ეწინააღმდეგება ბიბლია თავის თავს? (მოჩვენებითი წინააღმდეგობების განხილვა)

მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთები ამტკიცებენ, რომ ბიბლია სავსეა წინააღმდეგობებით, ეს არ არის მართალი. ე.წ. თვალში საცემი წინააღმდეგობების რაოდენობა ფაქტობრივად უმნიშვნელოა იმ მოცულობის წიგნისათვის, როგორიც ბიბლიაა. რაც შეეხება ნახსენებ წინააღმდეგობებს ისინი უფრო უცნაურია (იშვიათია) ვიდრე არსობრივი. ისინი არ შეეხება რწმენის უმნიშვნელოვანეს დეტალებსა და მოვლენებს. მათი უმეტესობა გადაიჭრება მაშინ თუ უფრო ახლოს გაეცნობი ტექსტს თავისთავად ან თუ შეისწავლი აღწერილი მოვლენის ისტორიას

(დაბ1:24-26) - (დაბ2:7,19,20) რატომ არის ასეთი განსხვავება?  იმის გამო, რომ ამ ორი მუხლის ამბავი არის ორი სხვადასხვა კუთხიდან.  პირველ შემთხვევაში აღწერს შექმნას ცაში და დედამიწაზე (დაბადება 1: 1-2: 4). პირველი შედგენილია ქრონოლოგიურად მეორე დაწერილია თემატურად. 

(დაბ3:1) როგორ დაილაპარაკა გველმა? მიუხედავად იმისა, რომ სწორედ მეტყველება იყო გამოყენებული ედემის ბაღში ევას მოსატყუებლად, ვერავინ დაამტკიცებს, რომ გველს მბგერი იოგები ჰქონდა; მას ეს არ სჭირდებოდა. როდესაც ღვთის ანგელოზი ბალაამს სახედრის მეშვეობით დაელაპარაკა, ცხოველს არ დასჭირვებია ადამიანის მსგავსი ხორხი (რიცხვნი 22:26—31). აშკარაა, როდესაც ეს ‘უტყვი ვირი ადამიანის ხმით ალაპარაკდა’, ძალა ამისთვის ზეციდან მიიღო (2 პეტრე 2:16).

გველს ამოფარებული სულიერი ქმნილება, რომელიც ევას ელაპარაკა, ბიბლიაში ცნობილია როგორც „ძველი გველი, რომელსაც ეშმაკი და სატანა ჰქვია“ (გამოცხადება 12:9). სიტყვები, რომლებიც ევას ყურს მისწვდა და რაზედაც რეაგირება მოახდინა ეკუთვნოდა სატანას, რომელიც „ნათლის ანგელოზად გარდაისახება“ ხოლმე (2 კორინთელთა 11:14).

(დაბ6:19,20) - (დაბ7:2,3) დაბადების 7:2-შიმოხსენიებული „შვიდ-შვიდი“ არ ნიშნავს შვიდ წყვილს ანუ 14-ს, ისევე როგორც დაბადების 7:9, 15-ში ციფრი ორის ფუძის გაორკეცება არ ნიშნავს ორ წყვილს ანუ ოთხს. ამიტომ თითოეული წმინდა ცხოველიდან კიდობანში შეიყვანე ს შვიდი და თითოეული უწმინდური ცხოველიდან — მხოლოდ ორი. ეს ორი მონაკვეთი  ავსებს ერთმანეთს და საერთო სურას ხატავს

მაშ, რაზე მიუთითებს დაბადების 7:2-ში „შვიდ-შვიდის“ შემდეგ მოხსენიებული „დედალ-მამალი“? ზოგმა დაასკვნა, რომ ღმერთმა ნოეს უთხრა, თითოეული წმინდა ცხოველი და ნშვიდი წყვილი შეეყვანა კიდობანში მათი გამრავლები სმიზნით. მაგრამ მხოლოდ ეს არიყო მათი გადარჩენის მიზანი. დაბადების 8:20-შინათქვამია, რომკ იდობნიდან გამოსვლის შემდეგ „აუგო ნოემ სამსხვერპლო იეჰოვას და წმინდა ცხოველებიდან და წმინდა ფრინველებიდან მსხვერპლი მიიტანა სამსხვერპლოზე დასაწვავ შესაწირავად“. თითოეული წმინდა ცხოველიდან შვიდის ყოლამ ნოეს საშუალება მისცა, ერთი მ სხვერპლად შეეწირა, დანარჩენი სამი წყვილი კი გასამრავლებლად დაეტოვებინა.

 (ლევიანები 11:6 ) კურდღელი . . . იცოხნის“. დიდი ხნის მანძილზე ზოგი აკრიტიკებდა ამ აზრს, მაგრამ მე-18 საუკუნეში ინგლისელმა უილიამ კოუპერმა კურდღელზე დაკვირვების შედეგად დაასკვნა, რომ ის ნამდვილად იცოხნიდა. ეს უჩვეულო პროცესი 1940 წელს იქნა აღწერილი („Proceedings of the Zoological Society of London“, ტ. 110, გვ. 159—163).

რატომ წერია, რომ კურდღელს ჩლიქი აქვს?  მოსეს რა კურდღელი არ ენახა?

აქ პირდაპირი გაგებით კი არ უნდა გავიგოთ, არამედ კონტექსტის გათვალისწინებით, რომელშიც ჩლიქიანი ცხოველებია ჩამოთვლილი,

 (რიც35:14) - (იესო22:4) სწორია ორივე.  შესაბამისად წიგნ რიცხვების დროს , ისრაელებს ჯერ კიდევ არ გადაულახავთ იორდანე და არ შესულან აღთქმულ მიწაზე, ასე რომ მათთვის აღმოსავლეთ სანაპირო იყო იორდანის "ამ მხარეს".  და იესომ უკვე გადალახა იორდანე.  ახლა ის იყო დასავლეთ სანაპიროზე  ქანაანის ქვეყანაში.  

(კან 7:1-3) - (კან 21:10,11) რატომ ეძლეოდათ ისრაელ მამაკაცებს უცხოელ ტყვე ქალებზე დაქორწინების ნება მაშინ, როცა მოსეს რჯულით არაისრაელებზე დაქორწინება იკრძალებოდა? (მეორე რჯული 7:1—3; 21:10, 11). მიზეზი, რომლის გამოც მათ ამის უფლება ეძლეოდათ, განსაკუთრებულ მდგომარეობასთან იყო დაკავშირებული. იეჰოვას ნაბრძანები ჰქონდა, რომ ისრაელებს ქანაანის მიწაზე მცხოვრები შვიდი ერის ქალაქები გაენადგურებინათ და მოსახლეობა მთლიანად გაეწყვიტათ (მეორე რჯული 20:15—18). სხვა ერებში კი სრულწლოვნებიდან შეეძლოთ მხოლოდ ტყვე ქალწულები დაეტოვებინათ ცოცხალი (რიცხვნი 31:17, 18; მეორე რჯული 20:14). ისრაელ მამაკაცს შეეძლო ასეთ ქალზე დაქორწინება, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ქალი კონკრეტულ ნაბიჯებს გადადგამდა.

ბიბლიაში ნათქვამია, რისი გაკეთება მოეთხოვებოდა ტყვე ქალს: „

ტყვე ქალწულს, რომელზეც ისრაელ მამაკაცს უნდოდა დაქორწინება, თავი უნდა გადაეპარსა. (მეორე რჯული 21:12, 13).

   თმის შეჭრა გლოვისა და მწუხარების გამომხატველი იყო (ესაია 3:24). მაგალითად, როცა პატრიარქ იობს შვილები დაეღუპა და ამასთანავე მთელი ქონება დაკარგა, გლოვის ნიშნად თავი გადაიპარსა (იობი 1:20). ტყვე ქალს ფრჩხილებიც უნდა დაეჭრა, რათა მისი თითები მიმზიდველი აღარ ყოფილიყო იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ფრჩხილები შეღებილი ჰქონდა (მეორე რჯული 21:12). რა იგულისხმებოდა „ტყვეობის ტანსაცმელში“, რომელიც ქალს უნდა გაეხადა? ქანაანის ქალაქებში ქალები, ჩვეულებრივ, საუკეთესო ტანსაცმელს იცვამდნენ, როცა დამპყრობლებს უნდა დაეტყვევებინათ ისინი. ამას კი მათი მოხიბლვის მიზნით აკეთებდნენ. გლოვის დღეებში დატყვევებულ ქალს ასეთი ტანსაცმელი უნდა გაეხადა.

 ქანაანელთა ქალაქებში ქვა ქვაზე არ დარჩებოდა, ამიტომ ქალის ნათესავებისგან და ახლობლებისგან აღარავინ იქნებოდა ცოცხალი. გარდა ამისა, ისრაელები მის კერპებსაც გაანადგურებდნენ, ასე რომ, აღარც მისი თაყვანისმცემლობის საგნები იარსებებდა. გლოვის თვე მისთვის განწმენდის პერიოდიც იქნებოდა, რომლის განმავლობაშიც ტყვე ქალი ძველი რელიგიური თაყვანისმცემლობის ყოველგვარ ნიშანს მოიშორებდა.

სხვა არაისრაელ ქალებთან დაკავშირებით კი მდგომარეობა სრულიად სხვაგვარი იყო. ამ შემთხვევაში შემდეგი პრინციპი მოქმედებდა: „არც დაუმოყვრდე მათ: ასული შენი არ მისცე მის ძეს, და ასული მისი არ მოუყვანო შენს ძეს“ (მეორე რჯული 7:3). რა იყო ასეთი შეზღუდვის მიზეზი? მეორე რჯულის 7:4-ში ნათქვამია: „განაშორებენ შენს ძეს ჩემგან, და მსახურებას დაუწყებენ უცხო ღმერთებს“. ასე რომ, აკრძალვის მიზანი ისრაელი ერის რელიგიური გაუწმინდურებისგან დაცვა იყო. მეორე რჯულის 21:10—13-ში აღწერილ მდგომარეობაში კი  ტყვე ქალს კავშირი აღარ ჰქონდა მათთან, ვინც ცრუ რელიგიაში იღებდა მონაწილეობას.რადგან არავუნ იყო მისი სანათესაოდან ცოცხალი. ასეთ შემთხვევაში ისრაელ მამაკაცს უფლება ეძლეოდა, დაქორწინებულიყო არაისრაელ ქალზე.

(მეორე რჯულის 14:21) -ში ვკითხულობთ: „არ ჭამოთ არავითარი ლეში“. ხომ არ ეწინააღმდეგება ამას ლევიანების 11:40-ში ჩაწერილი სიტყვები: „რომელმაც ჭამოს მკვდარი მათგანი [ლეში], უნდა გარეცხოს თავისი სამოსელი და უწმიდური იქნება საღამომდე“? ამ ორ მუხლში არანაირი ურთიერთსაპირისპირო აზრი არ არის ჩაწერილი. პირველი მუხლი მკვდარი ცხოველების ჭამასთან დაკავშირებული აკრძალვის გამეორებაა; ეს ცხოველები, შესაძლოა, გარეული მხეცების მიერ იყო დაგლეჯილი (გამოსვლა 22:31; ლევიანები 22:8). მეორე მუხლში ახსნილია, რის გაკეთება შეეძლო ისრაელის მკვიდრს, თუ შემთხვევით ამ აკრძალვას დაარღვევდა.

ფაქტობრივად, თუ კანონი რამეს კრძალავდა, ეს არ ნიშნავდა, რომ მას ყოველთვის დაიცავდნენ. მაგალითად, არსებობდა კანონები ქურდობის, მკვლელობის, ცრუ მოწმედ გამოსვლისა და ა. შ. წინააღმდეგ. ამავე დროს, კანონში მოცემული იყო სასჯელებიც, რომლებიც ღვთის მიერ მიცემული კანონის დამრღვევებს ეხებოდა. ასეთი სასჯელების არსებობა ძალას მატებდა კანონებს და ცხადყოფდა, თუ რამდენად სერიოზული იყო ისინი.

თუ პიროვნება უგულებელყოფდა მკვდარი ცხოველების ჭამის შესახებ აკრძალვას, იეჰოვას თვალში უწმინდური იქნებოდა და განწმენდის მიზნით შესაბამისი პროცედურა უნდა გაევლო. თუ ის სათანადოდ არ განიწმინდებოდა, ‘პასუხს აგებდა თავის დანაშაულზე’ (ლევიანები 17:15, 16, აქ).

რატომ შეეძლოთ ისრაელებს ხიზნებისთვის მიეცათ ან უცხოელებისთვის მიეყიდათ მკვდარი ცხოველი, რომლისგანაც სისხლი არ იყო გამოშვებული და რომელსაც თავად არ ჭამდნენ? ბიბლიაში გამოყენებული სიტყვა „ხიზანი“ შეიძლება მიუთითებდეს არაისრაელზე, რომელიც პროზელიტი ხდებოდა ან ისრაელში დასახლებულ ადამიანზე, რომელიც ქვეყნის ძირითად კანონებს იცავდა, მაგრამ იეჰოვას თაყვანისმცემელი არ ხდებოდა. უცხოელსა და იმ ხიზანს, რომელიც პროზელიტი არ ხდებოდა, არ მოეთხოვებოდა რჯულის დაცვა. მათ შეეძლოთ სხვადასხვა მიზნით გამოეყენებინათ მკვდარი ცხოველი, რომლისგანაც სისხლი არ იყო გამოშვებული. ისრაელებს ნება ეძლეოდათ, ასეთი ცხოველები მათთვის მიეცათ ან მიეყიდათ. პროზელიტებს კი ევალებოდათ რჯულის შეთანხმების დაცვა. ლევიანების 17:10-ის თანახმად, მათ ეკრძალებოდათ ცხოველის სისხლის ჭამა.

 (იესო ნავეს ძე 8:28). კვლავ არსებობს როგორც ქალაქი (ნეემია 7:32).

 (ოლამ)  ებრაული სიტყვა ხშირად ნიშნავს ხანგრძლივ პერიოდს ან განუსაზღვრელი დრო. . . "სამუდამოდ" არ არის აუცილებელი გაგებული იყოს გაუთავებელი ხანგრძლივობის გათვალისწინება. " - 

მთლიანად გაანადგურა მოსახლეობა (იესო ნავეს ძე 10: 38-39). მოსახლეობა ჯერ კიდევ არსებობს (იესო ნავეს ძე 15:15). პასუხი:  კვლავ დასახლდა ქალაქ დებირში, შესაძლოა ჩამოვიდა ფილისტიმელთა სანაპიროდან ( იოს. 11:22 ), მაშინ როდესაც ისრაელი დროებით იმყოფებოდა გილგალში,( გმ. 10: 43-11: 15 ). იესოს პირველადი ლაშქრობები ემსახურებოდა მტრის ძალების ერთიანი წინააღმდეგობის დამორჩილებას ქანაანის მიწაზე, სწრაფად დაანგრიეს ყველა ძირითადი ციხე,

საულმა მთლიანად გაანადგურა ამალეკელები (1 სამუელი 15: 7-8,20). დავითმა მთლიანად გაანადგურა ამალეკიელები (1 სამუელი 27: 8-9). დაბოლოს, მოკლეს ამალეკელები (1 მატიანე 4: 42-43).  პასუხი:  მოყვანილი  ტექსტები არ ამბობენ, რომ ამალეკიელები "მთლიანად გაანადგურეს". თუნდაც იმიტომ, რომ მათ რამდენიმე პატარა ქალაქი ჰქონდათ, როგორც 1 სამუელის 27: 8-ში ვხედავთ: ”

 (1 სამუელი 16: 10.11). ვხედავტ რომ 8 შვილი ყავდა იესეს და დავითი მე- 8 იყო. მაგრამ დავით მეშვიდე შვილად წერია (1 მატიანე 2:15).ში როცა მე 8 უნდა ყოფილიყო

პასუხი: არსებობს მრავალი ბიბლიური ტექსტი, რომლებიც ცხადყოფს, რომ იესეს ჰყავდა 8 შვილი.(1სამ17:12 მაგრამ ერთ-ერთი, როგორც ჩანს, გარდაიცვალა შვილების გაჩენამდე, რითაც შეიძლება აიხსნას მისი სახელის გამოტოვება მატიანეს გენეალოგიებში. ( 1 სამ 16:10,)

 საულმა თავი მოიკლა (1 სამუელი 31: 4-6)საული მოკლა ამალეკელმა (2 სამუელი 1: 8-10). საული მოკლეს ფილისტიმელებმა (2 სამუელი 21:12).

პასუხი: არ არსებობს წინააღმდეგობა. მან აიღო თავისი ხმალი და "დაეცა მასზე", ასე რომ გარდაიცვალა. ამალეკელმა მოიტყუა, როდესაც თქვა, რომ ის მოკლა. საულმა თავი მოიკლა მას შემდეგ, რაც იგი დაჭრეს ფილისტიმელებმა

დავითმა პირუტყვისა და მიწისთვის 50 შეკელი გადაიხადა (2 სამუელი 24:24). იგივე მიწისთვის დავითმა გადაიხადა 600 შეკელი ოქრო (1მატიანეს 21:25).

პასუხი: როგორც ჩანს, ორნანმა შესთავაზა ეს ადგილი, პირუტყვთან და ხის საცობებთან ერთად, მსხვერპლის გაღების გარეშე, არაფრის გადასახადის გარეშე, მაგრამ დავითი დაჟინებით მოითხოვდა ფასის გადახდას. 2 სამუელ 24:24 -ში ჩაწერილი ჩანაწერიდან ჩანს, რომ დავითმა იყიდა 50 შეკელად თუმცა,  1 მატიანეში 21:25 მოგვითხრობს იმის შესახებ, რომ დავითმა გადაიხადა 600 შეკელი ამ ადგილისთვის. სამუელის-  მწერალი მხოლოდ შეძენას ეხება, რადგან ეს ეხება საკურთხევლის ადგილს და შემდეგ გაკეთებული მსხვერპლის მსხვერპლთათვის მასალებს, და ამრიგად, როგორც ჩანს, მის მიერ ნახსენები შესყიდვის ფასი მხოლოდ ამით იყო შეზღუდული. მეორეს მხრივ, პირველი ქრონიკების მწერალი განიხილავს მეორე ადგილს, რომელიც ამ ადგილას მოგვიანებით აშენდა ტაძარში და ამ შენობასთან ასოცირდება. ( 1 მფ. 22: 166; 2 მფ. 3: 1 ) რადგან ტაძრის მთელი ტერიტორია ძალიან დიდი იყო, გამოდის, რომ 600 დიდი ზომის ოქრო ჯამი ეხება ამ დიდი ტერიტორიის შეძენას, ვიდრე მცირე ნაწილი, რომელიც საჭიროა საკურთხეველი თავდაპირველად დავითმა ააგო.

 (2სამ6:23) - (2სამ21:8) როგორ შეიძლება ითქვას, რომ საულის ასულს მიქალს ხუთი ვაჟი ჰყავდა, როცა 2 მეფეთა 6:23–ში ნათქვამია, რომ ის უშვილო მოკვდა? ყველაზე მეტად გავრცელებულია ის აზრი, რომ ისინი მიქალის დის, მერაბის, შვილები იყვნენ, რომელიც ყადრიელზე იყო გათხოვილი. როგორც ჩანს, მერაბი ადრე მოკვდა და ბავშვები მიქალმა გაზარდა. მიქალის უფროსი და, მერაბი, მალევე მოკვდა მას შემდეგ, რაც ადრიელს ხუთი ვაჟი გაუჩინა, მიქალმა კი საკუთარ თავზე აიღო დის ხუთივე შვილის აღზრდა, რის გამოც მათ მის ვაჟებად მოიხსენიებენ. ლიზერის თარგმანში 2 სამუელის 21:8 შემდეგნაირად ჟღერს: „და საულის ასულის, მიქალის ხუთი ვაჟი, რომლებიც მან ადრიელისთვის გაზარდა“.
ადრიელს საულის უფროსი ქალიშვილი მერაბი მიათხოვეს

 მუხლის აზრის ჩამოყალიბებაზე შესაძლოა სხვა ფაქტორებმაც იქონია გავლენა, თუმცა ამ ფაქტორების შესახებ წმინდა წერილებში არაფერია ნათქვამი.

თარგუმებში წერია: „მერაბის ხუთი ვაჟი, რომლებიც მან გააჩინა (რომლებიც საულის ასულმა, მიქალმა გაზარდა)“. შეადარეთ 6:23.

(2 სამუელი 8: 4) -სა და (1 მატ  18: 4) -ში აღწერილი ცვალებადობა შეიძლება ნაწილობრივ წარმოიქმნას შეცდომით. ბერძნული სეპტუაგინტაში ორივე ადგილი მიუთითებს,   იმაზე, რომ ტყვედ ჩავარდა 1000 ეტლი და 7000 მხედარი და, შესაბამისად, 1 მატიანეების 18:4-ში, შესაძლოა, თავდაპირველი კითხვაა დაცული.

2სამ10:18 და 1მატ19:18  შვიდასი მეეტლე დაუხოცა დავითმა სირიელებს თუ შვიდი ათასი? ეს ორი მუხლი არ ეწინააღმდეგება ერთმანეთს. 2 სამუელი 10:18 აღწერს დაუზუსტებელ ადამიანთა სიკვდილს, რომლებიც "შვიდასი ეტლით იყვნენ. 1 მეფეების19:18 აღწერს "შვიდი ათასი კაცის" დაღუპვას, რომლებიც ეტლების დაუზუსტებელ რიცხვში გადიოდნენ. აქედან გამომდინარე, ორ ლექსს ერთად ვიცით, რომ თითოეული ეტლისთვის საშუალოდ 10 კაცი იყო.

(1სამ15:29)- (დაბ6:6,7) ღმერთი იმის გამო კი არ გრძნობდა სინანულს, მწუხარებასა და ტკივილსაც კი, რომ მისი პირადი მოქმედებები იყო მცდარი, არამედ ეს ადამიანთა გამრავლებული ბოროტი საქმეებით იყო გამოწვეული. შემოქმედი სინანულს გრძნობდა, რომ ნოესა და მისი ოჯახის გარდა მთელი კაცობრიობის განადგურება გახდა საჭირო. ღმერთი გვარწმუნებს, რომ ‘არ სურს ბოროტეულის სიკვდილი’ (ეზეკიელი 33:11; შეადარეთ მეორე რჯული 32:4, 5).

ღმერთს დაენანა, რომ ადამიანები ძალიან ბოროტები გახდნენ და ამის გამო წარღვნის წინა პერიოდში მცხოვრები მოდგმის მიმართ დამოკიდებულების შეცვლა მოუწევდა: ღმერთი, რომელიც ადრე ადამიანებს ექცეოდა როგორც შემოქმედი, ახლა მათი გახრწნილების გამო განადგურებას უპირებდა.

. . ის დამწუხრდა, რადგან ადამიანთა უკეთურება ყოველგვარ ზღვარს გასცდა. ამიტომაც გადაწყვიტა ღმერთმა მათი წარღვნით განადგურება. შეუძლებელია ღმერთს ის ენანა, რომ შემოქმედების დროს შეცდომა დაუშვა, რადგან „სრულყოფილია მისი ნამოქმედარი“ (კნ. 32:4, 5). 

მაკ-კლინტოკისა და სტრონგის ენციკლოპედიაში აღნიშნულია: „ღმერთზე ნათქვამია, რომ ის ნანობს [ნახამ]. მაგრამ ამას მხოლოდ ერთი ახსნა მოეძებნება — ის ცვლის დამოკიდებულებას თავისი ქმნილებების მიმართ, ან სწყალობს, ან უბედურებას ატეხს. მისი დამოკიდებულების ცვლილება მის ქმნილებებში მომხდარი ცვლილებით არის განპირობებული. ამიტომაც არის ნათქვამი ადამიანური ენით, რომ ღმერთი ნანობს“ (1894, ტ. VIII, გვ. 1042). ღვთის სამართლიანი ნორმები მარადიული, სტაბილური და უცვლელია, მათზე გავლენას ვერაფერი ახდენს (მლ. 3:6; იაკ. 1:17). 

(2სამ23:8)-(1მატ11:11 ) 300 თუ 800?

 დავითის სამ უმამაცეს მებრძოლთა მეთაური იყო იოშებ-ბაშებეთი. ამ სამიდან დანარჩენი ორი ძლიერი მამაკაცი იყო ელეაზარი და შამა (2 მეფეთა 23:8—11). აღნიშნულ ორ ბიბლიურ ადგილს შორის განსხვავების მიზეზი შეიძლება ის იყოს, რომ მათში ერთი კაცის მიერ ჩადენილ სხვადასხვა ქმედებაზეა საუბარი.

(2სამ24:9)- (1მატ 21:5)            როგორც 1 მატიანის 21:5-დან ვიგებთ, აღრიცხვის შედეგად გაირკვა, რომ ისრაელში 1 100 000 კაცი იყო, ხოლო იუდაში — 470 000. 2 სამუელის 24:9-ში კი სხვა რიცხვია დასახელებული, კერძოდ, 800 000 კაცი ისრაელში და 500 000 კაცი — იუდაში. ზოგის აზრით, ეს გადამწერის მიერ დაშვებული შეცდომაა. თუმცა ამ ცდომილებას მთლად გადამწერს ვერ დავაბრალებთ, ვინაიდან ბოლომდე არ გვესმის, რა პირობებში და რა მეთოდებით ხდებოდა იმ დროს აღრიცხვა. ამ ორ მუხლში შესაძლოა ხალხის რაოდენობა სხვადასხვანაირად არის გამოთვლილი. მაგალითად, შესაძლოა ამ რიცხვს მიაკუთვნეს ან არ მიაკუთვნეს მუდმივი ჯარი და ჯარის მეთაურები. რიცხვებს შორის სხვაობა შეიძლება გამოთვლის განსხვავებულმა მეთოდებმაც განაპირობა იმისდა მიხედვით, ვინ მიათვალეს ისრაელს და ვინ იუდას. მსგავს მაგალითს ვხვდებით 1 მატიანის 27-ე თავში. მასში მოცემულია მეფის სამსახურში მყოფი 12 დანაყოფის სია. აქედან ყველა ტომია მოხსენიებული გადისა და აშერის გარდა. სიაში შესული არიან ლევიანები და მენაშეს ტომის ორივე ნახევარი. შესაძლოა გადელებსა და აშერელებს იმ დროს სხვა ტომები მეთაურობდნენ ან ჩვენთვის უცნობი სხვა მიზეზების გამო აღირიცხნენ ასე.

2სამ 24:13-1მატ 21:12 ის თანახმად იეჰოვა დავითს სამწლიან შიმშილობას სთავაზობს, 2 სამუელის 24:13-ში კი — შვიდწლიანს (ბერძნულ სეპტუაგინტაში სამუელის წიგნში „სამი“ წერია). ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად 2 სამუელში „შვიდი“ წელი მოიცავს იმ სამწლიან შიმშილობის პერიოდს, რომელიც ისრაელში საულისა და მისი სახლეულობის მიერ გაბაონელების წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულის გამო იყო დაწყებული (2სმ. 21:1, 2). ის წელი კი, როცა დავითის ბრძანებით აღწერა ჩატარდა, მეოთხე იყო (აღწერას 9 თვე და 20 დღე დასჭირდა [2სმ. 24:8]). თუ ამ წლებს კიდევ სამ წელიწადს დავამატებთ, მთლიანობაში შვიდი წელი გამოვა. არ არის გამორიცხული, ეს სხვაობა გადამწერის შეცდომა ყოფილიყო, თუმცა ამას დანამდვილებით ვერ ვიტყვით, 

(1მეფ5:16) - (2მატ2:2) სამიათას სამასი ზედამხედველი ყავდა მუშებს თუ სამიათას ექვსასი? ეს მუხლები გვიჩვენებს, რომ ზედამხედველებისა და ზედამხედველთა უფროსების რიცხვი იყო 3 600 და 250. 3 მეფეთას 5:16 და 9:23-ის თანახმად კი, მათი რიცხვი იყო 3 300 და 550. რატომ არის სხვაობა?  სხვაობა, როგორც ჩანს, იმიტომ არის, რომ ეს ორი წიგნი ზედამხედველებს სხვადასხვანაირად ყოფს. შესაძლოა „მეორე ნეშტთა“ განსხვავებას აკეთებს 3 600 არა ისრაელსა და 250 ისრაელს შორის; „მესამე მეფეთა“ კი 3 300 ზედამხედველსა და 550 ზედამხედველთა უფროსებს შორის. ნებისმიერ შემთხვევაში ზედამხედველთა საერთო რიცხვი 3 850 იყო.

(1მეფ9:28) და (2მატ8:18)  ოთხას ოცი ტალანტი ოქრო მოქონდათ თუ 450?

სავარაუდო ახსნა იმაში მდგომარეობს, რომ ორივე ციფრი სწორია და რომ მოიტანეს საერთო თანხა 450 ტალანტი, საიდანაც 420 იყო წმინდა მოგება.

1 მეფეთა 7:15 და 2 მატ 3:15 ეწინააღმდეგება? 18 თუ 35 წყრთა?

არანაირი წინააღმდეგობა არ არსებობს, რადგან 1 მეფეთა 7:15 აღწერს წინასწარ აწყობილი სვეტების განზომილებას „განლაგებას“, ხოლო 2 ქრონიკები 3:15 აღწერს მზა პროდუქტის სიმაღლეს . 1 მეფეთა 7: 15-16 მოცემულია სვეტების შემდეგი წინასწარ შეკრების აღწერა:

ჩვენ ვხედავთ, რომ ეს არის თითოეული ნაწილის განზომილებების წინასწარი შეკრება, რადგან სიმაღლე მოცემულია თითოეული სვეტისთვის „ბადისთვის“, ხოლო თავები აღწერილია, როგორც „სვეტების მწვერვალების დასაყენებლად“ გაკეთებული. ჯერ არ არის მითითებული ამის საპირისპიროდ, 2 ქრონიკა 3:15 -ში აღწერილი არის მზა პროდუქტი და სვეტების სიმაღლე . ნათქვამია:

"მან ასევე გააკეთა სახლის წინ ორი სვეტი ოცდახუთი და ხუთი წყრთა სიმაღლით. და თავები, რომელიც თითოეულ მათგანზე იყო, ხუთი წყრთა იყო".

ეს აღწერა მზა პროდუქტის აღწერაა. სვეტები არის "სახლის წინ" და თითოეულ სვეტზე თავები აღწერილია, როგორც "თავზე". ამ მზა პროდუქტში ორი სვეტი აღწერილია, როგორც "ოცდაათი და ხუთი წყრთა სიმაღლე". ეს შეიძლება იქნას მიღებული სვეტების სიმაღლეზე, ვიდრე მათი განზომილებები „მოქცევა“ (სიტყვა, რომელიც 2 ქრონიკის აღწერილობაში არ მოიძებნება 3:15). აშკარად აღმართული იყო 18 კუბური სვეტი, რომლის სიმაღლე 17 სიმაღლე იყო. სოლომონის ტაძრის შემდეგი ესკიზი გვიჩვენებს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ საყრდენები იყო 18 წყრთა სიმაღლე "მოქცეული",მათი სიმაღლე საერთოდ 35 წყრთა (ამ ესკიზის ტაძრის განსხვავდება სხვა ესკიზები, რომ არ აღიარებს განსხვავება განზომილება , რომ წინასწარ აწყობილი სვეტები დადასრულებული ტაძრის სიმაღლე ).

(2მეფ22:22) სიცრუის სულად ვიქცევი (იგავნი 12:22) ცრუ ბაგეები სიბილწეა უფლის წინაშე. იეჰოვა ღმერთი უშვებს, რომ „მცდარმა მოქმედებამ გავლენა მოახდინოს მათზე“, ვინც სიცრუეს ირჩევს, რათა „ირწმუნონ სიცრუე“ და არა სასიხარულო ცნობა იესო ქრისტეს შესახებ (2თს. 2:9—12). ამას ადასტურებს ის, რაც საუკუნეების წინ ისრაელის მეფე ახაბს შეემთხვა. ცრუწინასწარმეტყველები ახაბს არწმუნებდნენ, რომ ის გალაადის რამოთთან ბრძოლაში გაიმარჯვებდა, იეჰოვას წინასწარმეტყველი მიქაია კი მას უბედურებას უწინასწარმეტყველებდა. მიქაიამ ხილვაში იხილა, როგორ დართო იეჰოვამ ნება ერთ-ერთ სულიერ ქმნილებას, სიცრუის სულად ქცეულიყო ახაბის წინასწარმეტყველთა პირში. შესაბამისად, სულმა ამ წინასწარმეტყველებს სიმართლის ნაცვლად ათქმევინა ის, რისი თქმაც თავად სურდათ და რისი მოსმენაც ეწადა მათი პირიდან ახაბს. გაფრთხილების მიუხედავად ახაბმა მათი სიცრუის მოსმენა არჩია, რაც სიცოცხლის ფასად დაუჯდა (1მფ. 22:1—38; 2მტ. თ. 18).

(2 მეფეთა 15:30) და (2 მეფეთა 15:33) ეწინააღმდეგება ერთმანეთს?

30-ე მუხლსა და 33-ე მუხლს შორის არავითარი წინააღმდეგობა არ არსებობს. ”იოთამის მეოცე წელი” სულაც არ ნიშნავს მეფობის დროს მისი მეფობის მეოცე წელს. ამრიგად, "იოთამის მეოცე წელი" უბრალოდ ნიშნავს იოთამის შემდეგ ოცდამეათე წელს - კერძოდ, ჯოთამის გამოსვლის შემდეგ ოცი წლის შემდეგ. ასეთი ინტერპრეტაცია შეესაბამება კონტექსტს და არ წარმოადგენს წინააღმდეგობას

(2მეფ24:8) და (2მატ36:9)  სამ თვეს იმეფა თუ   სამ თვეს და 10 დღეს?

მიუხედავად იმისა, რომ 2 მეფეთა 24: 8 და 2მატიანეს 36: 9 ამბობს, რომ მან "იერუსალიმში" სამი თვე იმეფა, ეს არ გამორიცხავს ბოლო ათი წლის განმავლობაში მას იუდას მმართველობაზე.ვინაიდან მისი მამა ნაბუქოდონოსორის რეჟიმის დროს მხოლოდ იერუსალიმი იყო (2 მეფეთა 24: 1), იეჰოიაკინს არ ჰქონდა ძალაუფლება იერუსალიმზე, მიუხედავად იმისა, რომ იუდას თანაგრძნობა ჰქონდა. 2 მეფეთა 24: 8-სა და 2 მატიანეში 36: 9 – ის აშკარა წინააღმდეგობა არის დროის დამაბნეველი პოლიტიკური სცენა, ვიდრე მასორული ტექსტის შეცდომა

 (2მატ2:18;8:10- (1მეფ 5 16, 9:23 2:18; 8:10). ესმუხლები გვიჩვენებს, რომ ზედამხედველებისა და ზედამხედველთა  უფროსების რიცხვი იყო 3 600 და 250. 1 მეფეების 5:16 და 9:23-ის თანახმადკი, მათი რიცხვი იყო 3 300 და 550. რატომ არი სსხვაობა? სხვაობა, როგორცჩანს, იმიტომ არის, რომ ეს ორი წიგნი ზედამხედველებს სხვადასხვანაირად ყოფს. შესაძლოა „მეორე ნეშტთა“ განსხვავებას აკეთებს 3 600 არაისრაელსა და 250 ისრაელს შორის; „მესამე მეფეთა“ კი 3 300 ზედამხედველსა და 550 ზედამხედველთა უფროსებს შორის. ნებისმიერ შემთხვევაში ზედამხედველთა საერთო რიცხვი 3 850 იყო.

იერუსალიმში ზერუბაბელთან ერთად დაბრუნებულთა შესახებ ნეემიას ჩამონათვალი რატომ განსხვავდება ეზრას ჩამონათვალისგან

1.(ეზრ2:6- ნემ7:11

2.ეზრ2:8-ნემ7:13

3ეზრ2:12-ნემ7:17

4ეზრ2:15-ნემ7:20

5ეზრ2:19-ნემ7:22

6ეზრ2:28 ნემ7:32

7ეზრ2:65 ნემ7:67

განსხვავება შეიძლება იმიტომ არის, რომ ეზრამ და ნეემიამ სხვადასხვა წყარო გამოიყენეს. მაგალითად, მათი რაოდენობა, რომლებიც იერუსალიმში დაბრუნებას აპირებდნენ, შეიძლება განსხვავდებოდა იერუსალიმში დაბრუნებულთა რაოდენობისგან. კიდევ ერთი მიზეზი შეიძლება ის ყოფილიყო, რომ ზოგი იუდეველი გენეალოგიურ ნუსხაში მოგვიანებით შეიტანეს, რადგან დასაწყისში გაურკვეველი იყო, თუ რომელ შტოს მიეკუთვნებოდნენ ისინი. და მაინც, ორივე წიგნი ერთნაირად აღნიშნავს, რომ პირველად დაბრუნებულთა რაოდენობა, მონებისა და მგალობლების გარდა, 42 360 იყო.

ყველგან უფლის თვალებია, ხედავენ უკეთურებს და კეთილებს.

იგავნი 15:3  საით წავუვალ შენს სულს და შენს სახეს სად გავექცევი? ზეცაში რომ ავიდე, შენ იქა ხარ, ქვესკნელში ჩავიდე და – იქაც ხარ! ფსალმუნი 138: 7-8 დაუძახა უფალმა ღმერთმა ადამს და უთხრა: ადამ, სადა ხარ? დაბადება 3:9   დაბადება 18:20-21

ბიბლიაში წერია: „ჩვენი ღმერთი ზეცაშია; რაც სურდა, ყველაფერი მოიმოქმედა“ (ფსალმუნი 115:3). იეჰოვა აკეთებს ყველაფერს, რასაც თავად თვლის საჭიროდ და არა იმას, რისი გაკეთების ძალაც შესწევს. ეს ასეა მაშინაც, როდესაც საქმე მომავლის განჭვრეტას ეხება. მაგალითად, როდესაც ძველად არსებულ ქალაქებში, სოდომსა და გომორაში, ბოროტებამ პიკს მიაღწია, ღმერთმა პატრიარქ აბრაამს უთხრა: „ჩავალ, ვნახავ, მართლა ისე იქცევიან, როგორი ხმაც მომდის მათზე?! თუ არა, ამასაც შევიტყობ“ (დაბადება 18:20, 21). რაღაც პერიოდი იეჰოვამ გადაწყვიტა, არ სცოდნოდა, სადამდე იყო მისული ბოროტება ამ ქალაქებში. მსგავსადვე, ზოგჯერ იეჰოვამ შეიძლება გადაწყვიტოს, წინასწარ არ იცოდეს ყველაფერი (დაბადება 22:12). ეს არავითარ შემთხვევაში არ მიუთითებს იმაზე, რომ იეჰოვა სუსტი ან არასრულყოფილი ღმერთია. ბიბლიაში წერია, რომ „სრულყოფილია მისი ნამოქმედარი“. მომავლის დანახვის უნარს ღმერთი მიზნობრივად იყენებს; ის არასოდეს აიძულებს ადამიანებს, მიყვნენ მის მიერ დადგენილ კურსს* (კანონი 32:4). აქედან გამომდინარე, რა შეიძლება დავასკვნათ? მარტივად რომ ვთქვათ, ღმერთი წინასწარგანჭვრეტის უნარს თავისი განზრახვების შესაბამისად კონკრეტულ შემთხვევებში იყენებს.

(იგ26:4) -(იგ26:5)  ვინც სულელს მისი უგუნურებისამებრ უპასუხებს ანუ მის მსგავსად უღირსად დაიწყებს კამათს, თავისი მსჯელობით სულელს დაემსგავსება. ამიტომ ბიბლიური იგავი გვირჩევს: „სულელს მისი უგუნურებისამებრ ნუ უპასუხებ, შენც მისნაირი რომ არ გახდე“. მეორე მხრივ, იგავებში ნათქვამია: „სულელს მისი უგუნურებისამებრ უპასუხე“. ეს კი ნიშნავს უგუნურის არგუმენტების გაანალიზებას, მათი აბსურდულობის დამტკიცებას და იმის ჩვენებას, რომ ასეთ მსჯელობას სრულიად სხვა დასკვნამდე მივყავართ (იგ. 26:4, 5). ანუ ვისწავლოთ როგორ მოიქცე ბრძნულად დამცინავებთან და სულელებთან (9:7, 8; 19:25; 22:10; 26:4, 5).

 ბიბლიაში, ეკლესიასტეს 1:4-ში, ნათქვამია, რომ „დედამიწა მარადიულად რჩება“. ზოგის აზრით, ეს მუხლი ეწინააღმდეგება ბიბლიაში ნათქვამ სიტყვებს, რომ „მიწა და მისი საქმენი, რაც მასზეა, გადაიბუგება“ (2 პეტრე 3:10, „ახალი აღთქმა და ფსალმუნები“, ზ. კიკნაძისა და მ. სონღულაშვილის თარგმანი). ბიბლიაში სიტყვა „დედამიწა“ გამოყენებულია, როგორც პირდაპირი გაგებით და ისე გადატანითი მნიშვნელობით — ერთ შემთხვევაში იგულისხმება ჩვენი პლანეტა, ხოლო მეორე შემთხვევაში მასზე მცხოვრები ხალხი (დაბადება 1:1; 11:1). როცა 2 პეტრეს 3:10-ში ვკითხულობთ, რომ „მიწა“ ანუ „დედამიწა“ გადაიბუგება, ეს მიუთითებს არა პლანეტის განადგურებაზე, არამედ „უღვთოთა დაღუპვაზე“ (2 პეტრე 3:7).

ლინკი

(ეს40:28)-(დაბ2:2) (ებრ4:4) რა თქმა უნდა, ის არ დაღლილა. იეჰოვა ‘ძალამოსილია’ და „არ იღლება და არ იქანცება“ (ესაია 40:26, 28). ღმერთს დასვენება არც შესვენების ან ჩვეული ტემპის შეცვლისთვის სჭირდება, ვინაიდან იესომ გვითხრა: „მამაჩემი აქამდე ასე აკეთებს და მეც ვაკეთებ“ (იოანე 5:17). „ღმერთი არის სული“ და არ არის შეზღუდული ორგანიზმში არსებული ციკლებითა და ფიზიკური ქმნილებების მოთხოვნილებებით (იოანე 4:24).  როგორ შეგვიძლია გარკვეულწილად ჩავწვდეთ „მეშვიდე დღეს“ ღვთის დასვენების მიზეზს? თუმცა ღმერთს დიდი სიამოვნება მოჰგვარა ექვსი ხანგრძლივი შემოქმედებითი ‘დღის‘ განმავლობაში შესრულებულმა სამუშაომ, მან განსაკუთრებით ‘მეშვიდე დღე’ აკურთხა და ‘წმინდად’ გამოაცხადა. ერთ-ერთი ლექსიკონი „წმინდას“ შემდეგნაირად განმარტავს: „მხოლოდ (ღვთისთვის ან რაიმე რელიგიური მიზნისთვის) მიძღვნილი ან შესაფერისი“ (Concise Oxford Dictionary). ამგვარად, იეჰოვას მიერ ‘მეშვიდე დღის’ კურთხევა და წმინდად გამოცხადება მიუთითებს, რომ ეს დღე და ამ დროს ‘დასვენება’ როგორღაც დაკავშირებული უნდა იყოს იეჰოვას წმინდა ნებასა და 

განზრახვებთან და არა მის რაიმე პირად საჭიროებასთან.  ‘მეექვსე [შემოქმედებითი] დღის’ მიწურულს, ცნობის თანახმად, „დაინახა ღმერთმა ყოველივე, რაც გააჩინა, და აჰა, ძალიან კარგი იყო“ (დაბადება 1:31). ღმერთი თავისი ნამოქმედარით კმაყოფილი იყო. ამგვარად, მან დაისვენა, ანუ გაჩერდა, და დედამიწასთან დაკავშირებით არ განაგრძო შემოქმედებითი საქმიანობა.  ამგვარად, ღმერთმა „მეშვიდე დღეს“ დაისვენა თავისი შემოქმედებითი საქმეებისგან. ასე ვთქვათ, ის განზე გადგა და საშუალება მისცა მოქმედებაში მოყვანილ სისტემას, აღებული კურსით განეგრძო გზა. ის აბსოლუტურად არის დარწმუნებული, რომ ‘მეშვიდე დღის’ ბოლოსთვის ყველაფერი ზუსტად ისე იქნება, როგორც თავად განიზრახა. დაბრკოლებებიც რომ გაჩნდეს, გადაილახება.

 არაფერი მითქვამს თქვენი მამა-პაპისთვის, არ მომითხოვია მათგან აღსავლენი და საკლავი, როცა ეგვიპტის ქვეყნიდან გამოვიყვანე ისინი. იერემია 7:22

დაწვი საკმევად მთელი ჭედილა სამსხვერპლოზე, რადგან ეს აღსავლენი მსხვერპლია უფლისათვის, ამოდ საყნოსელი; საცეცხლო მსხვერპლია ეს უფლისთვის. გამოსვლა 29:18

თავიდანვე არ მოუთხოვია გამოს 19:5

ეწინააღმდეგება ეზეკიელის 18:20-ში ჩაწერილი სიტყვები — „ვაჟს არაფერი მოეკითხება მამის დანაშაულის გამო“, გამოსვლის 20:5-ში ჩაწერილ სიტყვებს — „ვსჯი ძეებს . . . მამების დანაშაულის გამო“? ამ მუხლებს შორის არ არის შეუსაბამობა. ერთ შემთხვევაში ყურადღება მახვილდება პირად პასუხისმგებლობაზე, მეორეში კი შედეგებზე, რომელსაც შთამომავლები იმკიან წინაპრის შეცდომის გამო.

ეზეკიელის მე-18 თავის კონტექსტიდან ჩანს, რომ ამ თავში პირად პასუხისმგებლობაზეა საუბარი. მაგალითად, მე-4 მუხლში ნათქვამია: „სული, რომელიც სცოდავს, მოკვდება“. რა შეიძლება ითქვას კაცზე, რომელიც „მართალია და სამართლიანად და სიმართლით იქცევა“? ის „იცოცხლებს“ (ეზეკ. 18:5, 9). ასე რომ, თუ ადამიანი იმ ასაკშია, როცა საკუთარი მოქმედებისთვის აგებს პასუხს, მაშინ ის თავისი „გზისამებრ“ გასამართლდება (ეზეკ. 18:30). ეს პრინციპი კარგად გამოჩნდა ლევიანი კორახის შემთხვევიდან. იმ დროს ისრაელი უდაბნოში იყო. კორახს აღარ აკმაყოფილებდა თავისი პასუხისმგებლობა. მღვდლობის მისაღებად კორახი და მისი თანამოაზრეები იეჰოვას წარმომადგენლებს, მოსესა და აარონს აუჯანყდნენ. იეჰოვამ აჯანყებულები სიკვდილით დასაჯა, რადგან გაკადნიერდნენ და ის მოინდომეს, რაც არ ეკუთვნოდათ (რიცხ. 16:8—11, 31—33). მაგრამ კორახის ვაჟებს მამისთვის მხარი არ დაუჭერიათ. ამიტომ ღმერთმა მათ მამის დანაშაულის გამო პასუხი არ აგებინა. იეჰოვასადმი ერთგულების გამო ისინი ცოცხლები დარჩნენ (რიცხ. 26:10, 11).

მაშ, რას ნიშნავს გამოსვლის 20:5-ში ჩაწერილი გაფრთხილება, რომელიც ათ მცნებაში შედიოდა? ყურადღება მივაქციოთ კონტექსტს. იეჰოვამ კანონის საფუძველზე დაუდო შეთანხმება ისრაელს. ამ კანონით გათვალისწინებული მოთხოვნების მოსმენის შემდეგ, ისრაელებმა საჯაროდ განაცხადეს: „ყველაფერს შევასრულებთ, რაც იეჰოვამ თქვა“ (გამ. 19:5—8). ამგვარად, ისრაელს იეჰოვასთან განსაკუთრებული ურთიერთობის საშუალება მიეცა. ასე რომ, გამოსვლის 20:5-ში ჩაწერილი სიტყვები მთელ ერს ეხებოდა.

როცა ისრაელები იეჰოვას ერთგულები იყვნენ, ღვთისგან კურთხევები არ აკლდათ (ლევ. 26:3—8). მაგრამ იეჰოვა აღარ აკურთხებდა და აღარ მფარველობდა ისრაელს მას შემდეგ, რაც მათ უარყვეს იეჰოვა და ცრუღმერთების თაყვანისცემა დაიწყეს. ამის გამო მათ მრავალი უბედურება დაატყდათ თავს (მსაჯ. 2:11—18). თუმცა ისრაელში ყოველთვის იყვნენ ისეთები, რომლებიც ირგვლივ გაბატონებული კერპთაყვანისმცემლობის მიუხედავად იეჰოვას ერთგულები რჩებოდნენ და მის კანონებს იცავდნენ (1 მეფ. 19:14, 18). ერის ცოდვების გამო ზოგჯერ ერთგულებიც იჩაგრებოდნენ, მაგრამ იეჰოვა სიყვარულით ზრუნავდა მათზე.

ბიბლიაში ისიც არის ჩაწერილი, რა გავლენას ახდენდა ცალკეულ ოჯახებზე წინაპრების შეცდომები. მღვდელმთავარმა ელიმ გული ატკინა იეჰოვას, რადგან თავის უვარგის და უზნეო ვაჟებს მღვდლობა არ ჩამოართვა (1 სამ. 2:12—16, 22—25). რადგან ელიმ თავისი შვილები ღმერთზე წინ დააყენა, ღმერთმა თქვა, რომ ელის ოჯახს ჩამოერთმეოდა მღვდელმთავრობა. ღვთის ეს სიტყვები ელის შვილთაშვილის შვილზე, აბიათარზე შესრულდა (1 სამ. 2:29—36; 1 მეფ. 2:27). 

იეჰოვა შემოქმედი და სიცოცხლის წყაროა, ამიტომ მას აქვს სრული უფლება, გადაწყვიტოს, ვის შემთხვევაში რა იქნება სამართლიანი სასჯელი. ზემოთქმულიდან გავიგეთ, რომ შთამომავლებმა თავიანთი წინაპრების ცოდვის გამო შეიძლება მოიმკან სავალალო შედეგები. მაგრამ იეჰოვა „ისმენს დაჩაგრულთა ღაღადს“. მათ, ვინც მთელი გულით მიმართავს მას, იეჰოვა წყალობის თვალით შეხედავს და შვებასაც მოჰგვრის (იობ. 34:28).

იონა სამი დღე ვეშაპის მუცელში

თუ დაუშვებ ღვთის არსებობას, პარალელურად იმასაც აღიარებ, რომ ღმერთს ყველაფერი შეუძლია და  შესაბამისად მისთვის არც ის იქნებოდა რთული, რომ ჟანგბადი მიეწოდებინა ვეშაპის მუცელში 3 დღე იონასთვის. 

ჩვეულებრივ, ღვთის ჩარევის გარეშეც ხდება მრავალი საოცარი რამ. მაგალითად, როგორც ამბობენ, 1758 წელსხმელთაშუა ზღვაში ერთი მეზღვაური გემიდან გადმოვარდა დ აზვიგენმა გადაყლაპა. ზვიგენს ზარბაზანი ესროლეს. ჭურვი მიზანს მოხვდა და ზვიგენმა მეზღვაური პირიდან ამოაგდო. ოდნავ დაშავებული მეზღვაური უსაფრთხოდ აიყვანეს გემზე. თუ ეს ამბავი მართლაც მოხდა, მას შეიძლება საოცარი შემთხვევა ვუწოდოთ და არა სასწაული. განა ღმერთს არ შეეძლო, უფრო დიდი საოცრება მოეხდინა?! თანაც, ადამიანმა თავად გამოიგონა ჟანგბადის ბალონი, რომლის გამოყენებითაც წყალქვეშ ხანგრძლივი დროის მანძილზე სუნთქვა შეუძლია. განა ღმერთი ვერ გამოიყენებდა თავის განუსაზღვრელ ძალასა და სიბრძნეს, რომ იონა ს სამი დღის მანძილზე ჟანგბადი ჰქონოდა?!

ნეემიას 8:10-ლევიანების 3:27-„ნეემიასა“ და „ლევიანებში“ სხვადასხვა ებრაული სიტყვაა გამოყენებული. ებრაულ სიტყვაში „ქელევ“, რომელიც ლევიანების 3:17-ში ქონად არის ნათარგმნი, იგულისხმება ცხოველის ან ადამიანის ქონი (ლევ. 3:3; მსაჯ. 3:22). მე-17 მუხლის კონტექსტიდან ჩანს, რომ ისრაელებს ეკრძალებოდათ შესაწირავი ცხოველის ნაწლავებსა და თირკმელებზე, აგრეთვე ფერდებზე გადაკრული ქონის ჭამა, რადგან „მთელი ქონი იეჰოვასია“ (ლევ. 3:14—16). აქედან გამომდინარე, იეჰოვასთვის შესაწირავი ცხოველის ქონი არ იჭმებოდა.

ნეემიას 8:10-ში „მსუყე კერძებად“ ნათარგმნია ებრაული სიტყვა „მაშმანიმ“. ეს სიტყვა ებრაულ წერილებში მხოლოდ ამ მუხლში გვხვდება. ის მომდინარეობს ზმნიდან „შამენ“, რაც ნიშნავს „სიმსუქნეს, გასუქებას“. ამ ზმნიდან მომდინარე სიტყვათა ძირითადი მნიშვნელობა, როგორც ჩანს, კეთილდღეობასა და სიუხვეს უკავშირდება (შეადარეთ ესაიას 25:6). ამ ზმნიდან ნაწარმოები ყველაზე გავრცელებული სიტყვა „შემენ“ ხშირად „ზეთად“ ითარგმნება, მაგალითად ისეთ კომბინაციებში როგორიცაა „ზეთისხილის ზეთი“ (კან. 8:8; ლევ. 24:2). როგორც ჩანს, ნეემიას 8:10-ში მოხსენიებულ სიტყვა „მაშმანიმში“ იგულისხმება დიდი რაოდენობით ზეთზე დამზადებული საკვები, რომელშიც შეიძლება ხორციც შედიოდა მცირეოდენი ქონით და არა ქონის სქელი ფენით.

ხოლო იაკობმა შვა იოსები, ქმარი მარიამისა, ვისგანაც იშვა იესო, რომელსაც ჰქვია ქრისტე. მათე 1:16  ხოლო იესო ამ დროისათვის იყო ოცდაათი წლისა, და იყო, როგორც ეგონათ, ძე იოსებისა, ელისა. ლუკა 3:23 (ლუკა მოციქულის მიერ შედგენილ გენეალოგიაში იოსების მამას ელი ჰქვია და არა იაკობი)

გამოსავალი: ეს მოსალოდნელია, რადგან ისინი ორი განსხვავებული წინაპრების ხაზია, ერთი მისი კანონიერი მამის, იოსების მეშვეობით, ხოლო მეორე მისი ნამდვილი დედის, მარიამის მეშვეობით. მათე იძლევა ოფიციალურ ხაზს, რადგან ის მიმართავს იესოს გენეალოგიას ებრაელთა შეშფოთებაზე ებრაელი მესიის რწმუნებათა სიგელების შესახებ, რომელიც მოითხოვდა, რომ მესია აბრაამის შთამომავლობიდან და დავითის შთამომავლიდან მომდინარეობდეს (შდრ . მათე 1:1 ). ლუკა, უფრო ფართო ბერძენი აუდიტორიის გათვალისწინებით, მიმართავს მათ ინტერესს იესოს, როგორც სრულყოფილი ადამიანის მიმართ (რაც ბერძნული აზროვნების ძიება იყო). ამგვარად, ის იკვლევს იესოს პირველ ადამიანთან, ადამამდე ( ლუკა 3:38 ).

ის, რომ მათე გვაძლევს იესოს მამისეულ გენეალოგიას, ხოლო ლუკას დედათა გენეალოგიას, კიდევ რამდენიმე ფაქტი ამყარებს. უპირველეს ყოვლისა, მიუხედავად იმისა, რომ ორივე სტრიქონი ასახავს ქრისტეს დავითს, თითოეული მათგანი დავითის სხვადასხვა ძის მეშვეობითაა. მათე იოსების (მისი კანონიერი მამის ) მეშვეობით იესოს კვალს უსვამს დავითის ძეს, სოლომონ მეფეს, რომლის მეშვეობითაც ქრისტემ კანონიერად დაიმკვიდრა დავითის ტახტი (შდრ. 2სმ. 7:12 და შემდეგ ). მეორეს მხრივ, ლუკას მიზანია ქრისტეს, როგორც რეალურ ადამიანად ჩვენება. ასე რომ, ის ქრისტეს კვალს უსვამს დავითის ვაჟს, ნათანს, მისი ნამდვილი დედის, მარიამის მეშვეობით, რომლის მეშვეობითაც მას შეუძლია სამართლიანად თქვას, რომ არის სრული ადამიანი, კაცობრიობის გამომსყიდველი.

გარდა ამისა, ლუკა არ ამბობს, რომ იესოს გენეალოგიას იოსების მეშვეობით გადმოსცემს. პირიქით, ის აღნიშნავს, რომ იესო იყო „როგორც ითვლებოდა“ ( ლუკა 3:23 ) იოსების ვაჟი, ხოლო ის სინამდვილეში იყო მარიამის ვაჟი. ასევე, ის, რომ ლუკა მარიამის გენეალოგიას ჩაწერდა, ემთხვევა მის, როგორც ექიმის ინტერესს დედებისა და დაბადების მიმართ და ქალებზე აქცენტს თავის სახარებაში, რომელსაც ეწოდა „ქალების სახარება“.

დაბოლოს, ის ფაქტი, რომ ორ გენეალოგიას აქვს გარკვეული საერთო სახელები (როგორიცაა შეალტიელი და ზერუბაბელი, მათ. 1:12 ; შდრ. ლუკა 3:27 ) არ ამტკიცებს, რომ ისინი ერთი და იგივე გენეალოგიაა ორი მიზეზის გამო. ერთი, ეს არ არის იშვიათი სახელები. გარდა ამისა, იმავე გენეალოგიაშიც კი (ლუკას) იმეორებს სახელები იოსები და იუდა ( 3:26 , 30 ).

ვინ გადასცა კაპერნაუმში იესოს ცენტურიონის თხოვნა? მათეს 8:5, 6-ში ვკითხულობთ, რომ ცენტურიონი (ასისთავი) თვითონ მივიდა იესოსთან, ლუკას 7:3-ში კი წერია, რომ ცენტურიონმა მას იუდეველთა უხუცესები გაუგზავნა. ეს, ერთი შეხედვით, უზუსტობა შეიძლება იმით აიხსნას, რომ მართალია, თხოვნა ასისთავს ეკუთვნოდა, მაგრამ მან ის იესოს უხუცესების პირით შეუთვალა.

(მთ12:40)-(მრ10:34)  ორი ღამე იყო თუ სამი ღამე იესო საფლავში თავისი აღდგომის წინ? იესომ ჯერ კიდევ სიკვდილის წინ თქვა, “ვინაიდან, როგორც იონა იყო დიდი თევზის მუცელში სამ დღესა და სამ ღამეს, ასევე კაცის ძე იქნება სამ დღეს ა და სამ ღამეს მიწის გულში” (მათე 12:40). მარკოზი აღნიშნავს სხვა სიტყვებს, რომელიც იესომ წარმოთქვა, წარმართებს გადასცემენ; შეურაცყოფენმას, გაშოლტავენ, შეაფურთხებენ და მოკლავენ, მესამე დღეს კი აღდგება.” (მარკ. 10:33,34) იესო მოკლეს პარასკევს, ხოლო აღდგომა მოხდა კვირას. მაშ როგორღა შეეძლო მას სამი დღე და სამი ღამე ყოფილიყო საფლავში?

 იმ დროში ეს იყო ებრაული გამოთქმა, რომ დღის ან ღამის რომელიმე ნაწილი ჩაეთვალათ, როგორც მთლიანი დღე ან და ღამე. ასე, რომ პარასკევი, შაბათი და კვირა ჩაითვლებოდა სამ დღედ და სამ ღამედ იესოს დროის კულტურაში. ჩვენც ანალოგიურად ვლაპარაკობთ დღეს – მაგალითად თუ პიროვნება იტყვის, “მე მთელი დღე საყიდლებზე დავდიოდიო” ჩვენ ცხადია მივხვდებით, რომ ის არ გულისხმობდა მთელ დღეს ანუ 24 საათს.  ლინკი

(მათ17:19,20) (მარ9:29) თუ მარკოზის ცნობას გულდასმით წავიკითხავთ, ვნახავთ, რომ სულაც არ ეწინააღმდეგება მათეს ჩანაწერს. მარკოზის 9:19 გვიჩვენებს, რომ იესო გულდაწყვეტილი იყო იმ მოდგმის ურწმუნოებით. 23-ე მუხლში ვკითხულობთ, რომ მან უთხრა ბიჭის მამას: „მორწმუნისათვის ყველაფერი შესაძლებელია“. ასე რომ, მარკოზიც რწმენის აუცილებლობაზე ამახვილებს ყურადღებას და 29-ე მუხლში დამატებით ცნობას გვაწვდის. ის დამატებით ინფორმაციას იძლევა იმაზე, რაც იესომ თქვა ლოცვის შესახებ, რასაც არც მათე და არც ლუკა არ იხსენიებს.

ამიტომ რა დასკვნის გამოტანა შეიძლება აქედან? სხვა შემთხვევებში 12-მა მოციქულმაც და 70-მა მოწაფემაც განდევნეს ბოროტი სულები (მარკოზი 3:15; 6:13; ლუკა 10:17). მაგრამ ამ შემთხვევაში მოწაფეებმა ვერ განდევნეს დემონი. რატომ? თუ სხვადასხვა ცნობაში მოხსენიებულ წვრილმანებს გავაერთიანებთ, დავასკვნით, რომ ამ შემთხვევაში ისინი არ იყვნენ საამისოდ მზად. შესაძლოა, ამის ერთ-ერთი მიზეზი იყო ის, თუ როგორი დემონით იყო შეპყრობილი ბიჭი, რადგან, როგორც ჩანს, დემონებს სხვადასხვაგვარი თვისებები, ინტერესები და შესაძლებლობებიც კი აქვთ. ამ დემონის განდევნისთვის კი საჭირო იყო განსაკუთრებულად ძლიერი რწმენა და ღვთისგან დახმარებისთვის მგზნებარე ლოცვა. რა თქმა უნდა, იესოს ჰქონდა ასეთი რწმენა. მას აგრეთვე ეხმარებოდა ლოცვების მომსმენი, ზეციერი მამა (ფსალმუნი 64:3). ასე რომ, მას არა მარტო შეეძლო ტანჯული ბიჭის განკურნება დემონის განდევნით, არამედ განკურნა კიდეც ის.

მათე 19:26 ღმერთისთვის ყველაფერი შესაძლებელია. მსაჯულების 1:19

 უფალი იყო იუდასთან და მან მთიანეთი დაიმკვიდრა, ბარელები კი ვერ აჰყარა, რადგან მათ რკინის ეტლები ჰქონდათ. რაც ეკუთვნოდა იუდას ტომს ის მიიgო ის მოწა კი ქალებ იეფუნის ძეს გაუნაწილდა მსაჯ 

 (მათ20:20,21)-(მრ10:35-37)- იაკობსა და იოანეს საუკეთესო ადგილების ხელში ჩაგდების ეგოისტური სურვილი ამოძრავებდათ  დიდი ხანია   ეს ორი ატარებ ს პატივმოყვარულ აზრს, რომ ქრისტეს სამეფოში გამოჩენილი მდგომარეობა დაიკავონ და თავიანთ სურვილს დედას უმხელენ. შვილების სასარგებლოდ, ის მიდის იესოსთან, თ და კეთილგანწყობილებას სთხოვს.

— რაგინდა? — ეკითხება იესო.

— რომ ეს ჩემი ორი ძე დაჯდეს ერთი შენს მარჯვნივ და მეორე შენს მარცხნივ შენს სასუფეველში, — პასუხობს ის.

მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებებიდან ვიგებთ, რომ იესომ ერთ-ერთი სასწაული იერიხონის მახლობლად მოახდინა (მათე 20:29—34; მარკოზი 10:46—52; ლუკა 18:35—43). მათემ და მარკოზმა დაწერეს, რომ იესომ ეს სასწაული მოახდინა მაშინ, როცა ის იერიხონიდან „გამოდიოდა“. მაგრამ, ლუკა ამბობს, რომ ეს მაშინ მოხდა, როცა იესო იერიხონს „უახლოვდებოდა“.

იესოს დროს, ერთ ქალაქს ერქვა იერიხონი თუ ორს? ერთ-ერთ წიგნში ნათქვამია: „ახალი აღთქმის დაწერის პერიოდისთვის იერიხონი ძველი ქალაქის სამხრეთით 1,6 კილომეტრის მოშორებით იყო აღდგენილი. იქ ჰეროდე დიდმა ზამთრის სასახლე ააგო“ („Bible Then & Now“). ამ აზრს მხარს უჭერს წიგნი „არქეოლოგია და ბიბლიური ისტორია“, რომელშიც ნათქვამია: „იესოს დროს ორი იერიხონი იყო . . . ძველი ებრაული ქალაქი 1,6 კილომეტრით იყო დაშორებული რომაული ქალაქისგან“.

ამგვარად, იესომ შესაძლოა სასწაული მაშინ მოახდინა, როცა ებრაული ქალაქიდან გადიოდა და რომაულ ქალაქს უახლოვდებოდა ან პირიქით. აშკარაა, რომ იმის ცოდნა, თუ რა ვითარება იყო მაშინ, როცა ბიბლიის ესა თუ ის მონაკვეთი დაიწერა, გვეხმარება ერთი შეხედვით საწინააღმდეგო აზრების ახსნაში.

 (მათე 21: 12–19) (შდრ. მარ. 11: 12–14 , 20–24 ) - როდის იყო დაწყევლილი ლეღვის იესო იესოს მიერ, ტაძრის განწმენდის დაწყებამდე ან მის შემდეგ?

პასუხი   იესომ სინამდვილეში დაწყევლა ლეღვის ხე ტაძრისკენ მიმავალ გზაზე, როგორც თქვა მარკოზმა, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მათეს შეცდომა ცდება. ქრისტემ ტაძარში ორი მოგზაურობა გააკეთა, ხოლო მან მეორე მოგზაურობის დროს ლანძღა ლეღვის ხე.

მარკოზის 11:11 -ში ნათქვამია, რომ ქრისტე ტაძარში შევიდა მისი ტრიუმფალური შესვლის დღეს. როდესაც ქრისტე შემოდის ტაძარში, მარკოზი არ ახსენებს ქრისტეს რაიმე სახის განცხადების გაკეთებას. მე -12 მუხლში ნათქვამია: „ახლა მეორე დღეს“, რომელიც გულისხმობს მეორე დღეს ტაძრისკენ მიმავალ გზაზე ლეღვის ხეზე მოგზაურობას. ამ დღეს ქრისტემ გაათავისუფლა ისინი, ვინც ტაძარში ყიდულობენ და ყიდიან. ამასთან, მეთიუ მიმართავს ქრისტეს ორ მოგზაურობას ტაძარში, თითქოს ერთი მოვლენა იყო. ეს ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ ქრისტეს პირველივე დღეს ტაძარში შესვლისას მან მყიდველები და გამყიდველებიც გამოაძევა. თუმცა, მარკოზის მოთხრობაში უფრო მეტი დეტალია მოვლენები, რაც ცხადყოფს, რომ სინამდვილეში ტაძარში ორი მოგზაურობა იყო. ამის გათვალისწინებით, ჩვენ არ გვაქვს საფუძველი იმის დასაჯერებლად, რომ ანგარიშებში შეუსაბამობაა.

მათეს 23:35 -ში იესომ თქვა, რომ ზაქარია იყო ბარაკიას ძე. მაგრამ 2 მატიანეში 24: 20-22 ნათქვამია, რომ ზაქარია იყო იეჰოიდას ვაჟი. ბოლოს და ბოლოს, ვინ იყო ნამდვილად ზაქარიას მამა?

პასუხი: გამოითქვა მოსაზრება, რომ მკვლელობაში მყოფი ზაქარიას მამა იეჰოადაა, შესაძლოა, მასაც მოუწოდა ორი სახელი, როგორც ეს სხვა ბიბლიური პერსონაჟების შემთხვევაშია. (შეადარეთ მთ. 9: 9 და ბ. 2:14; მთ. 10: 2, 3). ზოგადად გასაგებია, რომ იესო აქ მოხსენიებული იყო ზაქარია, "იეჰოიდას მღვდლის ძე". - 2 მფ. 24: 20-22.

(მათ 26:48,49) -(ინ18:4-8) – რადგან  მორიგებული იყვნენ ვისაც იუდა აკოცებდა ის შეეპყროთ სანამ იუდამ არ ეამბორა მანამ იესოს შეკითხვაზე და პასუხზე არ უმოქმედიათ. წერია კიდეც იუდა იქვე იყოო შემდეგ მივიდა ეამბორა და სრულად რომ დარწმუნდნენ  რომ ის იყო ვისაც ეძებდნენ შეიპყრეს

(მათ27:34)- (მრ15:230) იესოს აწვდიან ნაღველნარევ, სმირნით შეზავებულ ღვინოს( მათ27:34-მრ15:23   ეს ალბათ, იერუსალიმელმა ქალებმა დაამზადეს და რომაელები უარს არ ამბობენ ამ ტკივილგამაყუჩებელი საშუალების მიცემაზე მათთვის, რომლებიც ძელზე უნდა გააკრან. მაგრამ, როცა იესო გემოს უსინჯავს მას, უარს აცხადებს მის დალევაზე. რატომ? როგორც ჩანს, მას სურს, რომ სრულად შეინარჩუნოს თავისი ფიზიკური და გონებრივი შესაძლებლობები მისი რწმენის ამ უმთავრესი გამოცდის დროს.

 (მათ28:2)-(ლუკ24:4)(მრ16:5 )(ინ20:2) როცა ქალები ხედავენ, რომ სამარხი ცარიელია, მარიამ მაგდალელი ამ ამბის სათქმელად პეტრესა დაიოანესთან გარბის. მაგრამ სხვა ქალები, როგორც ჩანს, სამარხთან რჩებიან. მალე ანგელოზი ც ხადდება და 

შიგნით იწვევს მათ. აქ ქალები ხედავენ კიდევ სხვა ანგელოზს და ერთ-ერთი ანგელოზი ეუბნება: „ნუგ ეშინიათ, ვიცი, რომ  იესოს ეძებთ. აქ არ არის, ვინაიდან აღდგა, როგორც თქვა. მოდით, ნახეთ ადგილი, სადაც იწვა. დაუყოვნებლივ წადით დაუ თხარით მის მოწაფეებს, რომ იგი აღდგა მკვდრეთით“. ამიტომ ეს ქალებიც შიშითა და დიდი სიხარულით არიან შეპყრობილი და გარბიან.

მარკოზი 1:9  მეორე დღეს გალილეას წასვლა მოისურვა იესომ; ნახა ფილიპე და უთხრა, გამომყევიო. იოანე 1:43 მესამე დღეს ქორწილი იყო გალილეას კანაში, და იყო იქ იესოს დედა. იესო და მისი მოწაფეებიც მიწვეულნი იყვნენ ქორწილში. იოანე 2:1 (იოანეს მიხედვით, იესო არა უდაბნოში, არამედ ქორწილში იყო)

(მრკ2:14)-9მათ9:9) მათე იგივე ლევია

 მარკოზის 2: 23-28.იესო   ციტირებს ძველი აღთქმის 1 სამუელ 21: 1–6 მონაკვეთებს, სადაც დავითი და მისი რამდენიმე კაცი, რომლებიც მეფე საულის სასტიკ დევნაზე გაქცეულან, გაქცეულან ნობში., მართალია, მარკოზის სახარებაში, იეშუა მას აბიატარს უწოდებს , მაგრამ სამუელის წიგნში მღვდელმთავარს ეწოდება ახიმელექი . 

პირველი სამუელი სწორია იმის მტკიცებით, რომ მღვდელმთავარი იყო აჰიმელექი. მეორე მხრივ არც იესო იყო არასწორი. როდესაც უფრო ახლოს შევხედავთ ქრისტეს სიტყვებს, შევამჩნევთ, რომ მან გამოიყენა ფრაზა ” აბიათარის დღეებში ” (გ. 26 ), რაც არ ნიშნავს იმას, რომ აბიათარი მღვდელმთავარი იყო იმ დროს, როდესაც დავითმა პური ჭამა. მას შემდეგ, რაც დავითმა აიმელიქსს შეხვდა და პური შეჭამა, მეფე საულმა მოკლა აჰიმელექი ( 1 სამს. 22: 17–19 ). აბიათარი გაიქცა და წავიდა დავითთან (დაბ. 20)) და მოგვიანებით დაიკავა მღვდელმთავრის ადგილი. მიუხედავად იმისა, რომ მას შემდეგ, რაც აბიათარი მღვდელმსახური გახდა, მას შემდეგ რაც დავითმა პური შეჭამა, ჯერ კიდევ მართებულია ამ გზით საუბარი. ყოველივე ამის შემდეგ, აბიათარი ცოცხალი იყო, როდესაც დავითმა ეს გააკეთა და მალევე იგი მღვდელმთავარი გახდა მამის გარდაცვალების შემდეგ. ამდენად, ეს იყო დრო, აბიათარ, მაგრამ არა მისი უფლებამოსილების ოფისში

 მარკოზის 10: 46-52  ნათქვამია, რომ სინამდვილეში ის მხოლოდ ბრმა კაცი იყო. ლუკა 18: 35-43 ამბობს, რომ იეშუამ განკურნა ეს ბრმა, რომელიც ჩავიდა იერიქოში. ახლა რა? ისინი ორი ბრმა იყვნენ თუ მხოლოდ ერთი? ჩამოვიდა ან დატოვა იერიხონი?

(მარ15:17) (ინ 19:)   (მათ 27:28) სინამდვილეში, მოსასხამი შეიძლება ძოწისფერიც ყოფილიყო და ალისფერიც, რადგან ძოწისფერს წითელი ფერი დაჰკრავს. სინათლის ანარეკლისა და ფონის შედეგად კი მოსასხამის ფერი შეიძლება სხვადასხვაგვარად აღქმულიყო.

(მარ. 15:25) — (იოანეს 19:14—16) ზოგის აზრით, მარკოზის და იოანეს მიერ მოწოდებული ცნობები ურთიერთსაწინააღმდეგოა იოანეში ნათქვამია, რომ როცა პილატემ ჯარისკაცებს იესო ბოძზე გასაკრავად გადასცა, „მეექვსე საათი იქნებოდა“.მარკოზში ნათქვამია რომ  3 საათი. მართალია, ბიბლიაში არ არის ბოლომდე ახსნილი ამ სხვაობის მიზეზი, მაგრამ გასათვალისწინებელია რამდენიმე ფაქტორი: დედამიწაზე იესოს ცხოვრების ბოლო დღეს მომხდარი მოვლენების აღწერისას სახარებებში დროსთან დაკავშირებით მოცემული ცნობები უმეტესწილად ურთიერთშეთანხმებულია; ოთხივე სახარებაში აღნიშნულია, რომ მღვდლები და უხუცესები გათენებისთანავე შეიკრიბნენ, რის შემდეგაც იესო რომაელ გამგებელ პონტიუს პილატესთან წაიყვანეს (მათ. 27:1, 2; მარ. 15:1; ლუკ. 22:66—23:1; იოან. 18:28); მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებების თანახმად, მეექვსე საათიდან, როცა იესო უკვე ძელზე იყო გაკრული, მიწაზე სიბნელე ჩამოწვა „მეცხრე საათამდე“ (მათ. 27:45, 46; მარ. 15:33, 34; ლუკ. 23:44). იესოს ძელზე გაკვრის დროსთან დაკავშირებით მხედველობაში უნდა მივიღოთ ერთი გარემოება: იმ დროს ზოგი მიიჩნევდა, რომ გაშოლტვა სიკვდილით დასჯის ნაწილი იყო. ზოგჯერ მსჯავრდადებულს იმდენად უმოწყალოდ შოლტავდნენ, რომ კვდებოდა. გაშოლტვის შემდეგ იესოს ძალიან გაუჭირდა თავისი წამების ბოძის ტარება, ამიტომ ამის გაკეთება სხვას აიძულეს (ლუკ. 23:26; იოან. 19:17). თუკი სიკვდილით დასჯა გაშოლტვით იწყებოდა, მაშინ გაშოლტვიდან იესოს ძელზე გაკვრამდე გარკვეული დრო გავიდოდა. ამას მხარს უჭერს მათეს 27:26 და მარკოზის 15:15, სადაც გაშოლტვა და ძელზე გაკვრა ერთადაა მოხსენიებული. სახარების დამწერებმა ძელზე გაკვრის სხვადასხვა დრო მოიხსენიეს გამომდინარე იქიდან, თუ პირადად რას მიიჩნევდნენ ათვლის წერტილად. შესაძლოა ამით აიხსნას, თუ რატომ გაუკვირდა პილატეს, როცა შეიტყო, რომ ძელზე გაკვრიდან არცთუ ისე დიდი ხნის შემდეგ იესო უკვე ცოცხალი აღარ იყო (მარ. 15:44). გასათვალისწინებელია ისიც, რომ იმ დროს დღეს ყოფდნენ ოთხ სამ-საათიან მონაკვეთად (იმავე პრინციპით ყოფდნენ ღამესაც). ბიბლიის დამწერებიც დროის ამა თუ იმ მონაკვეთს ამგვარად მოიხსენიებდნენ. სწორედ ამიტომაა ხშირად ბიბლიაში ნახსენები მესამე, მეექვსე და მეცხრე საათები, რომელთა ათვლაც დილის 6 საათიდან, მზის ამოსვლიდან, ხდებოდა (მათ. 20:1—5; იოან. 4:6; საქ. 2:15; 3:1; 10:3, 9, 30). ამასთან, იმ დროს ხალხს არ ჰქონდა იმის შესაძლებლობა, რომ ზუსტად განესაზღვრა დრო, ამიტომაც ხშირად დღის ამა თუ იმ მონაკვეთს მიახლოებით ასახელებდნენ, რაც კარგად ჩანს იოანეს 19:14-დან (მათ. 27:46; ლუკ. 23:44; იოან. 4:6; საქ. 10:3, 9). მოკლედ რომ ვთქვათ, როცა მარკოზი იესოს სიკვდილით დასჯას აღწერს, შესაძლოა გაშოლტვასაც გულისხმობს და ძელზე გაკვრასაც, მაშინ როცა იოანე მხოლოდ ძელზე გაკვრას გულისხმობს. ორივე დამწერი შესაძლოა დროის იმ სამ-საათიან მონაკვეთს მოიხსენიებს, რომელიც ყველაზე ახლოა მომხდარ მოვლენასთან. იოანე დროს მიახლოებით ასახელებს: „მეექვსე საათი იქნებოდა“. ყოველივე ზემოხსენებული გვეხმარება იმის დანახვაში, თუ რატომ მოიხსენიებენ მარკოზი და იოანე დროის სხვადასხვა მონაკვეთს. და ბოლოს, ის ფაქტი, რომ იოანემ მარკოზის სახარების დაწერიდან ათწლეულების გასვლის შემდეგ დაწერა თავისი სახარება და მისგან განსხვავებული დრო მოიხსენია, იმაზე მიუთითებს, რომ მას ეს ინფორმაცია მარკოზის სახარებიდან არ აუღია.

(მრ15:32)-(ლუკ23:39,40) ყაჩაღებიც კი, რომლებიც იესოს მარჯვენა და მარცხენა მხარეს არიან ძელზე გაკრული, დასცინიან   მას. მაგრამ დროთა განმავლობაში ერთ-ერთი ყაჩაღი ხვდება, რომ იესო ნამდვილად მომავალი მეფეა. ამიტომ ის უწყრება მეორე ყაჩაღს და ეუბნება:

— ნუთუ ღვთისა არ გეშინია, როცა შენც იმავე სასჯელში ხარ? ჩვენ სამართლიანად დავიმსახურეთ, ვინაიდან ჩვენ რაც გავაკეთეთ, იმისი საკადრისი მივიღეთ, მაგას კი არაფერი ცუდი არ ჩაუდენია.

შემდეგ იესოს მიმართავს თხოვნით:

— გამიხსენე, როცა შენს ს ასუფეველში მოხვალ.

(მარ15:43,46) (მათ 27:57,58) ვინაიდან სახარების დამწერები ერთმანეთისგან პიროვნულად განსხვავდებოდნენ, ისინი სხვადასხვა კუთხით აშუქებდნენ ინფორმაციას. გადასახადების ამკრეფი მათე იოსებზე ამბობს, რომ „მდიდარი კაცი“ იყო; მარკოზი კი, რომელიც ძირითადად რომაელებისთვის წერდა, იოსებს „საბჭოს პატივცემულ წევრად“ მოიხსენიებს, რომელიც ღვთის სამეფოს ელოდა; ლუკა, გულისხმიერი ექიმი, მას „კარგ და მართალ კაცს“ უწოდებს, რომელმაც მხარი არ დაუჭირა საბჭოს მიერ იესოს წინააღმდეგ მიღებულ გადაწყვეტილებას; სახარების დამწერებიდან მხოლოდ იოანე ამბობს, რომ იოსები „იესოს მოწაფე იყო — ოღონდ ფარულად, რადგან იუდეველებისა ეშინოდა“ (მათ. 27:57—60; მარ. 15:43—46; ლუკ. 23:50—53; იოან. 19:38—42).

(მრ16:1)(-ლუკ23:55,56)  შაბათის კანონის გამო ებრაელებს არ შეეძლოთ ამ დღეს მკვდრის დაკრძალვა. რადგანაც იესო შაბათის დაწყებამდე სამი საათით ადრე მოკვდა, იოსებ არიმათეელმა და სხვებმა იესო ისე დაკრძალეს, რომ მისი სხეული ბოლომდე არ იყო დამუშავებული (ლუკა 23:50—56). ამიტომ შაბათის დასრულების შემდეგ იესოს ზოგი მეგობარი სამარხისკენ გაემართა, რათა სხეულის დამუშავების პროცესი დაესრულებინათ (მარკოზი 16:1; ლუკა 24:1). კვირას, დილით ადრე, მარიამ მაგდალელსა და მარიამს, იაკობ მცირის დედას, სალომეს, იოანასა და სხვა ქალებს სამარხთან მოაქვთ ნელსაცხებელი, რათა დაამუშაონ იესოს სხეული. გზაში ერთმანეთს ეუბნებიან: „ვინ გადაგვიგორებს ლოდს სამარხის კარიდან?“ მაგრამ მისვლისას ხედავენ, რომ მიწისძვრა მომხდარა და იეჰოვას ანგელოზს ლოდი გადაუგორებია. მცველები წასულან და სამარხი ცარიელია!

ცდებოდა ლუკა? როგორ შეიძლებოდა იესო, რომელიც ნაზარეთში გაიზარდა და ნაზარეველად იყო ცნობილი, დაბადებულიყო ბეთლემში, ნაზარეთიდან 150 კილომეტრით დაშორებულ სოფელში? ლუკა განმარტავს: „იმ დღეებში [იესოს დაბადებამდე] გამოვიდა კეისარ ავგუსტუსის ბრძანება: აღეწერათ მთელი მოსახლეობა. ეს აღწერა პირველი იყო, კვირინოსის მმართველობისას სირიაზე. ყველანი მიდიოდნენ ჩასაწერად, თითოეული თავის ქალაქში“ (ლუკა 1:1; 2:1–3).

  კრიტიკოსები განსაკუთრებით ამ ადგილზე ამახვილებენ ყურადღებას და აღნიშნავენ, რომ ეს ან უხეში შეცდომაა, ან გამონაგონი, რაც უფრო უარესია. ისინი ამტკიცებენ, რომ მოსახლეობის ეს აღწერა და კვირინოსის მმართველობა ახ. წ. 6–7 წლებში იყო. თუ კრიტიკოსები მართლები არიან, მაშინ ეს სერიოზულ ეჭვქვეშ მოაქცევდა ლუკას ცნობას, ვინაიდან ფაქტები ადასტურებს, რომ იესო ძვ. წ. 2 წელს დაიბადა. მაგრამ ეს კრიტიკოსები უგულებელყოფენ ორ ძირითად ფაქტორს. პირველი, ლუკამ იცოდა, რომ მოსახლეობის აღწერა მხოლოდ ერთხელ არ მომხდარა. ყურადღება მიაქციეთ მის სიტყვებს: „ეს აღწერა პირველი იყო“. მან შესანიშნავად იცოდა მოგვიანებით მომხდარი მეორე აღწერის შესახებ (საქმეები 5:37). მოსახლეობის ეს მოგვიანებით ჩატარებული აღწერა იყო სწორედ ის, რომელიც ისტორიკოსმა იოსებ ფლავიუსმა მოიხსენია და რომელიც ახ. წ. 6 წელს მოხდა. მეორე, კვირინოსის მმართველობა სულაც არ მიგვითითებს იმაზე, რომ იესო ამ მეორე აღწერის დროს დაიბადა. რატომ? იმიტომ რომ, როგორც ჩანს, კვირინოსი ამ თანამდებობაზე ორჯერ იყო. მრავალი სწავლული აღიარებს, რომ მისი მმართველობა პირველად დაახლოებით ძვ. წ. 2 წელს დაამხეს.

 ზოგი კრიტიკოსი ამბობს, რომ ლუკამ მოიგონა მოსახლეობის აღწერა, რათა ბეთლემში იესოს დაბადების საფუძველი შეექმნა და, ამგვარად, შესრულებულიყო მიქას 

5:1-ში ჩაწერილი წინასწარმეტყველება. ეს თეორია ლუკას შეგნებულ მატყუარად ხდის, ხოლო არც ერთ კრიტიკოსს არ შეუძლია ასეთი დაუსაბუთებელი ბრალდება იმ კეთილსინდისიერ ისტორიკოსს მიუსადაგოს, რომელმაც დაწერა სახარება და წიგნი „საქმეები“.  არის კიდევ რაღაც, რასაც ვერც ერთი კრიტიკოსი ვერ ახსნის: მოსახლეობის აღწერით თავისთავად შესრულდა წინასწარმეტყველება! ძვ. წ. VI საუკუნეში დანიელი წინასწარმეტყველებდა მმართველის შესახებ, რომელიც ‘გზირებს დაგზავნიდა’. შეიძლება ითქვას ეს ავგუსტუსსა და მის ბრძანებაზე, რომ ისრაელში მოსახლეობის აღწერა ჩატარებულიყო? დანიელის წინასწარმეტყველებაში შემდეგ  ნათქვამია, რომ მომდევნო მეფის მმართველობის დროს მესიას ანუ ‘აღთქმის მეუფეს შემუსრავდნენ’. იესო ნამდვილად ‘შემუსრეს’, ანუ მოკლეს, ავგუსტუსის შემდგომი მეფის, ტიბერიუსის, მმართველობის დროს (დანიელი 11:20–22).

რატომ ამბობს ლუკა, რომ მას შემდეგ, რაც იესო მოწაფეებს დაჰპირდა, რომ იქ მდგომთაგან ‘ზოგიერთები არ იგემებდნენ სიკვდილს’, იესოს გარდასახვა „რვა დღის შემდეგ“ მოხდა მაშინ, როცა მათე და მარკოზი ამბობენ, რომ ეს იყო „ექვსი დღის შემდეგ“? (მათ. 17:1; მარ. 9:2). როგორც ჩანს, ლუკამ მარკოზის მიერ მოხსენიებულ დღეებს ის დღეც მიათვალა, როცა იესო დაჰპირდა მოწაფეებს და ის დღეც, როცა იესოს გარდასახვა მოხდა.

(ლუკ 3:23)- (მათ1:16) მათე იესოს გენეალოგიურ ნუსხაში მოიხსენიებს ვინმე იაკობს, მაშინ როცა ლუკა ამბობს, რომ იოსები იყო „ელის ძე“. რატომ ასახელებენ მათე და ლუკა ორ სხვადასხვა პიროვნებას? (ლუკა 3:23; მათე 1:16).

მათეს სახარებაში ვკითხულობთ: „იაკობს შეეძინა იოსები“. აქ გამოყენებული ბერძნული ზმნა აშკარად იმაზე მიანიშნებს, რომ იაკობი იოსების ბიოლოგიური მამა იყო. მათე ამ შემთხვევაში იოსების გენეალოგიას, ანუ დავითის სამეფო ხაზს მოიხსენიებს, რომელიც ხაზს უსვამს იმას, რომ დავითის ტახტის კანონიერი მემკვიდრე იოსების შვილობილი, იესო, იყო. მეორე მხრივ, ლუკას სახარებაში ნათქვამია, რომ იოსები იყო „ელის ძე“. „ძეში“ შეიძლება საკუთარი ვაჟის გარდა, სიძეც იგულისხმებოდეს. ამის მაგალითია ლუკას 3:27-, სადაც იექონიას ვაჟი შეალთიელი მოხსენიებულია „ნერის ძედ“ (1 მატიანე 3:17; მათე 1:12). როგორც ჩანს, შეალთიელმა ცოლად შეირთო ნერის ქალიშვილი, რომლის სახელიც უცნობია. ამგვარად, შეალთიელი ნერის სიძე, ანუ მისი ძე გახდა. იოსებიც ამ გაგებით იყო „ელის ძე“, ვინაიდან ცოლად ჰყავდა ელის ქალიშვილი, მარიამი. ლუკა მოიხსენიებს იესოს დედის, მარიამის, გენეალოგიურ ხაზს, „რომელიც ხორციელად დავითის შთამომავალია“ (რომაელები 1:3). ამგვარად, ბიბლია იესოს ორ განსხვავებულ საგვარეულო ნუსხას წარმოგვიდგენს, რაც მნიშვნელოვან ინფორმაციას შეიცავს.

ლუკ. 4:25 —1მეფ 18:1  „სამი წელი და ექვსი თვე“: 1 მეფეების 18:1-ის თანახმად, ელიამ „მესამე წელს“ გვალვის დასრულება აუწყა. აქედან გამომდინარე, ზოგი ასკვნის, რომ იესოს ნათქვამი ეწინააღმდეგება „პირველ მეფეებში“ ჩაწერილს. თუმცა ის, რასაც „პირველ მეფეებში“ ვკითხულობთ, არ მიუთითებს იმაზე, რომ გვალვა სამ წელზე ნაკლებ ხანს გაგრძელდა. ამ პერიოდის ათვლა, როგორც ჩანს, მაშინ დაიწყო, როცა გვალვის შესახებ ელიამ პირველად აუწყა ახაბს (1 მეფ. 17:1). სავარაუდოდ, ელიამ ეს სიტყვები მაშინ უთხრა მეფეს, როცა მშრალი სეზონი უკვე კარგა ხნის დაწყებული იყო. ჩვეულებრივ, მშრალი სეზონი ექვსი თვე ან უფრო დიდი ხანი გრძელდებოდა. მეტიც, გვალვა არც მას მერე დასრულებულა, რაც „მესამე წელს“ ელია ახაბს ეჩვენა. ეს მხოლოდ ქარმელის მთასთან ელიას მიერ ბაალის თაყვანისმცემლებთან დაპირისპირების შემდეგ მოხდა (1 მეფ. 18:18—45). მაშასადამე, ლუკას 4:25 და იაკობის 5:17, სადაც იესოს და მისი ნახევარძმის სიტყვებია ჩაწერილი, სრულ თანხმობაშია 1 მეფეების 18:1-თან.

(ლუკ9:1-3)  (მარ6:7-9) იმისათვის, რომ გავიგოთ, რისი თქმა უნდოდა იესოს მოწაფეებისთვის, ყურადღება მივაქციოთ სიტყვებს, რაც სამივე სახარებაშია მოხსენიებული. ბიბლიის ამ ეპიზოდის მიხედვით, რომელიც აგრეთვე მათეს 10:5—10-შია ჩაწერილი, იესო მოციქულებს ეუბნება, რომ არ წაიღონ თან „ორი ხელი ტანსაცმელი“, „გამოსაცვლელი ტანსაცმელი“. ლოგიკურია, რომ ყველა მოციქულს ტანთ ეცმებოდა ერთი ხელი ტანსაცმელი. ამიტომ, მათ მიეცათ მითითება, რომ თან არ წაეღოთ გამოსაცვლელი ტანსაცმელი. იგივე შეიძლება ითქვას სანდლებზეც. მარკოზის სახარებაში ნათქვამია, რომ მოწაფეებს უნდა „შეეკრათ სანდლები„, რომლებიც უკვე ფეხთ ემოსათ. რისი თქმა შეიძლება ხელჯოხზე? „იუდაური ენციკლოპედია“ აღნიშნავს: „როგორც ჩანს, ძველ ისრაელში ჩვეულება არსებობდა, რომ თან ეტარებინათ ხელჯოხი“ (დაბ. 32:10). სწორედ ამიტომ, მარკოზის სახარების მიხედვით, იესომ მოციქულებს მიუთითა, რომ „არაფერი წაეღოთ“ ხელჯოხის მეტი, რადგან მათ უკვე ისედაც ჰქონდათ თან ხელჯოხი. ამრიგად, სახარების დამწერებმა ყურადღება გაამახვილეს იმაზე, რომ იესოს მითითების თანახმად, მოწაფეები არ უნდა მოეცდინა ზედმეტ საზრუნავს.

ეს აზრი განამტკიცა მათემ, რომელმაც თავად მოისმინა იესოს მითითება და თავის სახარებაში ჩაწერა. იესომ თქვა: „ნუ შეიძენთ ოქრო-ვერცხლს ან სპილენძს სარტყლის ქისებისთვის, ნურც საგზლის აბგას გზისთვის, ნურც ორ ხელ ტანსაცმელს, ნურც სანდლებსა და ხელჯოხს, რადგან მშრომელი საზრდოს ღირსია“ (მათ. 10:9, 10). რისი თქმა შეიძლება სანდლებზე, რომლებიც მოწაფეებს ეცვათ და ხელჯოხზე, რომლებიც ხელში ეჭირათ? იესომ უთხრა მათ, რომ არ შეეძინათ ეს ნივთები, მაგრამ მას არ უთქვამს მათთვის, რომ რაც უკვე ჰქონდათ, გადაეყარათ. რატომ მისცა მან მოწაფეებს ასეთი მითითება? როგორც თავად ახსნა, „მშრომელი საზრდოს ღირსია“. სწორედ ეს იყო იესოს მითითების მიზანი, რაც თანხმობაშია მის მიერ მთაზე წარმოთქმულ მოწოდებასთან, კერძოდ, რომ მის მიმდევრებს არ უნდა ენერვიულათ იმაზე, თუ რა ეჭამათ, რა ესვათ ან რით შემოსილიყვნენ (მათ. 6:25—32).

მართალია, ერთი შეხედვით, შეიძლება ურთიერთგამომრიცხავი მოგეჩვენოთ სახარებებში მოცემული ცნობები, მაგრამ სინამდვილეში ყველა ერთ აზრს ატარებს. როგორც დავინახეთ, მოციქულებს ის უნდა წაეღოთ თან, რაც უკვე ისედაც ჰქონდათ და ზედმეტი ნივთების შეძენით არ უნდა მოცდენილიყვნენ, რადგან ყოველივე აუცილებლით იეჰოვა უზრუნველყოფდათ.

 (ლუკა 18:35—43; მათე 20:29—34)სად განკურნა იესომ უსინათლო კაცი? ლუკას სახარებაში ვკითხულობთ, რომ იესომ უსინათლო კაცი მაშინ განკურნა, როცა „იერიხონს უახლოვდებოდა“. მათეს სახარებაში კი ნათქვამია, რომ იესომ ორ უსინათლოს დაუბრუნა თვალისჩინი მაშინ, როცა „იერიხონიდან გამოდიოდა“ (ლუკა 18:35—43; მათე 20:29—34). ფაქტიურად, მათესა და ლუკას მონათხრობი ერთმანეთს ავსებს. როგორც ჩანს, მათემ ყურადღება უსინათლოების რაოდენობაზე გაამახვილა, მაშინ, როცა ლუკამ ყურადღება იმას მიაქცია, თუ რა უთხრა იესომ ერთ-ერთ მათგანს. რაც შეეხება შემთხვევის ადგილს, არქეოლოგიური გათხრების შედეგად დადგინდა, რომ იესოს დროს იერიხონი ორი ნაწილისგან შედგებოდა. ქალაქის ძველი, ებრაული ნაწილი დაახლოებით კილომეტრ-ნახევრით იყო დაშორებული ქალაქის შედარებით ახალი, რომაული ნაწილისგან. როგორც ჩანს, იესო ამ ორ ქალაქს შორის იმყოფებოდა, როცა ეს სასწაული მოახდინა.

იესო იყო ქურდი? ლუკა 19: 29-34 ”[[იესომ] გაგზავნა თავისი მოწაფეებიდან ორი მათგანი და უთხრა მათ: წადი სასაზღვრო სოფელში და იქ, შესვლისთანავე ნახავთ ვირის ხაფანგში, რომელსაც არავის უჩხუბია; გაათავისუფლე და მოიყვანე. თუ ვინმე გკითხავთ: რატომ ათავისუფლებთ მას? თქვენ ასე უპასუხებთ: რადგან უფალი მას სჭირდება. როდესაც გაგზავნილნი წავიდნენ, იპოვნეს ის, რაც იესომ უთხრა მათ. როდესაც ვირი გაათავისუფლეს, მათ მეპატრონეებმა უთხრეს: რატომ გაათავისუფლებთ? მათ უპასუხეს: რადგან მას უფალი სჭირდება ”. ბავშვობიდან ყოველთვის ვსწავლობდი, რომ რაღაცის გაკეთების გარეშე კითხვა ქურდობაა!

პასუხი: თქვენ უბრალოდ უნდა წაიკითხოთ მარკოზის 11: 166-ში, სადაც ვკითხულობთ: ”ახლა, როდესაც ისინი ჩავიდნენ იერუსალიმთან, ბეთფაგასა და ბეთნიასთან, ზეთისხილის მთაზე, მან გაგზავნა თავისი მოწაფეები და უთხრა მათ:” წადი სოფელში, რომელიც არის თქვენს დანახვაზე დაუყოვნებლივ, და მას შემდეგ რაც შეხვალთ, ნახავთ ვირი, რომელიც მიბმულია, რომელზეც კაცობრიობის წიაღი ჯერ კიდევ არავის ეცალა; გაათავისუფლე და მოიყვანე. და თუ ვინმე გეუბნება, 'რატომ აკეთებ ამას?' თქვით: "მას უფალი სჭირდება და იგი მალევე გაგზავნის მას." მაგრამ იქ მდგარმა ზოგიერთებმა დაიწყეს და უთხრეს მათ: "რას აკეთებ, ვირი გაათავისუფლე?" მათ უთხრეს ზუსტად ის, რაც იესომ თქვა; და მოდით წავიდეთ ”. იხილეთ, რამდენად საინტერესოა მათე 21: 3: „და თუ ვინმე გეტყვით რამეს,უნდა თქვა, რომ უფალს სჭირდება ისინი. "იმასთან ერთად, ვინც მათ დაუყოვნებლად გაგზავნის."

რაც შეგვიძლია დავასკვნათ:

1- მათ თავაზიანად ჰკითხეს.

2- ვირი ჯერ არ იყო გასალახი.

3- მეპატრონეებმა ნახეს და იმყოფებოდნენ.

4- ისინი ბრუნდებოდნენ.

5- ისმენს მფლობელთა თანხმობას, ანუ მათ საშუალება მისცეს ვირის აღებას, წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე.

6- ეს არ იყო ძარცვა.

პირისპირ ელაპარაკებოდა უფალი მოსეს, როგორც კაცი ელაპარაკება კაცს"

(გამოსვლა 33:11) ღმერთი არავის არასოდეს უხილავს"

(იოანე 1:18)

13.ინ5:31 და ინ 8:14 იესოს დამოწმება მსს თავზე საკმარისია თუ არ არის?

ინ 8 : 15-18 დაასაბუთა თუ რას გულისხმობდა ამ სიტყვებში. კერძოდ მის და მამის მოწმობას რადგან იესო მარტო არ ოყო იესოს არ სჭირდებოდა ირგვლივ მყოფი ადამიანების მოწმობა  არამედ მისი სიტყვწბი უკვე მტკიცება იყო რადგან მარტო არ იყო არამედ მამა იყო მასთან რომელსაც ვერ ხედავდნენ. ისევე როგორც ბიბლიის კრიტიკოსები ვერ ხედავენ

(ინ13:27 ) და (ლუკ 22 :3,7,8)  სერობამდე შევიდა თუ სერობის მერე სატანა იუდაში  

სატანა იუდაში მანამდეც შევიდა და გაცემის საღამოსაც. მანამდე რომარ შესულიყო როგორ დაგეგმავდა ამ ყველაფერს? ვონ დაადგინა რომ მხოლოდ ერთხელ შევიდოდა სატანა იუდაში?  ბიბლიის კრიტიკოსებმა?

უფროსი მღვდლები და ხალხის უხუცესები პასექის დადგომამდე დროს ფუჭად არ კარგავენ. ისინი მღვდელმთავარ კაიაფას ეზოში იკრიბებიან. ეს მამაკაცები აღშფოთებულები არიან იმის გამო, რომ იესომ ასე საჯაროდ ამხილა, ამიტომ მოილაპარაკებენ, მზაკვრულად შეიპყრონ იგი და მოკლან. საინტერესოა, როდის და როგორ აპირებენ ისინი თავიანთი ჩანაფიქრის განხორციელებას. „დღესასწაულზე არა, ხალხში აურზაური რომ არ ატყდეს“, — ამბობენ ისინი (მათე 26:4, 5). მათ იმიტომ ეშინიათ, რომ ბევრი პატივისცემითაა განწყობილი იესოს მიმართ.

ამასობაში რელიგიურ წინამძღოლებთან ერთი კაცი მიდის. მათდა გასაკვირად, ეს კაცი თავად იესოს მოციქული, იუდა ისკარიოტელია. სატანამ შთააგონა მას, რომ გაეცა თავისი მოძღვარი. იუდა ეკითხება მათ: „რას მომცემთ, ის რომ გადმოგცეთ?“ (მათე 26:15). ამ მამაკაცებს უხარიათ ამის გაგონება და ჰპირდებიან, რომ ვერცხლის ფულს მისცემენ (ლუკა 22:5). რა თანხაზე რიგდებიან? მათ 30 ვერცხლი უნდა მისცენ იუდას. საგულისხმოა, რომ მონის საფასური 30 შეკელია (გამოსვლა 21:32). ამგვარად ეს კაცები ცხადყოფენ, რომ სძულთ იესო და არაფრად აგდებენ. ამის შემდეგ იუდა ხელსაყრელი შემთხვევის ძებნას იწყებს, რათა ისე გადასცეს მათ იესო, რომ ახლომახლო ხალხი არ იყოს (ლუკა 22:6).

როცა  აღნიშნეს პასექი და ახლა იესო დავითის მიერ წარმოთქმულ წინასწარმეტყველურ სიტყვებს ციტირებს: „ვისთანაც მშვიდობა მქონდა, ვისაც ვენდობოდი და ვინც ჩემს პურს ჭამდა, ჩემზე აღმართა ქუსლი“. შემდეგ დასძენს: „ერთი თქვენგანი გამცემს“ (ფსალმუნი 41:9; იოანე 13:18, 21).

 „ის არის გამცემი ვისაც ჩაწებულ ლუკმას მივცემ“. ამის შემდეგ იესო აწებს ლუკმას და იუდას აძლევს, თან ამბობს: „მართალია კაცის ძე მიდის, როგორც დაწერილია მასზე, მაგრამ ვაი იმას, ვინც კაცის ძეს გასცემს! მისთვის უმჯობესი იქნებოდა, არ დაბადებულიყო“ (იოანე 13:26; მათე 26:24). ამის მერე სატანა შედის იუდაში. ეს კაცი, რომელიც უკვე ისედაც გახრწნილია, ახლა სატანის ნებას ჰყვება და ამგვარად „დაღუპვის ძე“ ხდება (იოანე 6:64, 70; 12:4; 17:12).

(ინ19:17)-(ლუკ23:26) როცა იესო მიჰყავთ, რათა ძელზე გააკრან, მას თვითონ ვე ატარებინებენ თავის წამების ძელს. ახლა პარასკევია, 14 ნისანი; შეიძლება შუა დღე ა ხლოვდება. იესოს არ უძინია ხუთშაბათი ს ა დრიანი დილიდან და ამ დ როის განმავლობაში ის იტანჯებოდა ხან ერთი და ხან მეორე საშინელი მდგომარეობით. გასაგებია, რომ ძელის სიმძიმე მალე ძ ალას აცლის მას. ამიტომ ვ ინმე გამვლელ აფრიკელ სიმონ კვირინელს ატარებინებენ ამ ძელს.

ცხადია, პირველ რიგში, როგორც იოანე აღნიშნავს, იესომ ატარა  მაგრამ შემდეგ, რასაც ადასტურებს მათე, მარკოზი და ლუკა, დანარჩენი გზა ატარა სიმონმა

(იოან19:39) (მრ15:46,47) სახარების დამწერები ამბობენ, რომ იესოს ცხედარი, ძელიდან ჩამოხსნის შემდეგ იოსებ არიმათიელმა, „სუფთა ტილოში“ გაახვია (მათე 27:57–61; მარკოზი 15:42–47; ლუკა 23:50–56). იოანე მოციქული ამატებს: „მოვიდა ნიკოდემოსიც. . . და მ ოუტანა ასი ოდელი ტრასმირნისა და ალოეს ნაზავი. აიღეს და შეახვიეს იესოს გვამი ტილოში ნელსაცხებელთან ერთად, როგორც მიღებულია იუდეველთა შორის დამარხვისას“ (იოანე 19:39–42).

იუდეველები წესისამებრ ბანდნენ მკვდარს და შემდეგ ნელსაცხებელს სცხებდნენ (მათე 26:12; საქმეები 9:37). შაბათის შემდეგ, დილით, იესოს მიმდევარმა ქალებმა გადაწყვიტეს დაესრულებინათ სხეულის გამზადება, რომელიც უკვე სამარხში იყო დასვენებული. მაგრამ, როცა ისინი მივიდნენ ‘ნელსაცხებლით, რომ ეცხოთ მისთვის’, იესოს სხეული აღარ იყო სამარხში (მარკოზი 16:1–6; ლუკა 24:1–3).

შაბათის კანონის გამო ებრაელებს არ შეეძლოთ ამ დღეს მკვდრის დაკრძალვა. რადგანაც იესო შაბათის დაწყებამდე სამი საათით ადრე მოკვდა, იოსებ არიმათეელმა და სხვებმა იესო ისე დაკრძალეს, რომ მისი სხეული ბოლომდე არ იყო დამუშავებული (ლუკა 23:50—56). ამიტომ შაბათის დასრულების შემდეგ იესოს ზოგი მეგობარი სამარხისკენ გაემართა, რათა სხეულის დამუშავების პროცესი დაესრულებინათ (მარკოზი 16:1; ლუკა 24:1).

 ინ20:1 - მარ16:1,ლუკ24:10--რამდენი ქალი მივიდა სამარხთანო  იოან20:1,2

ჯერ კიდევ ადრიანი კვირა დილაა. მარიამ მაგდალელი და კიდევ რამდენიმე ქალი იესოს სამარხს უახლოვდებიან. მაგრამ შეხედეთ! სამარხის შესასვლელზე აფარებული ქვა გვერდზეა გადაგორებული. სამარხიც ცარიელია! მარიამი პეტრესა და იოანესკენ მიიჩქარის ახალი ამბის მოსაყოლად (იოანე 20:1, 2). მისი წასვლისთანავე სამარხში დარჩენილ ქალებს ანგელოზი ეცხადება. „ნუ გეშინიათ“, — ეუბნება ის მათ. შემდეგ ამატებს: „დაუყოვნებლივ წადით და უთხარით მის მოწაფეებს, რომ იგი აღდგა მკვდრეთით“ (მათე 28:2–7).

საქ1:18,19  მათ27:5-8 იუდა ტაძარში ყრის ვერცხლის მონეტებს, მიდის და თავის ჩამოხრჩობას ცდილობს. მაგრამ ტოტი, რომელზეც იუდა თოკს აბამს, როგორც ჩანს, ტყდება, მისი სხეული კლდეზე ენარცხება, სკდება და მთელი შიგნეულობა გადმოიფანტება.

მღვდელმთავრებმა არი ციან, რა უყონ ამ ვერცხლის მონეტებს. „დაუშვებელია ამის საგანძურში დადება, — ასკვნიან ისინი, — ვინაიდან სისხლის საფასურია“. ამიტომ მოთათბირების შემდეგ ამ ფულით უცხოელების სასაფლაოდ მეთუნის მინდორს ყიდულობენ. ამგვარად, ამ მინდორს „სისხლის მინდორი“ ეწოდება.

(საქ7:14)  (დაბ46:27) სეპტუაგინტა კიდევ ხუთ სახელს მოიხსენიებს. ამით აიხსნება, რატომ იხსენიებს სტეფანე საქმეების 7:14-ში 70-ის ნაცვლად 75-ს. როგორც ჩანს, ის სეპტუაგინტიდან ციტირებდა.

რატომ არის 1 კორინთელთა 10:8-ში ნათქვამი, რომ მეძაობისთვის ერთ დღეს 23 000 ისრაელი დაეცა, მაშინ როდესაც რიცხვნის 25:9-ში 24 000-ია მოხსენიებული?

ამ ორ მუხლში მოცემულ რიცხვებს შორის განსხვავებას რამდენიმე ახსნა აქვს. პირველი და უმარტივესი ახსნა ის არის, რომ ნამდვილი რაოდენობა 23 000-სა და 24 000-ს შორის მერყეობს, რაც რიცხვის დამრგვალების საშუალებას იძლევა; შედეგად, მიღებული რიცხვი ნაკლები ან მეტი იქნება.

ვნახოთ სხვა ახსნაც. შიტიმში ისრაელების თავს გადამხდარი ეს შემთხვევა მოციქულ პავლეს ძველ ქალაქ კორინთში მცხოვრები ქრისტიანებისთვის გამაფრთხილებელ მაგალითად მოჰყავს, ვინაიდან ამ ქალაქის მცხოვრებნი თავაშვებული ცხოვრების წესით იყვნენ ცნობილნი. ის წერდა: „ნურც ვიმეძავებთ, როგორც ზოგიერთი მათგანი მეძავობდა, და ერთ დღეს ოცდასამი ათასი კაცი დაეცა“. პავლეს სიტყვების თანახმად, იეჰოვას მიერ მეძაობისთვის განადგურებულთა რაოდენობა 23 000 იყო (1 კორინთელთა 10:8).

რიცხვნის 25-ე თავში ნათქვამია, რომ „მიეტმასნა ისრაელი ბაყალ-ფეღორს, და აღიგზნო რისხვა უფლისა ისრაელზე“. მაშინ იეჰოვამ მოსეს უბრძანა, რომ სიკვდილით დაესაჯა „ყოველი მთავარი ხალხისა“. მოსემ კი მსაჯულებს დაავალა ამ ბრძანების შესრულება. ბოლოს, ფინხასმა დაუყოვნებლივ განგმირა ერთი ისრაელი, რომელმაც მიდიანელი ქალი კარავში შეიყვანა და „შეწყდა მუსვრა“. თხრობა ასე მთავრდება: „გაწყდა მუსვრის დროს ოცდაოთხი ათასი კაცი“ (რიცხვნი 25:1—9).

„რიცხვნში“ მოცემულ რაოდენობაში, როგორც ჩანს, უშუალოდ იეჰოვას მიერ დახოცილთა გარდა, შედიოდა ‘ხალხის მთავრები’, რომლებიც მსაჯულებმა დახოცეს. შესაძლებელია, მსაჯულთა მიერ დახოცილ მთავართა რაოდენობა ათასამდე იყო და საერთო ჯამში დახოცილთა რაოდენობამ 24 000 შეადგინა. ეს მთავრები შეიძლება მეძაობდნენ ან ღრეობებში იღებდნენ მონაწილეობას, ანდა ხალხს არ უშლიდნენ ამის გაკეთებას. ამიტომ დამნაშავენი იყვნენ იმაში, რომ „მიეტმასნა ისრაელი ბაყალ-ფეღორს“.

საქ9:7 საქ 22:9  ზოგ თარგმანში საქმეების 9:7-ში წერია, რომ დამასკოსკენ მიმავალ გზაზე სავლეს თანამგზავრებს „ხმა ესმოდათ“, მაგრამ ვერავის ხედავდნენ. საქმეების 22:9-ში კი ამავე თარგმანებში საპირისპირო აზრია — პავლე ამბობს, რომ მისი თანამგზავრები სინათლეს ხედავდნენ, მაგრამ „არ სმენიათ ხმა“. „ხმად“ ნათარგმნი ბერძნული სიტყვა საქმეების 9:7-ში ნათესაობით ბრუნვაში დგას, ხოლო საქმეების 22:9-ში, ისევე როგორც საქმეების 9:4-ში, — ბრალდებით ბრუნვაში (აკუზატივი). რატომ არის ამ მუხლებს შორის ასეთი სხვაობა? ბერძნულში ბრუნვის ცვლის შედეგად იცვლება აზრი, თუმცა ეს არ ჩანს ზემოხსენებულ თარგმანებში. სინამდვილეში სავლეს თანამგზავრებს ესმოდათ ხმა, მაგრამ პავლესგან განსხვავებით არ ესმოდათ სიტყვები და მათი მნიშვნელობა. „ახალი ქვეყნიერების თარგმანი“ ითვალისწინებს ბრუნვის ცვლილებას, ამიტომ საქმეების 9:7-ში წერია: „ხმა ესმოდათ, მაგრამ ვერავის ხედავდნენ“. საქმეების 22:9 კი ასეა ნათარგმნი: „ხედავდნენ სინათლეს, მაგრამ ვერ გაეგოთ, რას მელაპარაკებოდა ის ხმა“.

 (1კრ15:5-8)-(ლუკ24:9) ანგელოზებმა ღვთის ერთგულ ქალებს იესოს მკვდრეთით აღდგომის შესახებ აცნობეს (ლუკა 23:55—24:11). მაგრამ დღის ბოლოს პეტრეს ეჭვსა და გულგატეხილობის არანაირი საფუძველი არ ჰქონდა. იესო უკვე ძლევამოსილი ს ულიერი პიროვნება იყო! იგი ეჩვენა ყველა თავის მოციქულს. იმ დღეს იესომ განსაკუთრებული რამ გააკეთა პეტრესთვის. მოციქულები ამბობდნენ: „უფალი მართლა აღდგა და სიმონს ეჩვენა!“ (ლუკა 24:34). მოგვიანებით, პავლე მოციქულიც წერდა ამ გასაოცარი მოვლენის შესახებ, როცა იესო „ეჩვენა კეფას, შემდეგ კი — თორმეტს“ (1 კორინთელები 15:5). პეტრეს სიმონს და კეფასაცე ძახდნენ. იესო ს წორედ იმ დღეს ეჩვენა პეტრეს, როდესაც ეს უკანასკნელი შესაძლოა მარტო იყო.

 გალატელთა წიგნში, დამასკოს გზაზე უფლის შეხვედრის შემდეგ  პავლე პირველი  წავიდა არაბეთში, შემდეგ ის დაბრუნდა დამასკოში და მხოლოდ სამი წლის შემდეგ მივიდა იერუსალიმში (გალატელები 1: 16-18). ამასთან, მოციქულთა საქმეების წიგნში ნათლად ნათქვამია, რომ პირველი რამ, რაც პავლე დამასკოდან წასვლისას გააკეთა, იერუსალიმში წასვლა იყო (საქმეები 9: 26).

პასუხი: საქმეები 9: 20-25 -ში ნათქვამია, რომ პავლე დროზე გაატარა მოწაფეებთან ერთად დამასკოში და რომ მან "დაუყოვნებლად" დაიწყო იქ ქადაგება სინაგოგებში. იგი აღწერს სამქადაგებლო საქმიანობას მანამ, სანამ ის იძულებული გახდა დაეტოვებინა დამასკო, სიცოცხლის წინააღმდეგ შეიარაღებული შეთქმულების გამო. თავის მხრივ, პავლეს გალატელთა მიმართ გაგზავნილ წერილში ამბობს რომ მისი გაქცევის შემდეგ ის წავიდა არაბეთში, შემდეგ კი დაბრუნდა დამასკოში. (გალ. 1: 15-17) 

(გალ6:2) (6:1, 2, 5) „სულიერად გამოცდილებს“ შეუძლიათ დაგვეხმარონ ტვირთის ტარებაში, ანუ ისეთ რთულ ვითარებაში, რომელსაც შეუგნებლად გადადგმული მცდარი ნაბიჯი განაპირობებს. მაგრამ, რაც შეეხება ჩვენს თეოკრატიულ პასუხისმგებლობებს, თვითონ უნდა შევასრულოთ.

ქრისტიანები ერთმანეთის ტვირთს ატარებენ, თუმცა ღვთის წინაშე „თითოეული თავის სატარებელს ატარებს“, და მათ მაგივრად სხვა ვერავინ იქნება ღვთის ერთგული.

თუმცა სხვებს შეუძლიათ დახმარების აღმოჩენა და მათი მხარდაჭერა გამამხნევებელიცაა, მაინც „ყველა თავის ტვირთს ატარებს“ (გალატელთა 6:5, აფ).

92ტიმ3:16)-(1კრ712:,25,40) დაუქორწინებლების შესახებ არა მაქვს ბრძანება უფლისგან, მაგრამ გეტყვით ჩემს აზრს“ . პავლეს იმის თქმა უნდოდა, რომ ზოგიერთ საკითხზე იესოს პირდაპირი მითითება არ არსებობდა, რისი ციტირებაც შესაძლებელი იქნებოდა.დაბპირდაპირი აკრძალვა  ამიტომ პავლე თავის, როგორც სულით სავსე მოციქულის, აზრს გამოთქვამდა. თუმცა მისი რჩევა ღვთივშთაგონებული იყო და წმინდა წერილებში ჩაიწერა. ასე რომ, მისი სიტყვები ისეთივე ავტორიტეტული იყო, როგორც წმინდა წერილების სხვა სიტყვები.

 ნურავინ იტყვის განსაცდელში: ღვთისაგან გამოვიცდებიო; ვინაიდან ღმერთი არ ცდუნდება ბოროტით და არც თვითონ აცდუნებს ვინმეს. იაკობი 1:13 ამ ამბების შემდეგ იყო, რომ გამოსცადა აბრაამი ღმერთმა. დაბადება 22:1

არ გამოუცდია ბოროტებით  არ შეუწირავს აბრაამს ისაკი

ებრ 11:11 და დაბ 18:12-15  რწმენით იმოქმედა თუ არ იმოქმედა სარამ?

მას გაეღიმა და არა ურწმუნოება გამოავლინა. ურწმუნოებად რომ ჩაეთვალა ღმერთს არც ეყოლებოდა. ამგვარად სარამგამოავლინა რწმენა ღმერთის აღთქმებისადმი და მიიღო უნარი „თესლის გასანაყოფიერებლად“ და შვა ისააკი. ­

(1) ღმერთი კრძალავს ნებისმიერი არსების ქანდაკებას (გამოსვლა 20: 4). ღმერთმა უბრძანა ოქროს ქანდაკებების დამზადება (გამოსვლა 25:18). (2) მკვლელობის აკრძალვა (გამოსვლა 20:13). ღმერთი ეუბნება მოსეს მოკლას მადიანის ყველა კაცი (რიცხვები 31: 7). (3) ქურდობის აკრძალვა (გამოსვლა 20:15). ღმერთი ბრძანებს ეგვიპტელების გაძარცვას (გამოსვლა 3: 21-22).

პასუხი: [1] აკრძალული იყო ღვთისმსახურებისთვის ქანდაკებები. ეს იყო გაფორმება. . . და არა ნახატი და გამოსახვა[2] ღმერთი უკრძალავს ადამიანებს მკვლელობას. არანაირი წინააღმდეგობრიობა, ღმერთს არ შეუძლია გადაწყვიტოს ვინ იცოცხლებს და ვინ არა? ,  მან მხოლოდ წარსულში გამოიყენა ადამიანები ადამიანებთან ერთად. საერთოდ არ არსებობს წინააღმდეგობა. ან თქვენი აზრით, ჩვენ ისეთივე უფლებამოსილება გვაქვს, როგორიც ღმერთს? [3] ებრაული ამბობს "ეგვიპტელების გასაყვანად" არ ამბობს "ეგვიპტელთა მოპარვა" თავად ეგვიპტელები, ვინც ყველა მათგანს აძლევდნენ ამ "ნადავლებს". [.