოხი მოხვდება»
(იგავები 10:13; შეადარეთ 1 კორინთელები 4:21).
ეს პრინციპი როგორც შემცოდველის მიმართ სიყვარულის შენარჩუნების, ასევე იმის საშუალებასაც
გვაძლევს, რომ აუცილებელი შეგონების გარეშე არ დავტოვოთ, რომელიც ამავდროულად სათანადო
ფორმით იქნება მიცემული. ამასთან ერთად, შემცოდველისათვის სასჯელის გამოცხადებით, მაგრამ
ჩადენილი ცოდვის არსის საჯაროდ გაუცხადებლად, ქრისტიანი უხუცესები იმის საფუძველს ყრიან, რათა
შემცოდველს სწრაფად მონანიებისა და ღვთის კრებაში დაბრუნების შესაძლებლობა ჰქონდეს. თუ თავად
იეჰოვაც კი «ზურგს უკან» ისვრის ადამიანთა ცოდვებს, განა ჩვენ ისეთი სასტიკები უნდა ვიყოთ, რომ
ჩადენილი ცოდვის საჯარო განხილვა მოვითხოვოთ? (ესაია 38:17; 43:25 მიქა 7:19).
ამასთანავე, იმ ქრისტიანთაგან ზოგიერთი, რომლებიც ოდესღაც კრებიდან იყვნენ გარიცხულნი, შემდეგ
კი დაბრუნება შეძლეს, აღიარებს, რომ მათი პირადული შეცდომის შესახებ მთელ კრებას რომ სცოდნოდა
და არა მხოლოდ კრების რამოდენიმე უხუცესს, მაშინ მათთვის გაცილებით რთული იქნებოდა
დაბრუნების შესახებ გადაწყვეტილების მიღება. შესაბამისად, დიდი ხნის ნანატრი აღდგენის შემდეგ
ისინი ემოციურად და სულიერად გაცილებით უკეთ გრძნობდნენ თავს, ვიდრე მაშინ იგრძნობდნენ, მათი
წინანდელი პრობლემების შესახებ, ვისაც არ დაეზარებოდა ყველას რომ სცოდნოდა.
დაფიქრდით, ადამიანისათვის იმის კითხვა ხომ უტაქტობად ითვლება, თუ რის გამო იყო ის ოდესღაც
კრებიდან გარიცხული. და თუ პირადად მას არ სურს, რომ უხუცესებმა ყველას გაუცხადონ მისი
გარიცხვის მიზეზი? რა საჭიროა ამ მიზეზების საჯაროდ განხილვა? რა საჭიროა ადამიანის პირადი
შეცდომების შესახებ სხვები ჩავაყენოთ საქმის ყურში? განა ეს ისეთივე უტაქტობა არ არის? ებრაელების
10:24-ში ჩაწერილ ცნობილ მუხლში, ადამიანის კრებაზე მოსვლის აშკარა მიზანია დანახვებული. და
სიყვარულისა და კარგი საქმეებისათვის რომელ წახალისებას ვხედავთ სხვისი შეცდომების საჯაროდ
გამოცხადებაში? პირადად თქვენ თუ გექნებოდათ იმის სურვილი, რომ თქვენს შეცდომებსა და ცოდვებს
ავტომატურად უცხადებდნენ მთელ კრებას? გაგამხნევებდათ ეს? გააძლიერებდა ეს უხუცესებისა და
მთელი საძმოსადმი თქვენს სიყვარულს? ძალიან ნაკლებსავარაუდოა!
დისციპლინარული საკითხის ღია განხილვის უადგილობის კიდევ ერთ მიზეზს წარმოადგენს, დამნაშავე
მხარის მიერ სხვა ქრისტიანების (მაგალითად, მისი ცოდვის მოწმეების) უსაფუძვლო ბრალდების
საფრთხე. უხუცესებმა, რომლებიც სამართლებრივ განხილვებში იღებენ მონაწილეობას, დიდი
ალბათობით იციან ისეთი შემთხვევების შესახებ, როდესაც მხილებული შემცოდველი, რომელიც
სათანადო მონანიებას არ ავლენს, მცდელობისას რომ როგორმე თავი იმართლოს ან მოწმეების მტკიცებულებებს დაუკარგოს წონა, ამ უკანასკნელებისათვის ბრალის წაყენებას იწყებს უმნიშვნელო ან
თავისი მნიშვნელობით მცირე შეცდომებში. მსგავსი «დანაშაული», რა თქმა უნდა, ვერ გახდებოდა
გამოცდილი უხუცესების მხრიდან სამართლებრივი ჩარევის საფუძველი, და ისინი, თავის მხრივ,
შემცოდველს იმის საშუალებას არ აძლევდნენ, რომ ასეთი მდაბიო ილეთებით საქმისათვის სხვა
მიმართულება მიეცა. თუმცა საჯარო დისციპლინარულ მოსმენაზე, მოუნანიებელ შემცოდველს იმის
ფართო შესაძლებლობა მიეცემოდა, რომ «დამშვიდობებისას» შური ეძია ყველა მათგანზე, ვისზეც
გაუხარდებოდა, იმით, რომ სახალხოდ გამოეცხადებინა პიროვნების ცხოვრების მისთვის ცნობილი
თავისებურებები, ყველა მათგანის გამოგონილი ან გაზვიადებული შეცდომები, ვინც, მისი აზრით მას
განიკითხავს. რა შედეგს გამოიღებდა მსგავსი სიტუაცია?
1 - სამართლებრივ კომიტეტს გადააქცევდა მრავალსაათიან ხმაურიან საჯარო კინკლაობად, საქმეების
გარჩევითა და ნებისმიერი ბრალდების სიმართლის დონის განსაზღვრით, რომელიც იმ მომენტში
გაიჟღერებდა შემცოდველის პირიდან ნებისმიერი იქ მყოფი ქრისტიანის მისამართით.
2- იქ დამსწრე იმ ქრისტიანების მწარე წყენას, რომელთა მისამართითაც შემცოდველი უსამართლო
ბრალდებებს წამოაყენებდა. ასეთმა ფსიქოლოგიურმა ჭრილობებმა შეიძლება კიდევ მრავალი წლის
განმავლობაში შეახსენოს ადამიანს თავი. ყველაზე საშინელი კი ის არის, თუ დაუმსახურებლად და
საჯაროდ ბრალდადებული ქრისტიანი, ასეთი შეურაცხყოფის შემდეგ საერთოდ თავს დაანებებს კრების
შეხვედრებზე დასწრებას.
3 - რეალურ ეჭვებს, რომელსაც შემცოდველი ჩათესავს ქრისტიანთა ნაწილში ბრალდებულ ქრისტიანთა
მიმართ, იმ საჯარო ბრალდებების გამო, რომლის უარყოფაც, რაც სავსებით ბინებრივია, მოცემულ
მომენტში შეუძლებელი იქნება.
ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, გონიერი უხუცესები არ დაჰყვებიან კინკლაობისაკენ მიდრეკილი
მოჯანყეების სურვილებს და მათ იმის საშუალებას არ მისცემენ, რომ საჯარო კამათის გზით ქრისტიანთა
კრებაში ერთმანეთის მიმართ ეჭვები და გაუგებრობები დათესონ.
მგონი, ნებისმიერი უხუცესი, რომელსაც დისციპლინარულ გარჩევებში მონაწილეობის
მდიდარი გამოცდილება აქვს და ერთმანეთისაგან სრულიად განსხვავებულ სამართლებრივ
სიტუაციებს იცნობს, ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე იტყვის, რომ სამართლებრივი კომიტეტი
მხოლოდ და მხოლოდ დახურული ფორმის უნდა იყოს, და რეალითი-შოუდ არ უნდა
გადაიქცეს. კრიტიკოსთა უმრავლესობისგან განსხვავებით, უხუცესებმა საკუთარი
გამოცდილებიდან იციან, თუ ერთმანეთისაგან რამდენად განსხვავებული შეიძლება იყოს
სამართლებრივი გარჩევები. შემცოდველთან ასეთი შეხვედრებისას არაფერი გამამხნევებელი არ
არის და არც შეიძლება იყოს! მათ შორის უხუცესებისთვის. ეს ძალიან მძიმე ტვირთია! მაგრამ
უხუცესები, როგორც გამოცდილი და განსწავლული მამაკაცები, ვალდებულები არიან ეს
ტვირთი ატარონ (ლუკა 12:48). სამართლებრივი კომიტეტებისთვის ღია ფორმის მიცემა კი, რათა
ემოციაურ-ფსიქოლოგიური ნეგატივის მასა დავანთხიოთ კრების წევრებს, წარმოადგენს არა
მხოლოდ უგუნურ საქციელს, არამედ ანტიქრისტიანულსაც. ეს მით უმეტეს ასეა, როდესაც
სამართლებრივ კომიტეტს საქმე აქვს არა გზასაცდენილ და მომნანიე კრების წევრთან, არამედ
გაბოროტებულ და გასასტიკებულ შემცოდველთან, რომელსაც საკუთარ გულში გადაწყვეტილი
აქვს, რომ კვლავ ცოდვის გზაზე განაგრძოს სიარული და რომელსაც არანაირი სურვილი არ აქვს
თავის მისამართით ვინმეს «სწავლა-დარიგებებს» უსმინოს.
ამასთანავე განდგომილისათვის, ღია მოსმენის შემთხვევაში, ცბიერი საქციელის შესაძლებლობა
გაჩნდებოდა. მაგალითად, თავიდან მხოლოდ და მხოლოდ ზნეობრივ მიზეზს ამოფარებული, მასშეიძლება იმისათვის მიეღწია, რომ უხუცესებს ამ მიზეზით ღია სამართლებრივი კომიტეტი შეეკრიბათ,
რომელზეც სხვების თანდასწრებით მოულოდნელად განდგომილთა მოთხოვნების გავრცელებას
დაიწყებდა. ასეთი ხრიკების ვარიანტები აურაცხელად ბევრი შეიძლება იყოს. თუმცა კომიტეტის
დახურულობა მოწინააღმდეგეთა ყოველგვარ ცბიერებას სათავეშივე სპობს.
შეიძლება ვინმემ თქვას: «ქრისტიანს თუ ეცოდინება, რომ მის შესაძლო საქციელს უხუცესები
ნებისმიერ შემთხვევაში აუცილებლად კრებაში განაცხადებენ, მაშინ ეს მასში მხოლოდ უფრო მეტად
გააჩენს ცოდვის ჩადენის შიშს და აღძრავს მას, რომ ცოდვა არ ჩაიდინოს». არაფერი დგას
ჭეშმარიტებისაგან ისე შორს, როგორც ეს შეხედულება! ქრისტიანს ცოდვის ჩადენისაგან განა
ადამიანების შიში უნდა აკავებდეს? განა ღვთის შიში არ წარმოადგენს ადამიანის ერთგულების
საფუძველს? (2კორინთელები 7:1,11).
«სიკეთითა და ჭეშმარიტებით მიტევებული იქნება დანაშაული; იეჰოვას შიშით ადამიანი
ზურგს შეაქცევს ბოროტებას» - ამბობს ბიბლია (იგავები 16:6).
მაგრამ თუ ღვთისადმი შიში უკვე აღარ არის, მაშინ ადამიანთა წინაშე შიში მით უმეტეს ვერ დაეხმარება
ასეთ შემცოდველს (რომაელები 3:18).
ღმერთი თითოეული ადამიანის გრძნობებს ითვალისწინებს (შეადარეთ ეზეკიელი 4:12-15). განა
უხუცესებიც ასევე არ უნდა ითვალისწინებდნენ იმ თანაქრისტიანთა გრძნობებს, რომლებმაც ცოდვა
ჩაიდინეს? რა თქმა უნდა, ღვთის მიერ მათთვის დაკისრებული მოვალეობა მათ აღძრავს, რომ
ყურადღებით გამოიძიონ მძიმე შეცოდებების ყველა შემთხვევები. მაგრამ რადგან პატივს სცემენ
საკუთარი თანამორწმუნეების ღირსებას, ისინი ამავდროულად არასოდეს გახდიან საჯაროს მათ
შეცდომებს და «სხვის საიდუმლოს [არ] გააცხადებ[ენ]» (იგავები 25:9).
«ურყევი ერთგულება გამოცდის წინაშე აყენებს უხუცესებს. ერთ-ერთი ამ გამოცდათაგანი არის
საიდუმლოს შენახვის საკითხი. კრების წევრი ენდობა უხუცესს. ურყევი ერთგულება ეხმარება
უხუცესს, რომ არ დაარღვიოს საიდუმლოს შენახვის პრინციპი. მას უნდა ახსოვდეს იგავნის 25:9-ში
ჩაწერილი სიტყვები: „არ გასცე სხვისი საიდუმლო“. ეს ნიშნავს იმას, რომ მეუღლესაც არ უნდა
გაუმხილო!» («საგუშაგო კოშკი», 1 აპრილი 1996 წ., გვ.17).
ამავდროულად, ზუსტად ასევე არასწორია ვიფიქროთ, რომ მთელი კრების წინაშე ადამიანის ცოდვის
საჯაროდ გაცხადება, დანარჩენებში ცოდვის ჩადენის შიშს გააჩენს. პრინციპში, კრების წევრები ისეც
შეიძლება მიხვდნენ მათი თანაქრისტიანის გარიცხვის მიზეზს. მაგრამ თუ არ იციან კიდეც, მაშინ ამ
მიზეზების ახსნის აღმზრდელობითი ეფექტი მაინც საკმაოდ უმნიშვნელო როლს ითამაშებს. ამის გარეშეც
ყველამ კარგად იცის, რომ, მაგალითად, მრუშობის ან ქურდობისთვის შეიძლება გაირიცხონ, ამიტომ არ
არსებობს იმის განსაკუთრებული აუცილებლობა, რომ შემცოდველი თანაქრისტიანებისაკენ თითი
ვიშვიროთ. ბოლოს და ბოლოს, წმინდა წერილებში თვალსაჩინო მაგალითები საკმარისზე მეტია
იმისათვის, რათა მათი მეშვეობით ვისწავლოთ, თუ რისი გაკეთება შეგვიძლია, ხოლო რის გამო შეიძლება
გარიცხულები აღმოვჩნდეთ.
გარდა ამისა, ჩვენ ღმერთს ვემსახურებით არა დასჯის შიშიდან გამომდინარე, არამედ ღვთისადმი
სიყვარულიდან გამომდინარე. სასჯელი, ძირითადად იმისთვისაა საჭირო, რომ კონკრეტული
შემცოდველი პირის გამოსწორებას მოემსახუროს და არა დანარჩენების დაშინებას.
თუმცაღა, კარგი იქნება გავარკვიოთ, თუ საიდან ისმის დროდადრო ის ხმა, რომელიც სამართლებრივი
კომიტეტების საჯაროდ ჩატარებას მოითხოვს. ეჭვგარეშეა, რომ ის იმ ქრისტიანებისაგან არ ისმის,რომლებმაც დაუდევრობის გამო შეცდომა დაუშვეს და ამჯერად სულიერი გამოჯანმრთელება სწყურიათ.
პირიქით, ასეთი ძმები და დები მადლიერები არიან მათი პრობლემებისადმი უხუცესების მხრიდან
გამოვლენილი გაგებისათვის. ძალიან ეჭვი მეპარება, რომელიმე მათგანს ჰქონდეს იმის სურვილი, რომ
მთელი კრება შეიკრიბოს მისი ცოდვის გარემოებების მოსასმენად!
თუმცა, როგორც წესი, დისცილპინარული სასამართლოების საჯარო ხასიათის შესახებ მოთხოვნები
ყოფილი ქრისტიანების იმ საკმაოდ მცირერიცხოვანი კატეგორიისაგან ისმის, რომლებიც აშკარა ჯანყისა
და განდგომილების შემთხვევების გამო აღმოჩნდნენ კრებიდან გარიცხულები. ღირს კი მსგავსი
განაცხადების სერიოზულად აღქმა? ერთმნიშვნელოვნად, არა. რატომ მივდივართ მსგავს დასკვნამდე?
პირველი, იმიტომ რომ განდგომილების ან მუდმივად უკმაყოფილებისაკენ მიდრეკილი პირების ასეთი
მოთხოვნების ნამდვილი მიზეზი ცნობილია. და მეორე, ისინი პირდაპირ ეწინააღმდეგებიან ბიბლიურ
პრინციპებს კრების იმ წევრებთან ურთიერთობასთან დაკავშირებით, «ვინც უთანხმოებებს იწვევს და
აბრკოლებს სხვებს». ასეთ ადამიანებს კი უნდა «ვერიდოთ»! (რომაელები 16:17).
ბიბლია იმაზე მიუთითებს, რომ ქრისტიანულ კრებაში «გამოჩნდებიან ისეთები, რომლებიც
უკუღმართად ილაპარაკებენ, რათა თან გაიყოლონ მოწაფეები» (საქმეები 20:30). როგორ უნდა
მოქცეოდნენ მსგავს «ურჩობის ძეებს»? (ეფესოელები 2:2). ღვთის სიტყვაში ასეთ ბრძანებას
ვპოულობთ:
«სექტანტური იდეების გამავრცელებელი ჯერ ერთხელ გააფრთხილე, შემდეგ მეორედ, მერე კი უარყავი
და იცოდე, რომ ასეთი კაცი გზას ასცდა და სცოდავს, საკუთარ თავს თვითონვე დასდო მსჯავრი» (ტიტე
3:10,11).
«ამ საქმეების ჩამდენი მოიკვეთოს თქვენგან … მოიშორეთ ბოროტი ადამიანები»
(1კორინთელები 5:2,13).
რატომ იძლევა ბიბლია ასეთ კატეგორიულ ბრძანებას? იმიტომ რომ უფალს თავისი კრება ისეთი სურს
ნახოს, რომელიც «სწორად გადასცემს ჭეშმარიტების სიტყვას» (2ტიმოთე 2:15). «რომ ყველა ერთსა და
იმავეს ლაპარაკობდეთ და არ იყოს განხეთქილება თქვენ შორის, არამედ გაერთიანებულნი იყოთ
გონებითა და აზრით» (1კორინთელები 1:10).
აქედან გამომდინარე დაუშვებელია გამორჩენის მიზნის მქონე პირებს «უკუღმართად ლაპარაკის» და
«არამტკიცე სულების ცდუნებ[ის]» შესაძლებლობა მივცეთ (საქმეები 20:30; 2პეტრე 2:14). რატომ?
იმიტომ რომ ამ შემთხვევაში «მათი სიტყვა განგრენასავით გავრცელდება» და იესოს მოწაფეების
ქრისტიანულ გონებას გახრწნის (2ტიმოთე 2:17).
ასეთი მოჯანყისათვის იმის საშუალების მიცემა, რომ მშვიდად გაავრცელოს კრებაში სულიერი სენი -
იმას ნიშნავს, რომ დანარჩენების ამ სულით დასნებოვნებაც დავუშვათ. იმ ადამიანს, რომელზეც საშიში
ვირუსით დასნებოვნების ეჭვს მიიტანენ, სრულიად ლოგიკურია, რომ კარანტინის პირობებში სინჯავენ
და არა ხალხის ჯგუფში, რათა ყველამ დემოკრატიული გზით დაინახოს, ავადაა ის თუ არა.
ზუსტად ამიტომ გამოაქვს ღვთის სულით აღძრულ მოციქულ პავლეს ასეთი გადაწყვეტილება:
«ბევრია ურჩი, ყბედი და ცბიერი… მათ პირები უნდა აეკრათ, რადგან უპატიოსნო შემოსავლის
მიზნით იმას ასწავლიან, რასაც არ უნდა ასწავლიდნენ და, ამგვარად ოჯახებს რწმენას უნგრევენ» (ტიტე
1:10,11).
ამგვარად, მკაფიო ბიბლიური დარიგებების შუქში ნათელი ხდება უბრალო ჭეშმარიტება: ღვთის
კრებაში არაა მათი ადგილი, ვინც მასში განხეთქილების სულისა და თანაქრისტიანთა გონებაში ეჭვების. ჩათესვას ცდილობს! ბიბლია საკმაოდ მკაფიოდ და არაორაზროვნად მიგვითითებს იმაზე, რომ ასეთი
მოჯანყეებისათვის ქრისტიანულ კრებაში სიტყვის მიცემა დაუშვებელია.
იმის განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა, რომ კრების სულიერ უსაფრთხოებას მიაქაციონ ყურადღება,
ბუნებრივია, უხუცესებს აკისრია. მათ ახსოვთ და, შესაბამისად, ასრულებენ კიდეც ბიბლიურ მითითებას:
«მათ პირები უნდა აეკრათ»! და ძალიან უცნაური იქნებოდა, პასუხისმგებელი ძმები რომ სხვაგვარად
იქცეოდნენ.
ეხლა კი ეს ფაქტი, რომელიც არანაირ წინააღმდეგობას არ იწვევს, შევადაროთ მოჯანყეების სურვილს,
რომ მათ შემთხვევასთან დაკავშირებით ორგანიზებულ დისციპლინარულ სასამართლოზე რაც შეიძლება
მეტი ქრისტიანი შეიკრიბოს. საჭირო არ არის ვარაუდების წამოყენება საიმისოდ, რათა მივხვდეთ, თუ
რისთვის სჭირდებათ მათ ეს. განდგომილები ხომ ხშირად მხოლოდ იმას მოელიან, რათა მათ სამწყსოს
თანდასწრებით მისცენ სიტყვა. რამდენად გონივრულია უხუცესები მათ ნებას დაჰყვნენ და უფლება
მისცენ მათ, რომ სამართლებრივი კომიტეტი გადააქციონ ტრიბუნად, სადაც საკუთარი გახრწნილი
იდეების პროპაგანდას მოახდენენ მთელი კრების წინაშე? საფუძვლიანია თუ არა მათთვის საჯაროდ და
ყველას გასაგონად «უკუღმართად ლაპარაკ[ის უფლების მიცემა], რათა თან გაიყოლონ მოწაფეები»?
(საქმეები 20:30). ეს განდგომილთათვის ყველაზე სასურველი საჩუქარი იქნებოდა! მხოლოდ დაფიქრდით,
იმის ნაცვლად, რომ კრება მასში სექტანტობის გავრცელებისაგან დაეცვათ, როგორც ამას ბიბლია
მოითხოვს, პასუხისმგებელ ძმებს რომ, პირიქით, მთელი კრება შეეკრიბათ, რათა მოჯანყეებისათვის იმის
საუკეთესო შესაძლებლობა მიეცათ, რათა ოფიციალურ დონეზე მოეხდინათ თავისი საშიში იდეების მათ
გონებაში ჩაწვეთება! ან უფლება მიეცათ, რომ ისეთი სერიოზული ქმედების დროს, როგორიც
სამართლებრივი კომიტეტია, იმის მცდელობისას, რომ «დამშვიდობებისას» გააშავონ ნებისმიერი, ვინც კი
კრებაში არ მოსწონდათ, შემცოდველს «სპეციალური საჯარო მოხსენების» წაკითხვის საშუალება
მისცემოდა?
განა აბსურდის სახე არ ექნებოდა ამ ყველაფერს? ასეთი გადაწყვეტილება განა კრებაში სულიერი
სისუფთავისა და რწმენის ერთობის შესახებ ღვთიური მითითების სრული უგულებელყოფა არ იქნებოდა?
განა ანალოგიური შეცდომების გამო არ უსაყვედურა უფალმა პირველი საუკუნის ზოგიერთ უხუცესს?
(1კორინთელები 5:1,2; გამოცხადება 2:14-16,20).
საგნებს გონივრულად და გამჭრიახი თვალით უნდა ვუყურებდეთ, და გვესმოდეს, თუ რა შეიძლება
ასეთი სურვილის უკან იდგეს და რას გამოიწვევდა საბოლოოდ ეს უცნაური პრაქტიკა. იმ
განდგომილების ნამდვილი მოტივების გამოაშკარავება, რომლებიც სამართლებრივი კომიტეტების
საჯაროობას მოითხოვენ, რთული არ არის. თუმცა, კრების პასუხისმგებელი მამაკაცები არ დაიწყებენ
ღვთის პრინციპების უარმყოფელი მოჯანყეების ხუშტურების დაკმაყოფილებას, მოსწონთ ეს მათ თუ
არა.
საკუთარ სურვილებს რომ კეთილსახიერი სახე მისცენ, ასეთი მოჯანყეები აცხადებენ, რომ
სამართლებრივი სასამართლოების ღია ფორმა იმისთვისაა საჭირო, რათა უხუცესების მიერ შესაძლო
არაობიექტური გადაწყვეტილებების თავიდან არიდება იყოს შესაძლებელი. თუმცა ეს სუსტ არგუმენტს
წარმოადგენს. რადგან უხუცესებად ის ძმები ინიშნებიან, რომლებიც იმ ბიბლიურ პრინციპებს
შეესაბამებიან, რომლებიც 1 ტიმოთეს 3:1-7-ში და ტიტეს 1:6-9-შია მოცემული. სხვა დანარჩენი
მოთხოვნების გარდა, მათ რიცხვში შედის ის რომ «უნდა შეეძლოს სწავლება», და ასევე «შეეძლოს
როგორც ჯანსაღი სწავლებით დარიგება, ასევე მოწინააღმდეგეების შეგონება» (1ტიმოთე 3:2; ტიტე 1:9).
ეჭვი მეპარება კრების გამოუცდელმა წევრებმა უფრო ობიექტური გადაწყვეტილება მიიღონ, ვიდრე
გამოცდილმა უხუცესებმა. და იმ ვარიანტის შემთხვევაში როგორ მოვიქცეთ, როდესაც კრების წევრების
უმეტესობა შემცოდველისადმი ლიბერალური დამოკიდებულებისკენაა მიდრეკილი? მაგალითად, ის
თუ მათი ნათესავია, ქარიზმატული პიროვნება ან დამსაქმებელია? შესაძლოა, კრების მოუნანიებელი
წევრი საკმაოდ შეძლებულია და ის დროდადრო მატერიალურად ეხმარებოდა სხვა ქრისტიანებს? შესაძლოა, ის გარეგანი მომხიბვლელობით, მახვილი გონებით და მხიარული ხასიათით გამოირჩევა,
იმდენად რომ სამწუხარო იქნებოდა ასეთი თანამორწმუნის გარეშე დარჩენა. ბოლოს და ბოლოს,
დამნაშავემ შეიძლება მოხერხებულად და არტისტულად გაითამაშოს მოჩვენებითი «სინანული»,
შეიძლება იტიროს კიდეც და თქვას, რომ ძალიან გულის სტკივა ჩადენილის გამო, რის გამოც
სამართლებრივ საკითხებში გამოუცდელმა ქრისტიანებმა შეიძლება იფიქრონ, რომ მას, რა თქმა უნდა,
უნდა აპატიონ! (2კორინთელები 7:9-1). და რა, უმრავლესობა მართალი იქნება?
და რა რეაქცია ექნებათ ასეთ სიტუაციაში კრების წევრებს, როდესაც გამოცდილი უხუცესები მათი
მოსაზრების საპირისპიროდ მიხვდებიან, რომ ეს ადამიანი სინამდვილეში არ ინანიებს და მისი გარიცხვის
გადაწყვეტილებას მიიღებენ? ნებისმიერი საღადმოაზროვნე ადამიანი დაეთანხმება იმ აზრს, რომ ასეთი
სიტუაცია უფრო დიდი ალბათობით გამოიწვევს კრებაში დახლეჩვასა და გაუგებრობებს, ვიდრე
ზოგიერთი განსაკუთრებით კრიტიკული პიროვნებების მოჩვენებით შიშებს იმასთან დაკავშირებით, რომ
უხუცესებმა შეიძლება უდანაშაულო «გაასამართლონ»! არანაკლები ალბათობით შეიძლება კრება
თავისთავად გახლეჩილიყო ორ ბანაკად რომელთაგან ერთი შემცოდველის გამართლებას მოითხოვდა,
მეორე კი მის დასჯას. ამის გამო იმაზე გაცილებით მეტი პრობლემა შეიქმნებოდა, ვიდრე წარმოდგენა
შეგვიძლია!
გულწრფელად რომ ვთქვათ, ნებისმიერ გამჭრიახი გონების შემცოდველს, თანაქრისტიანებთან ისეთ
ნდობაში შესვლა და, შემდგომ ვითარების ისეთი დაძაბა შეუძლია, რომ განსაკუთრებული ძალისხმევის
გარეშე მიაღწევდა არეულობას კრებაში. ამის მაგალითები წმინდა წერილში საკმარისია. გავიხსენოთ
თუნდაც ებრაელები, რომლებმაც აარონიც კი აღძრეს, რომ მათ მხარეზე გადასულიყო. გავიხსენოთ
კორახი და მისი თანამოაზრეები, რომლებმაც საზოგადოების მიმხრობა შეძლეს. ამის თვალსაჩინო
მაგალითს ვხედავთ აბესალომის შემთხვევაშიც, რომელიც მოხერხებულად «იგებდა ისრაელის გულს»
(2სამუელი 15:1-6).
მსგავსი გადაწყვეტილების ყველა შედეგების საღად გაცნობიერებაა საჭირო და არა ლამაზი, თუმცა
აბსოლუტურად სიცოცხლისუუნარო ლოზუნგებით სპეკულირება, საკუთარი ეგოიზმის
სასარგებლოდ. აი ამიტომ წარმოადგენს დისციპლინარული სასამართლოს ჩატარების დახურული
ვარიანტი ყოველმხრივ ჯანსაღს და ღვთის ხალხს შორის ერთობისა და მშვიდობის შენარჩუნებას
უწყობს ხელს. ის ასევე არანაირი ფარული აღძვრების მქონე ადამიანებს არ აძლევს იმის საშუალებას,
რომ კრება საკუთარი შეხედულებებისა და აზრების გასავრცელებლად გამოიყენონ, რომელთა
საშუალებითაც თანამორწმუნეთა აზროვნებაში დაბნეულობასა და ეჭვებს ჩათესავდნენ და
შეეცდებოდნენ პასუხისმგებელი ძმების გადაწყვეტილებით მანიპულირება მოეხდინათ.
საერთო ჯამში, შეუძლია თუ არა კრებას საკუთარ თავზე უხუცესების საკონტროლო ორგანოს
ფუნქცია აიღოს? არსებობს თუ არა ამის თუნდაც ერთი ბიბლიური საფუძველი? და თუ უხუცესების
გადაწყვეტილებების სამართლიანობას არ ვენდობით და მათი კომპეტენტურობისა არ გვჯერა, მაშინ
ის რატომ არ გვეთქვა, რომ მათი ნდობა არცერთ საკითხში არ შეიძლება? ასეთ შემთხვევაში
ებრაელების 13:7,17,24-ში ჩაწერილ პრინციპებს რა ვუყოთ?
არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ შემცოდველის გარიცხვის შესახებ გადაწყვეტილებას იღებს არა ერთი
უხუცესი, არამედ უხუცესთა საბჭო, რომლებიც სამართლებრივ კომიტეტს შეადგენენ. ბოლოს და ბოლოს,
თუ შემცოდველი ძმა შიშობს, რომ იმ უხუცესებს, რომლებიც სამართლებრივი კომიტეტის ჩასატარებლად
შეიკრიბნენ, შეიძლება გონივრულობა არ ეყოთ, მას შეუძლია თქვას, რომ კომიტეტში სხვა შესაფერისი
ძმების ნახვა სურს. როგორც წესი, დისციპლინარული სასამართლო იწყება შეკითხვით, თანახმაა თუ არა
ადამიანი, რომ კომიტეტის შემადგენლობაში მოცემული ძმები იყვნენ. სამართლებრივი განხილვის
ბოლოს, გასარიცხ ადამიანს ეუბნებიან იმის შესახებ, რომ მას შესაძლებლობა აქვს გაასაჩივროს
სამართლებრივი კომიტეტის გადაწყვეტილება, თუ მას 7 დღის განმავლობაში სააპელაციო საჩივრით
მიმართავს. რის შედეგადაც შეკრებილი იქნება სააპელაციო კომიტეტი, რომლის შემადგენლობაშიც სხვა
კრების უხუცესები იქნებიან (!), და რომელმაც ხელახლა უნდა ჩაატაროს მთელი განხილვა. ასეთ
შემთხვევაში წინა კომიტეტის გადაწყვეტილება, რომელსაც შემცოდველი არ ეთანხმება, კრებაში არ. ცხადდება მანამ, სანამ საქმე ხელახლა არ იქნება განხილული. გარიცხვის შესახებ საბოლოო
გადაწყვეტილებას ადგილობრივი ფილიალი იღებს. თუ სამართლებრივი ან სააპელაციო კომიტეტების
დროს შეცდომები იქნა დაშვებული, ფილიალს მათი გადაწყვეტილების ანულირება შეუძლია. ყველა ეს
ზომა იმისთვისაა გათვალისწინებული, რათა მინიმუმამდე იქნას დაყვანილი ადამიანური ფაქტორის
გამოვლინება (კანონი [მრ.რჯ.] 1:17).
ის, თუ რამდენად სერიოზულად და პასუხისმგებლობით უნდა უდგებოდნენ უხუცესები კრების
წევრების მიერ დაშვებული შეცდომების გამოძიებას და სამართლებრივი კომიტეტის ჩატარებას, და თუ
როგორ თვისებებს უნდა ავლენდნენ ისინი ამ დროს, ძალიან დაწვრილებითაა ახსნილი სტატიაში
«უხუცესებო, სამართლიანად ასამართლეთ» ჟურნალი «საგუშაგო კოშკი»-ს 1992 წლის 1 ივლისის
ნომერში (გვ.14-19 [რუს]). ეს მითითებები, თითოეულ პასუხისმგებელ ძმას ყოველთვის კარგად უნდა
ახსოვდეს!
როგორც უკვე ითქვა, იმით უკმაყოფილება, რომ სამართლებრივი კომიტეტები დახურულ რეჟიმში
იმართება, როგორც წესი, განდგომილებისგან ან უკმაყოფილებისაკენ მიდრეკილი პირებისაგან
მომდინარეობს. ასეთმა ადამიანებმა შეიძლება გამოიყენონ გარკვეული ბიბლიური მუხლები, რათა
მსგავსი პრეტენზიების სამართლიანობის ხილვადობა შექმნან. თუმცაღა არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ
წმინდა წერილიდან ცალკეული ამორჩეული მუხლებით საკუთარი თავის მართლებას, ღვთის მრავალი
მოწინააღმდეგე ცდილობდა (შეადარეთ 2პეტრე 3:15-17). სატანაც საკმაოდ ხშირად მიმართავდა ამ
მეთოდს, კონტექსტიდან სიტყვების ამოგლეჯით ან თავისთვის სასარგებლო სახით განმარტებით (ლუკა
4:9-13).
მან იესოს უთხრა: «თუ ღვთის ძე ხარ, გადახტი, რადგან დაწერილია: „თავის ანგელოზებს უბრძანებს,
რომ დაგიცვან“, და „ისინი ხელში აყვანილს გატარებენ, რათა ქვას ფეხი არ წამოჰკრა“» (ლუკა 4:9-11).
განდგომილებიც მსგავს სულში ლაპარაკობენ: მიეცით კრების წევრებს იმის მოსმენის საშუალება, თუ
რას ამბობენ განდგომილები ღია მოსმენებზე. იმიტომ რომ მათ თუ ცბიერი ცდუნება ამოძრავებთ, მაშინ
გამოცდილი უხუცესები, რომლებიც დანიშნულნი არიან განსასჯელად და რომელთაც უყვართ ღვთის
სიტყვა, იოლად გამოააშკარავებენ მათ, რითაც მხოლოდ გაამყარებენ საკუთარ ავტორიტეტს და წმინდა
წერილზე დაფუძნებული ქრისტიანული სწავლების ავტორიტეტს.
თუმცა ამ ორ მოწოდებას შორის არანაირი განსხვავება არ არსებობს. როგორც ერთ, ისე მეორე
შემთხვევაში, ღვთის გამოცდის შენიღბული მოწოდება ისმის.
წმინდა წერილი გვიჩვენებს, რომ პავლემ, რომელმაც ჰიმენეოსისა და ფილიტეს შესახებ დაწერა, მათ
სიტყვა არ მისცა. მან მათ ახსნა-განმარტების გაკეთების საშუალება არც წმინდა წერილის ფურცლებზე
მისცა და არც კრებებში. მას არ დაუწერია, რომ მათი მოსმენა იყო საჭირო, რათა მათ სიმართლეში
დარწმუნებულიყვნენ და ამაში დანარჩენი ქრისტიანებიც დაერწმუნებინათ. პირიქით, როდესაც უხუცეს
ტიტეს აძლევდა რჩევას, პავლე კატეგორიული იყო:
«მოერიდე სულელურ კითხვებზე კამათს, გვარტომობის ქექვას, დავასა და ჩხუბს კანონის
თაობაზე, რადგან ეს უსარგებლოა და ამაო».
სურდა თუ არა პავლეს ღია მოსმენები, რათა მთელი კრება დარწმუნებულიყო იმაში, რომ ტიტე იყო
მართალი და არა ერეტიკოსები? არა! ის წერდა:
«სექტანტური იდეების გამავრცელებელი ჯერ ერთხელ გააფრთხილე, შემდეგ მეორედ, მერე კი უარყავი
და იცოდე, რომ ასეთი კაცი გზას ასცდა და სცოდავს, საკუთარ თავს თვითონვე დასდო მსჯავრი» (ტიტე
3:9-11).
რატომ იყო პავლე ასე კატეგორიული? იმიტომ რომ «ბევრია ურჩი, ყბედი და ცბიერი… მათ პირები
უნდა აეკრათ» (ტიტე 1:10,11).თანაც, გადაწყვეტილებას ტიტე და უხუცესები იღებდნენ და არა კრების წევრები, რადგან მათ არ
შეეძლოთ სათანადოდ «შეგონება და დარიგება, როგორც სრული უფლების მქონეთ» და არც
«ძალაუფლება» ჰქონდათ ამის საკეთებლად (2თესალონიკელები 3:9; ტიტე 1:5,9; 2:15).
ახალი აღთქმის თანახმად, ქრისტიანულ კრებაში პასუხისმგებელი ძმები იცავენ დადგენილ
თეოკრატიულ წესრიგს (1კორინთელები 14:33,40). პავლე თანამორწმუნეებს არიგებდა, რომ
მკაცრად მიჰყოლოდნენ გადაცემულ «ტრადიციებს», რომელთა დადგენის «ძალაუფლებაც»
ჰქონდათ პავლესა და სხვა ძმებს (1კორინთელები 11:2; 2თესალონიკელები 2:15; 3:6,9). კრების
დანარჩენი წევრები დადგენილი წესის შესაბამისად უნდა მოქცეულიყვნენ და «გაეგონათ
მათთვის, ვისაც თქვენ შორის ხელმძღვანელობა აკისრია» (ებრაელები 13:17; 1ტიმოთე 5:17).
იგივე უნდა გვახსოვდეს დღეს ჩვენც. არსებობს ბიბლიის მიერ განსაზღვრული მითითება იმის
შესახებ, თუ უშუალოდ ვინ უნდა განიხილავდეს შემცოდველთან დაკავშირებულ სიტუაციას. ეს
უხუცესები არიან (იაკობი 5:14).
ასევე არსებობს იმის რეალური გაგება, რომ სამართლებრივ კომიტეტზე განიხილება ნამდვილი
შემცოდველის საქმე, რომელიც ცოდვას არ ინანიებს. საკუთარი არასწორი საქციელის დაცვით ან
გამართლებით, მას ამ ყველაფრით იმ გარეშე მსმენელების გონებაზე შეეძლო გავლენის მოხდენა,
რომლებიც იმ მომენტში იქ იქნებოდნენ. თუმცა კრების წევრების სულიერი კეთილდღეობის
საფრთხის წინაშე დაყენება დაუშვებელი იქნებოდა! ეს კი რა თქმა უნდა იმას ნიშნავს, რომ
სამართლებრივი კომიტეტები დახურული ხასიათის უნდა იყოს. ამ დადგენილ თეოკრატიულ
წესს პატივი უნდა ვცეთ და უნდა დავიცვათ.
პრეტენზიები:
ოპონენტები ამბობენ, რომ გარიცხულოსადმი მოწმეებია დამოკიდებულება და კონტაქტის შეწყვეტა უსიყვარულობის მაჩვენებელიაო.
გარიცხვა და გარიცხულისადმი დამოკიდებულება. ესთუ ჰუმანურობისა და სიყვარულის მაჩვენებელი არ არის მათ თვალში ვინც თავს ქრისტიანს უწოდებს, რომელიც ბიბლიაზეა დაფუძნებული. მაშინ პრობლემა ბიბლიის ჰუმანურობისადმი ქონიათ
იესო ამბობს მათეს 18:17 რომ თუარმოგისმენს ძამაო და არც ეკლესიას(კრებას)
იყოს შენთვის როგორც მებაჟე და გადასახადების ამკრეფი
ეს ადამიანები არასასიამოვმო ადამიანები იყვნენ და ერიდებოდნენ მათთან ურთიერთობას სწორედ მატთ შეადარა იესომ გარიცხულები
იესოს მსმენელებმა კარგად იცოდნენ, რომ იუდეველებს არანაირი ურთიერთობა არ ჰქონდათ წარმართებთან, ანუ სხვა ხალხებთან, და ერიდებოდნენ გადასახადების ამკრეფებს, რადგან მათ განდევნილებად მიიჩნევდნენ.
ასერომ იესოს სიტყვებისადმი აქვთ მათ პრეტენზია სინამდვილეში.
გარდა ამისა მოციქული პავლე ამბობს რომ სატანას გადაეცით ისეთი კაცი ვინც არარის ღირსი ქრისტიანული კრებისაო.(მათ შორის შვილი)
აშჯკარაა მეტი დასჯა რაღა უნდა იყოს პიროვნებისა და არაჰუმანურობა(ესთუ არაჰუმანურობას ნიშნავს) თუ არა სატანასტან გადაცემა?
ხოლო სხვა ადგილას იოანე მოციქული ამბობს რომ არცკი მიესალმოთ და ნურც სახლში მიიღებთ ვისაც ეს სწავლება არმოაქვსო
ესეიგი მათ ლოგიკას თუ გავყვებით
ადამიანი იმისგამო არ უნდა მოიღო სახლში ან არცკი მიესალმო სწავლება ისე რომარ წამს როგორც შენ?
ესხომ უსიყვარულობის მაჩვენებელია ? წერილები არამბობს მტერი გიყვარდესო?
ეს კაცთმოძულე იოანე.
იმის გამო რიყავს ხალხს ისე რომ არასწავლის და არ ჯერა ისე როგორც მას მიაჩნია სწორად
ან იესო რომელიც იმისგამო მიაკუთვნებს გადასახადების ამკრეფებს ადამიანებს ძმებს დებს შვილებს რომ არ ეთანხმებიან მათ
რეალურად ასეთი მიდგომით თავიანთ ფარულ წინააღმდეგობას ააშკარავებენ ბიბლიასთან. და ამას
კიდევ უფრო საკვირველი ის არის რომ ესეთი კრიტიკოსები ისეთ რელიგიებს მიეკუთვნებიან სადაც აშკარად უფრო მკაცრი შეხედულება აქვთ მათგან გასულებზე
ეკლესიის ყოფილ წევრებთან ურთიერთობის შეზღუდვის ნორმები მრავალ რელიგიაში არსებობს, მათ შორის მართლმადიდებლობაში:
ვინც საეკლესიო თანაზიარებიდან განყენებულთან ერთად ილოცებს, თუნდაც სახლში, თვითონაც განყენებით დაისაჯოს (მოციქულთა კანონი, 10).
ასევე მინდა გაგახსენოთ
ტრულის საეკლესიო კრების (691 წელი) მე-11 წესზე, რომელიც კრძალავს «[იუდეველებთან] კავშირში შესვლას, არც ავადობისას მოუხმოთ მათ, არც ექიმობა (მკურნალობა) მიიღოთ მათგან, არც აბანოში იბანაოთ მათთან ერთად. ხოლო თუ ვინმე გაბედავს ამის გაკეთებას, მაშინ სასულიერო პირი განკვეთილ იქნას, საერო პირი კი გარიცხული».
უხეშად რომ ვთქვათ, მოცემული კანონიკური წესი ითვალისწინებდა ეკლესიიდან ნებისმიერი იმ ადამიანის განკვეთას, რომელსაც მეგობრული ურთიერთობა ექნებოდა ებრაელებთან, იმკურნალებდა ებრაელ ექიმთან ან ებრაელთან ერთად ერთ აბანოში იბანავებდა. განა საჭიროა იმის ახსნა, რომ, ამ კანონის თანახმად, დღეს ეკლესიის თითქმის მთელი მრევლი განკვეთილებად იქნებოდნენ გამოსაცხადებული?
ან საჭიროა იმის ახსნა რამდენად სიძულვილის შემცველია ეს წესი?
და ამისმერე მორალური უფლება აქვთ მოწმეებზე ისაუბრონ?
ასევე ისლამშიც არსებობს თავისებური ურთიერთობის შეძღუდვა:
ნუ მიიღებთ იუდეველებს და ქრისტიანებს მეგობრებად: ისინი – ერთმანეთის მეგობრები არიან (სურა 5:51).
ცნობილია, რომ რიგ ისლამურ ქვეყნებში სხვა სარწმუნოებაზე გადასულს სასიკვდილო განაჩენი ელის. სიკვდილი (!) - მოწმეებთან არსებული გარიცხვის უბრალო ფორმის წინააღმდეგ, თანაც ის უფრო შემსუბუქებულია იმ შემთხვევაში, თუ გარიცხული – ოჯახის წევრია.
ასევე გავიხსენოთ რომ ძველი აღთქმის ეპოქაში ბიბლია რწმენისაგან განდგომილთა სიკვდილით დასჯას მოითხოვდა. ქრისტიანულ ეპოქაში ასეთ მიდგომას აღარ იყენებენ, რასაც თავისი მიზეზები გააჩნია. თუმცა ქრისტიანობაში განდგომილებასა და განდგომილების მიმართ დამოკედებულებაც სავსებით მკაცრია. ახალი აღთქმა კრძალავს ასეთი ხალხის მიღებასა და მათთან მისალმებას (2 იოანე 1:10), მათთან ერთად ერთ მაგიდაზე ჭამას და მათთან უბრალოდ ურთიერთობასაც კი (1 კორინთელთა 5:11). სულ, რასაც იეჰოვას მოწმეები აკეთებენ, ესაა ის რომ ცდილობენ განდგომილებასთან მიმართებაში ამ სერიოზული თვალსაზრისის შენარჩუნებას, მაშინ როდესაც მრავალმა სხვა ქრისტიანულმა კონფესიებმა ეს თვალსაზრისი პოლიტკორექტული საერო საზოგადოების ზეგავლენის გამო დაკარგეს.
No comments:
Post a Comment