ზეციერი სამეფოს მნიშვნელობის შესახებ
ბავშვობიდან გვასწავლიდნენ, რომ სიკვდილის შემდეგ ყველანი ზეცაში მივდივართ. ამიტომ, როდესაც ადამიანები კვდებიან, ყოველი შემთხვევისთვის, ამბობენ «ზეცაში წავიდა» რაც იმას ნიშნავს, რომ, ალბათ, ახლა ისინი ზეცაში იცხოვრებენ. მაგრამ რას ამბობს ბიბლია ზეციერ სამეფოზე? ისინი, ვინც იქ მოხვდებიან, რეალურად ზეცაში იცხოვრებენ?
ქრისტე და მისი მნიშვნელობა
ჩემი საყვარელი მუხლი ბიბლიაში: «მე ვარ – გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე» (იოანე 14:6). ამ მუხლში – ყველაფერია, იმიტომ რომ იესო ქრისტე – სიცოცხლის უდიდესი მასწავლებელია, რომელიც კი ცნობილია კაცობრიობისთვის. ძალიან ბევრს, მათ შორის თვითონ ქრისტიანებს, ბოლომდე არ ესმით მისი სწავლების გიგანტური სულიერი, ზნეობრივი და ეთიკური როლი. ეს ისეთი კოლოსია, რომელსაც ვერავინ შეედრება.
ჩვენ, როგორც იეჰოვას მოწმეები, ვცდილობთ, ქრისტიანული ცხოვრების ისეთ გზას მივყვეთ, რომლის შესახებაც იესო ასწავლიდა და რომელი გზითაც მისი მოციქულები დადიოდნენ. ამ სტატიაში მოკლედ არის ახსნილი იეჰოვას მოწმეთა ძირითადი სწავლებები.
"ჟამი" თუ "საათი"?
მოციქული პავლე განდგომილებაზე და იმის შესახებ «ვინც ახლა მას აკავებს»
«გზიდან... იქნება ჩამოცილებული» - ყველა მოციქულის სიკვდილი
ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლობის "უკანასკნელი საათი"
ბეთ სარიმთან დაკავშირებით ბევრი ცრუ ბრალდებები ისმის წლების განმავლობაში. რომ თითქოს პირადი კომფორტისთვის აიშენა რუტერფორდმა საგუშაგო კოშკის ფულით და რომ თითქოს ცრუ მოლოდინებიდან გამომდინარე 1925 წლისთვის ააშენეს, რომ ძველი დროის მკვდრეთით აღმდგარ ადამიანებს ეცხოვრათ. რეალობა არის შემდეგი სახლი აშენდა 1929 წელს, ამიტომ ის ნაკლებად თუ აშენდა იმათთვის, ვინც 1925 წელს უნდა გაცოცხლებულიყო.
რას ნიშნავს იესოს
სიტყვები «მახვილი იყიდოს»?
(ლუკა 22:36)
«სახლში რომ მტრები შემოგივარდნენ?» ძველი ისრაელის ომებს რა ვუყოთ? მოსეს კანონით თუ ქრისტეს
კანონით? იესო გვასწავლის...
ღვთის სამეფო თუ ქვეყნიერების სამეფო?
«...განა ხორციელნი არა
ხართ?» (1 კორინთელები 3:3) შეპასუხებები და მათი
პასუხები
რატომ ამბობს ამდენი ადამიანი, რომ პატივს სცემს ბიბლიას, მაგრამ არ ცხოვრობს მისით?
რატომ თვლის ბევრი მას „ყველაზე დიდ მემკვიდრეობად“, მაგრამ არ ჩქარობს მასში ჩამოყალიბებული მორალური სტანდარტების „მემკვიდრეობას“?
რატომ, ხშირად, მათთვის, ვინც საკუთარ თავს ქრისტიანს უწოდებს, ბიბლია არის არა სახელმძღვანელო, არამედ „სართული“, ე.ი. აგროვებს მტვერს თაროზე?
იმ ადამიანებს შორის, რომლებიც ბიბლიას იკვლევენ, პოპულარობით სარგებობს მოსაზრება, რომ გამოცხადების 12:7-9-ში აღწერილ მოვლენებს შორეულ წარსულში ჰქონდა ადგილი, პირველი ადამიანების, ადამისა და ევას შეცოდებამდე ცოტა ხნით ადრე ან შეცოდების შემდეგ მალევე. მათი აზრით, ზუსტად მაშინ მოხდა სატანისა და მისი დემონების დედამიწაზე გადმოყრა. ასეთი მოსაზრების მტკიცებულებად, როგორც წესი, იესოს სიტყვები მოჰყავთ, რომლებიც მან I საუკუნეში, მისი მიწიერი მსახურების დროს თქვა: «ვხედავდი სატანას, ელვასავით რომ ვარდებოდა ციდან» (ლუკა 10:18). ამასთან დაკავშირებით კითხვა იბადება: სატანა თუ ჯერ კიდევ კაცობრიობის შექმნის განთიადზე იქნა დედამიწაზე გადმოგდებული, მაშინ, როგორ შეიძლებოდა მის მიმართ გამოყენებულიყო იესოს ქმედებები, რომელიც 1914 წელს გამეფდა? გამეფებულ იესოსა და სატანას და მის დემონებს შორის გამართულ რომელ ომზე შეიძლებოდა ყოფილიყო საუბარი?
სტეფანეს «ლოცვა»
«იესოს სახელის მოხმობა»
«რათა იესოს სახელის წინაშე მოიდრიკოს ყოველი მუხლი»
«იმ
დღეს არაფერს
მკითხავთ»
დასკვნები
ქრისტიანთა ლოცვები მხოლოდ
ღმერთისკენ შეიძლება იყოს მიმართული.
წმინდა წერილში ღმერთს
«მომსმენი ლოცვისა» ეწოდება
(ფსალმუნები 64:3; /65:2, საპატრიარქოს
გამოცემა). ასეთი გარემოება
პრინციპულად მნიშვნელოვან ხასიათს
იძენს, როდესაც საუბარი
იმ საკითხს ეხება,
წარმოადგენს იესო ქრისტე
ყოვლისშემძლე ღმერთს თუ არა. იმიტომ
რომ წმინდა წერილი
რომ იმას ასწავლიდეს,
რომ ლოცვით მიმართვა
ძის მიმართაც შეიძლება,
მაშინ მისი ყოვლისშემძლე
ღმერთად მიჩნევა შეგვეძლებოდა.
მაგრამ ბიბლია თუ არც ასეთ მითითებას
შეიცავს და არც ძისადმი
ლოცვით მიმართვის პირდაპირ
პრაქტიკებს, შესაბამისად, იესო შეუძლებელია
მსგავს სტატუსს შეესაბამებოდეს.
მაშ ასე, ვპოულობთ
თუ არა თვითონ
წმინდა წერილში მსგავს
მაგალითებს? თავიდან მათი კლასიკური
არგუმენტები განვიხილოთ, ვისაც
დასაშვები მიაჩნია ძისადმი
ლოცვით მიმართვა.
