1914 - იესოს გამეფება

ბიბლიური ქრონოლოგიის თანახმად 1914 წელს ზეცაში ღვთის სამეფომ დაიწყო მმართველობა.

 მაგრამ  შეიძლება გაჩნდეს კითხვა: რამდენად მართებულია, მოველოდეთ რომ ბიბლია ამ თარიღის დადგენაში დაგვეხმარება? დიახ მართებულია. რადგან ბიბლიამ უკვე დიდი ხნით ადრე იწინასწარმეტყველა, თუ როდის უნდა გამოჩენილიყო ღმერთის ძე დედამიწაზე, როგორც ადამიანი, რომ მესია გამხდარიყო. ის წელსაც კი ზუსტად წინასწარმეტყველებდა, თუ როდის გახდებოდა იესო მესია. მაგრამ რა შეიძლება ითქვას მესიის, ანუ ქრისტეს კიდევ უფრო მნიშვნელოვან მოვლინებასთან დაკავშირებით, როდესაც უნდა დაეწყო სამეფო მმართველობა? ჩვენ, რასაკვირველია, იმის მოლოდინიც უნდა გვქონოდა, რომ ბიბლია შეგვატყობინებდა, თუ როდის უნდა მომხდარიყო ეს!
 მაგრამ შეიძლება ვინმემ დასვას კითხვა: „სად არის ბიბლიაში ნათქვამი, თუ რომელ წელს უნდა გამოჩენილიყო მესია დედამიწაზე?“ დანიელის წინასწარმეტყველება ამბობს: „მას შემდეგ, რაც გამოვა ბრძანება იერუსალიმის აღსადგენად და ასაშენებლად,ნაბრძანები სოტყვის შემდეგ მესიის, წინამძღოლის გამოჩენამდე შვიდი კვირა და სამოცდაორი კვირა გავა. მაშასადამე, სულ 69 კვირა (დანიელი 9:25). მაგრამ ეს არ ყოფილა სიტყვა-სიტყვით 69 კვირა, რაც უდრის 483 დღეს,ეს არის წლებისგან შემდგარი 69 კვირა, ანუ 483 წელი (შეადარე რიცხვნი 14:34.) ბრძანება იერუსალიმის კედლების აღდგენისა და აშენების შესახებ გამოიცა ძველი წელთაღრიცხვით 455 წელს(ნეემია 2:1–8). მაშასადამე, წლებისგან შემდგარი 69 კვირა დამთავრდა 483 წლის შემდეგ, კერძოდ კი, ახალი წელთაღრიცხვით 29 წელს. ხოლო ეს კი ზუსტად ის წელია, როდესაც იესო მივიდა იოანესთან, რომ მონათლულიყო! ამ დროს იესო სულიწმიდით იქნა ცხებული და გახდა მესია, ანუ ქრისტე (ლუკა 3:1, 2, 21–23)
 ამრიგად გვაქვს საფუძველი გვჯეროდეს რომ ბიბლიას შეუძლია პასუხი გავცეს იმ დროზეც როცა მესიას  სამეფო მმართველობა უნდა დაეწყო.
 როგორც ლუკას 21:24-ში ვკითხულობთ, იესომ თქვა: „გათელილი იქნება იერუსალიმი უცხოტომელთა მიერ, სანამ არ დასრულდება უცხოტომელთათვის დანიშნული დროები“. იერუსალიმი ებრაელთა სატახტო ქალაქი იყო, საიდანაც ქვეყანას მეფე დავითის შთამომავლები მართავდნენ (ფსალმუნი 48:1, 2). ეს მეფეები ყველა სხვა ქვეყნის მმართველებისგან განსხვავდებოდნენ. ისინი „იეჰოვას ტახტზე“ ისხდნენ, როგორც უშუალოდ ღვთის წარმომადგენლები (1 მატიანე 29:23). ამგვარად, იერუსალიმი იეჰოვას მმართველობის სიმბოლო იყო.

  როგორ და როდიდან იყო „გათელილი. იერუსალიმი უცხოტომელთა მიერ“? ძვ. წ. 607 წლიდან, როცა იერუსალიმი ბაბილონელებმა აიღეს. ამ დროიდან „იეჰოვას ტახტზე“ აღარავინ იჯდა და დავითის შთამომავლები აღარ მეფობდნენ (2 მეფეები 25:1—26). სამუდამოდ უნდა ყოფილიყო იერუსალიმი „გათელილი“? არა. წინასწარმეტყველმა ეზეკიელმა ციდკიას შესახებ, რომელიც უკანასკნელი მეფე იყო იერუსალიმში, თქვა: „მოიძვრე თავსაბურავი, მოიცილე გვირგვინი! . . არავისი არ იქნება ის, სანამ არ მოვა კანონით უფლებამოსილი, — მას გადავცემ“ (ეზეკიელი 21:26, 27). „კანონით უფლებამოსილი“, ანუ ვისაც დავითის შთამომავალი მეფეების გვირგვინი ეკუთვნის, ქრისტე იესოა (ლუკა 1:32, 33). ასე რომ, იერუსალიმი „გათელილი“ იქნებოდა, ვიდრე იესო ქრისტე გამეფდებოდა.
 როდის მოხდებოდა ეს მნიშვნელოვანი მოვლენა? იესოს სიტყვებიდან ჩანს, რომ უცხოტომელთა მმართველობა წინასწარ განსაზღვრული დროის განმავლობაში გაგრძელდებოდა. დანიელის წინასწარმეტყველების მე-4 თავის დახმარებით შეგვიძლია გავიგოთ, თუ რა ხანგრძლივობის უნდა ყოფილიყო ეს პერიოდი. ამ თავში აღწერილია ბაბილონის მეფის, ნაბუქოდონოსორის, წინასწარმეტყველური სიზმარი. მან სიზმარში ნახა უზარმაზარი ხე, რომელიც უნდა მოჭრილიყო. მისი ფესვი ვეღარ გაიზრდებოდა, რადგან რკინისა და სპილენძის ბორკილები ექნებოდა დადებული. ანგელოზმა თქვა: „შვიდმა დრომ გადაიაროს“ (დანიელი 4:10—16).
 ცას მიბჯენილი, დიდი ხე გამოყენებულია, როგორც ბაბილონის მეფის ნაბუქოდონოსორის სიმბოლო. იმ დროს ნაბუქოდონოსორი იყო ადამიანთა უმაღლესი ხელისუფალი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ის იძულებული იყო ეღიარებინა, რომ არსებობდა მასზე უფრო ძლიერი მეფე. რომელიც მმართველობს კაცთა სამეგოზე და ვისაც უნდა იმას აძლევს.ეს „უზენაესი“, ანუ ‘ზეციერი მეფე’ არის იეჰოვა ღმერთი (დანიელი 4:31, 34). ამრიგად ცას მიბჯენილი ხე ასახიერებს უფრო მნიშვნელოვანს, — ღმერთის უზენაეს მმართველობას, განსაკუთრებით ჩვენი დედამიწის მიმართ.სიმბოლური ხის მოჭრა იმას ნიშნავდა, რომ შეწყდებოდა ღვთის მმართველობა, რომელიც იერუსალიმში დავითის შთამომავალთა მეფობით იყო წარმოდგენილი. თუმცა წინასწარმეტყველება მიუთითებდა, რომ იერუსალიმი მხოლოდ გარკვეული პერიოდის — „შვიდი დროის“ — განმავლობაში იქნებოდა გათელილი.

მაშასადამე ამ წინასწარმეტყველებას ორი მნიშვნელობა აქვს. პირველი ნაბუქოდონოსორზე შესრულდა, როდესაც მას მეფობა შეუწყდა. (დანიელი 4:25)მეორე კი, ღვთის მმართველობის შეწყვეტას უკავშირდება. ასე რომ, ამ წინასწარმეტყველების მეორე შესრულება ღვთის სამეფოს ეხება

  ამაზე თავად წინასწარმეტყველება მიგვანიშნებს.დანიელის   მე-3და მე-17 მუხლებიდან ჩანს, რომ ნაბუქოდონოსორის მიერ ნანახი სიზმარი ეხებოდა ღვთის სამეფოს და ღვთის დაპირებას, რომ სამეფოს მისცემდა მას, ვისაც თავად მოისურვებდა, თუნდაც „ადამიანთაგან ყველაზე მდაბიოს. მივაქციოთ ყურადღება გამოთქმას „კაცთა სამეფო

აქ წერია: „უზენაესი მმართველობს კაცთა სამეფოზე“.როგორც აქედან ჩანს, ეს წინასწარმეტყველება მხოლოდ ნაბუქოდონოსორს კი არ ეხება, არამედ „კაცთა სამეფოს“, რაშიც იგულისხმება ღვთის მმართველობა კაცობრიობაზე. 

 თუ ამ წინასწარმეტყველების კონტექსტს წავიკითხავთ, ამას უკეთ დავინახავთ:  დანიელის წიგნში მთავარი თემა რამდენჯერმე მეორდება. ეს თემა ეხება ღვთის სამეფოს დამყარებას, რომელსაც ღვთის ძე, იესო, უხელმძღვანელებს. წაიკითხეთთ დანიელის 2:44 ყურადღება მიაქციეთ, მუხლში ნათქვამია, რომ ეს სამეფო „მარადიულად იდგება“. ეს მხოლოდ ღვთის სამეფოს შეუძლია, რასაც ნამდვილად ვერ ვიტყვით ადამიანურ მთავრობებზე

 დანიელის წიგნში კიდევ ერთი წინასწარმეტყველებაა, რაც ღვთის სამეფოზე მიუთითებს. ეს წინასწარმეტყველება ჩაწერილია დანიელის 7:13, 14-ში, სადაც მომავალ მეფესთან დაკავშირებით ნათქვამია: „მას მიეცა მმართველობა, დიდება და სამეფო, რათა ყველა — ხალხები, ერები და ენები — მას ემსახუროს. მისი მმართველობა მარადიული მმართველობაა, რომელიც არ შეწყდება, და მისი სამეფო არ დაიქცევა“. , აქაც სამეფოზეა ლაპარაკი

 ეს არ არის ჩვეულებრივი სამეფო. დაუკვირდით, ამ სამეფოს ძალაუფლება ექნება ყველა ხალხებზე, ერებსა და ენებზე. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ეს სამეფო მთელ მსოფლიოზე იმმართველებს.

 ამგვარად დანიელის მთელი წიგნის გამოკვლევას იმ დასკვნამდე მივყავართ, რომ დროის ფაქტორს დიდი ყურადღება ექცევა მის მიერ აღწერილ ხილვებსა და წინასწარმეტყველებებში;  გარდა ამისა, დანიელის წიგნში არაერთხელ არის ნახსენები უკანასკნელი დროდა  აღსასრული, რომელიც მასში ჩაწერილი წინასწარმეტყველებების მთავარი თემაა, კერძოდ, ღვთის ყოვლისმომცველი და მარადიული სამეფოს დამყარება, რომელსაც სათავეში „კაცის ძე“ ჩაუდგება (დნ. 2:35, 44, 45; 4:17, 25, 32; 7:9—14,18, 22, 27; 12:1).
ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით ეს სიმბოლური ხე და მასთან დაკავშირებული „შვიდი დრო“ მხოლოდ ერთი ბაბილონელი მმართველის შვიდწლიან სიგიჟეს, მის გამოჯანმრთელებასა და ძალაუფლების დაბრუნებას არ უნდა დავუკავშიროთ, მით უმეტეს, თუ გავითვალისწინებთ იესოს წინასწარმეტყველებას „უცხოტომელთათვის დანიშნული დროების“ შესახებ.  ამრიგად ზემოაღნიშნული მსჯელობის საფუძველს გვაძლევს: 1) ამ ხილვის ნახვის დრო (ეს იყო გადამწყვეტი მომენტი ისტორიაში, რადგან სამყაროს უზენაესმა მმართველმა დაუშვა, რომ სამეფო, რომელიც თავად მისცა მასთან შეთანხმებით შეკრულ ხალხს, დაცემულიყო); 2) ის ადამიანი, რომელმაც ეს ხილვა ნახა (ეს იყო მმართველი, რომლის მეშვეობითაც ღმერთმა დაამხო თავისი ხალხის სამეფო და რომელსაც მსოფლიოზე ბატონობის უფლება მისცა, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ამ მმართველს ხელს აღარ უშლიდა იეჰოვა ღმერთის მმართველობის განმასახიერებელი სამეფო); 3) ამ ხილვის არსი („რათა ცოცხლებმა იცოდნენ, რომ უზენაესი მმართველობს კაცთა სამეფოზე და ვისაც უნდა, იმას აძლევს მას; და ადამიანთაგან ყველაზე მდაბიოს აყენებს მის მმართველად“ [დნ. 4:17]).

ვინ არის ის მდაბიო ვისაც დაპირების თანახმად სამეფოს მიცემდა ღმერთი?

 ამაყ ნაბუქოდონოსორს მისცემდა ღმერთი სამეფოს? არა, რადგან ღმერთმა ნაბუქოდონოსორს კიდევ ერთი წინასწარმეტყველური სიზმარი ახილვინა, საიდანაც გამოჩნდა, რომ არც ის და არც ერთი სხვა პოლიტიკური მმართველი კი არ მიიღებდა ამ სამეფოს, არამედ თავად ღმერთი „დაამყარებდა სამეფოს, რომელიც არასოდეს დაიქცევა“ (დანიელი 2:31—44). აქედან გამომდინარე, წინასწარმეტყველური სიზმარი მიუთითებდა დროზე, როცა იეჰოვა თავის ძეს კაცობრიობის მართვის უფლებამოსილებას მისცემდა. 

 „დანიელის“წიგნის თანახმად, მეოთხე თავში წარმოდგენილი ცას მიბჯენილი ხე მოიკვეთა, მაგრამ მისი ფესვი დატოვებული იყო და დადებული ჰქონდა რკინისა და სპილენძის ბორკილები. ეს ხელს შეუშლიდა კუნძის ზრდას, სანამ არ დადგებოდა ღმერთის მიერ დანიშნული დრო, მოეხსნა ბორკილები და ნება დაერთო მისთვის, ისევ გაზრდილიყო. მაგრამ როგორ და როდის ‘მოიკვეთა’ ღმერთის მმართველობა?

ბიბლიაში ადამიანები, მმართველები და სამეფოები ზოგჯერ ხეებით არიან წარმოდგენილნი და დანიელი არ არის ერთადერთი წინასწარმეტყველური ხილვა, რომელშიც ხე მმართველობია სიმბოლოდ არის გამოყენებული. (ფსალმუნები 1:3; იერემია 17:7, 8; ეზეკიელი 31–ე თავი)როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ: ღმერთმა ჩამოაყალიბა სამეფო — ძველი ისრაელი — რომელიც მის მმართველობას წარმოადგენდა დედამიწაზე. იეჰოვას მეფობა გარკვეული დროით წარმოდგენილი იყო ისრაელ ერზე დადგენილი სამეფოთი. ამიტომ, იუდას შტოდან გამოსული მეფეების შესახებ, რომლებიც მეფობდნენ ისრაელზე, ნათქვამი იყო, რომ ისინი ‘ისხდნენ საუფლო [იეჰოვას, აქ] ტახტზე’ (პირველი მატიანეს 29:23) . ასე რომ, ამ მეფეების მმართველობა მართლაც ღვთის მმართველობის გამოხატულება იყო.
 მაგრამ დროთა განმავლობაში იეჰოვას მიერ დაფუძნებული იუდას სამეფო იმდენად გაიხრწნა, რომ ღმერთმა მეფე ნაბუქოდონოსორს ნება დართო მოესპო, ანუ ‘მოეკვეთა’ იგი. ეს მოხდა ძველი წელთაღრიცხვით 607 წელს. იმ დროს იეჰოვას ტახტზე მყოფ იუდას უკანასკნელ მეფეს, ციდკიას, ღმერთმა განუცხადა: „მოიხადე გვირგვინი. . . და ესეც აღარ იქნება, სანამ ის არ მოვა, ვის ხელშიც არის სამართალი, რომ მას ჩავაბარო“ (ეზეკიელი 21:25–27)   ეს იმის მაჩვენებელი იყო, რომ დედამიწაზე ღმერთს აღარ ჰყავდა თავისი მმართველობის წარმომადგენლები .მართლაც, მას შემდეგ, რაც ბაბილონელებმა გათელეს იერუსალიმი, მისი მეფე გადაასახლეს, მიწა კი გააუკაცრიელეს, დავითის დინასტიის არც ერთ მეფეს იერუსალიმში აღარ უმმართველია .ამ გაგებით შეწყდა ღვთის მმართველობა.
 ბიბლიის მიხედვით, იესო ქრისტეს აქვს კანონიერი უფლება, იმეფოს მარადიულად (ლუკა 1:30—33) და ზუსტად ის არის ის ვისზეც საუბარია ზემოხსენებულ ეზეკიელის წინასწარმეტყველებაში რომელსაც ღმერთი ჩააბარებდა სამეფოს. ნაბუქოდონოსორისგან განსხვავებით იესო „გულით თავმდაბალია“, როგორც ეს მის შესახებ იყო ნაწინასწარმეტყველები (მათე 11:29).
 როგორც ნაბუქოდონოსორის შემთხვევაში ხის მოჭრა მისი მმართველობის შეწყვეტას ასიმბოლოებდა, ის ასევე დედამიწაზე ღვთის მმართველობის შეწყვეტას ნიშნავს. ეს მოხდა მაშინ, როცა ნაბუქოდონოსორმა გაანადგურა იერუსალიმი, სადაც ისრაელის მეფეები „იეჰოვას ტახტზე“ იჯდნენ, როგორც ღვთის წარმომადგენლები (1 მატიანე 29:23).

ახლა სანამ შვიდი დროს მნიშვნელობაზე და ხანგრძლივობაზე ვისაუბრებთ მოკლედ შევაჯამოთ ზემოთ განხილული:   აშკარაა, რომ ხილვის არსი „კაცთა სამეფოზე“ იეჰოვა ღმერთის უზენაესი ძალაუფლების ჩვენებაა, რაც გვეხმარება, ბოლომდე ჩავწვდეთ ხილვის მნიშვნელობას. ეს ხე განასახიერებდა ნაბუქოდონოსორს, რომელიც იმ პერიოდში ბაბილონის მსოფლიო იმპერიის თავი იყო. ვიდრე ნაბუქოდონოსორი იერუსალიმს, ღვთის სიმბოლური სამეფოს სატახტო ქალაქს, დაიპყრობდა, ეს ქალაქი დედამიწაზე იეჰოვას სამართლიან უზენაესობას განასახიერებდა; ამგვარად, ეს სამეფო ხელს უშლიდა ნაბუქოდონოსორს მსოფლიოზე გაბატონებაში. როცა იეჰოვამ ბაბილონელებს თავისი სამეფოს დამხობის უფლება მისცა, მან, ფაქტობრივად, დაუშვა, რომ „მოჭრილიყო“ დავითის სამეფო ხაზი, ღვთის უზენაესობის გარეგნული გამოვლინება. დედამიწაზე უკვე აღარ არსებობდა ღვთის სამეფოს განსახიერება, რომელიც უცხოტომელებს ხელს შეუშლიდა „კაცთა სამეფოზე“ გაბატონებაში (გდ. 1:5;2:2, 16, 17). აქედან გამომდინარე, „ხე“ განასახიერებდა არა მარტო ნაბუქოდონოსორს, არამედ, რაც უფრო მნიშვნელოვანია, იმ მმართველს, რომლის მეშვეობითაც მსოფლიოში ღვთის უზენაესი ძალაუფლება ვლინდება.

ასე რომ, 607 წელს დაიწყო დროის შუალედი, რომელიც მოგვიანებით იესომ მოიხსენია გამოთქმით „წარმართთა ჟამი“, ანუ „ერებისთვის დანიშნული დრო“ (ლუკა 21:24, აქ). ამ ‘დანიშნული დროის’ მანძილზე ღმერთს დედამიწაზე არ ჰყოლია თავისი მმართველობის წარმომადგენელი მთავრობა.

რას ნიშნავს „შვიდი დრო“? „შვიდი დრო“ წარმოადგენს დროის იმ პერიოდს, როცა ღმერთმა დაუშვა, რომ ერებს მისგან დამოუკიდებლად ემმართველათ დედამიწაზე. „შვიდი დრო“ დაიწყო ძვ. წ. 607 წლის ოქტომბერს, როცა ბიბლიური ქრონოლოგიის მიხედვით, ბაბილონელებმა იერუსალიმი გაანადგურეს  (2 მეფეები 25:1, 8—10).

ამრიგად : შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ძვ. წ. 607 წლიდან დაიწყო „შვიდი დროის“ ათვლა, ანუ ღვთის მმართველობის შეწყვეტის პერიოდი. 

. მას შემდეგ დედამიწაზე აღარ ყოფილა იეჰოვას წარმომადგენელი მეფე, რომელიც მის ხალხს უხელმძღვანელებდა. მაგრამ

 „შვიდი დროის“ დასრულების შემდეგ ღმერთი ტახტზე დასვამდა ახალ მმართველს, ამჯერად უკვე ზეცაში. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, „შვიდი დროის“ გასვლის შემდეგ ზეცაში ღვთის სამეფოს მმართველობა დაიწყებოდა.

დანიელის წიგნში ჩაწერილი დანარჩენი წინასწარმეტყველებები სწორედ ამ დროს უნდა შესრულდეს. ასე რომ, თუ გამოვიკვლევთ, რამდენ ხანს გაგრძელდა ის, იმასაც გავიგებთ, როდის დაიწყო ღვთის სამეფომ მმართველობა.

რა ხანგრძლივობისაა „შვიდი დრო“?

ამაში არ იგულისხმება პირდაპირი გაგებით შვიდი წელი, როგორც ეს ნაბუქოდონოსორის შემთხვევაში იყო. ამ კითხვაზე პასუხი ზემოთხსენებულ იესოს სიტყვებიდან გამოჩნდა: „გათელილი იქნება იერუსალიმი [ღვთის მმართველობის სიმბოლო] უცხოტომელთა მიერ, სანამ არ დასრულდება უცხოტომელთათვის დანიშნული დროები“ (ლუკა 21:24). „უცხოტომელთათვის დანიშნული დროები“ ანუ პერიოდი, როდესაც ღმერთმა დაუშვა, მმართველობის უცხოტომელთა მიერ გათელვა, იგივეა, რაც დანიელის მე-4 თავში მოხსენიებული „შვიდი დრო“. ეს იმას ნიშნავს, რომ „შვიდი დრო“ ჯერ კიდევ არ იყო გასული, როცა იესო დედამიწაზე იყო.

 ღვთის სამეფოს მმართველობა ჯერ არ იყო დაწყებული მაშინ, როცა იესომ თავის მიმდევრებს ასწავლა, ამ სამეფოს მოსვლაზე ელოცათ. წინააღმდეგ შემთხვევაში იესო ამას არ ასწავლიდა მათ. მოვიდა ეს სამეფო მაშინ, როცა იესო ზეცად ამაღლდა? არა, რადგან პეტრე და პავლე მოციქულების სიტყვების თანახმად, მკვდრეთით აღმდგარ იესო ქრისტეზე შესრულდა ფსალმუნის 110:1-ში ჩაწერილი წინასწარმეტყველება: «იეჰოვამ ჩემს უფალს უთხრა: „იჯექი ჩემ მარჯვნივ, სანამ შენს მტრებს შენ ფეხქვეშ არ მოვაქცევ“» (საქმეები 2:32—35; ასევე ამაზე ცალსახად საუბრობს ებრაელები 10:12, 13). აქედან ჩანს, რომ უნდა გასულიყო გარკვეული პერიოდი.

აქედან გამომდინარე, „შვიდი დრო“ საკმაოდ დიდ პერიოდს მოიცავდა. ეს დრო იესოს დედამიწაზე მოსვლამდე საუკუნეებით ადრე დაიწყო და გაგრძელდებოდა მისი ზეცად ამაღლებიდან გარკვეული პერიოდი. არც ის უნდა დაგვავიწყდეს, რომ დანიელის წინასწარმეტყველებები „უკანასკნელ დრომდე“ არ აიხსნებოდა.

პირველად, როდესაც ეს წინასწარმეტყველება ნაბუქოდონოსორზე შესრულდა, „შვიდი დრო“ პირდაპირი გაგებით შვიდ წელს მოიცავდა. მაგრამ ფართო მასშტაბით, როდესაც ის უკვე ღვთის სამეფოს ეხება, „შვიდი დრო“ შვიდ წელზე მეტი ხანგრძლივობის უნდა ყოფილიყო.

ამის კიდევ ერთი მტკიცება ის არის,
რომ დანიელმა  გამოიყენა
დრო და არა წელი. მან გამოიყენა iddan რაც ნიშნავს ეპოქას პერიოდებს.  ეს ყურადსაღები მომენტია. ამ სიტყვის გამოყენება აჩვენებს იმას,რომ ის გულისხმობდა დროის დიდ მომაკვეთს ვიდრე მხოლოდ შვიდ წელს. წიმააღმდეგ შემთხვევაში თუ  მხოლოდ, პირდაპირი გაგებით შვიდ წელს იგულისხმებდა ბიბლია, მაშინ იქ უბრალოდ დაიწერებოდა  7 წელი და მორჩა.ეს კიდევ ერთი მტკიცებაა, რომ დიდ პერიოდს მოიცავდა ეს შვიდი დროის წინასწარმეტყველება

„შვიდი დროის“ ათვლა დაიწყო ძვ. წ. 607 წლიდან, როდესაც იერუსალიმი განადგურდა.( რომელსაც თემის ბოლოს დავასაბუთებთ)  თუ ამ წლიდან შვიდ წელს გადავითვლით, ძვ. წ. 600 წელთან მივალთ. მაგრამ ღვთის მმართველობასთან დაკავშირებით ამ წელს განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა. 

 მაშასადამე, „შვიდი დრო“ დროის უფრო დიდ პერიოდს უნდა მოიცავდეს. აქედან  ასევე ჩანს, რომ შვიდ დროს წინასწარმეტყველური მნიშვნელობა აქვს. ამიტომ უნდა გამოვიყენოთ ბიბლიური მეთოდი: „თითო წელი თითო დღეზე“ (რიცხვნი 14:34; ეზეკიელი 4:6).  

 ბიბლიის წიგნი „გამოცხადება“, რომელიც მჭიდრო კავშირშია წიგნ „დანიელთან“, გვეხმარება, ზუსტად განვსაზღვროთ „შვიდი დროის“ ხანგრძლივობა.

იქედან ვიგებთ, რომ სამ-ნახევარი „დრო“ უდრის 1 260 დღეს, შესაბამისად „შვიდი დრო“ გამოდის ორჯერ 1 260, ანუ 2 520 დღე (გამოცხადება 12:6, 14). თუ გავითვალისწინებთ პრინციპს, „თითო დღეზე თითო წელი“, მაშინ 2 520 დღე უდრის 2 520 წელს. ასე რომ, „შვიდი დრო“ ანუ 2 520 წელი უნდა დამთავრებულიყო 1914 წელს (რიცხვები 14:34; ეზეკიელი 4:6).

თუ ძვ. წ. 607 წლიდან  2 520 წელს გადავითვლით, 1914 წელთან მივალთ. აი, ამგვარი გამოთვლით მივდივართ 1914 წელთან ანუ იმ თარიღთან, როცა „შვიდი დრო“ დასრულდა და იესომ, როგორც ღვთის სამეფოს მეფემ, მმართველობა დაიწყო. აღსანიშნავია ისიც, რომ 1914 წელს მსოფლიოში ისეთი მოვლენები განვითარდა, რომლებიც ბიბლიაში ბოლო დღეებთან არის დაკავშირებული.

იეჰოვამ თავის ძეს ამ დროს ანუ 1914 წელს , ზეცაში განდიდებულ იესო ქრისტეს, კაცობრიობის მართვის უფლებამოსილება მისცა (დან. 7:13, 14).

ვნახოთ, რა მოვლენები მოჰყვებოდა იესოს გამეფებას. წავიკითხოთ მათეს 24:7. „ერი ერის წინააღმდეგ აღსდგება და სამეფო სამეფოს წინააღმდეგ, იქნება საკვების უკმარისობა და მიწისძვრები ხან ერთ და ხან მეორე ადგილას“. მიაქციეთ ყურადღება, რომ იესომ საკვების უკმარისობა და მიწისძვრები იწინასწარმეტყველა. მე-20 საუკუნე მართლაც გამოირჩეოდა ასეთი მოვლენების სიხშირით. ხომ ასეა?ნამდვილად. ამ მუხლში, იესომ ისიც იწინასწარმეტყველა, რომ მის გამეფებას დედამიწაზე ომები მოჰყვებოდა. წიგნ „გამოცხადებაში“ ნაწინასწარმეტყველებია არა მარტო ის, რომ ადგილ-ადგილ იქნებოდა ომები, არამედ ისიც, რომ ეს ომები მთელ მსოფლიოზე მოახდენდა გავლენას ბოლო დღეების განმავლობაში. გახსოვთ, როდის დაიწყო პირველი მსოფლიო ომი? 1914 წელს,და: როცა „შვიდ დროსთან“ დაკავშირებულ წინასწარმეტყველებას ბოლო დღეებთან დაკავშირებულ სხვა ბიბლიურ წინასწარმეტყველებებს ვუკავშირებთ, აზრის გამოტანაც შესაძლებელი ხდება.ამრიგად იეჰოვას მოწმეები დარწმუნებულნი არიან, რომ იესო 1914 წელს გამეფდა და ბოლო დღეების ათვლაც აქედან დაიწყო.

მართალია, 1914 წელი პირდაპირ ბიბლიაში ნახსენები არ არის, მაგრამ, ვიმედოვნებთ ამ სტატიამ  იმაში მაინც დაგარწმუნათ, რომ იეჰოვას მოწმეები ამ წელთან დაკავშირებით თავიანთ სწავლებას ნამდვილად ბიბლიაზე აფუძნებენ.

. 

საგულისხმოა ის რომ 30 წლით ადრე აცხადებდნენ ამ წელზე ბიბლიის მკვლევრები. შესაბამისად ფორმალურად მათი პოზიციიდან ეს წელი არაფრით არ განსხვავდებოდა სხვა წლებისაგან. ეს იგივეა დღეს რომ  განვაცხადოთ, რომ მსოფლიო უნდა შეიცვალოს, ვთქვათ, 2050 წელს. (აი რატომაა აბსურდული ბრალდება, რომ ბიბლიის მკვლევარებმა ბიბლია 1914 წელს «მოარგეს». რა აზრი აქვს ისეთი რამის წელზე მორგებას, რომელიც ჯერ არ მომხდარა და რომლის შესახებაც ჯერ არაფერია ცნობილი?)

ახლაკი  მოკლედ ათვლის წერტილის ანუ 607 წლის შესახებ 

თუ როგორ ვადგენთ ამ წელს

ისტორიულ წყაროებში სხვადასხვა, ურთიერთგამომრიცხავი დეტალებია მოცემული ბაბილონის მეფეებისა და მათი მმართველობის თაობაზე. მაგრამ მეცნიერები ერთსულოვნად ამბობენ, რომ ძვ. წ. 539 წელს კიროს II-ის მიერ ბაბილონის დაპყრობის თარიღი ძირითადი თარიღია. 

ბიბლიაში ნათქვამია, რომ იუდეველები ბაბილონის ტყვეობაში მანამდე იქნებოდნენ, სანამ „იერემიას პირით ნათქვამი იეჰოვას სიტყვის“ თანახმად „სამოცდაათი წელი არ შესრულდებოდა“. როდის გათავისუფლდნენ ისინი ტყვეობიდან? ეს მოხდა „სპარსეთის მეფე კიროსის მეფობის პირველ წელს ანუ -537 წელს

ანუ როცა კიროსმა ძვ.წ 539 წელს ბაბილონელთა დინასტია დაამხო, იუდეველების გათავისუფლების ბრძანება ბაბილონზე მმართველობის პირველ წელს, ძვ. წ. 537 წლის გაზაფხულამდე გამოსცა.(  ძვ. წ. 538 წლის მიწურულს ან ძვ. წ. 537 წლის დასაწყისში )

ამრიგად იუდეველები იერუსალიმში ძვ. წ. 537 წელს დაბრუნდნენ. ვინაიდან ბიბლიის თანახმად, იუდეველები ტყვეობაში 70 წელს იმყოფებოდნენ, გამოდის, რომ იერუსალიმი ძვ. წ. 607 წელს განადგურდა შესაბამისად თუ აქედან 2520 წელს გადავით ლით მივალთ ზემოთ ხსენებულ 1914 წლამდე

ახლაკი მტკიცებულებები, რომლის საფუძველზეც დადგინდა, რომ კიროს II-მ ძვ. წ. 539 წელს აიღო ბაბილონი:

როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ მეცნიერები ერთსულოვნად ამბობენ, რომ ძვ. წ. 539 წელს კიროს II-ის მიერ ბაბილონის დაპყრობის თარიღი ძირითადი თარიღია. ამის მაგალითია

▪ უძველესი ისტორიული წყაროები და ფირფიტები ლურსმული წარწერებით: დიოდორე სიცილიელმა (დაახლოებით ძვ. წ. 80—20) დაწერა, 

რომ კიროსი სპარსეთის მეფე გახდა „55-ე ოლიმპიურ წელს“, ანუ ძვ. წ. 560 წელს (Historical Library, წიგნი IX, 21). ბერძენი ისტორიკოსი ჰეროდოტე აღნიშნავს, რომ კიროსი მოკვდა „გამეფებიდან 29 წლის შემდეგ“, რაც იმას ნიშნავს რომ ეს მოხდა მისი მეფობის 30-ე წელს, ანუ ძვ. წ. 530 წელს. ფირფიტები ლურსმული წარწერებით აჩვენებს, რომ კიროსმა ბაბილონი სიკვდილამდე 9 წლით ადრე დაიპყრო. თუკი ძვ. წ. 530 წლიდან, ანუ იმ წლიდან, როცა კიროსი გარდაიცვალა, უკან 9 წელს გადავითვლით, ძვ. წ. 539 წლამდე მივალთ. ეს კი სწორედ ის წელი იყო, როცა კიროსმა ბაბილონი აიღო.

(კიროსის მმართველობის შესახებ ცნობები გვხვდება ასევე აფრიკანუსის, ევსები კესარიელისა და პტოლემეს ნაშრომებში და ბაბილონურ თიხის (ფირფიტებზე).

აგრეთვე ეს წყაროებიც  მოგვითხრობს 539 წელზე:

New Life Publisher, Revision 2006; გვერდები 235, 1305, 1396):

Hagnos Publisher, გვერდები 285 და 1851):

ჯონ დევისის ახალი ბიბლიური ლექსიკონი 

(დამატებითი ინფორმაცია წლების გადათვლის შესახებ):

 უნდა აღინიშნოს რომ ძვ. წ. 607 წლის ოქტომბრიდან ძვ. წ. 1 წლის ოქტომბრამდე 606 წელია. ნულოვანი წელი არ არსებობს. ძვ. წ. 1 წლის ოქტომბრიდან ახ. წ. 1914 წლის ოქტომბრამდე 1 914 წელია. თუ 606 წელს მივუმატებთ 1 914 წელს, მივიღებთ 2 520 წელს.

ზოგს ებადება კიტხვა ნუთუ იესო ზეცად ამაღლებისთანავე არგამეფდებოდა? და ამდენი ხანი მოუწევდა ცდა 1914 წლამდე? რის საფუძველზე შეიძლება ამის ტქმა რომ იესო მაშინვე არგამეფებულა როცა ამაღლდა არამედ მოგვიანებით?

პასუხი: ვნახოთ  როგორ მოჰფინა ნათელი ფსალმუნის 110:1-მა იესოს მმართველობის დროის გამოთვლას.

 დავით მეფემ წინასწარმეტყველებაში იესოს ‘მეუფე’ უწოდა და თქვა: „უთხრა უფალმა [იეჰოვამ, აქ] მეუფეს ჩემსას: იჯექი ჩემს მარჯვნივ, ვიდრე დავანარცხებდე შენს მტრებს შენს ფეხთა ქვეშ“ (ფსალმუნი 110:1; შეადარე საქმეები 2:34–36)-ს. ეს წინასწარმეტყველება ცხადყოფს, რომ იესოს მმართველობა ზეცაში ამაღლებისთანავე არ დაიწყებოდა. პირიქით, მას, ღმერთის მარჯვნივ მყოფს, უნდა დაეცადა. ამას ცალსახად პასუხობს ასევე -(ებრაელთა 10:12, 13). 

გარდა ამისა იესომაც უჩვენა, რომ ამ მმართველობის შეწყვეტის პერიოდი ჯერ არ იყო დასრულებული, ვინაიდან მან თქვა: „იერუსალიმი გათელილი იქნება წარმართთა მიერ, ვიდრე დასრულდება წარმართთა ჟამი“ (ლუკა 21:24).

თუ მათეს 24:15-28-ს და მარკოზის 13:14-23-ს შევადარებთ ლუკას 21:20-24-თან, ჩვენ ვნახავთ  მითითებას იმაზე, რომ იესოს წინასწარმეტყველება იერუსალიმის დანგრევაზე მეტს ითვალისწინებდა. გაიხსენე, რომ მხოლოდ ლუკა მოიხსენიებს ეპიდემიებს. მსგავსად ამისა, მხოლოდ მან დაასრულა იესოს წინასწარმეტყველების ეს მონაკვეთი ასეთი სიტყვებით: „იერუსალიმი გათელილი იქნება წარმართთა მიერ, ვიდრე დასრულდება წარმართთა დრო“(ლუკა 21:24). 

ასევე დასკვნითი მითითება, რომ იესოს წინასწარმეტყველება, ამ სისტემის აღსასრულის შესახებ, ეხება არა მხოლოდ პირველ საუკუნეს, შეგვიძლია ვნახოთ გამოცხადების მე-6 თავში. ახალი წელთაღრიცხვით 70 წლიდან რამდენიმე ათწლეულის შემდეგ, მოციქულმა იოანემ აღწერა განსაცვიფრებელი სანახაობა — მოქმედი ცხენოსნები (გამოცხადება 6:2-8). ‘უფლის დღის’ — მისი თანდასწრების დღის გარჩევით წინასწარმეტყველური თვალსაზრისი განსაზღვრავს 20 საუკუნეს, როგორც დიდი ომების (მუხლი 4), საკვების ფართოდ გავრცელებული უკმარისობისა (მუხლი 5 და 6) და ‘ჭირის’ დროს (მუხლი 8). ნათელია, რომ ყოველივე ეს ეთანხმება სახარებებში ჩაწერილ იესოს სიტყვებს და ამტკიცებს, რომ მისი წინასწარმეტყველება დიდი მასშტაბით შესრულდება ‘უფლის დღის’ პერიოდში (გამოცხადება 1:10).

იერუსალიმი მთელ დედამიწაზე ერთადერთი ქალაქი იყო, რომელიც უშუალოდ ღვთის სახელთან იყო დაკავშირებული (3 მეფეთა 11:36; მათე 5:35). ის იყო ღვთის მიერ მოწონებული მიწიერი სამეფოს დედაქალაქი. ეს ქალაქი უცხოტომელების მიერ იმ გაგებით გაითელებოდა, რომ იქ ღვთის მმართველობას წუთისოფლის მთავრობები შეცვლიდა. 

ეს იმის მაჩვენებელი იყო, რომ დედამიწაზე ღმერთს აღარ ჰყავდა თავისი მმართველობის წარმომადგენლები. ეს დაიწყო ძვ. წ. 607 წლიდან, მაგრამ უსასრულოდ არ გაგრძელებულა. ხის ფესვზე ბორკილი ‘შვიდი დროის’ გასვლამდე იქნებოდა დადებული. ამ პერიოდის ამოწურვის შემდეგ იეჰოვა მმართველობას კანონიერ მემკვიდრეს, იესო ქრისტეს, გადასცემდა. 

რომლის ატვლაც როგორც ზემოთ აღვნიშნეტ 607 წლიდან იწყება და მთავრდება 1914 წელს. ამრიგად იესო არა პირველ საუკუნეში არამედ ამ წელს გქმეფდა

სხვა წინააღმდეგობები

1.ებრ10:12 ის თანახმად თუ ღვთის მარჯვივ ზისო მეფე არ გამოდის?

პასუხი: მარჯვნივ ჯდომა არ ნიშნავს მეფობას შეადარეთ 1 მეფეთა 2:19 -აქ ბათ შება 'იჯდა ტახტზე' . მაგრამ მას არ „დაუწყია მეფობა. სინამდვილეში მას პატივი მიაგეს. ამ შემთხვევაში ტახტზე ჯდომა პატივს ნიშნავდა.
ასევე დადასტურება იმისა, რომ "ტახტი"  სიმბოლოა "პატივისცემის იხლეთ , ესაიას 22:23 - ამგვარად, იესო, ზეცაში დაბრუნებისთანავე, ტახტზე და ჯდა ღვთის მარჯვნივ  - იმ გაგებით, რომ მას პატივი მიაგო იეჰოვამ, როგორც ეს აღწერილია ფილ 2: 9 -ში :

2.ფს110:1,2 მისი მეფობა მის მტრებს შორის ხდებაო და არა მაშინ როცა ფეხქვეშ გაეგებოდნენო.

პასუხი: მარჯვნივ ჯდომა, რომ არ ნიშნავს მეფობას  ამაზე ზემოთაც ვისაუბრეთ. ხოლო 2 მუხლი ასევე 5,6 გვაჩვენებს, რომ როდესაც დადგა ქრისტეს მეფობის დრო,მაშინ იეჰოვა ეუბნება  მას: „იბატონე შენს მტერთა შორისო“ასე რომ, როდესაც ფსალმუნის 110: 1-ში ნათქვამია, რომ იესო უნდა დაელოდოს, სანამ ღმერთი თავის მტრებს "ფეხქვეშ მოაქცევს", ეს ნიშნავს, იმას, რომ ის უნდა დაელოდოს სანამ ღმერთი "მისცემს მას სამფოს" რომელიც 1914 წელს მოხდა

3.- (იოანე 3:35)ეს აჩვენებს იმას რომ 33 წელს გამეფდა?

პასუხი:ციტირებულ ტექსტებში იესო არ საუბრობდა იმ დროზე, როდესაც ის იქნებოდა გამეფებული თუ იესო ლაპარაკობდა იმაზე, თუ როდის დაიწყებდა მეფობას, ეს იქნებოდა წინააღმდეგობრივი თვით მათ რწმწნაზე რომ 33 წელს დაიწყო თითქოს მეფობა. რადგან  30-ე და 32-ე; მუხლებში გამოიყენა აწმყო და წარსული ზმნები. და თუ ქრისტეს ექნებოდა ლაპარაკი მისი მეფობის შესახებ, მაშინ ასეთი მეფობა უნდა დაწყებულიყო ახ.წ. 33 წლამდე .

4.ბევრი ფიქრობს რომ სატანა ადამდა ევას შეცდენის პერიოდში იქნა გადმოგდებული ამ არგუმენტის გასამყარებლად იესოს სიტყვებსაც იშველიებენ (ლუკ 10:18). ესრომ ასე იყოს გამოვოდოდა რომ 1914 წელს ვერ მოცდებოდა სატანის გადმოგდება. მავრამ მართლაც ასეა ეს?
პასუხი: როგორც ყოველთვის, ძალიან მარტივია! საჭიროა მხოლოდ ყურადღებით შევეხოთ გამოცხადების წიგნის მე -12 თავის მთელ კონტექსტს,

პირველ რიგში, ის ფაქტი, რომ იესომ ზეცაში გამეფებამდე დიდი ხნით ადრე, თქვა, რომ "მან დაინახა სატანა ზეციდან ჩამოვარდნილი", არავითარ შემთხვევაში არ ეწინააღმდეგებოდა ღვთის მომავალ გეგმას. იესომ ისაუბრა მოსალოდნელ მოვლენაზე, რომლის შესრულებაშიც მას გადამწყვეტი როლი უნდა შეესრულებინა, მისთვის ეს უცვლელი მომავალი ფაქტი იყო! მან ისაუბრა სატანის ხვედრზე, თითქოს ეს უკვე მომხდარიყო და ამას ვერაფერი შეუშლიდა ხელს!

მსგავს მაგალითებს ჩვენ ვხვდებით წმინდა წერილებში მაგალითად: (ეს50:4-6)  გამოცხადების წიგნი
 ან (ეფ2:5-7) მუხლები
მეორეც, გამოცხადების წიგნის მე -12 თავის მთელი კონტექსტი, ამ საკითხთან დაკავშირებულ უამრავ სხვა ბიბლიურ ტექსტებთან ერთად, საშუალებას გვაძლევს დავინახოთ, რომ ზეცაში ომი მოხდა უფრო გვიან, ვიდრე ადამი და ევას პერიოდში

იობ1: 6; 2: 1 - თუ სატანა დედამიწაზე იყო გადმოგდებული,  რატომ იყო ზეცაში სხვა სულიერ ქმნილებებს  შორის  და ღმერთსაც კი ესაუბრა?
შეადარეთ ესაია 24: 21,22

გამოცხადება 12:11 - რატომ არის ნათქვამი, რომ სატანაა დაამარცხეს კრავის სისხლით, თუ ფიქრობთ, რომ ეს ომი სამოთხეში ჯერ კიდევ კაცობრიობის გარიჟრაჟზე იყო და, შესაბამისად, ქრისტეს გამოსყიდვამდეც?

გამოცხადება 12:12 - თუეს ომი მაშინ მოხდა როცა დედამიწა ჯერ კიდევ არ იყო სავსე  ხალხით, მაშინ ვის მიმართაა გაფრთხილება „ვაი მიწასა და ზღვას რადგან ეშმაკი ჩამოვიდა?

რატომ არის ნათქვამი, რომ ამ ომის შემდეგ ეშმაკმა იცის, რომ "მას დიდი დრო არ აქვს თუკი ახლოს წარსულსი არ მოხდა ის არამედ 6000 წლის უკან?

გამოცხადება 1: 1   - შესაძლებელია თუ არა ბიბლიის მითითების უგულებელყოფა, რომ იოანე მოციქულისათვის ნაჩვენები მოვლენები მხოლოდ „ უნდა ყოფილიყო მომავალში“, ე.ი.  ომი უნდა მომხდარიყო მხოლოდ მომავალში?

რათქმაუნდა ყველა ფაქტი მიითითებს იმაზე რომ ომი ახლო წარსულსი მოხდა კერძოდ როგორც კარგად ცნობილი ბიბლიური ქრონოლოგია გვიჩვენებს და ჩვენი დროის მოვლენებიც ადასტურებს, ეს პერიოდი 1914 წელს დაიწყო .

5.კოლასელების 1:13  რა იყო სინამდვილეში „ძე სამეფო“. 

პასუხი:ბიბლიაში ვხედავთ, რომ 33 წელს, ფსალმუნის 8: 6- ის  შესრულება მოხდა   ფსალმუნის 8: 6- ის ასეთი შესრულება მხოლოდ კრების მასშტაბით შემოიფარგლებოდა . სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ძველი წელთაღრიცხვის 33 წელს ქრისტემ დაიწყო მეფობა მხოლოდ ცხებული ქრისტიანების კრებაზე . შეადარეთ (ეფ1:22) ამრიგად ჩვენ  ეს არ იყო ფსალმუნის 8: 5-ის სრული შესრულება, რაზეც პავლემაც დაწერაებრაელთა 2: 8 -ში ( ჩვენ ჯერ კიდევ ვერ ვხედავთ რომ მას ყველაფერი ემორჩილებოდეს .")ამრიგად იესო 1914 წელს  მტრებთან ერთად იწყებს მეფობას და განაგრძობს მეფობას მანამ, სანამ ყველა მისი მტერი ფეხქვეშ არ დაეგება

დაბოლოს, იმის გაგება, რომ ქრისტე მეფობს პირველ რიგში შეზღუდულ ჯგუფზე, ცხებული ქრისტიანთა კრებაზე (კოლოსელები 1:13), და მხოლოდ მოგვიანებით ზოგადად კაცობრიობაზე (გამოცხადება 11:15) სრულ ჰარმონიაშია იმ ფაქტთან, რომ იესო ქრისტე წინასწარმეტყველურად მოიხსენიება, როგორც "დავითი" (ეზეკიელი 34:23, 24; 37:24, 25) და ნათქვამია, რომ "დავითის ტახტის მემკვიდრეა" (ლუკა 1:32) . რატომ ვამბობთ, რომ არსებობს ჰარმონია? იმის გამო, რომ დავითი , როდესაც ის გახდა მეფე, პირველად განაგებდა შეზღუდულ და სპეციფიკურ ჯგუფს , ”იუდას სახლს” (2 სამუელი 2: 4) და მხოლოდ მოგვიანებით იგი მეფობდა ”მთელ ისრაელზე” ( 2 სამუელი 5: 1-5; 1 ქრონიკები 11: 1-3) . მსგავსი რამ მოხდა იესო ქრისტეს დიდი დავითის შემთხვევაშიც

როდის იწყებს ქრისტე მეფობას?

2014 წლის 14 სექტემბერი

„მან თქვა: ერთი დიდგვაროვანი კაცი შორეულ ქვეყანაში წავიდა, რათა სამეფო ძალაუფლება მოეპოვებინა და შემდეგ დაბრუნებულიყო“ - ლუკა 19:12

 ზემოთ მოყვანილი მონაკვეთი მხოლოდ ერთ-ერთია იმ მრავალი ილუსტრაციიდან, რომელშიც იესო თავის სამეფოზე საუბრობდა. იესო, რომელიც წარმოდგენილი იყო „დიდგვაროვნით“, 33 წელს დაბრუნდა ზეცაში („შორეულ ქვეყანაში“) სამეფოს მისაღებად („სამეფო ძალაუფლების ) და შემდეგ დაბრუნდა არა როგორც ადამიანი, არამედ როგორც ძლიერი სულიერი არსება, რომელიც აღასრულებდა ღვთაებრივ განაჩენს ბოროტებზე და იხსნიდა ღვთის, მისი მამის ერთგულებს. – იხილეთ 2 თესალონიკელთა 1:6-9.

შედეგად, ნომინალურად ქრისტიანული რელიგიები ქრისტეს დაბრუნებას ელოდებიან. თუმცა, მის დაბრუნებამდე ის „მეფურ ძალაუფლებას“ იძენს. როდის ხდება ეს?

 

გამოცხადების 11:15 და 17-ში სამეფოს დასაწყისს მსოფლიოს ერების აჯანყებას უკავშირებენ.

„მეშვიდე ანგელოზმა ჩაჰბერა საყვირს და გაისმა ცაში დიდი ხმები, რომლებიც ამბობდნენ: „ქვეყნიერების სამეფო ჩვენი უფლისა [იეჰოვასა] და მისი ქრისტესი გახდა და ის იმეფებს უკუნითი უკუნისამდე“ (გამოცხადება 11:15).

„გმადლობთ შენ, იეჰოვა ღმერთო, ყოვლისშემძლეო, ვინც ხარ და ვინც იყავი,  და მეფობა დაიწყე. მაგრამ ერები განრისხდნენ “ (გამოცხადება 11:17, 18ა).

როდის აღწერს ისტორია მსოფლიოს ერებს შორის მღელვარე მოვლენების შესახებ? ახ. წ. 33 წელს, როდესაც იესო ზეცად ამაღლდა? არა. დიდი მოვლენა, რომელმაც ერების მძვინვარება აღნიშნა, პირველი მსოფლიო ომი იყო. ყურადღება მიაქციეთ, რას ამბობენ ისტორიკოსები ამის შესახებ[2]:

„1914 წლიდან მოყოლებული, ყველა, ვინც იცნობს მსოფლიო ტენდენციებს, ღრმად შეშფოთებულია ქმ მოვლენებით

 „თანამედროვე ერა... 1914 წელს დაიწყო და არავინ იცის, როდის ან როგორ დასრულდება... შესაძლოა, მასობრივი განადგურებით დასრულდეს.“ -  The Seattle Times, 1959 წლის 1 იანვარი.

„მთელი მსოფლიო პირველი მსოფლიო ომის დროს ნამდვილად აფეთქდა და ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვიცით, რატომ... უტოპია თვალწინ გაჩნდა. იყო მშვიდობა და კეთილდღეობა. შემდეგ ყველაფერი კვამლში გაეხვა. მას შემდეგ ჩვენ შეჩერებული ანიმაციის მდგომარეობაში ვართ.“ - დოქტორი უოკერ პერსი, American Medical News, 1977 წლის 21 ნოემბერი.

„1914 წელს მსოფლიომ დაკარგა ერთიანობა, რომელიც მას შემდეგ აღარასდროს აღუდგენია... ეს იყო არაჩვეულებრივი არეულობისა და ძალადობის დრო, როგორც ეროვნული საზღვრების გარეთ, ასევე ეროვნული საზღვრების შიგნით.“ -  The Economist, ლონდონი, 1979 წლის 4 აგვისტო.

იყომშვისობა  სამყაროში  რომელშიც დავიბადე... უეცრად, მოულოდნელად, 1914 წლის ერთ დილას, ყველაფერი დასრულდა.“ - ჰაროლდ მაკმილანი, ინგლისელი სახელმწიფო მოღვაწე, The New York Times, 1980 წლის 23 ნოემბერი.

 

გამოცხადების მე-12 თავი სამეფოს დასაწყისს სატანისა და მისი დემონების ზეციდან განდევნას უკავშირებს.

„და გამოჩნდა დიდი ნიშანი ცაში: ქალი, შემოსილი მზით, მთვარე მის ფეხქვეშ და თორმეტი ვარსკვლავის გვირგვინი მის თავზე. ორსულად იყო და ტკივილისგან ტიროდა, როცა მშობიარობას აპირებდა“.

„და გამოჩნდა კიდევ ერთი ნიშანი ცაში: უზარმაზარი წითელი დრაკონი შვიდი თავით, ათი რქით და შვიდი გვირგვინით თავებზე. მისმა კუდმა ციდან ვარსკვლავების მესამედი გადაყარა და მიწაზე მოისროლა. დრაკონი დადგა მშობიარე ქალის წინ, რათა შობისთანავე შთანთქას მისი შვილი.“

„ და შვა მან ვაჟი, მამრობითი სქესის, რომელიც რკინის კვერთხით იმეფებს ყველა ერს. და მისი შვილი ატაცებულ იქნა ღმერთთან და მის ტახტთან.“

რას ნიშნავს ეს სიმბოლოები?

„დიდი დრაკონი“ არის სატანა, ეშმაკი. – გამოცხადება 12:9.

მაგრამ ვინ ან რა არის „მამაკაცი“? იესო? არა. რადგან, როგორც კი დაიბადა, ეს „მამაკაცი“ „ატაცებულ იქნა ღმერთთან და მის ტახტთან“. თუმცა, იესო არ წასულა სამოთხეში და არც მეფობა დაუწყია დაბადებისთანავე. იესო ამაღლდა სამოთხეში მხოლოდ დედამიწაზე 33 წელიწადნახევრის ცხოვრების შემდეგ. – საქმეები 1:9-11.

რადგან ძე ღმერთთან ატაცებული იქნა, ეს ნიშნავს, რომ ის მისი ძეა. ამგვარად, ქალი წარმოადგენს მის სიმბოლურ ცოლს (გალ. 4:31; ეს. 54:1). ძე არის სამეფო. საიდან ვიცით ეს?

ამ „ძის“ „დაბადების“ დროს ზეცაში ომი იყო: მთავარანგელოზი მიქაელი და მისი ანგელოზები ებრძოდნენ სატანას და მის ანგელოზებს. სატანამ და მისმა დემონებმა ომი წააგეს და ზეციდან იქნენ განდევნილნი. – გამოცხადება 12:7-9.

ამის შემდეგ ცაში გამოცხადდა:

„ ახლა დადგა ხსნა ჩვენი ღმერთისა , ძალა და სამეფო და მისი ქრისტეს ხელმწიფება , რადგან გადმოგდებულ იქნა ჩვენი ძმების ბრალმდებელი, რომელიც ბრალს სდებდა მათ დღე და ღამე ჩვენი ღმერთის წინაშე. და სძლიეს მას კრავის სისხლით და თავიანთი მოწმობის სიტყვით  - გამოცხადება 12:10-11

ბერძნული ზმნა, რომელიც ითარგმნება, როგორც „შესრულდა“, არის gínomai .

γίνομαι  [ gínomai ] = 1) არსებობა, არსებობის დაწყება; 2) გახდომა, მოხდენა (მოვლენებზე გულისხმობს); 3) წარმოშობა, ისტორიაში გამოჩენა; 4) შექმნა.

 „არსებობა“. (პირველი განმარტება).

– ახალი ანალიტიკური ბერძნული ლექსიკონი , უესლი ჯ. პერშბახერი, 1990, მასაჩუსეტსი;

მაგრამ როდესაც ბიბლია აცხადებს: „ახლა დადგა სამეფო...“, ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ ეს მოხდა სატანისა და მისი დემონების ზეციდან განდევნისთანავე? განა სამეფო არ „დაიბადა“ ან არ არსებობდა ამ განდევნამდე? დიახ, და ეს ნათელი ხდება ბერძნული სიტყვა „ არტი“ -ს (ახლა) სწორი გაგებით:

Ἄ ρτι = ამჟამად, მის მახლობლად ან მოგვიანებით; ახლა, ამჟამინდელ მომენტში ; მაშინვე, ამჟამად; მხოლოდ ახლა, ახლახან. – ახალი ანალიტიკური ბერძნული ლექსიკონი , უესლი ჯ. პერშბახერი, 1990, მასაჩუსეტსი; ანალიტიკური ბერძნული ლექსიკონი , სამუელ ბაგსტერი და შვილები, ნიუ-იორკი, 1870.

 „არტი“ მოიცავს  რაღაც ახლო წარსულში მომხდარის იდეას. ზემოთ ციტირებულ ბერძნულ ლექსიკონებში გამოყენებული ინგლისური სიტყვა „ juncture “ (შეერთება) ნიშნავს „ მოვლენების შეხვედრას“. (მიქაელი) ამიტომ, გამოცხადების მე-12 თავის კონტექსტთან ჰარმონიაში, „ არტი“-ს აშკარად აქვს ეს მნიშვნელობა. ანუ, სამეფოს „დაბადების“ (წარმოშობის) და სატანისა და მისი ანგელოზების ზეციდან განდევნის შემთხვევაში, „სამეფო აღსრულდა...“.

რა მოხდა შემდეგ?

„ამიტომ გიხაროდეთ, ცანო და თქვენ, ვინც მათში მკვიდრობთ! ვაი მიწასა და ზღვას , რადგან თქვენთან ჩამოვიდა ეშმაკი დიდი მძვინვარებით, რადგან იცის, რომ მისი დრო ცოტა დარჩა “ - გამოცხადება 12:12.

ეს განდევნა ნოეს დრომდე არ მომხდარა, რადგან ანგელოზები იმ დროს აჯანყდნენ და არა მანამდე (დაბადება 6:1-5; მსაჯულები 6, 7). ეს არც იობის დრომდე მომხდარა, რადგან იმ დროს სატანას სამოთხეში შესვლის უფლება ჰქონდა (იობი 1:6-12; 2:1-7). მოხდა ეს პირველ საუკუნეში, იესოს ზეცად ამაღლების შემდეგ? არა.

სატანის შესახებ ზეციდან ხმა მას „ჩვენი ძმების ბრალმდებელს“ უწოდებს და მათ შესახებ ამბობს: „მათ სძლიეს იგი [ანუ სატანა] კრავის სისხლითა და თავიანთი მოწმობის სიტყვით და არ შეიყვარეს თავიანთი სულები სიკვდილის წინაშეც კი“ (გამოცხადება 12:10, 11).

იესოს მიმდევრების ეს აღწერა არ შეესაბამება ახ. წ. 33 წელს, როდესაც იესო ზეცად ამაღლდა. პირიქით: მის უახლოეს მიმდევრებს შეეშინდათ და მიატოვეს იგი (მათე 26:55, 56). აშკარაა, რომ ტექსტი ეხება უფრო გვიანდელ პერიოდს, როდესაც ქრისტეს ბევრ მოწაფეს ექნებოდა შესაძლებლობა, სიკვდილის პირისპირაც კი გამოევლინა რწმენა.

კიდევ ერთი რამ: გამოთქმა „ვაი მიწასა და ზღვას“, როგორც ჩანს, დედამიწაზე მკვეთრ ცვლილებას უნდა ნიშნავდეს. თავად გამოცხადების წიგნში მოიხსენიება აპოკალიფსის მხედრები, რომლებიც დედამიწაზე ღრმა ცვლილებებს იწვევენ. ყურადღება მიაქციეთ მოვლენათა თანმიმდევრობას:

პირველი მხედარი: „გამოვიდა გამარჯვებული და თავისი გამარჯვების დასასრულებლად“ (გამოცხადება 6:1).

მეორე მხედარი: „მას მიეცა ნება, წაეღო მშვიდობა დედამიწიდან “ (გამოცხადება 6:4).

მესამე მხედარი: „მას ხელში სასწორი ეჭირა“ – გამოცხადება 6:5.

მეოთხე მხედარი: „მისი სახელი იყო სიკვდილი და ჰადესი [კაცობრიობის საერთო საფლავი] მისდევდა მას“ – გამოცხადება 6:8.

ჩვენ ვხედავთ მსოფლიო ომების (მშვიდობა „წაიღეს დედამიწიდან“), შიმშილობისა და მისგან გამოწვეული სიკვდილიანობის, მათ შორის „მომაკვდინებელი ჭირის“ (გმც. 6:8) თანმიმდევრობით მიმდინარე მოვლენებს (ეს ზუსტად ისაა, რაც ისტორიამ მეოცე საუკუნის დასაწყისში აღწერა! პირველ მსოფლიო ომში (1914-1918) მსოფლიოს მოსახლეობის 93 პროცენტი დაიღუპა და საკვების მარაგების უზარმაზარი განადგურება გამოიწვია, რამაც საკვების მწვავე დეფიციტი გამოიწვია. ომით გამოწვეულ არასრულფასოვან კვებასა და შოკს თან ახლდა დაავადებები, რომელთაგან ყველაზე აღსანიშნავი იყო ესპანური გრიპი, რომელმაც 1918-1919 წლებში სულ რაღაც რამდენიმე თვეში 20 მილიონზე მეტი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა.

ეს ყველაფერი ეთანხმება გამოცხადების 11:15 და 17, ასევე 12:12 მუხლებს, რომლებიც უკვე განვიხილეთ.

 

და რაც შეეხება „ტახტზე ჯდომის“ არგუმენტს?

ზოგიერთის მიერ გავრცელებული მცდარი წარმოდგენა, რომ იესომ მეფობა ზეცად ამაღლებისთანავე დაიწყო, გამომდინარეობს ასევე მცდარი დასკვნიდან, რომ ღვთის გვერდით მისი ზეცად ამაღლებისთანავე დაჯდომა ნიშნავდა, რომ მან მეფობა დაიწყო.

ისინი ეფუძნება ქვემოთ მოცემულ ტექსტს:

„და სოლომონი დაჯდა უფლის ტახტზე მეფედ, მამამისის, დავითის ნაცვლად“ (1 მატიანე 29:23).

რადგან ამ ტექსტში გამოთქმა „ტახტზე ჯდომა“ სოლომონის მეფობის დასაწყისს ეხება, მათ ესმით, რომ როდესაც იესო ზეცაში ღვთის მარჯვნივ დაჯდა, მან (ქრისტემ) მეფობა დაიწყო. თუმცა, ასეთი დასკვნა არ ეფუძნება მთლიანად ბიბლიურ კონტექსტს, როგორც ვნახეთ ზემოთ მოცემული მტკიცებულებების გათვალისწინებით, რომ ქრისტეს მეფობა ახ. წ. 33 წელს არ დაუწყია. ის არც იმას ეფუძნება, რასაც ბიბლია ამბობს გამოთქმის „ტახტზე ჯდომის“ შესახებ.

მოდით განვიხილოთ მხოლოდ ორი მაგალითი:

 „როცა მოვა კაცის ძე თავისი დიდებით და ყველა ანგელოზი მასთან ერთად, მაშინ დაჯდება ის თავისი დიდების ტახტზე და შეიკრიბება მის წინაშე ყველა ერი და გაარჩევს მათ ერთმანეთისგან, როგორც მწყემსი არჩევს ცხვრებს თხებისგან“ - მათე 25:31-32

თუ ტახტზე ჯდომა მეფობის მხოლოდ დაწყებას ნიშნავს და თუ იესომ მეფობა ახ. წ. 33 წელს დაიწყო, მაშინ ცხვრებისა და თხების ასეთი გამოყოფა და ასეთი სამსჯავრო უკვე იმ დროს მოხდებოდა. მაგრამ ეს არც ლოგიკურია და არც ბიბლიური. ეს არალოგიკურია, რადგან ბევრი ადამიანი დაიბადა ახ. წ. 33 წლის შემდეგ. განა ისინი არ განისჯებიან? და ეს ბიბლიური არ არის, რადგან ასეთი სამსჯავრო იესოს დიდი წინასწარმეტყველების ბოლოსაა „ქვეყნიერების აღსასრულის“ შესახებ, ანუ აღსასრულის ჟამის შესახებ. – მათეს სახარება, თავები 24 და 25.

„ახალ ქმნილებაში, როცა კაცის ძე თავის დიდებულ ტახტზე დაჯდება , თქვენც, ვინც მე გამომყევით, თორმეტ ტახტზე დასხდებით და ისრაელის თორმეტ ტომს განსჯით“ - მათე 19:28.

ეს „აღორძინება“ ამ სისტემის დასასრულის შემდეგ მოხდება. ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ ქრისტე მეფობას მხოლოდ სისტემის დასასრულის შემდეგ დაიწყებს? ასეთი დასკვნა ეწინააღმდეგება გამოცხადების ტექსტებს, რომლებიც მიუთითებენ, რომ ქრისტე მეფობას ამ სისტემაშიც კი იწყებს.

ცხადია, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია გავიგოთ ინტრონიზაცია, ანუ მეფედ გახდომა ყოველ ჯერზე, როცა ვკითხულობთ ფრაზას „ტახტზე ჯდომა“. ეს კონტექსტზეა დამოკიდებული. ბიბლიური კონტექსტი ისტორიასთან ერთად აჩვენებს, რომ ქრისტემ მესიანურ სამეფოში მეფობა მე-20 საუკუნეში, დაახლოებით პირველი მსოფლიო ომის დროს დაიწყო

ზოგი ამტკიცებს, რომ იესომ მესიანური სამეფოს მეფედ მეფობა ახ. წ. 33 წელს დაიწყო. ამ შეხედულების მიმდევრები თავიანთ არგუმენტს შემდეგ ტექსტებს აფუძნებენ:
„ - კოლ. 1:13.
ვინაიდან ტექსტში სიტყვა „სამეფო“ ქრისტესთან დაკავშირებით არის მოხსენიებული, ამტკიცებენ, რომ იესომ მეფობა ჩვენი წელთაღრიცხვით პირველ საუკუნეში დაიწყო.
ბიბლიაში მოხსენიებულია, რომ ზეცად ამაღლების შემდეგ იესო ქრისტე „ ღვთის მარჯვნივ ამაღლდა“ და რომ „ის ღვთის მარჯვნივ დაჯდა“ (საქმეები 2:33; რომაელები 8:34; კოლასელები 3:1; ებრაელები 10:12; 1 პეტრე 3:22). ამგვარად, ამ ტექსტებსა და ფსალმუნის 109:1-ზე დაყრდნობით, ზოგი ამტკიცებს, რომ „ღვთის მარჯვნივ ჯდომა“  მის მეფედ გამეფებას ნიშნავდა.
ფსალმუნის 110:2 მოხსენიებულია ებრაელთა 10:12, 13-ში:
„ მაგრამ ამან [იესომ] სამუდამოდ შესწირა ერთი მსხვერპლი ცოდვებისთვის და დაჯდა ღვთის მარჯვნივ, და მას შემდეგ ელოდება, სანამ მისი მტრები მის ფეხსადგამად არ გახდებიან“.
ვინაიდან ისინი ტახტზე ჯდომას იესოს მესიანური სამეფოს მეფედ აღსაყდრებად განმარტავენ, ისინი ამტკიცებენ, რომ ქრისტეს მიერ მტრების დამორჩილება გარკვეული ლოდინის პერიოდის შემდეგ არ ნიშნავს, რომ მან მეფობა დაიწყო; ეს მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ მეფე, რომელიც უკვე ახ. წ. 33 წლიდან ახორციელებდა მეფობას, იმოქმედებდა თავისი მტრების წინააღმდეგ, როდესაც იეჰოვა მისცემდა მას ასეთ ბრძანებას.
და, არგუმენტაციის დასასრულებლად, ისინი ციტირებენ 1 კორინთელთა 15:25-ს, სადაც პავლე აცხადებს:
„ რადგან მან უნდა იმეფოს მანამ, სანამ ღმერთი მის ფეხქვეშ არ მოაქცევს ყველა მის მტერს“.
ზემოთ მოცემული ტექსტის გათვალისწინებით, ისინი ამტკიცებენ: „ბიბლია არ ამბობს, რომ იესო თავის სამეფოს მაშინ დაიწყებდა, როდესაც თავის მტრებს დაიმორჩილებდა. პირიქით, ის ამბობს, რომ მისი სამეფო მანამ განხორციელდებოდა, სანამ ის თავის მტრებს არ დაიმორჩილებდა“.
მაგრამ რას ამბობს ბიბლია ამ თემაზე? მოსაზრება, რომლის თანახმადაც იესომ მესიანური სამეფოს მეფედ მეფობა ახ. წ. 33 წელს დაიწყო, უგულებელყოფს ბიბლიის ფუნდამენტურ ასპექტებს:
 
1) კოლასელთა 1:13-ში მოხსენიებული ქრისტესთვის მინიჭებული „სამეფო“ არ არის მესიანური სამეფო. ამის მაგალითად შეგვიძლია მოვიყვანოთ შემდეგი: იეჰოვა ყოველთვის იყო თავისი ქვეშევრდომების მეფე (ფსალმუნი 10:16; 1 ტიმოთე 1:17). თუმცა, გამოცხადების 11:17-ში საუბარია მის „მეფობაზე “. აშკარა დასკვნა ის არის, რომ გამოცხადების 11:17 ეხება იეჰოვას საყოველთაო სამეფოს ახალ გამოთქმას — ან შტოს — ამ შემთხვევაში ქრისტეს მეშვეობით მესიანურ სამეფოს (გამოცხადება 11:15). ანალოგიურად, იესოსაც შეიძლება ჰქონდეს „სამეფო“, რომელიც არ არის ლოცვაში მოხსენიებული მესიანური სამეფო (მათ. 6:9, 10). როგორც თავად კოლასელთა 1:13-ის ტექსტიდან ჩანს, ეს ეხება მხოლოდ მის მოწაფეებზე მმართველობას, მაშინ როცა მესიანური სამეფო მთელ დედამიწაზე გავრცელდება. – იხილეთ დანიელი 2:35, 44, 45.   
 
2) „ტახტზე ჯდომა“ სულაც არ ნიშნავს ტახტზე ასვლას. მიქაელისის ლექსიკონი „ტახტზე ასვლას“ განმარტავს, როგორც „ ტახტზე ასვლას“ და „ტახტზე თავის დაჯდომას“. იდეა სამეფოს მიღებაა. თუ ეს ტახტზე ჯდომის სინონიმი იქნებოდა, ყოველ ჯერზე, როცა მეფე ტახტზე ჯდებოდა, მოგვიწევდა დავასკვნათ, რომ ის ტახტზე ასული იყო, რაც აბსურდული იქნებოდა. ამიტომ, ღვთის მოწვევის მიღება „იეჰოვას მარჯვნივ ჯდომის“ შესახებ (ფსალმუნი 110:1) თავისთავად არ ნიშნავს ტახტზე ასვლას. 
ამგვარად, „ლოდინის“ პერიოდი (ებრ. 10:13) სულაც არ იქნებოდა ზეციერი სამეფოს განხორციელების პერიოდი.
 
 3) კორინთელთა მიმართ პირველი წერილის მე-15 თავის კონტექსტი გვიჩვენებს, რომ ქრისტე იწყებს მეფობას თავისი „პარუსიის“ დროს , უკანასკნელ ჟამს. პავლე საუბრობს ზეციური აღდგომის შესახებ და აჩვენებს, რომ ეს მოხდება „ქრისტეს თანდასწრების [პარუსიის] დროს“ (მუხლი 23). სწორედ ამ პერიოდში „[ქრისტე] უნდა იმეფოს“ (მუხლი 25) და არა 33 წელს ზეცად ამაღლებიდან.   
1 კორინთელთა 15:25-ის ციტირებით, ახ. წ. 33 წლიდან დაწყებული მესიანური სამეფოს მომხრეები უგულებელყოფენ სიტყვა „ყველას“ გამოყენებას ამ ტექსტში. ტექსტში ნათქვამია:
„ რადგან მან უნდა იმეფოს მანამ, სანამ ღმერთი მის ფეხქვეშ არ მოაქცევს ყველა მის მტერს“.
ფსალმუნის 110:1, ებრაელთა 10:12, 13 და საქმეების 2:34, 35 მუხლებში სიტყვა „ყველა“ არ არის გამოყენებული.
„ უთხრა უფალმა ჩემს უფალს: დაჯექი ჩემს მარჯვნივ, სანამ შენს მტრებს შენს ფეხსადგამად არ დავაყენებ.“
„[იესო] ღვთის მარჯვნივ დაჯდა და მას შემდეგ ელოდება, სანამ მისი მტრები მის ფეხსადგამად არ გახდებიან“.
„დავითი ზეცად არ ასულა, თუმცა თავად ამბობს: „უთხრა უფალმა ჩემს უფალს: დაჯექი ჩემს მარჯვნივ, სანამ შენს მტრებს შენს ფეხსადგამად არ დავაყენებ““.
რა განსხვავებაა? როდესაც იეჰოვა „სიონიდან გამოგზავნის თავისი ძლიერების კვერთხს და ეტყვის: „დაიმორჩილე შენს მტრებს შორის““, იესო თავის სამეფოს მტრების დამორჩილებით იწყებს. თუმცა, როგორც 1 კორინთელთა 15:25-შია ნათქვამი, „მან უნდა იმეფოს მანამ, სანამ [ღმერთი] ყველა მტერს თავის ფეხქვეშ არ მოაქცევს“. ანუ, ტექსტი (რომლის კონტექსტიც ქრისტეს „მოსვლის“ შესახებ მიუთითებს) არა მხოლოდ ამტკიცებს, რომ ქრისტე მეფობას ახ. წ. 33 წელს იწყებს, არამედ აჩვენებს, რომ ის აგრძელებს თავისი მეფობის განხორციელებას მტრების დამორჩილებით მანამ, სანამ ისინი ყველას არ განადგურებენ, რაც ქრისტეს ათასწლიანი მეფობის ბოლოს მოხდება.
 
4) გამოცხადების მე-12 თავში სამეფოს დაბადების აღწერა გვიჩვენებს, რომ სამეფო დამყარდა სატანისა და მისი დემონების დედამიწაზე გადმოგდების შემდეგ. კონტექსტიდან ჩანს, რომ ეს მოვლენა ხდება „უფლის დღეს“ (გამოცხადება 1:10). იოანეს ეცნობა არა ის, რაც უკვე მომხდარიყო, არამედ „ის, რაც უნდა მომხდარიყო “ (გამოცხადება 1:1). გამოცხადების წიგნი დაიწერა დაახლოებით ახ. წ. 96 წელს, ახ. წ. 33 წლის შემდეგ.   
გამოცხადების 12:10-დან ჩანს, რომ სატანისა და მისი დემონების დედამიწაზე გადმოგდების შემდეგ დამყარდა სამეფო, შემდეგი სიტყვებით:
„ ახლა დადგა ჩვენი ღმერთის ხსნა, ძალა და სამეფო და მისი ქრისტეს ხელმწიფება , რადგან გადმოგდებულ იქნა ჩვენი ძმებისა და დების ბრალმდებელი, რომელიც ბრალს სდებდა მათ ჩვენი ღმერთის წინაშე დღე და ღამე“.
ამ განდევნის შედეგად, ბიბლია აცხადებს:
„ ვაი მიწასა და ზღვას, რადგან თქვენთან ჩამოვიდა ეშმაკი დიდი მძვინვარებით, რადგან იცის, რომ დრო ცოტაღა დარჩა“ (გამოცხადება 12:12).
ქრისტეს ზეცად ამაღლების შემდეგ, ახ. წ. 33 წელს, მსოფლიო ვითარებაში მნიშვნელოვანი ცვლილებები არ მომხდარა, არამედ 1914 წლიდან. 1914 წლიდან მსოფლიო სცენაზე მომხდარი მკვეთრი ცვლილებები აჩვენებს, რომ ჩვენ სატანის საქმიანობის „დროის მცირე პერიოდში“ ვცხოვრობთ.
ამგვარად , მთელი ბიბლიური კონტექსტის შესაბამისად, იესო მეფობას იწყებს როგორც კი „თავისი მტრების დამორჩილებას“ დაიწყებს (ფსალმუნი 110:2). თუმცა, ის აგრძელებს „ მეფობას , სანამ [ღმერთი] მის ფეხქვეშ არ მოაქცევს ყველა თავის მტერს“ (1 კორ. 15:25).

P.s დამატებითი ინფორმაციისთვის 607 წელთან დაკავშირებით შეგიძლიათ ეწვიოთ ამ ბმულებს:

https://wol.jw.org/ka/wol/d/r20/lp-ge/2011736#h=1:0-151:0

https://wol.jw.org/ka/wol/d/r20/lp-ge/2011810?q=როდის+განადგურდა+იერუსალიმი&p=par